Πάρτε τα λεφτά από τις τράπεζες και τρέξτε;

Κ.Στούπας/capital.gr
Το οικονομικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε προχθές ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί την επιτομή της μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής σοβιετοποίησης της ελληνικής οικονομίας.  Και ως εκ τούτου ίσως και το κύκνειο άσμα της.
«Όπως σημειώνεται στο πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τη θέσπιση ενός φόρου μεγάλης περιουσίας βάσει της συνολικής αξίας του πλούτου κάθε φορολογούμενου. Αυτό στην πράξη, όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα, σημαίνει ότι θα αθροίζεται η αξία των περιουσιακών στοιχείων του φορολογούμενου όπως η κατοχή κτιρίων, οικοπέδων, γαιών, έργων τέχνης, καταθέσεων τραπεζών, επενδυτικών προϊόντων, συμμετοχών κλπ., που βρίσκονται στην Ελλάδα και όσων κάνουν δήλωση στην Ελλάδα και κατέχουν αντίστοιχα περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό». 
Συνήθως στα αστικά καθεστώτα η φορολόγηση με μικρότερους ή μεγαλύτερους συντελεστές αφορά τα παραγόμενα ετήσια εισοδήματα. Η φορολόγηση περιουσιακών στοιχείων που έχουν δημιουργηθεί με εισοδήματα που έχουν φορολογηθεί όταν δημιουργήθηκαν συνιστά δήμευση της περιουσίας και όπου έχει εφαρμοστεί (σε σοβιετικές οικονομίες και φασιστικά καθεστώτα του τρίτου κόσμου) έχει οδηγήσει σε απαράμιλλη εξαθλίωση.
Επί της ουσίας ο κ. Τσίπρας προανήγγειλε μια περισσότερο ολοκληρωμένη και συστηματική δήμευση της
ιδιωτικής περιουσίας, σε σχέση με την πολιτική των χαρατσιών και των αυξημένων φόρων που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση.

Αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, δηλ. όλα τα υπόλοιπα κόμματα να εφαρμόζουν σοβιετικής έμπνευσης μέτρα από το φόβο της εκλογικής επιρροής της αριστεράς.

Ο Κωνσταντίνος  Καραμανλής στη μεταπολίτευση προχώρησε σε εκτεταμένες εθνικοποιήσεις σε μια προσπάθεια να προτρέξει και να ανακόψει το ρεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ στη συνέχει πολιτευόταν πάντα με γνώμονα τον έλεγχο των ψήφων της αριστεράς και η τρικομματική τώρα κινείται υπό την πίεση του ανεδαφικού και μηδενικού παραγωγικού αθροίσματος προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τελεί αιχμάλωτος μερικών συνιστωσών ακραίων πολιτικών αντιλήψεων.

Το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενο πως θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Η αντίληψη της ελληνικής  αριστεράς είναι παιδαριώδης και παραμένει εδώ και πολλά χρόνια προσκολλημένη σε μια επιπέδου Μίκυ-Μάους προσέγγιση η οποία  πιστεύει πως κάπου υπάρχει πλούτος συσσωρευμένος με τον τρόπο που τον συσσώρευε ο θείος Σκρουτζ σε μια πισίνα γεμάτη με χρυσές λίρες, διαμάντια και δολάρια.

Αρκεί οι καλοί μπολσεβίκοι να καταλάβουν την «πισίνα» και να μοιράζουν δίκαια τον πλούτο και θα ζήσουν στο εξής όλοι καλά και αυτοί ακόμη καλύτερα.

Σε καμιά ιστορική περίοδο η ευημερία δεν στηρίχθηκε στην αναδιανομή και ανάλωση των «έτοιμων» όσα και αν ήταν αυτά. Η ευημερία όπου έχει υπάρξει στηρίχθηκε στην διευκόλυνση της δημιουργίας πλούτου.  Οι φόροι και(ουσιαστικά) οι δημεύσεις περιουσιών αποτελούν αντικίνητρο για κάποιον να προσπαθήσει να διακριθεί και να δημιουργήσει πλούτο.

Συνήθως για κάθε μια μονάδα προσωπικού πλούτου που δημιουργεί ο τολμών για τον εαυτό του, δημιουργεί και μερικές δεκάδες για την κοινωνία. 

Όπως είναι φανερό εδώ και καιρό, στόχος του προγράμματος είναι οι καταθέσεις όπως ακριβώς αποτελούν στόχο και της παρούσας κυβέρνησης.  Το παρασιτικό κρατικοδίαιτο σύστημα της κομματοκρατίας έχει βάλει στο μάτι τις ύψους 160 δισ. καταθέσεις που βρίσκονται στις τράπεζες. Αν δεν τις λεηλατήσουν και αυτές μετά την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων,  της πιστοληπτική ικανότητας της χώρας, των τραπεζών και επόμενων γενεών δεν λέει να ξεκουμπιστεί.

Ήτοι, αθροίζουμε ακίνητα, οικόπεδα, έργα τέχνης, μετοχές, ομόλογα και καταθέσεις και βγάζουμε το φόρο που αναλογεί στον καθένα ασχέτως του εισοδήματος που συνεισφέρουν αυτά.

Κατά σειρά προτεραιότητας τα άμεσα ρευστοποιήσιμα είναι οι καταθέσεις, τα ομόλογα, οι μετοχές κλπ.

Άρα, ο καθένας που έχει κάποια χρήματα σε καταθέσεις θα τρέξει να τις εξασφαλίσει μακριά από τα «νύχια» των κομισάριων του αριστερού  υπουργείου των οικονομικών. Αμέσως μετά θα ρευστοποιήσει μετοχές και ομόλογα σε όποια τιμή μπορεί.

Έργα τέχνης και ακίνητα είναι δύσκολο να ρευστοποιηθούν...  Το κόμμα του Χόνεκερ στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας όταν είχε εξαντληθεί το συνάλλαγμα για να αγοράσει η ηγεσία του ΚΚ  δυτικά κοστούμια και πολυτελή τρόφιμα  εκποιούσε έργα τέχνης που κάτεσχε από τους πολίτες και  τα μουσεία.

Επί του πρακτέου

Επί του πρακτέου ένα οικονομικό πρόγραμμα  που προαναγγέλλει δήμευση καταθέσεων και άλλων περιουσιακών στοιχείων, σε μια οικονομία με 1,5 εκατ. ανέργους προαναγγέλλει το απόλυτο χάος.

Οι προσδοκίες πως θα «κουρέψουν» τις καταθέσεις και με αυτές θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας με τον τρόπο που δεν κατάφερε να το πετύχει η σοβιετία είναι αφελείς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάποιοι τις ενστερνίζονται.

Επιπλέον οι  δημεύσεις δεν προαναγγέλλονται γιατί αν προκύψει η πιθανότητα να καταστούν πιθανό σενάριο, οδηγούν σε φυγή των ρευστών περιουσιακών στοιχείων και η κατάρρευση προεξοφλείται σαν αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία.

Τουτέστιν από πολιτική σκοπιά η αναγγελία ενός τόσο ακραίου μέτρου λειτουργεί σαν προσπάθεια ανακοπής του εκλογικού ρεύματος που οδηγεί στην εξουσία. Όπως πέρυσι την Άνοιξη έπραξαν το ίδιο με τις δηλώσεις Γλέζου, Στρατούλη.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας επιβεβαιώνει την προαναγγελία της μη εφαρμογής του καθώς η οικονομία θα καταρρεύσει πριν προλάβει να δεσμεύσει καταθέσεις.

Η κρίση της ελληνικής χρεοκοπίας  και παράδοξα  συμπεράσματα ερμηνείας των αιτίων της που δημιουργεί  η κυριαρχία μιας ψευδούς ιδεολογίας, όπως θα την χαρακτήριζε  και ο διαπρεπής μαρξικός φιλόσοφος  Γκέορκ Λούκατς,  παρουσιάζει ενδιαφέρον παρατήρησης του ρόλου του τυχαίου στην εξέλιξη της ιστορίας.

Κατά τα λοιπά για τους κερδοσκόπους ισχύει η ρήση του Μάο: Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια ευκαιρία.