ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΜΕ ΤΟ 1/6 ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΝΑ ΛΙΜΟΚΤΟΝΕΙ

http://vasiliskos2.blogspot.com/

Αυτή τη παγκόσμια ημέρα την έχω ονομάσει κάπως αλλιώς. "Ντρέπομαι για τα σκουπίδια μου".

Στο κόσμο της αφθονίας ίσως το 1/6 να μοιάζει λίγο. Αδιάφορο. Μακρινό.

Αλλωστε στο μυαλό μας τόσα χρόνια που ξεκοιλιαζόμαστε καταπίνοντας αντιόξινα και κοιτάζοντας τα ψωμάκια και τις κοιλιές που προεξέχουν εκνευριστικά, η λέξη πείνα παραπέμπει αυτόματα σε κάτι παιδάκια που δείχνουν τα ντοκυμαντέρ από τα κράτη του τρίτου κόσμου.

Εμείς είμαστε ήσυχοι γιατί ανήκουμε στο πρώτο κόσμο και καλύτερο. Το γεγονός βέβαια πως για να έχουμε τόσα σκουπίδια και τόσα ξύγγια για πέταμα σημαίνει πως κάποιοι λιμοκτονούν κι εμείς οι ίδιοι τρώμε πλέον δηλητήρια αντί για τροφή φαίνεται πως δεν απασχολεί ιδιαίτερα το ξεροκέφαλό μας.

Αν υπάρχει μια ιστορία συνομωσίας που θα έπρεπε να μας συγκλονίζει αυτή τη στιγμή (εκτός από εκείνη της απάτης των φαρμακοβιομηχανιών) είναι η απάτη της διατροφής. Τα παιδιά αυτού του πλανήτη πεθαίνουν με τον έναν ή άλλον τρόπο "λόγω διατροφής" Είτε γιατί δεν έχουν να φάνε είτε γιατί τρώνε σκουπίδια τοποθετημένα σε δελεαστικές συσκευασίες.

Το μέτρον άριστον που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στα μυαλά των ανθρώπων, η ασύδοσία, η απληστία έκαναν το κύκλο τους και τώρα αποδεκατίζουν την ανθρωπότητα. Η εσφαλμένη αντίληψη του τι σημαίνει τροφή στα μυαλά των ανεπτυγμένων και ανεγκέφαλων πολιτών, η οποία βέβαια έγινε μετά από σπουδαγμένες και πολύ ακριβείς κινήσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου που στηρίζεται στη βιομηχανία τροφίμων, είναι μια από τις βασικές αιτίες της καθημερινής μας δυστυχίας. Μια δυστυχία που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή αλλά έχει γεμίσει τις οικογένειες με πένθος για κάθε άνθρωπο που χάνεται γιατί σ΄αυτή τη ζωή ανέπνεε δηλητήριο, έπινε δηλητήρια, έτρωγε δηλητήρια νομίζοντας πως απλά εκτελούσε τις φυσικές του ανάγκες. Μια δυστυχία που αποτυπώνεται στη φροντίδα της μάνας που δεν έχει πια ουσιαστική σημασία παρά μόνο ψυχολογική. Δίνει στο παιδί της φαγητό άρα συνεχίζει να το φροντίζει, όμως αυτό που του δίνει είναι χαλασμένο, σάπιο, επικίνδυνο αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι το ίδιο τραγική με εκείνη τη μάνα που δεν έχει τίποτα να του δώσει. Η διαφορα είναι πως η μια θα δει το θάνατο άμεσα, η άλλη θα προσπαθεί κλαίγοντας να καταλάβει τι συνέβει σε κάποιο θάλαμο νοσοκομείου.

Κι όποιος νομίζει πως απλά γίνομαι καταστροφολόγος και απόλυτα απαισιόδοξη ενημερώνω πως δεν χρειάστηκε να διαβάσω τίποτα για να κατανοήσω το μέγεθος του εγκλήματος. Εζησα πολλά χρόνια μέσα στο ιατρικό κατεστημένο, έτυχε να δουλέψω στο τομέα τροφίμων, έτυχε γενικά στο δρόμο μου να δω από πρώτο χέρι τι συμβαίνει στ΄αλήθεια. Κι όταν βλέπεις τις τραγικές φιγούρες των παιδιών που πεθαίνουν γιατί
 δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί κι από την άλλη βλέπεις νεαρά κοριτσάκια να πεθαίνουν γιατί αρνούνται να φάνε για να χωρέσουν στο small νούμερο, όταν βλέπεις τους καρκίνους και τις καρδιοπάθειες να ξεπηδάνε σαν στοιχειά σε κάθε ηλικία σε κάθε κοινωνικό στρώμα, όταν μαθαίνεις πως ότι τρως είναι ένα σκουπίδι κι ελπίζεις απλά να έχεις μεταλλαχθεί σε κατσαρίδα για να το αντέξεις, τότε ναι είναι το σημαντικότερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.

Μας σκοτώνουν μ΄αυτά που τους πληρώνουμε για να φτιάξουν όπλα, μας σκοτώνουν μ΄αυτά που τους πληρώνουμε για να μας ταίσουν σκουπίδια, μας σκοτώνουν μ΄αυτά που τους πληρώνουμε για να φτιάχνουν Τράπεζες να στιβάζουν τα κέρδη τους, Και τους υπόλοιπους τους λιγώτερο ανεπτυγμένους τους σκοτώνουν άμεσα με τα ίδια όπλα, με την έλλειψη τροφής και με τους χιλιάδες σκλάβους εργαζόμενους (το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικά χεράκια) που ξεριζώνουν από τη γη τους καρπούς για να γίνουν προϊόντα που δεν ξέρουν καν τι θα είναι γιατί ποτέ δεν θα φτάσουν στα πιάτα τους.

Η μαμά κυνηγάει το κανακάρη να μη φάει τη σοκολάτα που θα του χαλάσει τα δόντια και το παιδί του κακάο δεν έχει δει ποτέ σοκολάτα στα μάτια του. Τα κακόμοιρα τα ζωντανά μεγαλώνουν σαν φριχτά πειραματόζωα και πεθαίνουν μέσα στο τρόμο για να φτάσουν τα κομμάτια στα πιάτα μας και για να μας φορτώσουν μετά από λίγο καιρό οι φαρμακοβιομηχανίες με μια χούφτα χαπάκια την ημέρα για να θεραπεύσουμε τη βλάβη που μας προκάλεσαν αυτά τα ίδια κομμάτιά κρέας. Τα δάση ξεριζώνονται, τα ποτάμια παρασέρνουν μαζί τους τα απόβλητά μας και οι χωματερές γίνονται βουνά από τα υπολείματα της ανθρώπινης απληστίας.

Η γη ένας πλανήτης με τέτοιους θησαυρούς που κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να έχει το μικρό του μερίδιο στη ζωή και να μπορεί να χαίρεται τον ήλιο, τη θάλασσα, τη φύση μετατράπηκε σε ένα κολαστήριο για όλα τα πλάσματα που προσπαθούν ακόμα να ανασάνουν πάνω του. Ειλικρινά στο παγκόσμιο έγκλημα δεν ξέρει που ακριβώς να ξεκινήσει και που να καταλήξει κανείς. Στα τρόφιμα? Στα φάρμακα? Στην παρανοημένη επιστήμη? Στη παγκόσμια πλύση εγκεφάλου? Στον αρωστημένο καταναλωτισμό? Στη φτώχεια που απλώνεται γοργά σε νέα επίπεδα φρίκης? Εκατοντάδες τα σενάρια συνομωσίας. Εκατοντάδες οι πληγές. Κι οι άνθρωποι συνεχίζουν και παλεύουν με τα προβλήματα του μικρόκοσμού τους ενώ ΟΛΑ είναι συνδεδεμένα πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνεχίζουν να μαλλιοτραβιούνται να διεκδικού σε επίπεδο λίγων τετραγωνικών τη ζωή τους όταν η ζωή τους είναι προκαθορισμένα άθλια και σχεδιασμένη από ένα κύκλο φαύλων, λαοπλάνων, αδίστακτων επαγγελματιών που ορίζουν τη γνώση, την επιστήμη και τους επιστήμονες φυσικά, τη βιομηχανία και τους εργαζόμενους σ΄αυτήν, τα κράτη και τους πολιτικούς που κάθονται πάνω στις καρέκλες, τη παιδεία και αυτό που θα μάθουν τα παιδιά σου, τη θρησκεία και το θεό που θα σε βάλουν να πιστέψεις.