Η ευθύνη για διακυβέρνηση της χώρας ανήκει πρωτίστως στην εκάστοτε κυβέρνηση που εκλέγει ο ελληνικός λαός.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν επίσης ευθύνη για την στάση που κρατάνε σε διάφορα ζητήματα και τον τρόπο που αντιπολιτεύονται.
Όμως, κύρια δουλειά τους είναι να ελέγχουν την εκάστοτε κυβέρνηση και να πείσουν με τις προτάσεις τους τον λαό ότι αποτελούν εναλλακτική λύση όταν έλθει η ώρα.
Η ιστορία είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη.
Κάθε φορά που μια κυβέρνηση τα βρίσκει σκούρα, επιζητεί την συναίνεση των υπολοίπων για να επιμερισθεί το πολιτικό κόστος των όποιων επιλογών της σε περισσότερους.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την σημαντική διαφορά ότι η σημερινή κρίση μπορεί να αποβεί μοιραία για την χώρα.
Δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αλλά σ’ όλη την πιάτσα κυκλοφορεί εδώ και καιρό το κάτωθι.
Ο πρώην πρωθυπουργός είχε ζητήσει το 2009 από τον τωρινό την στήριξή του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα δύσκολα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει για να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα, επειδή θα «καιγόταν η Αθήνα» αν τα λάμβανε ο ίδιος, όπως φέρεται να του είχε πει, αλλά είχε εισπράξει αρνητική απάντηση.
Η μοίρα το έφερε κάτι παρόμοιο να ζητά σήμερα ο πρωθυπουργός από τους πολιτικούς του αντιπάλους και να εισπράττει ουσιαστικά αρνητική απάντηση από τον αρχηγό της τωρινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φρονούμε ότι η επιρροή που μπορεί να έχει η κ. Παπανδρέου στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να προωθηθούν όσο πιο αναίμακτα γίνεται οι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό.
Αυτό του προσφέρει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που όμως θα χάσει αν δεν το αξιοποιήσει για να προωθήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές μετά από μια περίοδο δισταγμών.
Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύει στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος που εφαρμόζει θα πρέπει να επιμείνει σ’ αυτό χωρίς να καταστήσει την συναίνεση αυτοσκοπό.
Αν δεν το πιστεύει η δεν μπορεί να το εφαρμόσει θα πρέπει να το παραδεχθεί και να δώσει την λύση ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει επίσης να κατανοήσει ότι ο δημόσιος τομέας και ένα σημαντικό μέρος της υπόλοιπης οικονομίας συντηρείται από τα διμερή δάνεια των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.
Αυτά τα δάνεια προστίθενται στο δημόσιο χρέος αυτών των χωρών και επομένως το αυξάνουν με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν δυνητικά μελλοντικά τους φορολογούμενούς τους.
Προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό γίνεται με το αζημίωτο γιατί τα επιτόκια που χρεώνουν ως αποζημίωση για το ελληνικό ρίσκο είναι υψηλότερα από το δικό τους κόστος δανεισμού κι επομένως κερδίζουν την διαφορά.
Όμως, ο κίνδυνος να βαρέσει η Ελλάδα κανόνι δεν είναι αμελητέος και επομένως μπορεί να χάσουν πολύ περισσότερα, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενούς τους.
Αν δεν ήταν θέμα κοινοτικής αλληλεγγύης η ιδίων συμφερόντων ίσως δεν είχαν κανένα λόγο να αναλάβουν αυτό το ρίσκο.
Ο ανωτέρω δανεισμός έδωσε χρόνο στην Ελλάδα να υλοποιήσει κάποιες σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές αλλά τόσο οι εταίροι μας όσο και οι αγορές διαπιστώνουν ότι πολλά δεν υλοποιήθηκαν.
Ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει που δεν πιστεύουν πλέον ούτε την σημερινή κυβέρνηση.
Γιατί άλλωστε να την πιστέψουν, όπως λένε, ότι θα κάνει τώρα πράγματα που δεν υλοποίησε πιο νωρίς όταν η χώρα ήταν σε καλύτερο σημείο;
Δυστυχώς, οι αγορές δεν πιστεύουν ότι οι κυβερνώντες θα κάνουν αυτά που είναι αναγκαία και γι’ αυτό έχουν στείλει τα ελληνικά spreads στη στρατόσφαιρα και το Χρηματιστήριο Αθηνών στα τάρταρα.
Αν όμως εμείς δεν κάνουμε τις αγορές ν ‘αλλάξουν γνώμη με επιμονή και υπομονή σε μεγαλύτερο πλέον, δυστυχώς, χρονικό διάστημα θα το κάνουν αυτές για μας.
Μόνο που θα το κάνουν με πολύ πιο αιματηρό και επώδυνο τρόπο όπως ήδη διαπιστώνει αυτή την στιγμή ένα αξιόλογο τμήμα του ιδιωτικού τομέα και όπως θα διαπιστώσει προσεχώς ο δημόσιος τομέας.
Σ’ αυτή την διαδικασία ένα πράγμα θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο.
Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη.
Ας μην ξεχνάμε οι αγορές μέσω της διόγκωσης των spreads και τελικά της αδυναμίας δανεισμού λόγω των απίστευτων ελληνικών λαθών μας έστειλαν στο μηχανισμό διάσωσης και στο ΔΝΤ.
Αν η κυβέρνηση και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις δεν θέλουν, οι αγορές μπορούν και θα δώσουν την λύση.
Πως;
Ρίξτε μια ματιά στις μετοχές των τραπεζών και αναρωτηθείτε αν υπάρχει κάποιο επίπεδο που θα μπορούσε να προκαλέσει πανικό στους καταθέτες.
dr money.euro2day.gr
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν επίσης ευθύνη για την στάση που κρατάνε σε διάφορα ζητήματα και τον τρόπο που αντιπολιτεύονται.
Όμως, κύρια δουλειά τους είναι να ελέγχουν την εκάστοτε κυβέρνηση και να πείσουν με τις προτάσεις τους τον λαό ότι αποτελούν εναλλακτική λύση όταν έλθει η ώρα.
Η ιστορία είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη.
Κάθε φορά που μια κυβέρνηση τα βρίσκει σκούρα, επιζητεί την συναίνεση των υπολοίπων για να επιμερισθεί το πολιτικό κόστος των όποιων επιλογών της σε περισσότερους.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την σημαντική διαφορά ότι η σημερινή κρίση μπορεί να αποβεί μοιραία για την χώρα.
Δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αλλά σ’ όλη την πιάτσα κυκλοφορεί εδώ και καιρό το κάτωθι.
Ο πρώην πρωθυπουργός είχε ζητήσει το 2009 από τον τωρινό την στήριξή του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα δύσκολα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει για να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα, επειδή θα «καιγόταν η Αθήνα» αν τα λάμβανε ο ίδιος, όπως φέρεται να του είχε πει, αλλά είχε εισπράξει αρνητική απάντηση.
Η μοίρα το έφερε κάτι παρόμοιο να ζητά σήμερα ο πρωθυπουργός από τους πολιτικούς του αντιπάλους και να εισπράττει ουσιαστικά αρνητική απάντηση από τον αρχηγό της τωρινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φρονούμε ότι η επιρροή που μπορεί να έχει η κ. Παπανδρέου στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να προωθηθούν όσο πιο αναίμακτα γίνεται οι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό.
Αυτό του προσφέρει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που όμως θα χάσει αν δεν το αξιοποιήσει για να προωθήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές μετά από μια περίοδο δισταγμών.
Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύει στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος που εφαρμόζει θα πρέπει να επιμείνει σ’ αυτό χωρίς να καταστήσει την συναίνεση αυτοσκοπό.
Αν δεν το πιστεύει η δεν μπορεί να το εφαρμόσει θα πρέπει να το παραδεχθεί και να δώσει την λύση ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει επίσης να κατανοήσει ότι ο δημόσιος τομέας και ένα σημαντικό μέρος της υπόλοιπης οικονομίας συντηρείται από τα διμερή δάνεια των άλλων χωρών της Ευρωζώνης.
Αυτά τα δάνεια προστίθενται στο δημόσιο χρέος αυτών των χωρών και επομένως το αυξάνουν με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν δυνητικά μελλοντικά τους φορολογούμενούς τους.
Προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό γίνεται με το αζημίωτο γιατί τα επιτόκια που χρεώνουν ως αποζημίωση για το ελληνικό ρίσκο είναι υψηλότερα από το δικό τους κόστος δανεισμού κι επομένως κερδίζουν την διαφορά.
Όμως, ο κίνδυνος να βαρέσει η Ελλάδα κανόνι δεν είναι αμελητέος και επομένως μπορεί να χάσουν πολύ περισσότερα, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενούς τους.
Αν δεν ήταν θέμα κοινοτικής αλληλεγγύης η ιδίων συμφερόντων ίσως δεν είχαν κανένα λόγο να αναλάβουν αυτό το ρίσκο.
Ο ανωτέρω δανεισμός έδωσε χρόνο στην Ελλάδα να υλοποιήσει κάποιες σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές αλλά τόσο οι εταίροι μας όσο και οι αγορές διαπιστώνουν ότι πολλά δεν υλοποιήθηκαν.
Ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει που δεν πιστεύουν πλέον ούτε την σημερινή κυβέρνηση.
Γιατί άλλωστε να την πιστέψουν, όπως λένε, ότι θα κάνει τώρα πράγματα που δεν υλοποίησε πιο νωρίς όταν η χώρα ήταν σε καλύτερο σημείο;
Δυστυχώς, οι αγορές δεν πιστεύουν ότι οι κυβερνώντες θα κάνουν αυτά που είναι αναγκαία και γι’ αυτό έχουν στείλει τα ελληνικά spreads στη στρατόσφαιρα και το Χρηματιστήριο Αθηνών στα τάρταρα.
Αν όμως εμείς δεν κάνουμε τις αγορές ν ‘αλλάξουν γνώμη με επιμονή και υπομονή σε μεγαλύτερο πλέον, δυστυχώς, χρονικό διάστημα θα το κάνουν αυτές για μας.
Μόνο που θα το κάνουν με πολύ πιο αιματηρό και επώδυνο τρόπο όπως ήδη διαπιστώνει αυτή την στιγμή ένα αξιόλογο τμήμα του ιδιωτικού τομέα και όπως θα διαπιστώσει προσεχώς ο δημόσιος τομέας.
Σ’ αυτή την διαδικασία ένα πράγμα θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο.
Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη.
Ας μην ξεχνάμε οι αγορές μέσω της διόγκωσης των spreads και τελικά της αδυναμίας δανεισμού λόγω των απίστευτων ελληνικών λαθών μας έστειλαν στο μηχανισμό διάσωσης και στο ΔΝΤ.
Αν η κυβέρνηση και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις δεν θέλουν, οι αγορές μπορούν και θα δώσουν την λύση.
Πως;
Ρίξτε μια ματιά στις μετοχές των τραπεζών και αναρωτηθείτε αν υπάρχει κάποιο επίπεδο που θα μπορούσε να προκαλέσει πανικό στους καταθέτες.
dr money.euro2day.gr
.png "English"){kind=small}
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου