The Job is Done

Έμαθα να πληκτρολογώ το 1991-92, με μια πεταμένη γραφομηχανή που βρήκα στην αποθήκη της πολυκατοικίας. Σκόπευα να πάω για μεταπτυχιακά και ήξερα ότι εκεί θα πρέπει να γράφω εργασίες στον υπολογιστή. Στο Αριστοτέλειο της περιόδου 1987-91, αυτό δεν ήταν απαραίτητο. Τις μικρές τις έδινες χειρόγραφα· τις μεγάλες στις "χτύπαγαν" στη Μελενίκου, έναντι αντιτίμου ανά σελίδα. Μεγάλες έτσι κι αλλιώς είχα μόνο δύο. Υπολογιστή απέκτησα στο πρώτο έτος του μεταπτυχιακού, και ήταν ο άνωθεν εικονιζόμενος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να αποκτήσω τον συγκεκριμένο εκτός από το γεγονός ότι συγκυριακά είχα αποκτήσει κάποια εμπειρία μετά την εκμάθηση γραφομηχανής στο συγκεκριμένο μοντέλο, που μου διέθετε για τον σκοπό η τότε φίλη μου.
Η απουσία περιέργειας και περιπετειώδους πνεύματος για κάποια πράγματα σήμαινε ότι όταν ο πρώτος αυτός υπολογιστής απεδήμησε εις Κύριον (μεταπωλήθηκε όχι επειδή χάλασε, αλλά επειδή δεν "έτρεχε" πια τίποτε), ο δεύτερος ήταν και αυτός δημιούργημα το άρτι αποθανόντος κυρίου Jobs. Performa, με έγχρωμη (!!!) οθόνη, επίσης εντελώς trouble-free ως μηχάνημα. Μετά, πριν την επιστροφή στην Ελλάδα, ο Performa επωλήθη προς αγορά λάπτοπ (Powerbook), που θα μπορούσα να φέρω πιο εύκολα πίσω. Το λάπτοπ απεδείχθη πολύ προβληματικό και πολυέξοδο. Ήταν τα χρόνια του ναδίρ για την Apple, όταν ο κος Jobs είχε αποσωρήσει και όταν η εταιρία --μια αρχικά σχετικά ρομαντική καλιφορνέζικη υπόθεση αλλά εδώ και πολλά χρόνια, μη γελιόμαστε, μια ακόμα πολυθενική-- έφτασε πολύ κοντά στο να κλείσει. Στα πρακτικά, μιας και ήταν πάντα θέμα πρακτικό: ο λάπτοπ δεν χρησίμευσε για μεταπώληση και καταγράφηκε ως εντελώς αποτυχημένη αγορά. Αποκτήθηκε τελικά με τα πολλά ένας μπλε imac, δεύτερης ή τρίτης γενιάς -- ο κύριος Jobs είχε εν τω μεταξύ επιστρέψει στην νοσούσα apple και ο imac ήταν η δική του ανάσα ζωής στους λίγους εναπομείναντες πιστούς που δεν ψηνόντουσαν για μεταστροφή σε pc. Και όταν και o imac (που βρίσκεται εν πλήρει λειτουργική καταστάσει και δεν "κράσαρε" ποτέ) δεν μπορούσε πια να "τρέξει" τα απαραίτητα από software, ήρθε ο σημερινός (τεσσάρων ετών) imac, όπως και ένα λάπτοπ της ίδιας βασικά σχεδιαστικής γενιάς. Αμφότερα τρέχουν μονίμως ρολόι.

Κι έτσι, από το τίποτα βασικά, και χωρίς κανέναν ενσυνείδητο λόγο, έγινα πελάτης του κου Jobs εδώ και είκοσι συναπτά έτη. Αν και δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα για ολόκληρο το χρονικό διάστημα της εικοσαετίας, γιατί στο στρατό, πριν την επιστροφή Jobs και την αγορά του πρώτου imac, έπρεπε να χειριστώ pc για κάποιο διάστημα. Oπότε ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά στη σχέση μου με την Σκοτεινή Αυτοκρατορία του κυρίου Gates. Δεν καταλάβαινα το παραμικρό για το πώς διάολο σκεφτόταν, πώς ήταν δομημένος ένας υπολογιστής που κράσαρε διαρκώς, έβγαζε συνέχεια κάτι ακατάληπτα μηνύματα με αριθμούς, και δεν είχε επιφάνεια γραφείου αλλά "directories", δηλαδή βασικά μαύρες τρύπες όπου εξαφανίζονταν, αρκετές φορές δια παντός, έγγραφα και άλλα τινά. Το αγαπημένο μου --το αγαπημένο εντός εισαγωγικών-- με το pc ήταν αυτή η διαρκής εμμονή του με τις απαγορεύσεις: απαγορεύεται να τυπώσεις, απαγορεύεται να κλείσεις αυτό το πρόγραμμα, απαγορεύεται να ανοίξεις το άλλο, απαγορεύεται να βάλεις cd, να βγάλεις cd, γενικώς απαγορεύεται· δεν έχεις προνόμια πρόσβασης, εκτέλεσες παράνομες πράξεις, κλπ. Για έναν αθώο και άβγαλτο χρήστη Mac, ήταν σαν να πληκτρολογείς στο υπερεγώ αυτοπροσώπως. Και επειδή ένα υπερεγώ είναι αρκετό και δεν χρειάζεται δεύτερο, μετά την τραυματική αυτή εμπειρία με τον υπολογιστή-δικαστή έγινα πια, δέκα χρόνια μετά την αγορά του Classic, ενσυνείδητος Macάκιας. Εις μνήμην λοιπόν του Steve, που πέθανε μάλλον νέος, οι πιο πάνω αναμνήσεις, και το πιο κάτω, διάσημο κειμενάκι του Umberto Eco:
Γεγονός είναι πως ο κόσμος χωρίζεται ανάμεσα σε χρήστες Μάκιντος και σε χρήστες υπολογιστών συμβατών με MS-DOS. Έχω την ξεκάθαρη πεποίθηση ότι ο Μάκιντος είναι Καθολικός και ο DOS Προτεστάντης. Πράγματι, ο Μάκιντος είναι αντιρεφορμιστικός [σσ. αυτό έλειπε!] και έχει επηρεαστεί από το "ratio studiorum" των Ιησουιτών. Είναι χαρούμενος, φιλικός, συμφιλιωτικός, και λέει στους πιστούς πώς πρέπει να βαδίσουν βήμα-βήμα για να φτάσουν, αν όχι στο Βασίλειο των Ουρανών, τουλάχιστον στη στιγμή που το έγγραφο τυπώνεται. Είναι κατηχητικός: η ουσία της αποκάλυψης εμπεριέχεται στις απλές φόρμουλες και τις ωραίες εικόνες. Όλοι έχουν το δικαίωμα της σωτηρίας.


Ο DOS είναι Προτεστάντης, ακόμα και Καλβινιστής. Επιτρέπει την ελεύθερη ερμηνεία, απαιτεί δύσκολες προσωπικές αποφάσεις, επιβάλλει μια λεπτολόγο ερμηνεία πάνω στον χρήστη, και παίρνει ως δεδομένη την ιδέα ότι δεν μπορούν να σωθούν όλοι. Για να κάνεις το σύστημα να δουλέψει, πρέπει να ερμηνεύσεις το ίδιο το πρόγραμμα: μακριά από την μπαρόκ κοινότητα των χαροκόπων, ο χρήστης εγκλωβίζεται στη μοναξιά του δικού του εσωτερικού βασάνου.


Μπορεί να φέρετε την αντίρρηση ότι με την μετάβαση στα Windows, το σύμπαν του DOS άρχισε να μοιάζει περισσότερο με την αντιρεφορμιστική ανεκτικότητα του Μάκιντος. Αλήθεια είναι: τα Windows αντιπροσωπεύουν ένα σχίσμα αγγλικανικού χαρακτήρα, με μεγάλες τελετές στον καθεδρικό, αλλά υπάρχει πάντα η δυνατότητα της επιστροφής στο DOS για να αλλάξουν τα πράγματα σε συμφωνία με αλλόκοτες αποφάσεις...
Και ο μηχανικός κώδικας, αυτό που βρίσκεται κάτω κι από τα δύο συστήματα (ή περιβάλλοντα, αν προτιμάτε;) Αυτός, αφορά την Παλαιά Διαθήκη, και είναι Ταλμουδικός και καβαλιστικός.

radicaldesire.blogspot.com