Η καπηλεία του θανάτου

Δεν νιώθω, εισαγωγικά, καμιά ανάγκη να σας περιγράψω πόσο με συγκλόνισε η τραγωδία των παιδιών της Λάρισας, ούτε να καταθέσω προκαταβολικά τα ρητορικά πιστοποιητικά ευαισθησίας μου, λες και το πόσο άγγιξε τον καθένα μας αποδεικνύεται από την ένταση των λέξεών του. Η πραγματικότητα είναι μία: Αρκετών ανθρώπων η ζωή καταστράφηκε την Πέμπτη και εμείς οι υπόλοιποι παραλύουμε από τη φρίκη των ανθρώπινων, περισσότερο γιατί τα προβάλλουμε στις δικές μας ζωές, για να τα αποσύρουμε σταδιακά στη λήθη - όπως έχουμε κάνει, τόσες φορές, στο παρελθόν. Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι το εμπόριο αυτής της φρίκης.

Με πόση ευκολία οι θάνατοι χρεώθηκαν στο μνημόνιο, τη Μέρκελ, την κυβέρνηση - κάποιοι πιο παραστατικοί είπαν ότι ο Στουρνάρας είναι ο ηθικός αυτουργός των θανάτων. Με την ίδια ακριβώς ευκολία που - αυτόματα, και χωρίς καμιά παραπάνω γνώση και εμβάθυνση - χρεώνονται στην τρόικα 3.000 αυτοκτονίες. Αν δεν το έχετε καταλάβει, έχουμε
κυβέρνηση δολοφόνων ή, έστω, συνεργών σε ανθρωποκτονίες. Κι αν αυτό βολεύει τις πολιτικές ή επαγγελματικές στοχεύσεις, την αισθητική, και την αναλυτική ικανότητα των ψεκασμένων πολιτικών, δημοσιογράφων και τηλεοπτικών δικηγόρων, οι υπόλοιποι γιατί δεν κάνουν ορισμένες αυτονόητες σκέψεις; Φοβούνται; Ξέρω ότι η κατηγορία της βεβήλωσης της μνήμης των νεκρών είναι πάντα έτοιμη, αλλά δεν γίνεται να ηττάται - διαρκώς - η λογική.
Τα παιδιά προφανώς κρύωναν, όπως πάμπολλοι άλλοι συμπολίτες μας. Οι περισσότερες πολυκατοικίες ανάβουν ελάχιστα ή καθόλου το καλοριφέρ και σιγά-σιγά οι άνθρωποι επιστρέφουν σε παλιές πηγές θέρμανσης. Οι παλαιότεροι γνωρίζουν τους κινδύνους κάθε μιας - οι νέοι, όχι. Προφανώς, τα δύστυχα παιδιά δεν γνώριζαν σε τι κίνδυνο εκτίθενται (αν το έκαναν με επίγνωση των πιθανών συνεπειών θα ήταν, όντως, ένα μέτρο της απελπισίας τους). Θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει καυσόξυλα με την ίδια άγνοια και να έκαιγαν μια πολυκατοικία. Ο Στουρνάρας τότε θα ευθυνόταν για δεκάδες θανάτους. Άλλος θα μπορούσε να χρησιμοποιεί χωρίς γνώση υγραέριο - αντί του ακριβού ηλεκτρικού - και να καταστήσει τον Στουρνάρα υπεύθυνο άλλων τραγωδιών. Αν κάποιος τρακάρει με αφρόντιστο αυτοκίνητο, ο Στουρνάρας θα τον έχει δολοφονήσει γιατί δεν έχει λεφτά να φτιάξει τα φρένα. Αν πάθει έμφραγμα περπατώντας στο κρύο, ο υπουργός θα φταίει που έχει καταθέσει τις πινακίδες του και πάει λέγοντας.
Βέβαια, όταν κάποιος Στουρνάρας στο μέλλον μειώσει τον φόρο στα καύσιμα και τα τέλη ταξινόμισης και ξαναρχίζει ο κόσμος να οδηγεί όπως πριν, τα τροχαία που θα αυξηθούν θα τον βαρύνουν, επίσης. Για να μην πω για τα δυστυχήματα της ευμάρειας (συγκρούσεις τουριστικών λεωφορείων, ομαδικές δηλητηριάσεις σε εξωτικά μέρη, αναφλέξεις σκαφών, συντριβές σκιέρ και τόσα άλλα) που επίσης θα πρέπει να χρεωθούν στον υπουργό που θα μας βγάλει από την κρίση.
Η λογική αυτή δεν έχει τέλος. Και το τελευταίο που καταφέρνει είναι να εκφράζει την πραγματική μας ανάγκη να επιστρέψουμε στην ζωή που είχαμε, έστω και με άλλο τρόπο. Επίσης, δεν προσφέρει τίποτα στη συζήτηση ποιος θα είναι αυτός ο τρόπος. Αντιθέτως, το σίγουρο που πετυχαίνει είναι να ενσταλάζει ακόμα μεγαλύτερο μίσος, τυφλή οργή και αδιέξοδο φανατισμό στην κοινωνία μας, επ’ ωφελεία - φυσικά - κάποιων πονηρών Καμμένων και συναφών, των μεγάλων κερδισμένων της εποχής, που έχουν καταφέρει να απηχούν αλλά και να υποδαυλίζουν το κυρίαρχο ρεύμα, αυτό που αντιμετωπίζει την κρίση με όρους θυμικού και ενστίκτων και όχι λογικής και γνώσης.
Υ.Γ.: Στο σχόλιο δεν περιλαμβάνω τις αντιδράσεις των φοιτητών. Οποιος θυμάται τα φοιτητικά του χρόνια, ξέρει ότι δεν γίνεται να ήσαν διαφορετικές.
Ανδρέας Πετρουλάκης/protagon.gr