Η ακουστική υφή των πραγμάτων

theelfatbay.net
Τα μνημονικά ίχνη καθοδηγούν τις ψευδαισθήσεις απολυτότητας καθώς ο πόνος υποχωρεί για να αναδυθεί το πανανθρώπινο αίτημα: ζητάμε περισσότερα, διεκδικούμε περισσότερα, απαιτούμε τα μέγιστα· όχι μεταρρυθμιστικά συγκείμενα που αναλύουν την πολυπλοκότητα και το πλήθος των παράδοξων καταστάσεων στην εκπαίδευση, στο χαώδες συμπαντικό παράδεισο των πλανητών και στην καθημερινή τριβή με την άγνοια και την απολυτότητα αλλά λεφτά· περισσότερα χρήματα, χιλιάδες κενά στοχαστικότητας και αναρίθμητες ευκαιρίες ορθολογικής ανάστασης, θυμίζοντας τους θεολόγους του 19ου αιώνα που επεσήμαιναν πρωτίστως τις ενδείξεις για να κατανοήσει το ποίμνιο την χριστιανική πίστη. Μόνο που εν Ελλάδι η διοίκηση συστημάτων χρειάζεται μετρητά με άλλοθι τον βαθμό δυσκολίας στις μαθητικές αίθουσες, απορρίπτοντας τις ιεραρχίες, με την ελπίδα της σοσιαλιστικής εργώδους διαιτησίας, στοχοποιώντας την ισορροπία της ευθυνοφοβίας με ύμνους πανανθρώπινους, καθιστώντας την αυτογνωσία πολυτέλεια.

Η εφαρμοσμένη ψυχολογία δεν έχει θέση στο εγχώριο μαρτυρολόγιο καθώς οι αντιπαραθέσεις εξυπηρετούν την παραβατικότητα των εγχρήματων πόρων, την ψευδαίσθηση της επίπτωσης στην κρατική δομή εφόσον απεργούμε με κίνητρο το ιδιοτελές συμφέρον της τσέπης και την ανατροφοδότηση της κομματικής ηθικής σφαίρας με σκοπό το χάος της θεσμικής κοινότητας. Καλλιεργείται χρόνια η πεποίθηση, ότι οι προτεραιότητες των εμπλεκομένων σε όλο το διοικητικό πλέγμα, απορρέουν από το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης αλλά η πραγματικότητα διαψεύδει την διάθεση εμπλοκής, δεδομένου ότι ουδέποτε υπήρξε ενδιαφέρον για το κοινό εναλλακτικό πλεονέκτημα. Έχω την εντύπωση ότι χωρίς να το ξέρουμε, μιμούμαστε τον πρεσβύτη Μιχαήλ που μοίραζε τα αξιώματα, αγνοώντας τους κανονισμούς, εν ονόματι της λαγνείας της ευρύτερης αποδοχής από τους βυζαντινούς αξιωματούχους. Δεν υπάρχει Κηρουλάριος για να κατευνάσει τα επαναστατικά πνεύματα καθώς ο πλουραλισμός κατήντησε υπόθετο απεργιακής ατζέντας.

Στο μυαλό των μνησίκακων, η έλλειψη κινήτρων προδίδει τον φθόνο για τον πλούτο που δεν έχουν, ελπίζοντας χαιρέκακα για την κατάλυση του κράτους και των νόμων, ορίζοντας καινοτόμα σύνορα ως ένθεοι δικτάτορες με υπέρ το δέον βιονική θαυματουργική απόδοση ποινών, από την άπλυτη καρέκλα. Το διανοητικό περιβάλλον εξακολουθεί να φυλά τα κακορίζικα συνθήματα ενώ τα δάκρυα κάνουν τον γύρο του θανάτου αφού η μεγαλοσχημοσύνη είναι το εθνικό άθλημα των φουκαράδων, που ανατροφοδοτούν το παγανιστικό τους απωθημένο, χαζεύοντας την σφαίρα υδρογόνου, με μεταμοντέρνα κουλτούρα άδηλου κινήτρου που επαναλαμβάνει το παραπροϊόν της διασποράς εννοιών του 20ου αιώνα. Η στύση του ανθρώπινου ιδεαλισμού ικανοποιείται στα κοινωνικά δίκτυα με λέξεις που χαϊδεύουν τον θησαυρό της γλωσσικής ρηγμάτωσης: σημαίνον, σημαινόμενο, φαλλικές παραμυθίες με τον Lacan σε περίοπτη θέση· μια ονειρώδης πραγματικότητα για να παίζουν τα νήπια κρυφτό στα σοκάκια των Εξαρχείων· ακκιζόμενα.

Ο κόσμος δεν αλλάζει στους δρόμους με εωθινές πικετοφορίες, διατρανώνοντας παραδείγματα ευρωπαϊκής συμπασχούσης παντόφλας και ολλανδικού εισαγόμενου μπάφου εν είδει συναισθηματικών ισχυρισμών για τον νεοφιλελεύθερο αχό. Καμία απεργία δεν απέφερε καρπούς στα χρόνια του μνημονίου. Η σοβαρή πολιτική ασκείται στο Κοινοβούλιο από βουλευτές που ψηφίζονται από τον κοσμάκη. Ο τελευταίος ψήφιζε με κλειστά μάτια τους ίδιους πολιτευόμενους επί 38 συναπτά έτη, επιψαύοντας τα αχαμνά τού νεοδημοκράτη και πασόκου βουλευτή με όπλο το εμφυλιακό σακί της δουλοπρέπειας. Ο δικομματισμός δεν αποτελεί ίδιον ad hoc επιστημονικής διερεύνησης αλλά ρεαλιστικής ιστορικής κοινοτοπίας. Η πολιτική απάθεια και η αλλόφρων, έμπλεη λαθών και παραλείψεων, απείθαρχη δημοσιονομική ανακατάταξη, δηλούν το προφανές: η αδιαφορία έναντι των κανόνων και της συμμετοχής στα κοινά, εξασθενούν την νοημοσύνη, δείχνοντας την πόρτα προς αποχώρηση και καθ’έξιν διαφωνία. Αν δεν υπάρξει συναίνεση, αυτοί που θα λιώσουν στην ανυπαρξία δεν θα είναι οι Δημοκράτες και οι Ευρωπαϊστές αλλά οι σοκολατένιοι ήχοι των βαυκαλιζόμενων καταναγκαστικών ανατολικοκαθεστωτικών ηλιθίων.