Μονή Κύκκου, της οποίας προΐσταται ενδοεκκλησιακός του αντίπαλος, το ΑΚΕΛ να συμπεριφέρεται σαν να μην έφερε ο Χριστόφιας την τρόικα και να ζητάει δημοψηφίσματα. Τι κρίμα που δεν ακούσαμε τον Τσίπρα, τον Μίκη, τον Γλέζο, τον Καμένο, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή (δεν φταίω εγώ που λέει τα ίδια με τους παραπάνω κι ας μην αρχίσει η κλάψα ότι τους ταυτίζουμε μαζί της) και να έχουμε προχωρήσει με λεβεντιά στη δική μας χρεοκοπία.
Μα, η παγκόσμια οικονομία συγκλονίζεται από το βροντερό "Όχι" και η ΕΕ είναι στα πρόθυρα διάλυσης. Μήπως δεν είναι έτσι; Τα spread, χτες:
Ελλάδα 1.049 - 17,00. Πορτογαλία 461 -26,00. Ισπανία 360 - 5,00. Ιταλία 325 - 9,00. (Ισπανία και Ιταλία εντός αγορών). Το ευρώ ανέκαμψε στο 1,30, το ίδιο και τα διεθνή χρηματιστήρια. Τι έγινε, χτυπήσαμε το χέρι μας, βγάλαμε περίστροφον και μόνο ο Τσίπρας, ο Λιλίκας και τα κανάλια το κατάλαβαν;
Μα ζητήσανε κούρεμα καταθέσεων των μικροκαταθετών για ποσά κάτω από 100.000 ευρώ. Για διαβάστε προσεκτικά την ανακοίνωση του Eurogroup: «Το Eurogroup εξακολουθεί να είναι της άποψης ότι οι μικροί καταθέτες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο από τους μεγάλους και επιβεβαιώνει τη σημασία της πλήρους εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ». Μήπως ήταν η κυπριακή πλευρά που περιέλαβε τους μικροκαταθέτες για να μην ανέβει δυσανάλογα το ποσοστό του κουρέματος στους μεγαλοκαταθέτες; (Ρώσοι ολιγάρχες, Εκκλησία, Βρετανοί).
Μα, γιατί τα βάζουν με την Κύπρο; Είναι ο μόνος φορολογικός παράδεισος; Η μόνη χώρα που υπάρχουν υποψίες (sic) για ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Και το Λουξεμβούργο, που έχει καταθέσεις 20 φορές πάνω από το ΑΕΠ; Ναι, με κάποιες μικρές διαφορές:
α. Το Λουξεμβούργο είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα, δεν έχει χρέος και δεν ζητάει διάσωση.
β. Εδώ και κάποια χρόνια έχει υπογράψει πρωτόκολλα για τον έλεγχο του μαύρου χρήματος. Πιο χαρακτηριστική η συμμετοχή του, μαζί με άλλες 33 χώρες, στη FATF (Ειδική ομάδα Χρηματοοικονομικής Δράσης) το πιο σημαντικό όργανο διεθνούς συνεργασίας κατά του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Δεν αγιάσανε στο Λουξεμβούργο – προφανώς αποτελεί κραυγαλέο πρόβλημα – αλλά στριμώχτηκαν.
Περιμένοντας το plan b και κλείνοντας τα αυτιά μας στις πολεμικές κραυγές διαφόρων ανοήτων ή επιτηδείων, ας πούμε μερικές αλήθειες που έρχονται σε αντίθεση με τον βολικό και κατεστημένο εθνικό μύθο που θέλει την Κύπρο περίπου στο κέντρο του κόσμου, αιώνιο θύμα διεθνών συνομωσιών και ποτέ των δικών της σφαλμάτων.
Το κυπριακό πρόβλημα είναι ένα κουβάρι που μπλέκονται αυθεντικός ηρωισμός, «λεβεντιά» εκ του ασφαλούς και πολιτική μυωπία στα όρια της τύφλωσης. Μια αλυσίδα σφαλμάτων και χαμένων ευκαιριών που στο τέλος κάθε κρίκου η νέα προσπάθεια άρχιζε από σαφώς χειρότερο σημείο εκκίνησης. Ο ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ δεν έφερε την Ένωση αλλά τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου και τις πρώτες απαιτήσεις των Τούρκων. Ο Μακάριος από το «νενικήκαμεν» -που εκστόμισε επιστρέφοντας από το Λονδίνο, το 1963 κατήγγειλε τις συνθήκες και με την τροποποίηση των 13 σημείων που ζήτησε άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Οι «λεβεντιές» του Γρίβα και του Σαμψών έσπρωξαν τους Τουρκοκύπριους – που ορισμένοι κοντόφθαλμοι τους θέλανε πολίτες β κατηγορίας – στην αγκαλιά του Ντενκτάς και της Τουρκίας. Η κοινή συμβίωση σταμάτησε, οι Τουρκοκύπριοι περιορίστηκαν σε θύλακες. Και πάλι οι κοντόφθαλμοι πανηγύριζαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι μπήκαν οι βάσεις της διχοτόμησης. Ήρθε το πραξικόπημα της χούντας -με την ενεργό συμβολή και Κυπρίων- και στρώσανε το έδαφος στον Αττίλα για την εισβολή και κατοχή. Μετά το '74 ο Μακάριος αποδέχθηκε τη λύση διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ο Ντενκτάς την υπονόμευε σταθερά όσο ήταν στην εξουσία, αλλά και οι ελληνοκύπριοι εθνικιστές δεν πήγαιναν πίσω. Με τον Ντενκτας ηττημένο και τον Ερντογαν ασταθή στα πρώτα του βήματα, φτάσαμε κοντά σε λύση με το σχέδιο Ανάν. Την απέτρεψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την ευγενή χορηγία του Δημήτρη Χριστόφια.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ουδείς συζητά πλέον για λύση του Κυπριακού, όλοι πλέον συζητούν για την οικονομική τραγωδία που απειλεί τη Μεγαλόνησο. Το Κυπριακό «λύθηκε» δια της μη λύσης. Και η Κύπρος κινδυνεύει με δεύτερη καταστροφή. Και πάλι κάποιοι ανεγκέφαλοι, σε Ελλάδα και Κύπρο, πανηγύριζαν προχθές για το βροντερό "Όχι". Και διάφοροι αρματολοί στα κανάλια είχαν γυαλίσει τα καριοφίλια τους και μιλούσαν για τη λεβεντιά που περισσεύει στους Κύπριους και σπανίζει στους Ελλαδίτες. Όλα αυτά μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Όταν συνειδητοποιήθηκε ότι όσο ο Τσάκας και οι εμίρηδες θα πάρουν τον Παναθηναϊκό, άλλο τόσο οι Ρώσοι θα αναλάβουν το ελληνικό χρέος. Και ότι ο Πούτιν δηλώνει θυμωμένος και με τους Κύπριους και κλείνει την πόρτα του στον κ. Σαρρή. Άρχισαν κάποιοι να καταλαβαίνουν ότι το γεωπολιτικό παιγνίδι στο οποίο υπολόγιζαν υπάρχει μεν αλλά είναι πολύ χοντρό (σχέσεις ΕΕ- Γερμανίας με Ρωσία π.χ.) και τους υπερβαίνει. Άκουσαν τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, τους Πράσινους και άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι στο συγκεκριμένο θέμα η Μέρκελ δεν είναι μόνη της. Πρακτικά, μόνο ο Ζιρινόφσκι τάχθηκε στο πλευρό της Κύπρου και δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει.
Και από χτες το απόγευμα μαζεύτηκαν τα καριοφίλια και άρχισαν οι πιο προσεκτικές προσεγγίσεις. Και όλες οι πληροφορίες επιμένουν ότι επανέρχεται η πρόταση για κούρεμα σε ποσά πάνω των 100.000, με μικρότερο ίσως ποσοστό από αυτό που είχε κατ’ αρχήν συμφωνηθεί, με παράλληλη προσπάθεια να εξασφαλιστεί άλλο 1,3 – 1,5 δισ. από εσωτερικό δανεισμό. Και οι ανταποκριτές μεταφέρουν ένα κλίμα περισυλλογής στον κόσμο, που δεν πρέπει να εξελιχθεί σε φόβο και πανικό. Όσο σέρνεται η κατάσταση, αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει. Οι γνωστοί υπερπατριώτες προχθές είχαν τις 24 ώρες τους. Χάρηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ που νόμισε, προς στιγμήν, ότι θα εφαρμοστεί η πολιτική του στο κεφάλι των Κυπρίων. Τώρα, είναι μια άλλη μέρα. Και όσοι δεν μιζάρουμε στην «πληγωμένη υπερηφάνεια» και είμαστε οπαδοί της σοφής ρήσης του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνο εθνικά συμφέροντα, εμείς, οι πραγματικοί φίλοι της Κύπρου, ελπίζουμε -αυτή τη φορά- να βρεθεί ευρωπαϊκή λύση. Γιατί άλλη, δεν υπάρχει.
Νίκος Μπίστης/protagon.gr
.png "English"){kind=small}
.jpg)
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου