Το τρίτο ημίχρονο...

Το καλύτερο δεν μας το έχουν πει. Μας το φυλάνε για το τέλος, για έκπληξη! Θα πληρώσουμε, θα αδειάσουμε τις τσέπες μας στον πάγκο του ΔΝΤ, αλλά ουδείς μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα αποφύγουμε, τελικώς, το μοιραίο. Τελευταίως, βεβαίως – βεβαίως, κάτι ψελλίζουν περί ανάπτυξης, αλλά αυτό μοιάζει με ανέκδοτο. Το μηδέν τοις εκατό του μηδέν ισοδυναμεί με το μηδέν, όσα μαγικά κι αν κάνουν...

Η ζωή των ανθρώπων δεν είναι παιγνίδι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Κάθε απόφαση που λαμβάνουν μπορεί να σημαίνει την πλήρη ανατροπή της καθημερινότητας ενός πολίτη. Δυστυχώς, οι περισσότεροι πολιτικοί μας δεν γνωρίζουν τι σημαίνει (ή έχουν ξεχάσει) να είναι κανείς άνεργος ή να μην έχει χρήματα για να ψωνίσει τα απαραίτητα.

Μας είπαν μάλιστα ότι το 2010 ήταν το πρώτο ημιχρόνιο και ότι έρχεται το δύσκολο και σκληρό δεύτερο ημιχρόνιο που θα κριθούν όλα. Κι έχουν την απαίτηση να κερδίσουμε αυτό το ματς, όταν η ψυχολογία όλων των παικτών είναι στο ναδίρ. Όποιος έχει παρακολουθήσει λίγη μπάλα ξέρει ότι το κλίμα στα αποδυτήρια και η ψυχολογία των παικτών είναι βασικά συστατικά για να κερδίσει κανείς ένα παιγνίδι, πέρα από το όποιο ταλέντο και τη στρατηγική. Ξέρει, επίσης, ότι σε μία ομάδα που φέρνει ήττες την πληρώνει στο τέλος ο προπονητής. Ο καλύτερος να είναι, να έχει έρθει με τις καλύτερες περγαμηνές, αν αποτύχει θα φύγει νύκτα...

Αυτό με τη σκηνή του προπονητή που φεύγει νύκτα ντυμένος με καπαρντίνα μέσα στο κατακαλόκαιρο, είναι το λεγόμενο τρίτο ημίχρονο. Είπαμε ότι η χώρα χρειαζότανε να μπει σε ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον των προηγούμενων ετών. Ότι χρειαζόντουσαν μέτρα επώδυνα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα αρχίσουμε να πυροβολούμε το κεφάλι μας επειδή έχουμε πονοκέφαλο.

Ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται, επειδή του λένε συνέχεια ψέματα. Ποιο δεύτερο ημίχρονο και σαχλαμάρες; Όπως πάει το πράγμα θα πρέπει κανείς να αρχίσει να αναρωτιέται αν θα έχει επιβιώσει του 2010! Έχουν κάποια άλλη πρόταση πέραν από τους φόρους; Φόρους ξέρουν να βάζουν όλοι. Είναι η εύκολη λύση. Κάτι άλλο έχουν κάνει; Τόσες συσκέψεις, τόσες διαβουλεύσεις, τόσο χυμένο μελάνι μόνο και μόνο για να αποφασίσουν νέους φόρους; Γερμανός να διοικούσε την Ελλάδα θα είχε μεγαλύτερη ευαισθησία...

Θα μας πείτε ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, αφού το δημόσιο δεν έχει χρήματα στα ταμεία του. Ωραία! Να καταλάβουμε μία τέτοια φορομπηχτική πολιτική ως ένα έκτακτο γεγονός. Αλλά δεν μπορεί η προοπτική μας να είναι μόνο οι φόροι; Κι εν πάση περιπτώσει, από ποιους θα πάρουν τους φόρους αν στο μεταξύ έχουν κλείσει 50.000 ή 100.000 ακόμη επιχειρήσεις;

Όταν για να αποφασίσουν για το ζημιογόνο ΟΣΕ χρειάζονται 10 συσκέψεις κορυφής και έναν ολόκληρο χρόνο, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Θα προσπαθήσουν την ύστατη ώρα να μας πείσουν ότι έκαναν τα πάντα. Να κλαψουρίσουν ότι φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, ότι, ότι, ότι... Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι ο λαός τους βλέπει όλους ως ένα. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Και τους θεωρούν και τους δύο συνυπεύθυνους για τα σημερινά μας απερίγραπτα χάλια.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ακόμη ελπίδα! Αρκεί να αλλάξουν πλεύση. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το μνημόνιο, όσο κι αν αυτό μοιάζει με το σάκο του μποξ που δήθεν μπορεί να χρεωθεί όλες τις αποτυχίες των κυβερνώντων μας. Έχει να κάνει με τις δράσεις που θα αναλάβουν (αν αναλάβουν) για να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα. Η ανάπτυξη δεν έρχεται με το λουκέτο σε χιλιάδες επιχειρήσεις, αλλά με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και πλούτου.

Τα λόγια πλέον δεν αρκούν. Χρειάζονται έργα. Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος. Το παιγνίδι βρίσκεται ήδη στις καθυστερήσεις για τη λήξη του και όχι στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, όπως θέλουν – ακόμη- να πιστεύουν...


Θανάσης Μαυρίδης

Πηγή:www.capital.gr