Πόσο παπά φάγαμε τελικά;

Χθες το μεσημέρι έπεσε το μάτι μου σε μια ταμπέλα 
σε ένα βενζινάδικο. ‘’Πλύσιμο μέσα έξω με κερί με 4 ευρώ!’’ ανακοίνωνε με περηφάνια. Ώστε τέσσερα ευρώ λοιπόν. Δεν είναι πολύς ο καιρός που στα βενζινάδικα της περιοχής το κερί ή κάποιο άλλο πολύτιμο μέσο καθαρισμού εκτιμούνταν διαφορετικά. Το πλύσιμο αυτοκινήτου κόστιζε πρόπερσι 18 ευρώ και θεωρούσες ότι σου κάνουν και χάρη, αφήνοντας πάντα και τα δύο ευρώ που περίσσευαν φιλοδώρημα στον υπάλληλο.

Κάπως έτσι εξαφανίστηκαν από τα τραπέζια των εστιατορίων τα φιλοδωρήματα των δέκα και είκοσι ευρώ, οι λογαριασμοί των τριάντα και σαράντα ευρώ το κεφάλι, τα πιάτα με πράσινους αφρούς και φούσκες από τρούφα που εκρήγνυνταν στο στόμα, οι κυρίες που κρατούσαν επώνυμες τσάντες με τον καρπό λυγισμένο σαν ανάπηρες, τα στριμωξίδια στα ταξί που ένιωθες ευλογία αν ήσουν ο τέταρτος που έμπαινε μέσα και έκανες το γύρο της πόλης πριν φτάσεις σπίτι σου για να μπορέσει ο ταξιτζής να ξεφορτώσει και τους υπόλοιπους επιβάτες, τα χιλιάρικα σε ενοίκια σπιτιών, που νόμιζαν οι ιδιοκτήτες τους ότι τα νοικιάζουν στα Ηλύσια Πεδία,  ο αέρας της ενοικίασης των καταστημάτων που δεν ήταν στην Πέμπτη Λεωφόρο αλλά στις παρυφές της Μητροπόλεως, τα επτακοσάρια στους παιδότοπους για παιδικά πάρτυ, τα grande παντός είδους που έκαναν το χρήμα να μοιάζει ατέλειωτο, υποτιμούσαν τη νοημοσύνη μας και δημιουργούσαν ψευδαισθήσεις αιώνιας πλαστής ευδαιμονίας.

Αλήθεια πόσες φορές την τελευταία τριετία δεν νιώσατε απολύτως κορόιδα όταν πληρώσατε κάτι στο ένα τρίτο της τιμής που το πληρώνατε αδιαμαρτύρητα τα προηγούμενα χρόνια; Πόσες φορές μια ταμπέλα που διαλαλεί το κούρεμα στα πέντε ευρώ, το κοτόπουλο ψητό στα δέκα, τον αέρα τον κοπανιστό που πληρώσαμε νομίζοντας ότι κάποιος είχε κάνει μεταμόσχευση το DNA του Ωνάση μέσα μας και θα πιάναμε τα εκατομμύρια, δεν σας εξόργισε;
Η διόρθωση είναι απίστευτα βίαιη. Είναι όμως και αναγκαία. Ένας λαός που συμπεριφερόταν αλαζονικά απέναντι στην ίδια του τη μοίρα, αργά η γρήγορα θα την πλήρωνε. Το θέμα είναι ότι μέχρι σήμερα την πληρώνει μονάχα ο λαός...

Γιώργος Τούλας /parallaximag.gr