Η εξαγωγή γραφικότητας μπορεί να αποβεί μια άκρως προσοδοφόρος επιχείρηση, αρκεί να κατοχυρώσουν την πατέντα.

Οι Ολιβερ Τουίστ

Tου Τακη Θεοδωροπουλου / kathimerini.gr

Στο Λονδίνο υπάρχει μια μερίδα Eλλήνων φοιτητών που περνάει δύσκολες στιγμές. Ζουν σε άσυλα απόρων και για να πληρώσουν τα δίδακτρα, εργάζονται σε ανθρακωρυχεία. Ανθρακωρυχεία δεν υπάρχουν στο Λονδίνο, όμως αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ότι τα παιδιά αυτά, που η κακή τους μοίρα τα ανάγκασε να μεταναστεύσουν σ’ αυτήν την άγρια χώρα, φαντάζονται ότι δουλεύουν σε ανθρακωρυχεία. 
Μετά τα γεγονότα του Μαΐου του ’68, η φαντασία έχει καταλάβει την εξουσία, οπότε και αυτό που μετράει δεν είναι τι είσαι, αλλά τι φαντάζεσαι πως είσαι. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και το τσαρουχικόν, πως στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις, έχεις κάθε δικαίωμα να δηλώσεις αδικημένος ακόμη κι αν έχεις την τύχη να προέρχεσαι από μια οικογένεια που σου επιτρέπει να σπουδάζεις στο Λονδίνο. Λεπτομέρειες. 
Ο Ντίκενς, διορατικός, είχε προβλέψει τα βάσανα που θα τραβούσαν δύο αιώνες αργότερα οι Ελληνες φοιτητές στο Λονδίνο. Η διαφορά τους, βέβαια, από τον Ολιβερ Τουίστ είναι ότι αντί να απλώσουν τα χεράκια τους για να ζητήσουν λίγο παραπάνω χυλό, τα παιδιά αυτά έχουν πολιτική συνείδηση. Ξέρουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να αμύνονται κάθε φορά που κάποιος πάει να τους κλέψει τα όνειρά τους. 
Κι αν ταλαιπωρούνται τώρα, το κάνουν με την ελπίδα ότι μια μέρα θα επιστρέψουν στην πατρίδα και ως άλλοι Ζάππες και Αβέρωφ θα προσφέρουν στον τόπο όχι μία, αλλά δέκα και δεκαπέντε βίλες «Αμαλία». Εκπαιδευτικά κέντρα, ιδρύματα όπου προάγεται ο πολιτισμός. 
Μπορείτε, λοιπόν, να φαντασθείτε κι εσείς με τη σειρά σας πώς ένιωσαν όλοι αυτοί οι Ολιβερ Τουίστ όταν έμαθαν ότι ο άνθρωπος που έκλεψε τα όνειρά τους επισκέπτεται τον τόπο του μαρτυρίου τους, το πανεπιστήμιο LSE. Αγανακτισμένοι όρμηξαν μέσα στην αίθουσα, ανήρτησαν πανό, μοίρασαν προκηρύξεις στη γλώσσα του Σαίξπηρ και τον κατήγγειλαν ως φασίστα, συνεργάτη της Χρυσής Αυγής και πολλά άλλα που δυσκολεύομαι να αναπαραγάγω. Κι αυτός, ο ανάλγητος, τους παρακολουθούσε χαμογελώντας. Ο κ. Καμίνης έδειξε για μία ακόμη φορά πως διψάει για αίμα. Οπως και οι ακροατές του, που ζητούσαν από τους Ολιβερ Τουίστ να φύγουν και να πάνε στη δουλειά τους, στις υπόγειες στοές των ανθρακωρυχείων δηλαδή. 
Συμπέρασμα: Η εξαγωγή γραφικότητας μπορεί να αποβεί μια άκρως προσοδοφόρος επιχείρηση, αρκεί να φροντίσουν τα παιδιά να κατοχυρώσουν την πατέντα.