Πριν τις εκτελέσεις

Αυτές τις μέρες η Erika, το εμβατήριο των SS, ακούγεται σε ορισμένα ραδιόφωνα περισσότερο και από τον Πλιάτσικα. Και από πάνω, μία φωνή που πάλλεται στέλνει ριπή ανέμου να σηκώσει το λάβαρο της εθνικής λεβεντιάς. Παρεμπιπτόντως, η Erika, ως ρυθμός, ακούγεται εδώ και πολλά χρόνια στα ελληνικά γήπεδα αν και τα παιδιά της κερκίδας μάλλον δεν γνωρίζουν την ταυτότητά της. Είναι, πάντως, τα ίδια παιδιά που, όταν δέρνονται θεωρούνται χούλιγκανς, ενώ όταν βρίζουν τη μάνα του πρωθυπουργού, απλώς εκφράζουν την ανόθευτη λαϊκή οργή.

Κάθε μέρα, λοιπόν, στα ραδιόφωνα, στα κανάλια, στο δίκτυο και στα μανταλάκια, εμφανίζονται οι κριτές του δωσιλογισμού, οι τιμητές των ιερών και οσίων, οι υπερασπιστές της εθνικής αξιοπρέπειας. Ωραία δουλειά, εύκολη. Και φέρνει λεφτά στο ταμείο σε μία δύσκολη εποχή. Ο τόνος της φωνής υψώνεται, ακολουθώντας το δείκτη της δεξιάς χειρός που δείχνει προς τον ουρανό με τη ζέση τηλεοπτικού ευαγγελιστή. Ακολούθως η παλάμη τείνει να ανοίξει, περίπου σαν ανάποδη μούντζα, κινείται μπρος-πίσω, λες και ξεθάβει μνήμες για κατοχικούς πρωθυπουργούς, αρχαίους και σύγχρονους Εφιάλτες. Η αναδρομή δεν παραλείπει την απαραίτητη στάση στο Γουδί (ή Γουδή, όπως θέλετε) και στην εκτέλεση των έξι, για τη Μικρασιατική καταστροφή. Βέβαια όπως απεδείχθη ιστορικά, επρόκειτο για μία άδικη απόφαση, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί την επιχειρηματολογία περί τιμωρίας όσων υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία. Εννοείται πως ένα «μην τολμήσουν» προσδίδει κύρος και υπαινίσσεται ισχύ καθώς ο ομιλών εκφράζει το σύνολο του ελληνικού λαού. Προαιρετικά, παρατίθεται λεπτομερής λίστα των ενεργειών που στοιχειοθετούν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας. Εκεί σταματούν τα πάντα. Διότι αν ζητήσεις από τον ίδιο τύπο να σου δώσει ένα περίγραμμα εναλλακτικής πρότασης, στην καλύτερη περίπτωση να σου θυμίσει τον Πούτιν, τους Κινέζους και τους Άραβες που σκοπεύουν να φυτέψουν στην Ελλάδα δένδρα με ευρώ. Και δυστυχώς, όταν βγάζεις τέρατα στη σκηνή των επιχειρημάτων σου, είναι σαν να υπονομεύεις κάθε προσπάθεια σοβαρής κριτικής.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ταιριάζει με το κλίμα όπως η υγρασία με τον καιρό της Θεσσαλονίκης. Οι Γερμανοί που έφυγαν, οι Γερμανοί που επιστρέφουν, το αίμα των προγόνων και το μέλλον των παιδιών μας. Κάποιος θα βγει να πει, εντελώς στα σοβαρά, ότι θα αλλάξουν οι διάλογοι στις πατριωτικές ταινίες-η Υπολοχαγός Νατάσσα θα λιώνει για Γερμανό ταγματάρχη. Αλλά και η Άναμπελ θα κυνηγάει πια τον Βόγλη για να της δώσει πίσω τα ευρώ. Μην απορείτε, εδώ βγήκε σε μεγάλο σταθμό καθηγητής που υποστήριζε ότι όλα όσα συμβαίνουν αντιστοιχούν σε γερμανικό σχέδιο για τη δημογραφική ανάκαμψη της Γερμανίας-θέλουν το σπέρμα και τα ωάρια μας, το καλό μεσογειακό DNA μας.

Εννοείται ότι το πρόβλημα δεν είναι πως βγαίνουν και τα λένε. Καλά κάνουν, επιβεβαιώνουν ότι σε αυτόν τον τόπο μπορείς ακόμα να φωνάζεις ελεύθερα. Το πρόβλημα είναι ότι βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο. Κατανοητό. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν έναν δράκο για να φοβούνται και μία κατάρα για να ξορκίσουν. Βλέπουν εσωτερικούς εχθρούς, στέκονται οργισμένοι μπροστά σε προδοσίες, αν ρίξεις και τη φτώχεια μας στο καζάνι παίρνεις τη συνταγή για να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Στο τέλος ενοχοποιείται και η κοινή λογική. Μας σώζει που ακόμα δεν είναι πολλοί. Απλώς φωνάζουν και ακούγονται πιο ψηλά από τους άλλους. 

του Κώστα Γιαννακίδη