Η πολιτική παρακμή δεν έχει τέλος

δεν εχει σημασια που ανηκουν σε μια συγκεκριμενη παραταξη.
δεν εχει σημασια που αυτα συμβαινουν μεσα στο μπουρδελο που λεγεται ελληνικο πανεπιστημιο.
δεν εχει σημασια που τα "μυαλα" ασχολουνται κρυφα με τις εργασιες τους και τελειωνοντας φευγουν στο εξωτερικο.
δε με ενοχλει η συσωρευμενη μαλακια αυτων των ακαδημαϊκων πολιτων.

με τρελαινει η ιδεα πως αυτοι αυριο θα ειναι η προτεινομενη λυση.αυτοι θα ειναι το μελλον.
...................................................................................................................................
"Η απαξίωση των Ελληνικών Πανεπιστημίων συνεχίζεται και για αυτό φροντίζουν οι ίδιοι οι φοιτητές-μέλη παρατάξεων. Εδώ οι φοιτητές της ΔΑΠ πανηγυρίζουν με σεξιστικά υπονοούμενα και γηπεδικές βρισιές τη νίκη τους στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές. Κοτόπουλα βαμμένα πράσινα και φουσκωτές κούκλες κοσμούν την αρένα της νίκης. Υπάρχει τρόπος να μπεί ένα τέλος σε αυτή την κατάντια; Να θυμίσουμε ότι μετά τις φοιτητικές εκλογές ο Αντώνης Σαμαράς, επισκέφθηκε τα γραφεία της ΔΑΠ για να τους συγχαρεί για τη νίκη και είπε “Αποδείξατε ότι η νεολαία είναι σκεπτόμενη”.lifo.gr

i can't sleep

Sono Rhizmo' - I can't sleep by Sono Rhizmo'

Left behind

Η σειρά πρέπει να σας είναι τελείως άγνωστη. Διάβασα γι' αυτήν πριν 3-4 χρόνια, τυχαία. Έχει πουλήσει περίπου 40.000.000 αντίτυπα. Ναι, στη γνωστή χώρα, στον τόπο της αμορφωσιάς, τόσο μακριά από την Ελλάδα και τον θεό της, ή μάλλον, τους θεούς της: τους προφήτες των καναλιών, τους κήρυκες των εφημερίδων, τους σεπτούς κληρικούς του μίσους, το χαύνο ιερατείο, τον λαό του θεού και τον υπόλοιπο λαμπρό θίασο. Ξαναθυμήθηκα τη σειρά με αφορμή τον ψευδοπροφήτη και μια περίληψη των 16 βιβλίων (μασαλλά! που έλεγε κι ο παππούς) υπάρχει εδώ.

Ωραία, εμάς γιατί μας αφορά; Μας αφορά γιατί αποτελεί μια άλλη πτυχή, πιο μπρουτάλ, του μεσσιανισμού και της εσχατολογίας που έχει επιπέσει σαν ηφαιστειακή στάχτη. Άλλοι περιμένουν τον Δρόμο του Κόρμακ Πώς-τον-λένε (το έχω τέσσερα χρόνια, εκατόν τόσες σελίδες, κι αρνούμαι να το διαβάσω). Άλλοι περιμένουν πυρηνικό όλεθρο (ακόμα). Άλλοι το 2012 των Μάγια. Άλλοι την κατάρρευση του καπιταλισμού. Άλλοι την επίθεση του Τούρκου, που θέλει να πάρει ή το Αγαθονησί ή το Φαρμακονήσι ή το Παχυνήσι. Άλλοι το φαλιμέντο των τραπεζών και με παίρνουνε τηλέφωνο πού να τα βάλουνε τα λεφτά που δεν έχουν -- λέω να αρχίσω να παίρνω μίζες. Ο Αντώνης περιμένει καινούργιο εμφύλιο, εγκαθιστά ρολόι σταματημένο (Doomsday Clock, ενδεχομένως), που όμως πάει σωστά δύο φορές την ημέρα, και κάνει έπαρση της σημαίας με το σφυροδρέπανο και το τιμημένο κόκκινο άστρο της Κρασνάγια Άρμια. Όλοι περιμένουν κάποιο τέλος. Θεαματικό κατά προτίμηση.

Για τον φίλο μου τον Α. δεν προβλέπεται τέλος. Έχει δύο παιδιά, μικρά. Τη γυναίκα του τη σχολάσανε όταν ήταν έγκυος στο πρώτο (ναι, γίνεται, όλα γίνονται άμα θες, απλώς μέχρι πρόσφατα γίνονταν στη ζούλα) και για να την προσλάβουν κάπου τη βάζανε να φιλήσει σταυρό ότι δε σκοπεύει να ξαναγκαστρωθεί. Για να ζήσει την οικογένεια ο Α. έκανε δυο δουλειές, η μία τον σχόλασε, η άλλη πια τον θέλει μόνο τρεις φορές την εβδομάδα. Παλιά έπαιρνε και τίποτα εξωτερικές δουλειές, όμως αυτά πάνε προ πολλού. Επειδή είναι από τους μαλάκες τους προλετάριους που δεν έχουνε χτήματα, ούτε καν αμάξι, και επειδή είναι και αλλοτριωμένος από την ιδεολογία και του άρεσε η δουλειά του, τριγυρνάει άπραγος πια τα κενά πρωινά με το μικρό παιδί στο καρότσι. Ευτυχώς στο σπίτι ζει και η μάνα του, κάτι τσοντάρει από όση σύνταξη της έμεινε. Δεν υπάρχει θεαματικό τέλος και Kingdom Come για τον Α. Οπότε, οι ψυχολογικές ενοχλήσεις για το πού πάει ο τόπος και η ταραχή των λογισμών του μαλάκα του Σραόσα, ο οποίος προς το παρόν εργάζεται, ποσώς ενδιαφέρουν ή θα έπρεπε να ενδιαφέρουν οποιονδήποτε.
Λένε πάντως οι Ισπανοί, οι οριχινάλ αρχιμουρόχαυλοι της Ευρώπης (ο Ξυδάκης το λέει πιο ευγενικά εδώ), ότι κοιμόμαστε. Δεν κοιμόμαστε, αποπληξία έχουμε πάθει, εγκεφαλικό, μπρος γκρεμός και πίσω ζόμπι: είμαστε παγιδευμένοι μεταξύ της εξόντωσής μας στα χέρια των μαθητευόμενων μάγων (έβλεπα τον Ναπολέοντα Μαραβέγια το πρωί να λέει ότι εκεί στο ΔΝΤ δεν ξέρουν καλά την ελληνική οικονομία, γι' αυτό και (της) πήραν λάθος μέτρα...) και της ανέφικτης επιστροφής στην ολόμαυρη Εδέμ της γνωστής κι οικείας μας φαυλότητας, της φαυλόπιτας που ανέθρεψε πολιτικά με παροχές και ρουφιανιλίκια τόσες και τόσες γενιές. Ο αγώνας έχει προ πολλού εκχωρηθεί στους συνδικάλες ή εξουδετερώθηκε επιτυχώς μετά τον Δεκέμβρη του 2008.

Στο μεταξύ, ο Α. έχει πραγματικά ξεμείνει κι έχει μείνει πίσω· αν μπορεί κάποιος να του πει τι να κάνει, να του το πει. Κάτι άλλο εκτός από ανοησίες όπως "υπομονή".
sraosha2.blogspot.com

κλικ

Παρακολουθώντας τα παράθυρα των ειδήσεων, αλλά και την χθεσινή εκπομπή, μου φαίνεται ότι είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο. Το πασόκ μόνο κόβει για να πληρώσει χρωστούμενα. Κανένα σημάδι ότι θα έχει ένα κάποιο τέλος αυτή η διαδικασία. Καμία κουβέντα για το αν υπάρχει ένα όριο στο κόψιμο του μισθού, στην αύξηση του ΦΠΑ κλπ. Δηλαδή αν δεν βγαίνουμε θα το πάνε 150%; Κανένα σημάδι ότι υπάρχει έστω και μια ιδέα για την παραγωγική διαδικασία της χώρας. Κανένα σημάδι ότι έχουν έστω και την παραμικρή ιδέα για το τι πήγε στραβά. Ποιο ήταν το λάθος όχι για την χρεοκοπία, αλλά για το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος δεν λειτουργεί. Δεν έχει παιδεία, δεν έχει υγεία, παρά μόνο ανθρώπους που παλεύουν ενάντια στις δομές μπας και καταφέρουν το οτιδήποτε. Το ελληνικό κράτος απλά πάντοτε βόλευε τους δικούς του κ μετά βασιζόταν στην καλοσύνη κάποιων. Τώρα πια, χωρίς παραφράσεις, βασίζεται στην καλοσύνη των ξένων. Μόνο που οι ξένοι, όπως και οι ντόπιοι, ενδιαφέρονται πια μόνο για τα νούμερα που επιβεβαιώνουν την ευτυχία τους.


tovytio

heart of gold

Charles Bradley - "Heart of Gold" (Neil Young Cover) by Charles Bradley

Η στερνή ανάσα της ευρωπαϊκής ιδέας

Κάποτε, το κύριο σύνθημα υπέρ της αστικής δημοκρατίας ήταν το σύνθημα: Κανένας φόρος χωρίς αντιπροσώπευση. Πέρασαν αιώνες για να γίνει δικαίωμα αυτό το αίτημα: Κανείς δεν θα φορολογείτο ξανά χωρίς να έχει το δικαίωμα λόγου και ψήφου, μέσω αντιπροσώπων του, στο σώμα που παίρνει αποφάσεις φορολογικού χαρακτήρα.

Αργότερα προέκυψε η ιδέα να μαζευτούν οι λαοί της Ευρώπης κάτω από την ίδια στέγη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, με μοναδικό γνώμονα αυτό το απλό, ισχυρό ιδεώδες: την ιδέα ότι καμία φορολογική εξουσία πάνω μας δεν νομιμοποιείται χωρίς ουσιαστική αντιπροσώπευση που να είναι ισότιμη ανεξάρτητα του πόσο πλούσιοι ή φτωχοί, χρεωμένοι ή φερέγγυοι, παραγωγικοί ή αναποτελεσματικοί είμαστε.
Έτσι, με αυτό τον μπούσουλα, διαφορετικοί λαοί, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, και έχουν διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, βαλθήκαμε να φτιάξουμε από κοινού έναν φάρο που να στέλνει το φως της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στις τέσσερεις γωνιές της οικουμένης - ένα φως που να δίνει ελπίδα στην Αφρική, στην Κίνα, στα πέρατα της γης ότι η απλή αυτή ιδέα της ισότιμης αντιπροσώπευσης σε όλα τα κέντρα αποφάσεων μπορεί να δουλέψει.

Πρόσφατα όμως ήρθε η Κρίση. Ξάφνου, το φως τους φάρου άρχισε να τρεμοπαίζει. Η Ελλάδα έγινε, εν μια νυκτί, η πρώτη χώρα-βωμός της Ευρώπης επί της οποίας η Ευρώπη θυσιάζει το απλό αυτό ιδεώδες. Η πρώτη χώρα όπου επιβάλλεται η σκληρότερη μορφή φορολογίας, η ιδιωτικοποίηση κοινής μας περιουσίας, άνευ του δικαιώματος στην αντιπροσώπευση.
Βέβαια ένας λαός μπορεί, αν το θελήσει, να ιδιωτικοποιήσει ό,τι θέλει όποτε θέλει, ακριβώς όπως μια οικογένεια μπορεί να πουλήσει τα κειμήλιά της. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές που όχι μόνο νομιμοποιείται αλλά και που είναι φρόνιμο να το κάνει. Όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, υπό το καθεστώς του πανικού που προκάλεσε η αφροσύνη τους ένα χρόνο τώρα, αποφάσισαν ότι, όχι μόνο θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειάς μας αλλά, και εδώ είναι το ζουμί, ότι θα αναλάβουν οι ίδιοι (μέσω δικών τους ατζέντηδων) τόσο την πώληση όσο και την διάθεση των εσόδων.

Υπάρχουν βέβαια επιχειρήματα ότι εμείς οι έλληνες χρωστάμε αυτά τα χρήματα και πως, απλώς, ήρθε η ώρα της κατάσχεσης, της απαλλοτρίωσης. Όμως αυτό το επιχείρημα ισοδυναμεί με την ταύτιση των ελλήνων πολιτών με το ελληνικό κράτος - μια ταύτιση που αναιρεί όλους τους αγώνες της Ευρώπης (από την Γαλλική και την Ελληνική Επανάσταση έως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Ισοδυναμεί με ισοπέδωση των δικαιωμάτων πιστωτών με δυνατή φωνή στους διαδρόμους της εξουσίας και των δικαιωμάτων των άφωνων πολιτών.
Η χθεσινή μέρα ήταν κομβικής σημασίας για την Ευρωπαϊκή Ιστορία. Ήταν μια ιστορική στιγμή που οι ευρωπαίοι δημοκράτες (Ιρλανδοί, Σκοτσέζοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι, Ολλανδοί, Ουαλλοί, Ισπανοί, όλοι οι πολίτες της Ευρώπης που καμάρωναν για τα επιτεύγματα της δημοκρατίας στην γηραιά μας ήπειρο) καλό θα ήταν να τιμήσουν με ενός λεπτού σιγή. Γιατί αυτή την στιγμή κηδεύεται η δημοκρατική ψυχή της Ευρώπης. Στην Αθήνα όπου, όπως μας αρέσει να λέμε, γεννήθηκε.
του Γιάνη Βαρουφάκη

Ελλάδα: H αγορά θα δώσει την λύση!

Η ευθύνη για διακυβέρνηση της χώρας ανήκει πρωτίστως στην εκάστοτε κυβέρνηση που εκλέγει ο ελληνικός λαός.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν επίσης ευθύνη για την στάση που κρατάνε σε διάφορα ζητήματα και τον τρόπο που αντιπολιτεύονται.
Όμως, κύρια δουλειά τους είναι να ελέγχουν την εκάστοτε κυβέρνηση και να πείσουν με τις προτάσεις τους τον λαό ότι αποτελούν εναλλακτική λύση όταν έλθει η ώρα.
Η ιστορία είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη.
Κάθε φορά που μια κυβέρνηση τα βρίσκει σκούρα, επιζητεί την συναίνεση των υπολοίπων για να επιμερισθεί το πολιτικό κόστος των όποιων επιλογών της σε περισσότερους.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την σημαντική διαφορά ότι η σημερινή κρίση μπορεί να αποβεί μοιραία για την χώρα.
Δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αλλά σ’ όλη την πιάτσα κυκλοφορεί εδώ και καιρό το κάτωθι.
Ο πρώην πρωθυπουργός είχε ζητήσει το 2009 από τον τωρινό την στήριξή του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα δύσκολα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει για να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα, επειδή θα «καιγόταν η Αθήνα» αν τα λάμβανε ο ίδιος, όπως φέρεται να του είχε πει, αλλά είχε εισπράξει αρνητική απάντηση.
Η μοίρα το έφερε κάτι παρόμοιο να ζητά σήμερα ο πρωθυπουργός από τους πολιτικούς του αντιπάλους και να εισπράττει ουσιαστικά αρνητική απάντηση από τον αρχηγό της τωρινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Φρονούμε ότι η επιρροή που μπορεί να έχει η κ. Παπανδρέου στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να προωθηθούν όσο πιο αναίμακτα γίνεται οι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό.
Αυτό του προσφέρει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που όμως θα χάσει αν δεν το αξιοποιήσει για να προωθήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές μετά από μια περίοδο δισταγμών.
Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύει στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος που εφαρμόζει θα πρέπει να επιμείνει σ’ αυτό χωρίς να καταστήσει την συναίνεση αυτοσκοπό.
Αν δεν το πιστεύει η δεν μπορεί να το εφαρμόσει θα πρέπει να το παραδεχθεί και να δώσει την λύση ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει επίσης να κατανοήσει ότι ο δημόσιος τομέας και ένα σημαντικό μέρος της υπόλοιπης οικονομίας συντηρείται από τα διμερή δάνεια των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.
Αυτά τα δάνεια προστίθενται στο δημόσιο χρέος αυτών των χωρών και επομένως το αυξάνουν με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν δυνητικά μελλοντικά τους φορολογούμενούς τους.
Προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό γίνεται με το αζημίωτο γιατί τα επιτόκια που χρεώνουν ως αποζημίωση για το ελληνικό ρίσκο είναι υψηλότερα από το δικό τους κόστος δανεισμού κι επομένως κερδίζουν την διαφορά.
Όμως, ο κίνδυνος να βαρέσει η Ελλάδα κανόνι δεν είναι αμελητέος και επομένως μπορεί να χάσουν πολύ περισσότερα, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενούς τους.
Αν δεν ήταν θέμα κοινοτικής αλληλεγγύης η ιδίων συμφερόντων ίσως δεν είχαν κανένα λόγο να αναλάβουν αυτό το ρίσκο.
Ο ανωτέρω δανεισμός έδωσε χρόνο στην Ελλάδα να υλοποιήσει κάποιες σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές αλλά τόσο οι εταίροι μας όσο και οι αγορές διαπιστώνουν ότι πολλά δεν υλοποιήθηκαν.
Ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει που δεν πιστεύουν πλέον ούτε την σημερινή κυβέρνηση.
Γιατί άλλωστε να την πιστέψουν, όπως λένε, ότι θα κάνει τώρα πράγματα που δεν υλοποίησε πιο νωρίς όταν η χώρα ήταν σε καλύτερο σημείο;
Δυστυχώς, οι αγορές δεν πιστεύουν ότι οι κυβερνώντες θα κάνουν αυτά που είναι αναγκαία και γι’ αυτό έχουν στείλει τα ελληνικά spreads στη στρατόσφαιρα και το Χρηματιστήριο Αθηνών στα τάρταρα.
Αν όμως εμείς δεν κάνουμε τις αγορές ν ‘αλλάξουν γνώμη με επιμονή και υπομονή σε μεγαλύτερο πλέον, δυστυχώς, χρονικό διάστημα θα το κάνουν αυτές για μας.
Μόνο που θα το κάνουν με πολύ πιο αιματηρό και επώδυνο τρόπο όπως ήδη διαπιστώνει αυτή την στιγμή ένα αξιόλογο τμήμα του ιδιωτικού τομέα και όπως θα διαπιστώσει προσεχώς ο δημόσιος τομέας.
Σ’ αυτή την διαδικασία ένα πράγμα θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο.
Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη.
Ας μην ξεχνάμε οι αγορές μέσω της διόγκωσης των spreads και τελικά της αδυναμίας δανεισμού λόγω των απίστευτων ελληνικών λαθών μας έστειλαν στο μηχανισμό διάσωσης και στο ΔΝΤ.
Αν η κυβέρνηση και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις δεν θέλουν, οι αγορές μπορούν και θα δώσουν την λύση.
Πως;
Ρίξτε μια ματιά στις μετοχές των τραπεζών και αναρωτηθείτε αν υπάρχει κάποιο επίπεδο που θα μπορούσε να προκαλέσει πανικό στους καταθέτες.

dr money.euro2day.gr

να πάνε να καλλιεργήσουν

Και δε σου λέω πως εγώ δεν είμαι ελληνίδα. Εδώ γεννήθηκα, αυτή τη γλώσσα έμαθα να μιλώ, αυτόν τον λόγο έμαθα να χρησιμοποιώ, αυτή την επικοινωνία να εξασκώ. Όμως για τον ίδιο λόγο έφυγα έξω. Και για, εκτός των πολλών άλλων, να μη γίνω φαιδρή καριοκατούρα της αμετροέπειας, του ελλείμματος λογικής, της φανατικής αγκύλωσης σε ιδεολογήματα (και εκπροσώπους τους), της αδιάλειπτης βεβαιότητας ή κατ' αντιπαραβολή της διαρκούς σύγχυσης, της αγκίστρωσης στο δίπολο δράση-αντίδραση. Και γι' αυτό, επειδή απομακρύνθηκα από όλα αυτά, έζησα όμορφα χρόνια στο Λονδίνο. Για τον ίδιο λόγο τώρα ασφυκτιώ στην Ελλάδα και φαντασιώνομαι την επιστροφή μου σ'εκείνον τον τόπο.

Λοιπόν ας το παραδεχτούμε με όρους ελληνικούς: δεν ξέρουμε, δε μάθαμε, δε θελήσαμε να μάθουμε να συζητάμε. Θα βγει ο Σαββόπουλος και θα εκτοξεύσει χονδροειδώς την πρότασή του για μια κατάσταση που όλοι λίγο πολύ παραδεχόμαστε ότι είναι προβληματική. Θα βγούμε κι εμείς από τα social media να εκτοξεύσουμε χονδροειδώς τους χαρακτηρισμούς μας στο πρόσωπό του. Όχι. Ούτε να τον κατηγορήσω θέλω, ούτε και να τον υπερασπιστώ. Όχι. Οι μετανάστες δεν είναι ούτε σκουπίδια, ούτε και σύγχρονοι άγιοι.
Δε συνομιλώ με χρυσαυγίτες όμως. Δε γνωρίζω κανέναν. Με ανθρώπους που ανήκουν στον ευρύτερο αριστερό-αντεξουσιαστικό-ή-και-ανένταχτο χώρο συνομιλώ. Μ' αυτούς γνωρίζομαι. Όμως ούτε μ' αυτούς μπόρεσα να συνομιλήσω. Γιατί είναι κι αυτοί έλληνες, σαν εμένα, το είπαμε αυτό, αν και μέσα στη γενικότερη μεταμοντέρνα σούπα έχουν εσκεμμένα απωλέσει την αναγνώριση ότι τόσο το βίωμα όσο και οι προσλαμβάνουσές τους προέρχονται από αυτόν τον τόπο, ίσως για να μην συνυφανθεί με την ταυτότητά τους. Μη μας πουν ελληναράδες. Μόνο αυτοί δικαιούνται να έχουν ταυτότητα. Όμως δεν γαλουχήθηκαν μόνο αυτοί με τους όρους του ελληνικού δημόσιου διαλόγου. Και εμείς, κι αυτοί οι άλλοι, είτε είναι δηλωμένοι φασίστες, είτε τους κατηγορούμε εμείς ως τέτοιους, δεν έχουμε ιδέα τι πάει να πει διάλογος.

Μα είναι τρόπος αυτός να εκφράζομαι, την ίδια στιγμή που μας μέμφομαι ότι στερούμαστε μιας κάποιας διαλεκτικής κουλτούρας ως λαός; Μα είναι αυτές επιτρεπτές γενικεύσεις; Όχι. Αλλά αναγνωρίζω ότι είμαι θυμωμένη. Και αυτό είναι το context για να καταλάβεις αυτά που λέω. Θέλω κι εσύ να μου λες το context σου. Για να μην ακούγονται αυτά που λες βαρύγδουπες αερολογίες. Είμαι θυμωμένη με την αγιοποίηση των μεταναστών από μια μερίδα των ανθρώπων που έχουν παρουσία στα social media.

Δεν είναι και δε μπορεί να είναι όλοι οι μετανάστες άδολες και αθώες ψυχούλες που η κακή τύχη ξέβρασε σε κάθε διασταύρωση της Αθήνας για να καθαρίζουν παρμπρίζ. Δε μπορεί να έχεις σκυλοπνιχτεί διασχίζοντας δυο ηπείρους για να έρθεις στην Ελλάδα και να έχεις ταχτεί να καθαρίζεις τζάμια αυτοκινήτων και να πουλάς χαρτομάντηλα για το υπόλοιπο του βίου σου. Δε μπορεί να είσαι αρτιμελής, να ήρθες σ' αυτή τη χώρα για να δουλέψεις και η μόνη σου δεξιότητα να είναι να τείνεις ως επαίτης το χέρι σου. Δε μπορεί σε μια χώρα που η αγροτοκτηνοτροφική ανάπτυξη είναι όρος επιβίωσης της οικονομίας, να θεωρείται επονείδιστη παρότρυνση να απασχοληθούν οι μετανάστες σε αυτόν τον τομέα. Δε μπορεί από την άλλη να εκκενωθεί καμιά πρωτεύουσα από μετανάστες όταν οι 500 που έκαναν την κατάληψη της Νομικής προήλθαν όχι από την ίδια την πρωτεύουσα αλλά από ένα ευημερεύον νησί, όπως η Κρήτη. Δε μπορεί ο Σαββόπουλος να έχει διαγράψει μια τέτοια πορεία -ανεξάρτητα από αν σε εκφράζει το συγκεκριμένο μουσικό είδος- και να τον κατηγορείς με ευκολία ως φασίστα. Δε μπορεί από την άλλη ο ίδιος ο Σαββόπουλος σε συνθήκες που η ιντελλιτζέντσια σιωπά, εκείνος να μιλά με τόσο εκκωφαντικό τρόπο. Και τέλος, δεν μπορεί να συζητάμε για μια πρόταση που έκανε ένας τραγουδοποιός σαν να είναι μείζον ζήτημα.
Να πάνε όλες οι απολυτότητες, τα στερεότυπα, οι γενικεύσεις, η πόλωση, οι αγκιστρώσεις, οι φανατισμοί, οι παραλογισμοί, οι αμετροέπειες, οι αερολογίες να ζήσουν σε αραιοκατοικημένους εγκεφάλους. Να πάμε να καλλιεργήσουμε το δημόσιο διάλογο. Γιατί έχει ρημάξει.

niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com

ΜΠΡΑΦ : 5 - Mikeius on Piracy

Το βίντεο αυτό πιθανόν να ενοχλήσει, λόγω γλώσσας και εικονογράφησης, που μπορεί να θεωρηθεί ακραία από κάποιους.

Είμαι ο Mikeius και, μια φορά τη βδομάδα, ψάχνω αφορμές για να αδειάζω τη χοληδόχο κύστη μου.
Σήμερα απαντάω στα μηνύματα κατά της online πειρατίας, που στερούνται λογικής και μας πρήζουν και με τη "μοντερνιά" τους..
faeenamalaka.blogspot.com

Αριστερά και Μονιμότητα στο Δημόσιο

Η ιδρυτική ταυτότητα της Αριστεράς παγκοσμίως συνοψίζεται στις αρχές "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη" της γαλλικής επανάστασης του 1789 -και το όνομά της από την θέση που επέλεξε κατά την πρώτη της ιστορικά εμφάνιση, στα έδρανα της τότε γαλλικής εθνοσυνέλευσης. Μέχρι και σήμερα αυτές τις αρχές επικαλείται και για την εφαρμογή τους αγωνίζεται.

Σήμερα, στην χώρα μας, οι αρχές αυτές εν μέσω κρίσης, δυσκολεύονται να μορφοποιηθούν προσκρούοντας σε αντιφάσεις και ιδεολογικές συγχύσεις που έχουν επιβληθεί -με την συνυπευθυνότητα της αριστεράς- στην λειτουργία του δημόσιου τομέα, στενού και ευρύτερου και στην συντριπτική ισχύ που διαθέτουν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ έναντι των του ιδιωτικού τομέα. Τα κόμματα της αριστεράς έχουν συνδεθεί ψυχή και σώματι με τον δημόσιο τομέα (από κει αντλούν ψηφοφόρους, στελέχη και οικονομική επιδότηση) και δυσκολεύονται να αρθρώσουν την όποια πρόταση μεταρρύθμισής του εφόσον αυτό μπορεί να σημαίνει την εκλογική τους καθίζηση. Είναι όμηροι ενός καθεστώτος που τα ίδια εξέθρεψαν είτε συνειδητά είτε με την αδυναμία τους να εκφράσουν αυτόνομη πολιτική.

Ποια είναι όμως η αριστερή θέση για τον δημόσιο τομέα και ειδικά για το ζήτημα της μονιμότητας, όπως αυτή εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Ας εξετάσουμε το ζήτημα αυτό βάσει των αρχών της αριστεράς.
Οι 800.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι σήμερα προέρχονται όλοι από τον ιδιωτικό τομέα. Οι απολύσεις στο δημόσιο απαγορεύονται. Ποια ισότητα (και ποια αδελφοσύνη) προκύπτει λοιπόν όταν τα βάρη της κρίσης τα μοιράζονται αποκλειστικά οι μισθωτοί και οι επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα; Οι μεν στην ανεργία και την χρεοκοπία χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας, οι δε με κάποια μείωση του μισθού τους μόνο αλλά εξασφαλισμένη (έστω και με δανεικά) την δουλειά τους και την σύνταξή τους.

Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (μισθωτοί και επιχειρηματίες) αξιολογούνται συνεχώς μέσα από την δουλειά, τις ικανότητές και την παραγωγικότητά τους. Όταν δημιουργηθεί κρίση, δεν πληρώνουν μόνο τα δικά τους λάθη αλλά και τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης όπως επίσης και την πιθανή χρεοκοπία ή ελλειμματική λειτουργία του δημοσίου ασχέτως αν δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι αυτό. Οι λειτουργοί όμως του δημοσίου τομέα, που συχνά είναι και η αιτία της κρίσης, ελάχιστα πράγματα θα πληρώσουν στο τέλος ή θα φορτώσουν απλά την χώρα με κάποιο νέο δάνειο που θα κληθεί επίσης να αποπληρώσει ο ιδιωτικός τομέας με την όποια "ανάπτυξη" επιτύχει. Κι όλα αυτά για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων... Για ποια αδελφότητα και δικαιοσύνη μιλάμε άραγε;

Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα της χώρας μας είναι κατά μεγάλο μέρος διορισμένοι χωρίς προσόντα από τα "κόμματα εξουσίας", στα πλαίσια μιας ανήθικης συναλλαγής πελατειακού τύπου. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού είναι, το δημόσιο, αντί ενός τομέα παροχής υπηρεσιών στην κοινωνική παραγωγικότητα όσων προσθέτουν με τις ιδέες και την εργασία τους στον δημόσιο πλούτο, να αποτελεί ένα άσυλο, πνιγμένο στην γραφειοκρατία -για να δικαιολογήσει τις πλεονάζουσες θέσεις- και στην αναποτελεσματικότητα -λόγω έλλειψης εμπειρίας και προσόντων-, εχθρικό και καχύποπτο προς τις πρωτοβουλίες του αναπτυξιακού δυναμικού της χώρας. Ένα άσυλο που επιβαρύνει αβάσταχτα και νεκρώνει κάθε υγιή προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Και είναι απορίας άξιο: γιατί η αριστερά ζητά αντί μεταρρύθμισης, κι άλλες προσλήψεις στο δημόσιο, υπερασπίζεται τα σκανδαλώδη κεκτημένα δεκαετιών κρατικού συνδικαλισμού και συνδιοίκησης του δημοσίου και αρνείται πεισματικά να αγγίξει το ζήτημα της χωρίς αξιολόγηση μονιμότητας; (το ίδιο κάνει και με τα κεκτημένα των επίσης κρατικοδίαιτων συντεχνιών των κλειστών επαγγελμάτων αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του άρθρου).
Οι δημόσιοι υπάλληλοι απέκτησαν την μονιμότητα έναντι της έλλειψης κάποιας άλλης αντισταθμιστικής προσόδου ελάχιστου εισοδήματος (πχ γεωργική εργασία) για να έρθουν στις πόλεις και να εργαστούν με ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας. Από τότε, η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, οι μεταβολές στον τρόπο παραγωγής και η αστυφιλία έφεραν στις πόλεις πολλαπλάσιους ανθρώπους που αναζητούσαν δουλειά, χωρίς καμιά άλλη εγγύηση. Από τότε ο διορισμός στο δημόσιο απέκτησε μεγάλη σημασία και τα κόμματα άρχισαν να ανταλλάσσουν ψήφους με διορισμούς. Τα προηγούμενα κριτήρια αγνοήθηκαν και η επιδρομή στο δημόσιο με τα βολέματα, ακόμα και σε οργανισμούς που δημιουργούνταν προς τούτο και μόνο, γενικεύτηκε. Η αριστερά, μετά από χρόνια "κράτους της δεξιάς" απόλαυσε κι αυτή επιτέλους -με την άνοδο του Α.Παπανδρέου στην διαχείριση- τους διορισμούς στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και το σώμα συμβούλων (ως απαραίτητη πηγή ψήφων στο "αριστερό" ΠαΣοΚ). Από τότε, μιλιά για τον δημόσιο τομέα. Οι αρχές ξεχάστηκαν, η αριστερά από ανιδιοτελής και περήφανη έγινε κρατικοδίαιτη και μικροπρεπής.

Σήμερα, η άρση της μονιμότητας, έστω με προϋποθέσεις αναγκών και αξιολόγησης -όπως γίνεται σε κράτη προοδευμένα, με θεσμούς και δικαιοσύνη- συνεχίζει να αποτελεί γκρίζα ζώνη για την αριστερά κάθε απόχρωσης. Έτσι την πρωτοβουλία την έχει -χωρίς κανένα κοινωνικό έλεγχο- η τρόϊκα (και η κυβέρνηση που ψάχνει τρόπους απλά να πάρει τα δανεικά -χωρίς αν είναι δυνατόν να αλλάξει τίποτα). Η κρίση δεν έγινε ευκαιρία ούτε για την κυβέρνηση (να εξυγιάνει τον κομματικό της εαυτό) αλλά ούτε και για την αριστερά για να προτείνει έναν δίκαιο και αποτελεσματικό, θεσμικό επιτέλους, τρόπο λειτουργίας του δημόσιου τομέα. Παραμένει όμηρος του αριστερού αυτοματισμού αδυνατώντας να αρθρώσει ένα λόγο δικαιοσύνης και να προτείνει μεταρρυθμίσεις που να αποκαθιστούν την ισότητα και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους εργαζόμενους με κριτήρια εργατικότητας, δημοσίου συμφέροντος, επαναξιολόγησης και αποτελεσματικότητας. "Όχι απολύσεις στο Δημόσιο", τυφλές μετατάξεις προσωπικού χωρίς αξιολόγηση, μονιμοποίηση συμβασιούχων κλπ κλπ
Γι αυτό και έχει χάσει αμετάκλητα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα στους οποίους δεν μπορεί καν να προσφέρει ένα συνδικάτο ή ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Υπάρχει όμως -και μέσα στην αριστερά- κόσμος που ψιθυρίζει το αυτονόητο: ότι η μονιμότητα όπως είναι σήμερα, και αντισυνταγματική είναι, και βουλιάζει το δημόσιο στην γραφειοκρατία, την αποφυγή εργασίας και εξυπηρέτησης, τα δυσβάσταχτα ελλείμματα και την γενικευμένη διαφθορά των ελεγκτικών μηχανισμών. Στην ιδιοτέλεια, την έλλειψη αδελφοσύνης με τους άλλους εργαζόμενους, την ανισότητα στο εισόδημα, την αδικία του χωρίς καμιά παραγωγικότητα βολέματος, στην θυσία των δικαιωμάτων της νέας γενιάς έναντι της πρόωρης συνταξιοδότησης και των κεκτημένων. Εν τέλει στην καταφυγή σε διαδοχικά μνημόνια, στην χωρίς διέξοδο υπερχρέωση απλά για να πληρώνονται όσοι "πρόλαβαν".

Οι ψίθυροι αυτοί πρέπει να γίνουν φωνές και προτάσεις/διεκδικήσεις. Η κοινωνική αριστερά μπορεί να μιλήσει -μπορεί να μην έχει την πολιτική αριστερά στο πλάι της αλλά έχει ολόκληρη την κοινωνία της εργασίας. Μπορεί να περιγράψει και να υποστηρίξει δημόσια, με θάρρος και γνώση, τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σπάζοντας κατ' αρχήν το εμπάργκο του λόγου και μιλώντας γι αυτό που καιρό τώρα έχει συνειδητοποιήσει αλλά δεν τολμά να αρθρώσει τρομοκρατημένη από τους ιδιοκτήτες της αριστερής γνώσης και πάροχους πιστοποιητικών αριστεροσύνης.
Πρώτη κίνηση;
Αριστεροί για την Άρση της Μονιμότητας -με θεσμική μεταρρύθμιση στο Δημόσιο, εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους και σεβασμό του εισοδήματος από παραγωγική εργασία και "αναπτυξιακή" καινοτομία στην χώρα του κρατικοδίαιτου Βολεψιστάν (ή δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού κάποιων)

Liberté, égalité, fraternité!
υγ Όσοι στην αριστερά ζητούν παύση πληρωμών (πρακτικά χρεοκοπία τώρα), έχουν αναρωτηθεί ποιοι θα μείνουν απλήρωτοι πρώτοι; Μα οι δημόσιοι υπάλληλοι! Αυτοί για τους οποίους ζητούν να μην αξιολογηθούν, απολυθούν κλπ αντίθετα να γίνουν περισσότεροι...

Μήπως είναι αίτημα άρσης της μονιμότητας δια της πλαγίας; Λέω τώρα...

aristeristrouthokamilos.blogspot.com

ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ το άθλιο χθες ως αθλιότερο τώρα…

Ένα ελεύθερο κείμενο γραμμένο πριν 45 χρόνια και δημοσιευμένο στο περιοδικό Τα Νέα Ελληνικά (τεύχος 8, Αύγουστος 1966). Συντάκτης του ο Ρένος Αποστολίδης (1924-2004). Αν και δεν συμφωνώ απολύτως με όλα τα γραφόμενα – συμφωνώ πάντως με την πλειονότητά τους – συγκινούμαι, πραγματικά το λέω, με το θάρρος γνώμης και την ευστοχία των απόψεων του συγγραφέα, απολύτως εναρμονισμένες (οποία δυστυχία) με τα σημερινά μας χάλια.

" Συζητήσανε οι Κηφήνες μας το «Ενιαίο Μισθολόγιο» – που κοντεύει, με το ράβε-ξήλωνε των ρουσφετιών και των υποδουλώσεών τους προς τάξεις ολάκερες εκβιαστών, να γίνη τόσο «ενιαίο» όσο εμείς κινέζοι – και στο μεταξύ κανείς δεν προσέχει, δεν φωνάζει, δυο-τρεις αληθειούλες, που ξετρυπώνουν και σφυρίζουνε αληθινώτατες! Λογουχάρη:

1. Πως όχι με το «νέο» – το τάχα «ενιαίο»! – παρά με το παλιό ήδη – κι ανεπαρκέστατο – μισθολόγιο, τα 49% των δημοσίων εσόδων πάνε σε μισθούς και συντάξεις δημοσίων υπλλήλων! Κι αν γίνη νόμος, κ’ εφαρμοστή το «νέο» – το «ενιαίο», και «δικαιότερο» τάχα – θα φτάσουμε (το 1972) στα 55%! Βάλτε κι άλλο ένα 10-15% για μισθούς «εκτάκτων», «επί συμβάσει», «ημερομισθίων», «ημετέρων» και τα ρέστα, κ’ έχετε αμέσως την τρομερή καρκινωματική διάσταση αυτού που λέγεται κράτος και ρουφάει αδηφάγο το αίμα μας: Τα δύο τρίτα όσων αφαιμάσσει το Τέρας, από ’ναν ολάκερο Λαό – «υπέρ της κοινής ωφελείας» τάχα – τα τρώει το ίδιο!
Όχι μεταφορικά, πραγματικά Μινώταυρος!
Κι ωστόσο κανείς εδωμέσα δε λέει, χρόνια τώρα, το μόνο τίμιο για τον όλο Τόπο και το κοινό πρόβλημά του. Ότι:
2. Μόνο το 1/10 των διοικητικών υπαλλήλων χρειάζονται – και οι ρέστοι να παν στα σπίτια τους! Να πάρουν σύνταξη, ό,τι πρέπει· ή να τους δοθούν όποιες επιχειρηματικές διευκολύνσεις κριθούν επαρκείς – αντί συντάξεων μεγάλων, που δεν μπορούν να τους δοθούν, γιατ’ είναι πάντως φτωχός ο Τόπος – αλλά να πάνε σπίτια τους! Και συναφώς:

3. Να καταργηθούν και καμμιά εικοσαριά υπουργεία-υφυπουργεία κηφηναριά, για να δούμε θεού πρόσωπο εδώ, περ’ απ’ τα χαρτιά των «χαρτανθρώπων» – τα μουτζαλωμένα, διαρκώς, για προσχηματισμό της τεμπελιάς και της κενότητάς τους – που μας πνίξανε!

4. Αν ο Τόπος χρειάζεται κάποιους, αυτοί δεν είναι ψευτοδιοικητικοί γραφιάδες της λίθινης εποχής και του αραμπά. Ούτε είναι τεμπέληδες και ρουσφετοδιωρισμένοι φαρισαίοι του συν τη παρούση αλληλογραφία διαβιβάζομεν δια τα καθ’ υμάς, που πασσέρνουν διαρκώς ο ένας στον άλλον, οι ασυνείδητοι, ό,τι απαιτεί έργο και αντιμετώπιση ουσιαστική εδωμέσα! Χρειάζονται δάσκαλοι πρώτα, και πάλι δάσκαλοι, κι όλων των ειδών οι δάσκαλοι – κι όχι αυτοί της παρακμής! Και τεχνικοί, και πάλι τεχνικοί, και μέσοι – πρωτίστως – τεχνικοί, αλλ’ όχι αυτοί οι εκβιαστές, οι θρασύτατοι κι αλαζωνικότατοι, που χρόνια τώρα μαστίζουν τη Χώρα, με τις τελείως πέραν των δυνατοτήτων της («δίκαιες», ίσως, γι’ αυτούς, μα άδικες γι’ αυτήν, και για όλους τους άλλους του Λαού της) απαιτήσεις τους! Και χρειάζονται τεχνίτες – άσσοι τεχνίτες, σαΐνια τεχνίτες, με συνείδηση ποιότητος τεχνίτες – όχι τούτοι οι μαστροχαλαστήδες, οι εκβιαστές επίσης του συνόλου, που τα φορτώσαν όλα στο πέτο, εν ονόματι «Δημοκρατίας» τώρα-τώρα, και τάχα «ιδεολογίας»!(…)
Κι ακούμε λοιπόν, πως 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι της Ψωροκώσταινας – προφανώς με ισχυρή την αίσθηση πως: «όσο για το χρέος τους, το εκτελούν ευσυνειδότατα!» – απεργούν, γιατί οι άλλοι κηφήνες, στο Κυνοβούλιο, δεν τους ψηφίζουν όχι τον αποδεκατισμό και την αποστολή στο σπίτι τους των εννιά δεκάτων, αλλά το «ενιαίο μισθολόγιο» λέει! Το «ενιαίο», που ξέρουν οι ίδιοι πόσο διόλου «ενιαίο» είναι· που οι ίδιοι άλλωστε το εκβιάζουν – κατά μέρη – να μην είν’ ενιαίο, ενώ συνάμα φωνάζουν «να είναι!», κ’ ενώ οι μεν «διαγράφουν» τους δε από τις «τάξεις» των υπαλλήλων – πώς τους διαγράφουν; δεν είναι πράγματι υπάλληλοι; αμπελοχώραφο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ειν’ η «δημοσιοϋπαλληλία»; – και τάξεις ολόκληρες πια κατ’ άλλων τάξεων της διαλυόμενης αυτής «κοινωνίας» φέρονται και αντιφέρονται, βρίζονται και αντιβρίζονται, καπηλικώτατα, λοιδορούν η μια της άλλης το κοινωνικό ή επαγγελματικό λειτούργημα, παιδεύουν έτσι υπέροχα τους νέους, τους κατώτερους, τους σκοτεινούς, τους ωργισμένους, τους αμόρφωτους, και κρατάει ο καθένας ένα λουρίδι σάπιο του Πτώματος, και το τραβάει όσο παίρνει!
Ε, το σάπιο λουρίδι θα τους μείνει ολονών!
Και ο αναρχικός μεν χαίρεται γι’ αυτό το κατάντημα – γιατ’ ειν’ η συνέπεια των κρίσεων και των προβλέψεών του ακριβώς, η πλήρης, που βεβαιώνεται απ’ τα πράγματα τόσο σύντομα – μα και κλαίει ο πατριώτης (είναι κι αναρχικοί πατριώτες, κ΄οι πατριώτες όλοι κοντεύουν πια λυσσαλέοι αναρχικοί), κλαίει για τον Τόπο, και για όλους του – για όλους μας!
Έπρεπε ο λαός αυτός, ο ανώνυμος, με ανώνυμη πατριωτική συνείδηση νάβρισκε κάποτε το σθένος να τιμωρήση όχι μόνο τους κηφήνες του στο Κυνοβούλιο – με μαύρο για όλους τους: καθολική αποχή του απ’ τις βρωμοκάλπες τους (πολλών εκλογών μάλιστα απανωτά!) – αλλά και πολλές εκβιαστικώτατες επαγγελματικές τους τάξεις ν’ αρχίση να τιμωρή, κάνοντας – όταν τέλειωνε κάθε κυνική απεργία – μια καθολικήν ανταπεργία των πολιτών! Να δουν οι λεωφοριούχοι μάσες τότε! Και να δουν κ’ οι εισπράκτορες κ’ οι οδηγοί! Και να δουν κ’ φουρνάρηδες! Και να δουν κ’ οι θρασύτατοι ταξιτζήδες! Κ’ οι τηλεφωνήτριες που λιποθυμάνε – κι ο ανάλγητα εκμεταλλευτής Ο.Τ.Ε., αποπάνω, που τις κάνει να λιποθυμάνε! Να γίνη, εντέλει, μια Βουδαπέστη εδώ – έτσι που πάμε! – και να μας πήτε τότε, να πούμε όλοι σε όλους τότε, τι χαμπού και που τραβάμε!
Υστερίζουμε κατά της «απειλής Δικτατορίας».
Αλλά δε βλέπετε, πολίτες, πως εμείς οι ανόητοι – κ’ οι απάνω κ’ οι κάτω – σχεδιάζουμε, γεννούμε, τρανεύουμε καταπάνω μας τα Όρνεα της Σήψεως; "

diskoryxeion.blogspot.com

σκάγια στις μολότοφ!

Το παιχνίδι του ΟΦΗ με τον ΠΑΣ στο «Γεντί Κουλέ» κύλησε χωρίς ιδιαίτερα παρατράγουδα κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, όμως ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος τι θα συνέβαινε αν η επικράτηση της ομάδας του Αναστόπουλου δεν ήταν καθολική...

Το λέμε αυτό γιατί στα επεισόδια που προηγήθηκαν του παιχνιδιού έξω από το γήπεδο ανάμεσα σε οπαδούς του ΟΦΗ και αστυνομικές δυνάμεις και είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό πέντε αστυνομικών η ευρηματικότητα των τελευταίων ήταν όχι μόνο επικίνδυνη, αλλά εγκληματική.
Κι αυτό καθώς στις βόμβες μολότοφ και στις κροτίδες που πετούσαν οι οπαδοί των Κρητικών είχαν ενσωματώσει σκάγια κυνηγετικού όπλου! Αυτό αποκαλύφθηκε όταν αστυνομικός που είχε τραυματιστεί στο πόδι διακομίστηκε στο νοσοκομείο του Ηρακλείου για την παροχή των πρώτων βοηθειών.

Αρχικώς όλοι πίστευαν ότι είχε τραυματιστεί από θραύσματα σπασμένου μπουκαλιού, όμως τελικά διαπίστωσαν ότι στο μηρό και στη γάμπα του είχαν καρφωθεί εννέα σκάγια, εκ των οποίων το ένα αφαιρέθηκε άμεσα, καθώς υπήρχε κίνδυνος και για τη ζωή του!

sentragoal.gr

“Αυτή πήγε να Στρος κι αυτός να το Καν'...”

Έγραψαν !!!

“Αυτή πήγε να Στρος κι αυτός να το Καν'...”

Καμαριέρα: -Κύριε Ντομινίκ να στρώσω;
Ντομινίκ: -Μπα. Μην στρωσ' καν
“Όλα είναι παρεξήγηση. Μόλις είχα βγει από το μπάνιο, δεν είχα δει την καμαριέρα και μίλαγα με την Άγκελα για την Ελλάδα.Τότε την ρώτησα : Πες μου καλή μου, χρειάζεται η όχι επιμήκυνση”;

Μεγάλη έμπνευση έδωσε η περιπέτεια του Στρος Καν. Σε twitter και Facebook οργίασαν τα μηνύματα για τον ισχυρό άντρα του ΔΝΤ και την περιπέτεια με την καμαριέρα. Ο Κώστας Γιαννακίδης στα text του protagon και στο twitter μου έφτιαξε το βράδυ της Κυριακής.

Συγκέντρωσα κάποιες από τις ατάκες του, όπως και της Λουκρητίας :
-Η αγαπημένη στάση του Ντομινίκ είναι η πληρωμών
-Το ότι δεν ακούγεσαι σήμερα με κάνει να πιστεύω ότι χθες ήσουν ντυμένη καμαριέρα
-Πάντως αν του πέρασαν χειροπέδες μπορεί και να φτιάχτηκε
-Το πρόβλημα του Ντομινίκ είναι ότι ζητάει από το call girls να τις πηδήξει και μετά να τον πληρώσουν
-Να δω στην επόμενη πορεία προς το Σύνταγμα πόσοι θα έχουν ντυθεί καμαριέρες...
-Μπα το κινητό του αδιάφορο θα είναι εκτός και αν έχει τους δικούς μας ανάμεσα σε call girls. Εκεί ναι, θα υπάρχει θέμα.
-Υπήρχε περίπτωση αυτό με τον Ντομινίκ να συμβεί σε άλλη χώρα εκτός ΗΠΑ; Καμία. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) θα βουτούσαν την καμαριέρα.
-Aν έρθει πάλι Ελλάδα ο Ντομινίκ, ας του κλείσουν στον Πρίαμο
- Εδώ έκανε μήνυση που απεκάλυψαν το κόστος των κοστουμιών του. Είναι γεννημένος για Ελλάδα το μωρό μου
-Τον κατηγορούν για χλιδή (πόρσε κ.λπ.) οπότε προσπάθησε να κάνει οικονομία ο άνθρωπος και έκοψε τα call girls
- Τη ρηχαίνεις την ύφεση
-Το τινάζεις το spread
-Τον γυαλίζεις τον μηχανισμό (στήριξης)
-Sodominique Strauss-Khan
-Παπακωνσταντί-Παπακωνσταντί-, απόψε ένας Στρος Καν το κορμί μου σοδομεί
-Από εδώ και πέρα μην τολμήσετε να ρωτήσετε πότε θα τελειώσουμε με το ΔΝΤ γιατι θα σας απαντήσουν ότι πρέπει να τελειώσουμε μαζί.

της Κατερίνας Γκίκα

Μπάμπης Μπατμανίδης: Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμος

O Mπάμπης Μπατμανίδης είναι «το νέο κατερχόμενο αστάρι της Θεσσαλονίκης, μπορεί και στόκος». Τραγουδάει για την προσφυγιά, την προστυχιά, την μπρος γκρεμός και πίσω ρέμος κατάσταση που διανύουμε, οικοδομώντας με τα λόγια του ξεχασμένες αξίες κι ιδανικά. Εμείς βρεθήκαμε στο φτωχικό του, ήπιαμε έναν ντεκαφεϊKNE (πριν πάμε) και συζητήσαμε για όλα αυτά που τόσο καιρό θα θέλατε να μάθετε για τον Μπάμπη, αλλά διστάζατε να ξέρετε…


Λοιπόν, Μπάμπη, είσαι έτοιμος για το μεγάλο βήμα στην post dog σκηνή της Αθήνας; Οι φήμες οργιάζουν, αν σου έκαναν κάποια πρόταση τι θα έλεγες;

Εγώ σκέφτομαι να φέρουμε την Αθηνά εδώ πέρα. Πώς να κατεβούμε εκεί χάμω, ρε, 100 ώρες κάνει το ΚΤΕΛ, δεν έχει συχνές στάσεις για κατούρημα. Βαριά μέχρι Kορινό να πάμε, πιο κάτω με τίποτα. Δεν σου κρύβω, πάντως, ότι πάντα με ενδιέφερε η καριέρα στο εξωτερικό.

Κορινό είναι ωραία, γιατί θα ξεκινήσεις τη διεθνή σου καριέρα με τη μία, μπορείς να επιτύχεις τη διείσδυση στη βαλκανική αγορά. Το target group είναι Σέρβοι, Βούλγαροι και Τσέχοι τουρίστες;

Λες να φτιάξουμε ‘κανα σέρβικο τραγούδι; Μπορούμε εύκολα νομίζω. Τόσοι Σέρβοι μπασκετμπολίστες πέρασαν από Θεσσαλονίκη, κάτι μας έμεινε και από τη γλώσσα… Α! Τώρα που είπα ΚΤΕΛ, είμαστε μεγάλοι φαν των ΚΤΕΛ, είναι το αγαπημένο μας μέσο μεταφοράς, υπάρχει κι εκείνο το τεράστιο τραγούδι του Θέμη Αδαμαντίδη, «Από τον Πύργο της Βαβέλ έφυγα νύχτα με το ΚΤΕΛ», το οποίο και μας συντροφεύει σε κάθε χιλιόμετρο της κακιτεχνικής μας πορείας.

Δηλαδή θα μπορούσες να σκάσεις πρώτη φίρμα σε μπουζούκι και από πίσω διαφήμιση το πρόγραμμα προσφέρουν τα ΚΤΕΛ Λεπτοκαρυάς;
Σίγουρα ναι, θα ήταν μεγάλη μας τιμή. Δώσε ιδέες, kapetank, να βρούμε χορηγούς, γιατί από τα τσιμέντα Ηρακλής δεν υπήρξε ανταπόκριση. Άσε που νομίζω ότι τα ρίξανε και στη Β΄ Εθνική. Η σχέση μας με τα ΚΤΕΛ είναι αλληλένδετη, μας έχουν βοηθήσει και θα τους βοηθήσουμε κι εμείς, είμαστε παιδιά της πιάτσας, από εκεί προέρχεται η έμπνευση. ΚΤΕΛ, τσιμέντα, μπογιές, αστάρια, οικοδομή… Τέτοια, ξέρεις…

Ας πούμε ότι έρχεται ένας Αθηναίος επιχειρηματίας και σου λέει «Μπάμπη, 1.000 στο χέρι τη βραδιά», τι κάνεις; Πάλι θα φταίνε οι Αθηναίοι που κλέβουν τα ταλέντα και δεν φταίνε οι Θεσσαλονικείς που δεν τα αναγνωρίζουν; Έχεις δηλώσει επανειλλημένως ότι κάθεσαι Θεσσαλονίκη ακόμα και με πολύ λιγότερα λεφτά, αρκεί να αναπνέεις αυτόν τον αέρα και την μπίχλα του Θερμαϊκού.

Κοιτά, αυτός ο αέρας η θερμαϊκίλα είναι πηγή έμπνευσης. Θα σου εκμυστηρευτώ και κάτι: έχω στο σπίτι μπουκαλάκια με αέρα Θερμαϊκού και ανοίγω κρυφά και μυρίζω, όταν δεν μπορώ να κατεβώ κάτω παραλία. Μυρίζω, παίρνω την αύρα και εμπνέομαι. Όσο για την Αθήνα, θα πάμε, αλλά με υποχρέωση να φύγουμε με το διπλό, είναι μονόδρομος για μας. Θα παίξουμε την μπάλα που ξέρουμε, τη μουσική που δεν ξέρουμε και πιστεύω ότι θα φύγουμε θριαμβευτές. Αλλά και στην περίπτωση που δεν τους αρέσουμε και μας πάρουν με τις ντομάτες, θα κανονίσουμε ένα live στη λαχαναγορά του Ρέντη, ώστε να υπάρχει ποικιλία. Εμείς δεν ξεχνάμε τα παιδιά της λαχαναγοράς που στηρίζουν τα τραγούδια μας από την πρώτη στιγμή. Μας άκουσαν και τους έφυγε το καφάσι κανονικά.

Πιστεύεις ότι έχει δοθεί κομματική γραμμή από τον Περισσό για να στηριχθεί το τραγούδι σου, το «ΝτεκαφεϊΚΝΕ»; Πώς το βλέπεις; Παρ’ όλο που δεν δίνει το κομμα εύκολα γραμμή, βλέπω κάποιους κομουνιστές να το σιγοτραγουδάνε στα αμάξια τους.
Εντάξει, κομματική γραμμή δεν παίζει για το ΚΚΕ, είναι ένα πάρα πολύ ελεύθερο κόμμα και όλα τα μέλη του κάνουν αυτό που γουστάρουν, είναι ένα κόμμα που ευνοεί την πρωτοβουλία, όπως ξέρεις. Ίσως υπάρχει κάποια συμπάθεια προς τον Μπάμπη τον Μπατμανίδη, επειδή είναι εργατικό λαϊκό και αντιμονοπωλιακό παιδί, άσχετα με το αν μονοπωλεί τη νύχτα. Υπάρχει μια ταύτιση απόψεων και γούστου, δεν ξέρω τι να πω, ίσως έχει δοθεί κανένας κύκλος, αλλά γραμμή σε μας δεν έχει φτάσει.

Όταν έδωσες την πρώτη σου συναυλία στο Eight Ball στα Λαδάδικα (metal club), υπήρξαν αντιδράσεις από τα μέταλλα; Τι θέλουν εδώ αυτοί οι λαϊκοί στο ναό μας, θα μας μολύνουν το μαγαζί, και τέτοια;

Κοίτα, ’ντάξει, και το metal είναι καθαρά λαϊκή μουσική, πώς τους λένε να δεις μωρέ, κάτι μαλλιαρούς, τους Μεταλάικα, τέτοια δεν παίζουν; Υπάρχουν πιστεύω συγκροτήματα που θα μπορούσαμε να παίξουμε μαζί τους, αρκεί να ξυριστούν και να κάνουν ’κανα μπάνιο. Όσον αφορά την εμφάνισή μας και την εξαφάνισή μας από το 8ball, αντιδράσεις δεν υπήρξαν γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία γι’ αυτούς να σπάσουν καζανάκια, σιφώνια και άλλα. Ξέσπασαν τα παιδιά και πιστεύω ότι το διασκέδασαν.

Θα μπορούσες με βάση τη στήριξη που σου παρείχε η μέταλ κοινότητα να γράψεις ένα κομμάτι για μεταλάδες, έχεις κάτι στα σκαριά;
Στα σκαριά προς το παρόν όχι, γιατί από ναυπηγική δεν σκαμπάζω πολλά, στις σκαλωσιές όμως σίγουρα. Όπως ξέρεις, είμαστε παιδιά της βιοπάλης, σιδεράδες και τέτοια, υπάρχει σύνδεση με το μέταλ. Και να, σου δίνω είδηση: υπάρχει κάτι που ετοιμάζω. Μας αρέσουν οι καινοτομίες, π.χ., στην τελευταία μας λαϊκή συναυλία συνδυάσαμε το λαϊκό με το μέταλ και τον Θεό, κάνοντας μια διασκευή από ένα συγκρότημα τεραστίας έμπνευσης, τους «Ελεύθερους», γνωστοί και ως Παπαροκάδες, στο «ΕΜΑΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΖΩ», ένα τραγούδι που το θεωρώ και ακραίως «αντιμνημονιακό», αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Βέβαια, σε κάποιους θρησκόληπτους δεν άρεσε αυτό και υπήρχαν αντιδράσεις, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε.

Κι αυτήν τη στιγμή οι φήμες οργιάζουν για τις εμφανίσεις σου.
Αυτήν τη στιγμή εμφανίζομαι ως Χαϊλάντζερ σε ένα μπαρ της πόλης, για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων -Παρασκευή και Σάββατο- αλλά δεν με πτοεί τίποτα, γιατί ακόμα και η λάντζα αποτελεί σημείο έμπνευσης για τον Μπάμπη.

Αν σου ’σκαγε πρόταση για εμφάνιση σε πρωινή εκπομπή, ποια θα διάλεγες; Φαντάζομαι ότι ο Μπάμπης δεν τρέχει όπου να ’ναι, ο Μπάμπης διαλέγει πού θα πάει.
Θα πήγαινα σε εκείνη που είναι πιο απόγευμα, το μεροκάματο και η νύχτα είναι δύσκολα. Ο Μπάμπης δεν μπορεί να ξυπνάει πρωί, μια πρωινή εκπομπή του άλλου ημισφαιρίου θα με βόλευε πιο πολύ, ίσως να πήγαινα σε κάποια βραζιλιάνικη πρωινή εκπομπή.

Σε είδα στην εκδήλωση για τη «Θεσσαλονίκη, Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα των Νέων 2014» και είχες ντυθεί Λευκός Πύργος. Αν έκανες ντουέτο με τον Ψωμιάδη, ο οποίος είναι κι αυτός λαϊκός τραγουδιστής, τι θα του έλεγες να ντυθεί;
Πρώτα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον καλλιτέχνη Παναγιώτη Ψωμιάδη. Θα ήταν μεγάλη μας τιμή να κάναμε ένα ντουέτο μαζί του, καθώς έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο καθαρό, αμόλυντο, πλούσιο σε οκτάνια και τον κυνηγάνε όλοι, όπως κι εμένα η ζωή. Φυσικά, είναι πολλά σκαλιά πιο πάνω από μας, κι έτσι αυτός θα μπορούσε να ντυθεί ΠΙΟ Λευκός Πύργος. Δηλαδή μια κατασκευή σαν τη δικιά μου, αλλά σε πιο άσπρο καθαρό, κι έτσι θα μπορέσουμε να γίνουμε οι δυο πυλώνες του λαϊκού τραγουδιού της πόλης. Σκεφτείτε την πίστα σαν μια σκακιέρα κι εμάς στις άκρες. Είναι κάτι σαν όνειρο αυτό για μας. Όχι η σκακιέρα, αλλά οι άκρες. Τώρα, στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, γιατί ντύθηκα εγώ Λευκός Πύργος, είναι λόγω επειδή όλοι έχουμε έναν Λευκό Πύργο μέσα μας και θα πρέπει να τον αναδείξουμε, αρκεί να μη μας κουτσουλάνε τα περιστέρια.

Ναι, ρε Μπάμπη, αλλά ο Λευκός Πύργος είναι μαύρος απ’ έξω.
Αυτό είναι όπως το βλεπει ο καθένας, ανάλογα με την οπτική του γωνία. Είναι μαύρος απ’ έξω, αλλά καθαρός από μέσα. Και η δική μας εμφάνιση εξωτερικά, το δέρμα μας, είναι μαύρο από τη δουλειά στο μηχανουργείο, αλλά μέσα μας είμαστε καθαροί.

Τώρα που είπες πυλώνες της πόλης, μου ήρθε στο μυαλό ο Άνθιμος. Αν σου ζητούσε να κανείς ένα ντουέτο με τον Γαϊτάνο για φιλανθρωπικούς σκοπούς, τι θα απαντούσες;
Φυσικά ναι, με μια προϋπόθεση: να συμμετέχει και ο Σαντικάι, να κρατάει ’κάνα μανουάλι για να είναι ακόμα πιο λαντζ, λαρτζ -πώς το λένε;- η παραγωγή. Υπόψιν ότι δεν είναι μόνο ο Γαϊτάνος που έχει ασχοληθεί με εκκλησιαστική μουσική, υπάρχει και ο Σταμάτης ο Γονίδης (έχει βγάλει σχετικό δίσκο). Ο Γαϊτάνος είναι mainstream, ο Γονίδης είναι πιο underground.

Ο Μπάμπης ακούει ξένη μουσική;

Ακούω κάποιους post dog καλλιτέχνες από Αθήνα όπως Τόλη Τσιμογιάννη, κ. Κουνέλη και τέτοια. Αυτή είναι μουσική, εμείς είμαστε μουσικοί.

Αν ήσουν γυναίκα τραγουδίστρια, τι χρώμα θα έβαφες τα μαλλιά σου;
Ξανθό, τέλος. Δεν υπάρχουν ψευτοδιλλήματα, ο Μπάμπης είναι αυτό που φαίνεται.

Ο δίσκος «30 χρόνια αποτυχίες» γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την εταιρία;
Ναι, υπάρχει πρόβλημα με τη διανομή. Είχαμε αναθέσει σε κάτι παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια για πιτσαρίες, αυτοί βαρούσαν τα κουδούνια αλλά δεν τους άνοιγε κανένας, όποτε ξεκάθαρα υπάρχει πρόβλημα διανομής. Για να δεις όμως τι τύπος είναι ο Μπάμπης θα δώσω ένα τραγούδι σε mp3. Να το κατεβάσουνε οι αναγνώστες του site, έτσι να’ούμ’, επειδή είναι αυτοί…

kapetank / iefimerida.gr

Πηδούσε ο Νίτσε;

Ένα είδος άντρα που πολλές γυναίκες απεχθάνονται, είναι ο διανοούμενος. Ο κουλτουριάρης, όπως τον αποκαλούν οι Ακαδημαϊκοί.

Κατά την άποψη περπατημένων γυναικών, η κουλτούρα είναι βαριά, όπως η φούστα του τσολιά.

Οι ερωτικές γυναίκες δεν μπορούν τους κουλτουριάρηδες. Τους διανοούμενους, όπως τους αποκαλούν οι μοδίστρες. Και έχουν δίκιο. Γιατί ανακατεύεις τον έρωτα με την κουλτούρα; Μουσκεύει το βρακί με κόλλυβα;
Θες να είσαι κουλτουριάρης ρε φίλε; Με γεια σου, με χαρά σου. Αλλά στο σωστό μέρος. Στη γκαλερί, στη διάλεξη, στο σόι σου, άντε και στο φούρνο της γειτονιάς σου. Όχι στη γκόμενα όμως. Οι γυναίκες θέλουμε άλλα.
Έτσι και γνωρίσεις άντρα που ανήκει στην πολυμαθή τάξη των κουλτουριάρηδων, στο πρώτο ραντεβού αρχίζεις να κολλάς Hanzaplast στο αυτό σου για να περάσει η ώρα.

Νομίζει ότι θα σε φτιάξει για κρεβάτι, επειδή έχει διαβάσει τα άπαντα του Νίτσε.
Το χειρότερο είναι να σε καλέσει σπίτι του. Το οποίο έχει σκουλήκια, πιθανότατα για να συμβολίζουν τις χιλιάδες σκέψεις του, διακόσμηση τύπου «το λαμπατέρ της μάνας μου, ο παλιός καναπές της θειάς μου» ή στην καλύτερη φάση, ένα στρώμα στο πάτωμα και για καθιστικό 2 πολυθρόνες σκηνοθέτη. Απαραίτητος ένας τοίχος με βιβλία, άλλος ένας με σιντιά και αμέτρητα περιοδικά τέχνης σε στοίβες στο πάτωμα, να σε χτυπάει η μούχλα στη μύτη, να ξερνάς το υποσυνείδητο σου. Τα παράθυρα μονίμως κλειστά, πας να ανοίξεις να αναπνεύσεις και η πετούγια δεν ανοίγει γιατί ξέχασε πώς γίνεται.
Ναι, τα παράθυρα τους έχουν πάντα και μόνο πετούγιες.

Ακόμα χειρότερο όλων, η μουσική που θα βάλει. Τόσα σιντιά κι όλα μόνο για σουβέρ. Αν σταθείς τυχερή θα σιντιάσει jazz. Ναι, αλλά τι jazz; Από αυτή που από τη μια μουσική φράση στην άλλη, μεσολαβεί το πέρασμα ενός τρένου και μισού πλοίου. Σε μεγάλη γκαντεμιά, θα σου βάλει την όπερα «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» και θα θέλεις να τον αρχίσεις στη σφαλιάρα, όχι να του δείξεις τον κώλο σου.
Το ουίσκι που θα σερβίρει θα είναι καλούτσικο, αλλά πιθανότατα χωρίς παγάκια γιατί ξέχασε να φτιάξει, τα φιστίκια θα πικρίζουν μπαγιάτικα και πιθανότατα θα τριγυρίζει στα πόδια σας μια γάτα σκελετωμένη από την αφαγία και μισότυφλη από τα κλειστά πατζούρια.
Αυτός θα μιλάει και θα μιλάει και θα μιλάει, οι Νιμπελούγκεν θα προσπαθούν να χέσουν στην υψηλότερη οκτάβα κι εσύ θα πίνεις ζεστό ουίσκι σαν Ιρλανδός ναύτης.
Για λίγη ώρα κάνεις πως ακούς, απαντάς με "ναι/αλήθεια;/συμφωνώ/" αλλά μετά το εικοσάλεπτο σηκώνεσαι, ψάχνεις στα άδεια ντουλάπια καμιά κονσέρβα για τη γάτα, αν δε βρεις κατεβαίνεις στο ψιλικατζίδικο παίρνεις μια ντουζίνα, ανεβαίνεις πάνω την ταίζεις και ξανακάθεσαι στη θέση σου, την ώρα ακριβώς που ο "ξέρω κι από βέσπα" πιάνει το θέμα "το χάος και η συνέπεια στην τάξη του".

Επειδή είσαι ευγενική, δεν σηκώνεσαι να φύγεις. Έχεις και την περιέργεια να δεις πού θα το πάει. Αφού θέλει γκόμενα ο μαλάκας, θέλει γκόμενα λέμε, τι θα κάνει τώρα που τη βρήκε; Πρέπει να το μάθεις αυτό.
Μετά από κάνα δίωρο, θυμάται ξαφνικά κι αυτός ότι ήθελε γκόμενα. Αλλάζει γρήγορα το σιντί, βάζει Bustan και με τα λίγα, σε οδηγεί στο στρώμα.
Και ξαναδιαπιστώνεις: δεν πηδούν καλά οι κουλτουριάρηδες. Έχουν καταπιέσει τη σεξουαλικότητα τους για λόγους πνευματικής υπεροχής έναντι του σαρκίου, ή απλώς, δεν γαμούν καλά, επειδή δεν γαμούν συχνά;
Το χειροχειρότερο όμως είναι μετά, που πας στο μπάνιο του. Μαζεύεις τόσες τρίχες, που κάνεις δώρο εμφύτευση μαλλιών σε 50 φαλακρούς. Βρε μωρό μου, τα μουστάκια του Νίτσε φυλάς;
Αγόρια, συνέλθετε.
Γνωρίζω γιατρέσσα που ο καλύτερος εραστής της ήταν ένας τύπος που δεν έχανε παράσταση του Σεφερλή. Η γυναίκα για να φτιαχτεί, πρέπει να χαλαρώσει. Βάλτε λίγο Ψάλτη στην ατμόσφαιρα, λίγη φαιδρότητα, λίγη ανεμελιά.
Πώς εσείς μας θέλετε και λίγο κότες;
Εμείς σας θέλουμε και λίγο ανήξερους.

tsaousa/theinsider.gr

IMF head arrested in New York

NEW YORK

Sat May 14, 2011 7:44pm EDT

NEW YORK (Reuters) - The head of the International Monetary Fund, Dominique Strauss-Kahn, was arrested in New York on Saturday and accused of a sexual attack on a hotel maid, The New York Times reported.
The newspaper, citing a Port Authority spokesman, said Strauss-Kahn, also a possible Socialist candidate in next April's French presidential election, was arrested minutes before he was to due to fly to Paris from John F. Kennedy International Airport in New York.

The Times quoted authorities as saying Strauss-Kahn was accused of a "sex attack" on a maid at a Times Square hotel earlier in the day.
www.reuters.com

Gil Scott Heron "Who'll Pay Reparations On My Soul?"

η φωτογραφια ειναι απο το blog του γιαννη καφκα που νοσηλευεται.

αριστερο εξτρεμ

«Σε όλους εκείνους που θεωρούν ως λύση την εκποίηση της περιουσίας του ΗΡΑΚΛΗ, τους λέμε ότι αυτή η περιουσία είναι κοινωνικό κεκτημένο και ΔΕΝ εκποιείται, ΔΕΝ ανταλλάσσεται καθώς προορίζεται για την κάλυψη των αναγκών του υγιούς αθλητισμού της Β. Ελλάδας»

http://kourakis.gr/
.............................................................................................................
Αν αυτό δε λέγεται πελατηλίκι με αριστερό πρόσημο, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Δείτε τι περίτεχνες λεκτικές τρίπλες, τι αέρινες πασούλες στο χώρο του κέντρου, τι ροκάνισμα του χρόνου. Δείτε πώς πετάνε τη μπάλλα στην εξέδρα οι μεγάλοι αμυντικοί. Δείτε πώς με “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε” το συγκεκριμένο χάνεται στην επίκληση του γενικού. Εύγε, άξιος! Μεγάλος παίχτης!
http://antiphono.wordpress.com/

you killing me

nina hagen / personal jesus

Nick Pride & The Pimptones feat Jess Roberts

δημητρη,το εθνος σε χρειαζεται...

Αγαπητέ Μίκη,

Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση. Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο «ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού.
Όμως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις θεωρώ πλέον ότι το παρακράτος υπερίσχυσε. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να προστατέψω το όνομα, την ιστορία και κυρίως την υστεροφημία σας. Δυστυχώς απέτυχα.
Όπως σας είχα εξηγήσει εξαρχής, προσωπικά έχω αφιερωθεί στην ιδέα του νέου ΕΑΜ. Την παλεύω, με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω, πολύ καιρό πριν υπάρξει η Σπίθα. Θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το νέο ΕΑΜ θα γεννηθεί. Όχι γιατί το θέλω εγώ, αλλά γιατί είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το λαό και την Ελλάδα. Όταν δημιουργηθεί – μιας και είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα γίνει – προσωπικά θα βρίσκομαι στις γραμμές του, απλός στρατιώτης όπως ήμουν πάντα. Το δυστύχημα είναι ότι θα έχει απέναντί του και τους μελανοχιτώνες του παρακράτους που έχει διαλέξει τη Σπίθα για να τους εκκολάψει.
Αποχωρώ από την Σπίθα και την συμβουλευτικής σας, μιας και ο δρόμος που έχετε επιλέξει δεν έχει καμμιά σχέση με τον δικό μου.
Ευχαριστώ,

Δημήτρης Καζάκης

The Love Me Or Die

no pasaran

μιλαμε τωρα πως πραγματικα εχουμε αρχισει και ταξιδευουμε στο διαστημα.

ποιος ειναι ο τελευταιος χρονολογικα τροπος αντιστασης;
κατσε καλα.
οχι στην απογραφη.
πως ειπατε;
οχι λεμε.η τροϊκα, το δντ,η εε και οι σιωνιστες θελουν μεσω της απογραφης,να κανουν φυλλο φτερο ολα τα προσωπικα μας στοιχεια.
διοτι σε τι χρησιμευει η απογραφη; απαντηση:
"Χρησιμεύει τα μάλα στους φιλάνθρωπους αφέντες της Τρόικας ώστε να σχεδιάσουν καλύτερα το μέλλον τους.

Η Απογραφή πληθυσμού, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, γίνεται για έναν και μοναδικό λόγο: τον καθορισμό των τάξεων μέσω των οικονομικών στοιχείων και της ιδιοκτησίας του καθενός, προκειμένου να διατηρηθούν ή να αφαιρεθούν προνόμια και να καθοριστεί η φορολογία τους."
εαν ερθει λοιπον ο ιμπεριαλιστης υπαλληλος της εταιριας,και σας ρωταει διαφορα,ριχτου ενα κροσε.
εαν εισαι μυρμηγκακι θα επικαλεστεις την Συνταγματική Αρχή του Απαραβίαστου του Οικογενειακού Ασύλου και την εκανες την επανασταση.
και που εισαι,μη ξεχνας.η απογραφη δεν ειναι  υποχρεωτικη.

μιλαμε για πολλα μποφωρ....

οταν η μαλακια χτυπαει βαθυ κοκκινο

σχολιο σε αναρτηση ενος  αγωνιστικου μπλογκ :
" Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Αλβανοί κλέφτες και μας δείχνουν πως καθαρίζεις απο τα καθάρματα."

“Τζιτζιφιόγκοι” και “Τζιτζιφρίγκοι”

Ο κος Ρέππας θύμωσε με τον ειδικό γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών που διέδωσε ότι πήρε “κίτρινη κάρτα” από την τρόικα. Τον αποκάλεσε λοιπόν, “τζιτζιφιόγκο”, τουτέστιν “λιμοκοντόρο”, “φλώρο”. Ουδόλως μ’ ενδιαφέρει η εσωκομματική κόντρα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ο χαρακτηρισμός που χρησιμοποίησε ο υπουργός Μεταφορών.


Ο κος Ρέππας, βγαλμένος από τον κομματικό σωλήνα και γαλουχημένος από την αντίληψη που “βλέπει” τον πολίτη ως πελάτη, όρθωσε το πολιτικό του ανάστημα και προσπάθησε να υποδυθεί το ρόλο του θιγμένου λαϊκού παιδιού.
Ο χαρακτηρισμός που εκστόμισε, αντικατοπτρίζει ουσιαστικά την εικόνα που έχουν αρκετά “λαϊκά παιδιά” της κυβέρνησης για την τροϊκανούς. Υποθέτω ότι θα τους βλέπουν σαν κάποιους “βουτυρομπεμπέδες” από την Εσπερία που δε λογαριάζουν ούτε την ελληνική λεβεντιά, ούτε την αδούλωτη ελληνική ψυχή.
Μπορεί αυτοί οι “ελληνολεβέντες” να ζουν στο σύμπαν του Ζορμπά, της χωριάτικης, του “greek syrtaki”, του φραπέ, της Ελούντας, του “Τσοβόλα δώσ’ τα όλα” κλπ.
Μπορεί να βλέπουν οράματα για μια άλλη Ελλάδα, γεμάτη φως, άραγμα και ανεμελιά.
Μπορεί να μη θέλουν να χαλάσουν το χατήρι στους συνδικαλιστές, καθώς νόμος είναι το δίκιο του συνδικαλιστή, ιδιαίτερα όταν ο τελευταίος έχει να λαμβάνει και την χρηματική, κομματική- κρατική επιχορήγηση.
Ευτυχώς όμως σήμερα υπάρχουν και οι άλλοι˙ αυτοί που έχουν αηδιάσει με τους αγνούς και άδολους υπερασπιστές του “κατατρεγμένου” ελληνικού λαού που έβαζαν πάνω από όλους και όλα το πολιτικό κόστος, τη φιλοδοξία τους για εξουσία, την καριέρα τους και μας οδήγησαν στα σημερινά μας χάλια˙ αυτοί που έχουν αγανακτήσει με όσους από την κυβέρνηση χρησιμοποιούν λαϊκίστικες τακτικές για να αποφύγουν τις ευθύνες των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Μπορεί αύριο, κάποιος άλλος κος Ρέππας να τους αποκαλέσει “τζιτζιφιόγκους” αλλά θέλουν τουλάχιστον στη χώρα τους τα πράγματα να δουλεύουν “τζιτζί” καθώς έχουν κουραστεί από τους “τζιτζιφρίγκους”.
feleki.wordpress.com

Πίσω απο τη βόμβα-Spiegel

"Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξετάζει το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και δημιουργίας δικού της νομίσματος." Όπως ήταν λογικό δεν πρόλαβε να αναρτηθεί το άρθρο που περιείχε αυτή την βόμβα στο διαδικτυακό Spiegel και άρχισαν οι διαψεύσεις της κυβέρνησης, των ευρωπαίων ιθυνόντων κλπ.

Ότι η κυβέρνηση ποτέ δεν σκέφτηκε να θέσει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη είναι δεδομένο. Από την άλλη, η τιμωρία όσων κατ´ εξακολούθηση διαψεύδονται διαψεύδοντας (αυτά που είναι σίγουρο ότι θα συμβούν μετά από πολύ λίγο) είναι το να μην λαμβάνει κανείς σοβαρά τις διαψεύσεις τους. Όταν μάλιστα η συνήθης διάψευση συνοδεύεται από την συνήθη κατηγορία ότι πίσω από την δημοσίευση κρύβεται συνομωσία καιροσκόπων, η αξιοπιστία της διάψευσης καταποντίζεται ακόμα περισσότερο.

Τι συνέβη λοιπόν; Ακολουθεί η ερμηνεία μου.
Όπως είπα ήδη, η κυβέρνηση ποτέ δεν σκέφτηκε να θέσει θέμα εξόδου από το ευρώ. Ούτε καν ως διαπραγματευτικό ατού. (Έτσι κι αλλιώς η κυβέρνησή μας δεν έχει διακριθεί για τις διαπραγματευτικές της επιδόσεις. Αν ξεκινούσε τώρα με αυτή την απειλή θα θύμιζε το ποντίκι που απειλεί τον ελέφαντα ότι αν δεν του κάνει το χατίρι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει.) Σημαίνει όμως αυτό ότι το Spiegel δημοσιεύει ψέματα παίζοντας το παιχνίδι κάποιων καιροσκόπων;

Ας σοβαρευτούμε. Πρόκειται για σοβαρό περιοδικό, μέρος κατά κάποιον τρόπο του γερμανικού συστήματος εξουσίας. Ποτέ δεν θα δημοσίευε μια τέτοια βόμβα χωρίς να έχει κάποιο πάτημα μόνο και μόνο για να κάνει το χατίρι κάποιων καιροσκόπων. Αυτό που έκανε ήταν να πάρει μια μικρή αλήθεια, να την σερβίρει χωρίς τις επεξηγήσεις που θα απέτρεπαν την δημιουργία κλίματος πανικού σε όλα τα μήκη και πλάτη, και να περιμένει να δει τι θα γίνει καθώς ο πανικός εξαπλώνεται. Γιατί; Για να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα, εκ μέρους ισχυρών κύκλων του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών κυρίως στην κα. Μέρκελ και, σε κάποιο βαθμό, στον κ. Παπανδρέου.

Ποια ήταν η μικρή αλήθεια στην οποία το γερμανικό περιοδικό στήριξε το μήνυμά του; Ότι (και αυτό είναι κοινώς γνωστό) ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ζητήσει από συνεργάτες του, εδώ και καιρό, να επεξεργαστούν λογιών-λογιών σενάρια, ακόμα και αυτό μιας (απίθανης) αποχώρησης από το ευρώ. Υπό αυτή την έννοια όντως η ελληνική κυβέρνηση έχει εξετάσει και αυτό το ενδεχόμενο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διανοήθηκε καν να το ενστερνιστεί.
Έτσι λοιπόν "έχτισε" το Spiegel το θέμα του: Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι μια (απίθανη) έξοδος από το ευρώ έχει μελετηθεί, δεν αναφέρθηκε καθόλου (παραβιάζοντας την δημοσιογραφική δεοντολογία) στο ότι η έξοδος από το ευρώ δεν συζητείται καν και, κατόπιν, αναφέρθηκε στην χτεσινή συνάντηση στο Λουξεμβούργο όπου κεντρικό θέμα συζήτησης είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (και όχι μόνο). Έτσι, εξ επί τούτου, ξεκίνησε μια φιλολογία περί συζήτησης στο eurogroup εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.

Γιατί διέπραξε αυτή την δημοσιογραφική παρασπονδία το Spiegel; Για να ενισχύσει καιροσκοπικά παιχνίδια (όπως λέει η κυβέρνησή μας, η οποία με αυτούς τους ισχυρισμούς έχει χάσει το επικοινωνιακό παίγνιο οριστικά); Όχι, βέβαια. Το διέπραξε γιατί (όπως γράφουν και οι Financial Times) το Spiegel είναι ταγμένο στον αγώνα των συμβούλων του γερμανού υπουργού οικονομικών, του κ. Schauble, να πείσουν την γερμανίδα καγκελάριο να σταματήσει να κωλυσιεργεί, να δηλώσει ευθαρσώς ότι το Μνημόνιο απέτυχε, ότι και τα αντίστοιχα μνημόνια της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας δεν θα έχουν καλό τέλος, ότι ήρθε η ώρα της αναδιάρθρωσης του χρέους της περιφέρειας με παράλληλη αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης όλης της ευρωζώνης.

Και γιατί προχώρησε στην χρήση της πυρηνικής βόμβας (δηλαδή της απειλής ότι ένα κράτος-μέλος μπορεί να τεθεί εκτός ευρωζώνης); Η απλή απάντηση είναι: Για να δώσει ένα απτό παράδειγμα στην κα Μέρκελ, και λιγότερο στον κ. Παπανδρέου, ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από την αναδιάρθρωση του χρέους μιας ή περισσότερων χωρών. Υπάρχει η αποδόμηση του ευρώ. Υπάρχει η προοπτική μιας νέας σειράς στοιχημάτων όχι για το ποια χώρα θα χρεοκοπήσει εντός της ευρωζώνης αλλά πόσο γρήγορα θα αρχίσει η σταδιακή διάλυση της νομισματικής ένωσης. Να τους δώσει να καταλάβουν ότι ήρθε η ώρα να τελειώσουν τα ψέματα, τα θαλασσοδάνεια σε πτωχευμένα κράτη, η άρνηση με την οποία αντιμετωπίζεται η τραπεζική Κρίση κλπ κλπ. Να τους εξαναγκάσει να αρχίσουν να συζητούν για αυτά τα οποία έπρεπε να μιλούν ένα χρόνο τώρα.
Περιληπτικά, λοιπόν, ερμηνεύω το δημοσίευμα του Spiegel ως ένα ημι-ψεύδος το οποίο μάλλον ευεργετικό θα είναι για την Ευρώπη γενικά και την Ελλάδα ειδικότερα. Το γερμανικό περιοδικό δεν έγραψε ακριβώς ψέματα. Απλά δεν έγραψε όλη την αλήθεια με σκοπό να τρομάξει τους αρχηγούς των κρατών μας εμφανίζοντας τον μπαμπούλα του σταδιακού ξηλώματος του ευρώ. Γιατί; Με στόχο (α) να δείξει στην κα Μέρκελ το απαίσιο πρόσωπο της πραγματικής απειλής που ελλοχεύει αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία, και (β) να αναγκάσει τον κ. Παπανδρέου να σταματήσει να λέει αυτό που έβαλε τον κ. Πεταλωτή να επαναλάβει ρο βράδυ της Παρασκευής: "Η ελληνική κυβέρνηση έχει ένα πρόγραμμα που τηρεί με επιτυχία, ήδη καταρτίζουμε και σε λίγο θα καταθέσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο της χώρας μας για την οριστική έξοδο από την κρίση, τον οδικό χάρτη."

Για να πω το ίδιο πράγμα λίγο διαφορετικά, το δημοσίευμα του Spiegel αποτελεί ένα απλό μήνυμα από κύκλους του γερμανικού υπουργείου οικονομικών: Το Μνημόνιο, κυρίες και κύριοι, απέτυχε. Θα ακολουθήσει μια γενναία αναδιάρθρωση, την οποία πρέπει να φοβόμαστε λιγότερο από την κατάρρευση που θα φέρει η εμμονή στην μη αναδιάρθρωση, και πολλές σημαντικές θεσμικές αλλαγές. Ένα χρόνο μετά, εισερχόμαστε στην μετα-Μνημονιακή εποχή.
του Γιάνη Βαρουφάκη

Ο “λογοκριμένος” Μίκης και οι Αυστριακοί

“Έκπληξη και πολλά ερωτηματικά προκαλεί η απόφαση της προέδρου της αυστριακής Βουλής, Μπάρμπαρα Πράμερ, να ματαιώσει την προγραμματισμένη για σήμερα παρουσίαση του μνημειώδους έργου “Μαουτχάουζεν” του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη και διεθνώς γνωστού αγωνιστή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, Μίκη Θεοδωράκη, στη σημερινή τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού στην αυστριακή Εθνοσυνέλευση, με την ευκαιρία της 66ης επετείου της απελευθέρωσης του πρώην ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν”.

Έτσι διαβάζω εδώ αλλά ομολογώ ότι δε μου δημιουργούνται ούτε έκπληξη ούτε ερωτηματικά. Αναμενόμενα, λογικά και δικαιολογημένα μου φαίνονται όλα. Θυμίζω ότι ο κ. Μίκης Θεοδωράκης μεταξύ άλλων είχε δηλώσει:
“Ναι, είμαι αντισημίτης και αντισιωνιστής. Αγαπώ τον εβραϊκό λαό και έχω ζήσει μαζί του, αλλά οι Αμερικανοεβραίοι κρύβονται πίσω από τα πάντα, τις επιθέσεις στο Ιράκ, τις οικονομικές επιθέσεις στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ασία, οι Εβραιοαμερικάνοι βρίσκονται πίσω από τον Μπους, τον Κλίντον και πίσω από τις τράπεζες.”

Επειδή λοιπόν βλέπω ότι το διαδίκτυο είναι ήδη γεμάτο από φωνές αγανάκτησης για τη λογοκρισία σε βάρος του μεγάλου μας συνθέτη, ας σκεφτούν οι αγανακτισμένοι πώς θα αισθάνονταν οι επιζώντες και οι συγγενείς των επιζώντων από τα στρατόπεδα να τιμώνται με τη μουσική του φορέα τέτοιων απόψεων. Και εν πάσει περιπτώσει, οι οριακές δηλώσεις έχουν και οριακά αποτελέσματα. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, ας πρόσεχε…
antiphono.wordpress.com

Αποκαλυπτική συζήτηση με την Τρόικα...

Η τρόικα όπως θα έχετε ακούσει ήρθε στην Ελλάδα για να ξεσκονίσει τα βιβλία. Έτυχε και ήμουν παρών στις συζητήσεις με τους Έλληνες γραφειοκράτες. Σήμερα λοιπόν σας έχω ένα αποκλειστικό.


Πιο κάτω είναι ένα μικρό απόσπασμα από τη συζήτηση των Ελλήνων γραφειοκρατών με τους τροικανούς...
- Τρόικα: Καλημέρα, ήρθαμε να κάνουμε τον τακτικό έλεγχο για να δούμε πως πάει η αναδιάρθρωση του κράτους.
- Γραφειοκράτες: Καλημέρα. Από που θέλετε να αρχίσουμε;
- Τρόικα: Ας δούμε πρώτα αν πετύχατε τους στόχους των εσόδων.
- Γραφειοκράτες: Ξέρετε, υστερούμε λίγο σε αυτό τον τομέα. Όχι πολύ, μονο κατά μερικά δισ. ευρώ.
- Τρόικα: Ναι άλλα αυτά τα μερικά δισ. αλλάζουν όλο το σχεδιασμό. Πρέπει να προσπαθήσετε περισσότερο. Ο στόχος για το φετινό έλλειμμα είναι περίπου 17 δισ. Η υστέρηση θα είναι 3 δισ. τουλάχιστον. Τι θα κάνετε για αυτό;
- Γραφειοκράτες: Οι εκτιμήσεις του υπουργείου οικονομικών είναι ότι θα τα καταφέρουμε μέχρι το τέλος του χρόνου.
- Τρόικα: Ναι αλλά αυτό λεγάτε και πέρσι και πάλι δεν τα καταφέρατε.- Γραφειοκράτες: Ναι αλλά φέτος θα τα καταφέρουμε.
- Τρόικα: Με τις ΔΕΚΟ δεν βλέπουμε να έχετε κάνει τίποτα. Δεν είπαμε ότι πρέπει να μειωθούν εκεί οι δαπάνες;
- Γραφειοκράτες: Αυτές οι δαπάνες είναι ανελαστικές.
- Τρόικα: Τι σημαίνει αυτό;
- Γραφειοκράτες: Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τις μειώσουμε. Πρέπει να καταργήσουμε ολόκληρους οργανισμούς και υπηρεσίες του δημοσίου.
- Τρόικα: Ε να το κάνετε τότε, τι περιμένετε; Με τις αποκρατικοποιήσεις τι έχετε κάνει; Δεν βλέπουμε τίποτα να έχει αποκρατικοποιηθεί.
- Γραφειοκράτες: Ναι ξέρετε, είναι δύσκολο αυτό το κομμάτι, διότι θα χάσουμε πολλούς ψηφοφόρους. Θα γίνει δηλαδή, αλλά είμαστε ακόμα σε διαβούλευση για το πώς θα διαχειριστούμε το θέμα.
- Τρόικα: Ο ΟΣΕ εξακολουθεί και τρώει πολλά λεφτά από τον προϋπολογισμό. Τι θα κάνετε για αυτό;
- Γραφειοκράτες: Μα είπαμε, θα τον πουλήσουμε.
- Τρόικα: Ναι αλλά πότε;
- Γραφειοκράτες: Όταν βρούμε αγοραστή. Προς το παρόν δεν έχει βρεθεί ακόμα κανένας (τρελός) να τον αγοράσει.
- Τρόικα: Ναι αλλά πως θα βρεθεί αγοραστής αν δεν μειωθεί το προσωπικό;
- Γραφειοκράτες: Α, αυτό είναι θέμα του αγοραστή. Εμείς τον πουλάμε με το κλειδί στο χέρι. Τι θα κάνει στη συνέχεια ο αγοραστής και πως θα βγάλει άκρη με τους συνδικαλιστές είναι δικό του θέμα.
- Τρόικα: Και με την ΔΕΗ;
- Γραφειοκράτες: Το ίδιο. Είμαστε σε διαβούλευση με τους ιδιοκτήτες για το πώς θα χειριστούμε το θέμα.
- Τρόικα: Με τους μετόχους δηλαδή;
- Γραφειοκράτες: Όχι με την ΓΕΝΟΠ.
- Τρόικα: Χτες διαβάσαμε ότι 850 συνταξιούχοι βουλευτές ζήτησαν αναδρομικά 250.000 ο κάθε ένας. Τι είναι αυτό πάλι; Τι καραγκιοζλίκια είναι αυτά;
- Γραφειοκράτες: Ξέρετε, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, οι βουλευτές δικαιούνται βουλευτική αποζημίωση ίση με τις αποδοχές των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων. Ο νόμος το λέει αυτό, δεν μπορούμε να μην εφαρμόσουμε τον νόμο.
- Τρόικα: Ναι αλλά αυτό είναι μια τρύπα 212 εκατ. ευρώ στον προϋπολογισμό για φέτος και αυξημένα συνταξιοδοτικά εξόδου για του χρόνου.
- Γραφειοκράτες: Ε, κοίτατε να δείτε, γεροντάκια είναι. Όπου νά ναι θα πεθάνουν και δεν θα έχουμε πια αυτό το κονδύλι.
- Τρόικα: Καλά, καλά (%$#@&%$#@), τι θα γίνει με τα κλειστά επαγγέλματα; Δεν βλέπουμε να έχει απελευθερωθεί τίποτα ακόμα.
- Γραφειοκράτες: Και αυτό είναι υπό μελέτη. Αλλά δεν μπορούμε να πάμε τόσο πολύ μπροστά τόσο γρήγορα. Χρειάζεται μελέτη το θέμα.
- Τρόικα: Τι μελέτη θέλει;; Περάστε τον νόμο και απελευθερώστε τα πάντα.
- Γραφειοκράτες: Ναι αλλά οι περισσότεροι βουλευτές είναι δικηγόροι. Αυτοί θα θιγούν περισσότερο από όλους.
- Τρόικα: Ε και;
- Γραφειοκράτες: Τι ε και; Πως θα περάσει από το κοινοβούλιο μια τέτοια ρύθμιση;
- Τρόικα: Και από πότε χρειάζεστε το κοινοβούλιο για να περάσετε το οτιδήποτε; Με την αναδιάρθρωση του κράτους δεν βλέπουμε τίποτα. Δεν είπαμε ότι πρέπει να μειώστε τον αριθμό των δημοσιών υπαλλήλων;
- Γραφειοκράτες: Μα αυτό δεν είναι ρητά διατυπωμένο στο μνημόνιο. Αλλά θα μειώσουμε το κράτος, μην ανησυχείτε, είναι στο πρόγραμμα.
- Τρόικα: Και πως θα το κάνετε αυτό;
- Γραφειοκράτες: Έχουμε ανάθεση μελέτη σε μερικούς οίκους και αναμένουμε απαντήσεις.
- Τρόικα: Και πότε θα έρθουν αυτές οι απαντήσεις; Δεν έχουμε χρόνο. Ο χρόνος είναι χρήμα και στην δική σας την περίπτωση, τόκοι.
- Γραφειοκράτες: Θα γίνει θα γίνει κύριοι, μην ανησυχείτε.

Στο μεταξύ, οι γραφειοκράτες κάνουν μια σύντομη σύσκεψη να συζητήσουν το πώς πάει το θέμα...
- Για να σου πω, τι λες το χάψανε το παραμύθι;
- Νομίζω ναι, δεν τους βλέπω εκνευρισμένους αρκετά. Περίμενα χειρότερα.
- Και εγώ το ίδιο βλέπω, άρα θα συνεχίσουμε να τους παραμυθιάζουμε.
- Ναι, ναι...

Από την άλλη, και οι τροικανοί επίσης κανουν μια μικρή σύσκεψη...
- Αυτοί μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Δεν έχουν σκοπό να εφαρμόσουν τίποτα.
- Ναι, αυτό βλέπω και εγώ. Μάλλον δεν θα βρούμε καμία άκρη.
- Και τι κάνουμε τώρα; Θα τους δώσουμε τα λεφτά;
- Και βέβαια θα τους τα δώσουμε, διότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Ο Trichet λέει ότι δεν θέλει να ακούσει τίποτα για αναδιάρθρωση.
- Ναι αλλά αυτοί είναι τρελοί. Θα τους δώσουμε λεφτά και θα τα ξοδέψουν σε συντάξεις βουλευτών!!
- Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Τα αφεντικά λένε να βρούμε δικαιολογία να τους δώσουμε τα λεφτά για να μην σκάσουν σαν καρπούζι.

Και συνεχίζεται λοιπόν η συζήτηση...
- Γραφειοκράτες: Λοιπόν τι είδατε, όλα καλά; Θα πάρουμε την επόμενη δόση;
- Τρόικα: Ναι, θα την πάρετε. Όλα καλά. Συνεχίστε την καλή δουλειά. Θα βγάλουμε και την συνηθισμένη ανακοίνωση πού θα λέει ότι: πάτε καλά, χρειάζεστε όμως περισσότερη προσπάθεια και ότι στο τέλος θα τα καταφέρετε.
- Γραφειοκράτες: Θαυμάσια!
* (Σημειώστε παρακαλώ ότι ο παραπάνω διάλογος δεν είναι πραγματικό γεγονός, αλλά μια φαντασμαγορική ιστοριούλα, που, επινόησα προκειμένου να σας διασκεδάσω και, να σας δείξω για ποιο λόγο ακόμα μας ανέχεται η τρόικα).
Του Γιώργου Καισάριου

Πηγή:www.capital.gr

Μικρές ολιγαρχίες

«Oι ρίζες του προβλήματος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι πήγαμε να φτιάξουμε ένα νεωτερικό κράτος κρατώντας τον παλιό μας εαυτό. Ο οποίος συνίσταται στο γεγονός ότι οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις της οικογένειας, του σιναφιού, της συντεχνίας, της τοπικότητας κ.λπ. υπερισχύουν των νόμων του κράτους. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας για τη διαφθορά»

- Στέλιος Ράμφος


Το πρόβλημα της σημερινής ελληνικής δημοκρατίας δεν είναι η θεσμική δομή της. Με εξαίρεση ορισμένα αστεία και πεπαλαιωμένα άρθρα του Συντάγματος, η καθεαυτό δομή του πολιτεύματός μας δεν έχει να ζηλέψει σε πολλά από πιο ανεπτυγμένα και εμπράκτως πιο δημοκρατικά κράτη.

Το πρόβλημα είναι ότι παρόλο που το ελληνικό Κράτος διέπεται από δημοκρατικούς θεσμούς, αυτοί γίνονται βορά σε πολλές μικρές και διάσπαρτες ολιγαρχίες. Έτσι έχουμε πολλές διάσπαρτες παρασιτικές ομάδες του Δημοσίου Τομέα που ελέγχονται από αντίστοιχα συνδικαλιστικά όργανα, μικρές μαφίες που ελέγχουν τον αθλητισμό και κυρίως το ελληνικό πρωτάθλημα, μικρές τοπικές πολιτικές ομάδες που κάνουν συνεχές και αψυχολόγητο αντάρτικό σε δημοκρατικά εκλεγμένες τοπικές αρχές, ανεξέλεγκτα καρτέλ στον επιχειρηματικό κόσμο, ΜΜΕ με συγκεκριμένη πολιτική προπαγάνδας που ελέγχονται από μία χούφτα ανθρώπων, μίζερους φωνακλάδες που αποτελούν ένα απειροελάχιστο ποσοστό της κοινωνίας αλλά φωνάζουν τόσο δυνατά για διάφορα θέματα που επικαλύπτουν οποιαδήποτε άλλη φωνή, ακροδεξιούς στους μηχανισμούς δημόσιας τάξης, παπάδες με πολύ σημαντικές επιρροές σε πολιτικά πρόσωπα, κ.ο.κ. Πολλά μικρά «γαλατικά χωριά» που στην ουσία δεν δουλεύουν για την βελτίωση ολόκληρης της κοινωνίας αλλά για τα δικά τους ατομικά συμφέροντα.
Παρένθεση: Είναι σημαντικό να διαχωρίζουμε τις ολιγαρχίες από τις μειονότητες ή τις κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν δικαιοσύνη. Οι πρώτες συνήθως έχουν μία κάποιου είδους εξουσία που μπορούν και την επιβάλλουν, ενώ οι δεύτερες αποτελούν απλά μειονότητες στο ευρύτερο σύνολο που ακολουθούν σιωπηρά τις οποιεσδήποτε αποφάσεις της πλειοψηφίας. Οι πρώτες πρέπει να αποδυναμώνονται, ενώ οι δεύτερες να ενδυναμώνονται. Κλείνει η παρένθεση.

Η διαφορετικότητα και η πολυφωνία, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν απειλή για τη Δημοκρατία. Ίσα ίσα που την ενισχύουν. Οι ανεξέλεγκτες ολιγαρχίες όμως που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα και δρουν υπό την ανοχή της υπόλοιπης κοινωνίας, απειλούν ευθέως την ομαλή και απερίσκεπτη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος στο σύνολό του.

Δεν χρειάζεται μαζικότητα ή πολύ κόσμο για να αποβεί καταστροφική μία ολιγαρχία. Σε έναν κεντρικό δρόμο όπου κινούνται εκατοντάδες αυτοκίνητα την ώρα, αρκούν ένα-δυο διπλοπαρκαρίσματα για να δημιουργήσουν μποτιλιάρισμα. Κάπως έτσι και ορισμένες ολιγαρχίες ή μικροσυμφέροντα μπορούν να επηρεάσουν σε δεκαπλάσιο βαθμό και την εύρυθμη λειτουργία της υπόλοιπης κοινωνίας χωρίς πολλά πολλά. Και αν η απουσία του Κράτους στην επιβολή του νόμου δυσχεραίνει την κατάσταση, η ανοχή της υπόλοιπης κοινωνίας την αποτελειώνει.

Γι’ αυτό και η συλλογική συνείδηση είναι κάτι παραπάνω από ένα θεωρητικό ευχολόγιο, διότι εκτός από την συνεισφορά του ατόμου στην υπόλοιπη κοινωνία, λειτουργεί και ως ανασταλτικός παράγοντας στη δράση των μικρών ολιγαρχιών. Φέρνοντας κατά νου ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, τα επεισόδια στον τελικό ΑΕΚ – Ατρόμητου δεν αφορούν μόνο τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες στα VIP lounges, τα Ουρούκ Χάι στις κερκίδες και την αστυνομία σε ρόλο θεατή. Αφορούν και όλους εμάς τους υπόλοιπους που χρηματοδοτούμε αυτό το «αθλητικό» ατόπημα χωρίς να έχουμε την ικανότητα να απαιτούμε την διακοπή κάθε δημόσιας (δηλαδή δικής μας) χρηματοδότησης προς τη συγκεκριμένη μαφιόζικη ολιγαρχία.

Γι’ αυτό και η εξυγίανση της ελληνικής κοινωνίας έχει πολύ δρόμο μπροστά της, που δεν είναι στρωμένος με απλές λύσεις του στυλ «χρειάζονται χαρισματικοί ηγέτες». Χρειάζεται επίμονη και συνεχή μάχη με τις μικρές ολιγαρχίες τόσο από την πλευρά του Κράτους, όσο και από την υπόλοιπη κοινωνία, σχεδόν σε κάθε κλάδο και δραστηριότητα.

ellinaki.blogspot.com

God emails Pharaoh@egypt.gov: «Let my People Go! Now!»

η "έξοδος" στο google


inconue.wordpress.com

Κανένα «τουίτ», μόνο «Ριζοσπάστη»!

............................................................................................................................................................
" Οι διεθνείς εξελίξεις έρχονται να βεβαιώσουν πως δεν υπάρχει τομέας της ζωής, όπου να μην πέφτει βαριά η μπότα των μονοπωλίων, που να μην είναι τα συμφέροντα των μονοπωλίων αυτά που καθορίζουν την παραμικρή εξέλιξη. Στον τομέα της πληροφόρησης αυτό είναι απόλυτο.


Παράδειγμα: Αν πιστέψουμε τις διαβεβαιώσεις των αστών, ο κόσμος πλέον έχει γίνει πολύ μικρός: Οσο ένα «τουίτ». Ενα χτύπημα, δηλαδή, στο πρόγραμμα που παρουσιάζεται ως η απόλυτη έκφραση της δημοκρατίας. Ενα «τουίτ», λένε, έκανε τις εξεγέρσεις στις χώρες της βόρειας Αφρικής. Ενα «τουίτ», επίσης, λένε, ανακοίνωσε την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν. Ενα «τουίτ» είναι όλη η δημοκρατία, βεβαιώνει και ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα.

Πράγματι, από τη σκοπιά των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών, ο περιορισμός της έκφρασης σ' ένα «τουίτ» αρκεί για να 'ναι η λαϊκή αντίδραση ακίνδυνη και ο κόσμος ελεγχόμενος.

Στη ζωή, τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα.
Πριν πατήσει «τουίτ» ο εργάτης έχει απολυθεί. Πριν πατήσει «τουίτ» ο εργάτης βρίσκεται με γκιουλέκα στο σβέρκο του. Οσα «τουίτ» και να πατήσει ο μισθός θα κοπεί, η σύνταξη θα μειωθεί, δουλειά δε θα έχει.

Τα «τουίτ» έχουν ένα ρόλο: Τη ποδηγέτηση, τον έλεγχο από αυτούς που κατέχουν το δίκτυο και τις μηχανές. Καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά ισχύει κι εδώ ό,τι και για κάθε μηχανή. Το κρίσιμο είναι ποιος είναι ο ιδιοκτήτης. "
rizospastis.gr

το κατάλαβες μικροαστέ ;