Λαός που δεν Εκφράζεται στο Δρόμο, Εκφράζεται στην Κάλπη!

Κι αυτό είναι καλό.
Αυτονοήτως καλό για κάθε πολίτη που συντάσσεται τη Δημοκρατία και αποτάσσεται τις σειρήνες του "τρίτου δρόμου". Ειδικά σε περιόδους κρίσης.
Το ερώτημα όμως που παραμένει επίκαιρο και βασανίζει τους "ωρυόμενους" αντι-Μνημονιακούς αγανακτισμένους, πλανάται:
"Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο Λαός με τούτα που γίνονται;"
Κοιτούν λοιπόν απορημένοι οι κομματάρχες, οι καθοδηγητές, οι εργατοπατέρες, οι κατ' επάγγελμα πολιτικοί και οι ανεπάγγελτοι δημαγωγοί τις ισχνές τους συγκεντρώσεις, τις άνευ πλήθους πορείες τους, τις χωρίς συμμετοχή απεργίες που διοργανώνουν.
Και είναι απορημένοι, καθώς συνήθιζαν να χρησιμοποιούν την κοινωνία και το λαό ως "ανθρώπινη ασπίδα" γύρω από τα καλά προστατευμένα προνόμιά  τους.
Ταύτιζαν συχνά πατρίδα και έθνος με το δικό τους βόλεμα:
"Αν χτυπηθεί η μονιμότητα θα πληγεί η Δημοκρατία" μας παραμύθιαζαν. "Αν πουληθεί η Ολυμπιακή δεν θα έχει η χώρα εθνικό αερομεταφορέα" μας προειδοποιούσαν. "Θα πληγεί η ελεύθερη έκφραση αν καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο" μας φοβέριζαν.
Και πράγματι, αποχαυνωμένα τμήματα της κοινωνίας τους ακολουθούσαν, τους
χειροκροτούσαν, τους ψήφιζαν και ενίοτε σχημάτιζαν εκείνες τις κρίσιμες μάζες που ήταν επαρκείς ώστε να αποτρέψουν τη μεταρρύθμιση, να εμποδίσουν την πρόοδο.

Το Μνημόνιο μας αφύπνισε. 

Η ξαφνική διακοπή της δανειακής ρευστότητας προς την ελληνική οικονομία - ρευστότητα απότοκη της συμμετοχής της χώρας στο ευρώ και της συνακόλουθης αντίληψης των αγορών πως η ευρωζώνη αποτελούσε μια ενιαία αγορά χρέους (αντίληψη που μεταβλήθηκε άρδην) - επέβαλλε στην κοινωνία την ανάγκη να επανεκτιμήσει τη στάση της απέναντι σε μια σειρά τυπικών και άτυπων θεσμών.

Όπως διαπιστώνουμε, απεσύρθη η εμπιστοσύνη τόσο από τα κόμματα εξουσίας όσο και από το πολιτικό σύστημα γενικότερα, καθώς ούτε μονοκομματική κυβέρνηση σχηματίστηκε ούτε όμως αναδείχθηκε και κάποιος ισχυρός αντικυβερνητικός πόλος.

Το εκλογικό σώμα διέψευσε τα όνειρα απάντων των συμμετεχόντων περί σχηματισμού μιας "κλασσικού τύπου" για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα "ισχυρής" κυβέρνησης.

Ουσιαστικά, το εκλογικό σώμα ως πολιτική έκφραση της κοινωνίας, αποδυνάμωσε κάθε θεσμικό και παραθεσμικό εξάρτημα των άλλοτε πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών: συνδικαλιστικές παρατάξεις, συντεχνιακές νομενκλατούρες και πολιτικά τζάκια που συντηρούσαν την κομματική συνδιαλλαγή.

Με την έκφραση στην κάλπη, ο λαός εκφράστηκε με τέτοια ισχύ που οι συνέπειες της μεταστροφής ακόμη καταμετρώνται.
Η αποδυνάμωση των κομμάτων εξουσίας - για παράδειγμα - προκαλεί τριγμούς στην ομαλή χρηματοδότηση των κομμάτων αυτών καθώς στηριζόταν στην προεξόφληση της εσαεί εναλλαγής τους στην εξουσία και άρα στην εξασφάλιση του μεγαλύτερου μέρους της κρατικής επιχορήγησης.

Πιο σημαντικό βέβαια γεγονός αποτελεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος - και πάλι εξαιτίας της εκλογικής μεταβολής και των νέων συσχετισμών - να αντιτάξει μια σθεναρή και συμπαγή άμυνα προστασίας του προνομιακού χώρου του Δημοσίου και των μονίμων υπαλλήλων του.

Η αδύναμη τρικομματική κυβέρνηση, σοβαρά απασχολημένη με τη διατήρηση των εσωτερικών της ισορροπιών και συναφώς την προσπάθεια διατήρησης και νομής της εξουσίας, δεν κατόρθωσε να αποφύγει τα πρώτα ρήγματα στο "ιερό των ιερών" θεσμό της ισοβίου προστασίας του κρατικού υπαλλήλου.

Πράγματι λοιπόν είναι αξιοθαύμαστη η στάση της κοινωνίας τόσο απέναντι στις "πατρικές" παραινέσεις των πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας να επιστρέψει η εκλογική δύναμη στη βάση της όσο και απέναντι στις κραυγές της αντιπολίτευσης περί δήθεν ανάγκης γενικευμένης κινητοποίησης κατά του Μνημονίου.

Σοφότερος απάντων ο λαός, αδιαφορεί τόσο για την τύχη των άλλοτε μονομάχων της εξουσίας όσο και για τις πολιτικές φιλοδοξίες αριστερών γερόντων και πρώην επαναστατημένων εφήβων.

Αδιαφορώντας όμως για αυτούς, αδιαφορεί και αφήνει χωρίς καμία πολιτική ισχύ και τα πολιτικά τους προτάγματα, εις όφελος πραγματικά πια της Ελλάδας.
-Αδιαφορεί για τους οδυρμούς των 40ρηδων συνταξιούχων, 
-Αδιαφορεί για την οδύνη των άγαμων θυγατέρων
-Αδιαφορεί για το οικονομικό πλήγμα υπηρετούντων σε απ' αιώνων άχρηστους οργανισμούς
-Αδιαφορεί για εφάπαξ που κόβονται γιατί ουδέποτε κατεβλήθη ανάλογη εισφορά
-Αδιαφορεί για επιδόματα που μηδενίστηκαν καθώς πλέον η "πλύση των χειρών" δεν συνιστά λόγο για επίδομα
-Αδιαφορεί για ΔΕΚΟ που επιτέλους παραδίδονται στον ιδιωτικό τομέα απαλλάσσοντας τους πολίτες από περιττά βάρη και το κράτος από άσχετες δραστηριότητες
-Αδιαφορεί για το νεόκοπο συνδικαλιστικό λόγο που παροτρύνει στη διατήρηση απαρχαιωμένων και ζημιογόνων για την οικονομία θεσμών

Ο Ελληνικός λαός υποφέρει.
Εντούτοις, έχει αποκρυσταλλώσει την άποψή του για τη Νέα Εποχή.
Σφίγγει τα δόντια, πονάει για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους του και για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν όμως δεν κάνει πίσω:
Έχει διακηρύξει με τον πιο δεσμευτικό και αποτελεσματικό τρόπο αυτόν της κάλπης κι όχι του δρόμου, πως όσο και να τον φοβίσουν οι πολιτικοί ταγοί, όσο και να κλάψουν μπροστά του εργατοπατέρες και δήθεν θιγμένοι ψευτο- επαναστάτες, όσο και να του κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο επαγγελματίες κομματοκαρεκλοκένταυροι, η Ελλάδα θα προχωρήσει απαλλαγμένη από τα βάρη και τα λάθη του παρελθόντος.

Όχι λοιπόν! Ο λαός δεν κατέβηκε κι ούτε πρόκειται να κατέβει στο δρόμο για κανέναν από τους πρώην προνομιούχους. 
Αδίκως τον καλούν κι αναίτια αναμένουν να υπακούσει πια σε τέτοια καλέσματα.

Ναι, οι επιχειρήσεις θα εξακολουθήσουν να πιέζονται και ναι η ανεργία δεν πρόκειται να τιθασσευτεί.
Ταυτόχρονα όμως, το "οξυγόνο" - η αποδοτικότητα των φόρων δηλαδή - που χρειάζεται το "κράτος-τέρας" θα μειώνεται και θα πέφτουν τα άχρηστα κομμάτια του, αφήνοντας σιγά-σιγά την οικονομία να δομείται σε υγιείς βάσεις.
Παράλληλα, με την Τροϊκανή πίεση, δημιουργούνται οι δικλίδες ασφαλείας που δεν θα επιτρέψουν την επιστροφή στη φαυλότητα. Η μονιμότητα καταργείται θεσμικά κι όχι απλώς νομικίστικα, η κινητικότητα στο Δημόσιο είναι γεγονός μαζί και η πρώτη αποκρατικοποίηση!

Ναι, οι μέρες που έρχονται θα είναι πιο δύσκολες. 
Όμως σήμερα ο λαός γιόρτασε την Πρωτομαγιά από το σπίτι του. Ήσυχα, ψύχραιμα και προπαντός κρατώντας κλειστά τα αυτιά του σε όλους όσους τον (ξανα-)καλούσαν να επιστρέψει στα σκοτεινά χρόνια της κομματοκρατίας.
tyxaios.blogspot