Ο νόμος «Διαμαντοπούλου - Παπάζογλου»

Καλογήρου Ορέστης
Στη μνήμη του Βασίλη Παπάζογλου και του Χρήστου Νικολάου

Στη χώρα μας, όταν θέλει κάποιος να συκοφαντήσει και να ενοχοποιήσει μια πολιτική άποψη τη βαφτίζει περιφρονητικά «νεοφιλελεύθερη», ακόμη κι αν είναι κλασσικός κευνσιανισμός. Τελευταία, όταν κάποιος θέλει να συκοφαντήσει και να ενοχοποιήσει ένα δημόσιο πρόσωπο το βαφτίζει περιφρονητικά «Γεωργιάδη». 

Πρόκεται φυσικά για πολιτική απρέπεια και για αυτόν στον οποίο αποδίδεται ο χαρακτηρισμός και για τον γνωστό βουλευτή, αλλά η ορολογία έχει αποκτήσει ισχυρό επικοινωνιακό φορτίο. Πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός παιδείας κ. Α. Μπαλτάς διέπραξε στη βουλή μια τέτοια πολιτική απρέπεια, χαρακτηρίζοντας τον νόμο 4009/2011 «νόμο Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη». Ο κ. Μπαλτάς ως πρώην καθηγητής του ΕΜΠ και επί χρόνια συνδικαλιστής, γνωρίζει πολύ καλά ότι πρόκεται για τον νόμο «Διαμαντοπούλου-Παπάζογλου».
Ο υπουργός υπήρξε επί σειρά ετών συνάδελφος του αείμνηστου καθηγητή του ΕΜΠ Βασίλη Παπάζογλου που έφυγε νεότατος πριν από έναν χρόνο. Ο Παπάζογλου, υπήρξε ένας πανεπιστημιακός με διεθνή επιστημονική αναγνώριση, αγαπητός σε όλους και κυρίως στους φοιτητές του για τον μειλίχιο χαρακτήρα του και την τεράστια προσφορά του στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο ως δάσκαλος και ερευνητής, αλλά και ως ψυχή σημαντικότατων για τη χώρα και τα πανεπηστήμιά της δράσεων (οργάνωση του Συνδέσμου Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών, ΜΟΔΙΠ κα).

Ως ειδικός γραμματέας ανώτατης εκπαίδευσης επί υπουργείας Α. Διαμαντοπούλου εργάστηκε σκληρά και ακατάπαυστα επί δύο χρόνια για να ετοιμάσει το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τελικά από τα 2/3 της Βουλής. Σε μια χώρα στα σύγκαλά της ο Β. Παπάζογλου θα αναγνωριζόταν ως ήρωας του δημόσιου πανεπιστημίου, αντ΄αυτού ο κ. Μπαλτάς συκοφαντεί την προσφορά του με την
πολιτική απρέπεια που διέπραξε. Στην ίδια ομιλία του, ο κ. Μπαλτάς ανέφερε ότι ένα από τα σκεπτικά εκείνης της περιόδου που αναπτύχθηκε στη Βουλή ήταν «επιτέλους ας σπάσει η ηγεμονία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια».

Πρόκειται για μια αυταπάτη, οποία, όμως, εξηγείται. Την ηγεμονία της αριστεράς του κ. Μπαλτά έσπασε (sic) η κοινότητα των συναδέλφων του πανεπιστημιακών και όχι ο νόμος. Ο κ. Μπαλτάς υπήρξε κορυφαίος συνδικαλιστής και μέλος της διοίκησης της ΠΟΣΔΕΠ. Δεν έχαιρε ιδιαίτερα διεθνούς επιστημονικής αναγνώρισης, αλλά μάλλον  μιας παρέας εγχώριων πανεπιστημιακών. Ανήκε στην παράταξη των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ του 4% και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επί πολλά χρόνια ταλαιπώρησαν αφάνταστα το ελληνικό πανεπιστήμιο με πολύμηνες απεργίες και με την ενεργό κάλυψη πολύμηνων καταλήψεων από τους εξουσιαστές και τις εξωκοινοβουλευτικές φοιτητικές παρατάξεις.

Από το 2005, όταν η κ. Μαργιέττα Γιαννάκου κατέθεσε το δικό της νομοσχέδιο, μέχρι το 2012 όταν άρχισε να εφαρμόζεται ο νόμος Διαμαντοπούλου-Παπάζογλου, ο κ. Μπαλτάς (και ο κ. Κουράκης και η κ. Φωτίου και πολλά στελέχη της κυβέρνησης) συμμετείχε ή κάλυψε απεργίες και καταλήψεις, αλλά και προπηλακισμούς συναδέλφων του, που εμποδίστηκαν ακόμη και με φυσική βία να διεξαγάγουν εκλογές για τα Συμβούλια των ιδρυμάτων. Την δεκαετία 2005-2015 στα ελληνικά πανεπιστήμια αναπτύχθηκε ένα μαζικό, ακαδημαϊκό κίνημα καθηγητών που υπερασπίστηκαν το δημόσιο πανεπιστήμιο από αυτές τις καταστάσεις και πράγματι κέρδισαν την ακαδημαϊκή ηγεμονία από την αριστερά του κ. Μπαλτά.

Η συντριπιτική πλειοψηφία των Ελλήνων πανεπιστημιακών εξέφρασε πολλές φορές με την ψήφο της την αποδοκιμασία της για τις απόψεις και τις πρακτικές του κ. Μπαλτά και των ομοϊδεατών του. Αυτό ο κ. Μπαλτάς δεν το έχει συγχωρέσει. Αυταρχικά, αυθαίρετα, εκδικητικά, χωρίς σεβασμό στον διάλογο καταθέτει ένα ψευδεπίγραφα «κατεπείγον» νομοσχέδιο με ολοκληρωτική επαναφορά ενός φαύλου παρελθόντος που έχει αποδοκιμάσει επανειλημμένα η πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και η κοινωνία.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ έχουν γραφεί δεκάδες άρθρα εναντίον του νομοσχεδίου, δεν έχει υπάρξει σχεδόν κανένας/καμία πανεπιστημιακός που να το υπερασπίζεται δημόσια. Ακόμη και οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ στον ΕΣΔΕΠ-ΑΠΘ ψήφισαν ομόφωνη απόφαση που καλεί τον υπουργό τουλάχιστον να το θέσει σε διαβούλευση. Γιατί ο υπουργός ούτε αυτό το στοιχειώδες δεν κάνει. Η πανεπιστημιακή κοινότητα αντιστέκεται, αλλά με αξιοπρέπεια και ακαδημαϊκή ευθύνη απέναντι στους φοιτητές και την κοινωνία.

Γιατί γνωρίζει ότι τα συμβούλια ωφέλησαν τη διαφάνεια στη λειτουργία των πανεπιστημίων. Γιατί η ηλεκτρονική ψηφοφορία έκανε πράξη την ελεύθερη έκφραση της βούλησης. Γιατί ο οργανισμός και η νέου τύπου διαχείριση των πόρων θα ωφελήσουν το πανεπιστήμιο. Γιατί η εκλογή πρυτάνεων μόνον από τους καθηγητές απελευθέρωσε το πανεπιστήμιο από τον κομματικό εναγκαλισμό. Γιατί η κατάργηση των πιστωτικών μονάδων θα εμποδίζει την αναγνώριση των πτυχίων στην Ευρώπη. Δεν οργανώνει απεργίες ούτε καταλήψεις, όπως ο κ. Μπαλτάς.

Οργανώνει εκδηλώσεις λόγου, ηλεκτρονικά φόρουμ για την υπεράσπιση της πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης (http://gracademics.blogspot.gr/), συλλέγει υπογραφές σε ψηφίσματα, εκδίδει αποφάσεις ακαδημαϊκών και συνδικαλιστικών οργάνων. Τουλάχιστον σε τρία ψηφίσματα έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 2000 υπογραφές στη συντριπτική τους πλειοψηφία πανεπιστημιακών της χώρας, αλλά και δεκάδες Ελλήνων πανεπιστημιακών του εξωτερικού. Δυστυχώς, αυτά δεν φτάνουν για να κάμψουν τον αυταρχισμό του κ. Μπαλτά. Όμως, οι Έλληνες πανεπιστημιακοί δεν θέλουν να ενεργήσουν εις βάρος των φοιτητών τους και εις βάρος της κοινωνίας. Δεν κάνουν καταλήψεις.

* Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής του ΑΠΘ
kathimerini.gr