52ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης

Το 52^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πιστό στο καθιερωμένο ραντεβού του με το σινεφίλ κοινό, θα πραγματοποιηθεί φέτος από τις 4 έως τις 13 Νοεμβρίου 2011 στην ιστορική έδρα του θεσμού, Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας και στις αίθουσες του Λιμανιού, Τζον Κασσαβέτης, Σταύρος Τορνές, Τώνια Μαρκετάκη και Φρίντα Λιάππα δίνοντας το στίγμα μιας δεκαήμερης γιορτής του ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Ταινίες απ’ όλο τον κόσμο, κινηματογραφικές εκπλήξεις, σημαντικοί προσκεκλημένοι, αφιερώματα, ανοιχτές συζητήσεις και παράλληλες εκδηλώσεις, θα μεταμορφώσουν την πόλη της Θεσσαλονίκης σε μια νεανική κυψέλη ζωής και γόνιμης συναναστροφής, με άξονα την Έβδομη Τέχνη.

Το 52^ο Φεστιβάλ θα τιμήσουν με την παρουσία τους σημαντικά ονόματα από τον χώρο της Έβδομης Τέχνης: Ο Αλεξάντερ Πέιν θα ανοίξει την αυλαία της διοργάνωσης με την πολυαναμενόμενη νέα του ταινία Οι απόγονοι / The Descendants. Η Σάρα Ντράιβερ, η αμερικανίδα «ιέρεια» του ανεξάρτητου σινεμά και συνεργάτιδα του Τζιμ Τζάρμους, θα παρουσιάσει τις ταινίες της, στο πλαίσιο του αφιερώματος του 52^ου ΦΚΘ στο έργο της. Στη Θεσσαλονίκη θα βρεθεί και ο Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νέου κύματος του δανέζικου κινηματογράφου, η νέα ταινία του οποίου Superclasico (η υποψηφιότητα της Δανίας για τα προσεχή Όσκαρ) θα κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ. Επίσης, το παρών θα δώσει ο προκλητικός αυστριακός δημιουργός Ούλριχ Ζάιντλ, αλλά και ο Ερντέν Κιράλ, από τους σπουδαιότερους τούρκους auteurs, με έργο που παραμένει άγνωστο στην Ελλάδα, ο οποίος θα τιμηθεί από το φεστιβάλ στο πλαίσιο ειδικής εκδήλωσης.


 TA ΒΡΑΒΕΙΑ TOY 52ου ΦΚΘ

Bραβεία της Διεθνούς Eπιτροπής 
H 5μελής Διεθνής Eπιτροπή του Φεστιβάλ απονέμει 8 βραβεία: Xρυσός Aλέξανδρος (βραβείο καλύτερης ταινίας, που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 20.000 ευρώ), Aργυρός Aλέξανδρος (Ειδικό βραβείο της επιτροπής, που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ), Χάλκινος Αλέξανδρος - Ειδικό βραβείο επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ, βραβείο σκηνοθεσίας, βραβείο σεναρίου, βραβείο ανδρικής ερμηνείας, βραβείο γυναικείας ερμηνείας, βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος. 

Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες» 
Ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής (Βουλή-Τηλεόραση) απονέμει για μία ακόμη χρονιά το βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 7.500 ευρώ. Το βραβείο θα δοθεί φέτος σε ταινία του τμήματος «Ανοιχτοί Ορίζοντες», καθώς όπως επισημαίνει και ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ. Φίλιππος Πετσάλνικος «οι δημιουργοί του ανεξάρτητου σινεμά είναι κατεξοχήν εκείνοι που αναδεικνύουν με άμεσο και διεισδυτικό τρόπο τα πιο κρίσιμα ζητήματα ύπαρξης, βάζοντας τον άνθρωπο στο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας».

Bραβεία FIPRESCI (International Federation of Film Critics)
H Διεθνής Oμοσπονδία Kριτικών Kινηματογράφου (FIPRESCI) ορίζει κάθε χρόνο 5μελή επιτροπή, η οποία παρακολουθεί τις προβολές του Φεστιβάλ και απονέμει 2 βραβεία, ένα σε ταινία του διεθνούς διαγωνιστικού και ένα σε μια ελληνική ταινία. 


Bραβεία κοινού  
Το 1996 θεσπίστηκε η απονομή του «Bραβείου Kοινού», για τη δημοφιλέστερη ελληνική και ξένη ταινία του επίσημου προγράμματος, έπειτα από διαδικασία ψηφοφορίας κατά την έξοδο των θεατών από την αίθουσα. Για τα ξεχωριστά βραβεία κοινού τους, διαγωνίζονται οι ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού, και των τμημάτων Ελληνικές Ταινίες 2011, Ανοιχτοί Ορίζοντες και Ματιές στα Βαλκάνια. Από φέτος, το Βραβείο Κοινού για Ελληνική Ταινία θα απονέμεται στη μνήμη του Μιχάλη Κακογιάννη.
Το καθένα από τα 4 βραβεία που θα δοθούν, αντιστοιχεί στο χρηματικό έπαθλο των 3.000 ευρώ. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιΐα Α.Ε. με το προϊόν FISCHER στηρίζει για μια ακόμη χρονιά τα Βραβεία Κοινού και επενδύει στην Έβδομη Τέχνη και τις επιλογές του σινεφίλ κοινού.

Βραβείο Works in Progress   
Στο πλαίσιο ανάπτυξης του Works in Progress, και φέτος η εταιρεία Graal, από τις σημαντικότερες εταιρίες post-production στην Ελλάδα, καθώς και η Kodak Cinelabs Greece, θα βραβεύσουν μία από τις ταινίες του τμήματος σε υλικά και υπηρεσίες.

Βραβεία Crossroads  
Η ελληνική εταιρεία post – production 235 προσφέρει το βραβείο συμπαραγωγής στο καλύτερο από τα επιλεγμένα σενάρια του προγράμματος Crossroads.
Επίσης το γαλλικό CNC προσφέρει βραβείο 7.000 ευρώ για ανάπτυξη ενός κινηματογραφικού σχεδίου του Crossroads.


ολο το προγραμμα των προβολων εδω

highlights 52ου φεστιβαλ θεσσαλονικης

ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Στο πρόγραμμα αυτό εντάσσονται το Διεθνές Διαγωνιστικό, οι Ειδικές Προβολές, οι ταινίες Έναρξης και Λήξης, οι Ανοιχτοί Ορίζοντες, καθώς και τα τμήματα Ματιές στα Βαλκάνια και Experimental Forum.

Το Διεθνές Διαγωνιστικό φιλοξενεί τις πρώτες και δεύτερες ταινίες νέων δημιουργών απ’ όλο τον κόσμο, επιλογές του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Δημήτρη Εϊπίδη. Με πνεύμα διερεύνησης και βασικό προσανατολισμό την ανακάλυψη νέων τάσεων και δημιουργών, στο προσκήνιο του τμήματος τοποθετούνται σκηνοθέτες που εκφράζονται με πρωτοτυπία και τόλμη, πειραματίζονται με την κινηματογραφική γλώσσα και, εν τέλει, αρθρώνουν τις πιο πρωτοποριακές φωνές της σύγχρονης πραγματικότητας στην Έβδομη Τέχνη.

Στο επίσημο Διαγωνιστικό πρόγραμμα συμμετέχουν 15 πρώτες ή δεύτερες ταινίες μυθοπλασίας σκηνοθετών απ’ όλο τον κόσμο, οι οποίες θα διεκδικήσουν το Χρυσό, τον Αργυρό και τον Χάλκινο Αλέξανδρο, καθώς και πέντε ακόμη βραβεία που θα απονείμει πενταμελής διεθνής κριτική επιτροπή. Οι ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού, συμμετέχουν στη διαδικασία ψηφοφορίας του βραβείου κοινού Fischer. Σημειώνουμε, επίσης, πως οι 2 από τις 15 ταινίες του Διαγωνιστικού είναι ελληνικής παραγωγής.

Η τελετή έναρξης του 52^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011 στο Ολύμπιον, με την προβολή της ταινίας Οι απόγονοι / The Descendants του Αλεξάντερ Πέιν. Η αυλαία της διοργάνωσης θα πέσει το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011 στο Ολύμπιον, με την ταινία Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν / Martha Marcy May Marlene του Σον Ντέρκιν.

ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: Οι απόγονοι / The Descendants του Αλεξάντερ Πέιν

Η νέα ταινία του Αλεξάντερ Πέιν, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Κ. Χ. Χέμινγκς, ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα σε τραγωδία και κωμωδία για να σκιαγραφήσει με ευαισθησία μια οικογενειακή κρίση που αποζητά κάθαρση, μέσα από το γνώριμο, αγαπημένο ύφος του ελληνικής καταγωγής δημιουργού. Κεντρική φιγούρα, ένας πατέρας (Τζορτζ Κλούνεϊ), ο οποίος έπειτα από ένα ατύχημα που αφήνει τη σύζυγό του σε κώμα, καλείται να λάβει αποφάσεις ζωής για το μέλλον της οικογένειας.

ΤΑΙΝΙΑ ΛΗΞΗΣ: Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν / Martha Marcy May Marlene του Σον Ντέρκιν

Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Σον Ντέρκιν (βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Σάντανς) αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας – την υποδύεται συγκλονιστικά η νεαρή Ελίζαμπεθ Όλσεν - η οποία προσδοκά να επανακτήσει μια φυσιολογική ζωή, έπειτα από τη μυστηριώδη φυγή της από μια αίρεση. Ωστόσο, το παρελθόν και το παρόν της συγχέονται επικίνδυνα και θολώνουν τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και την παραίσθηση, βουλιάζοντάς τη σταδιακά στην παράνοια, σε ένα δυνατό ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ που «παίζει» με το μυαλό του θεατή.

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 2011

η τροϊκα του σαββατου

ο γλεζος και η σαπουνοφουσκα της αμεσης δημοκρατιας

ο γλεζος σε σοβιετικο γραμματοσημο

Στον μπερντέ των ετερόκλητων αγανακτισμένων που χωράνε από τους παπάδες του Αμβρόσιου μέχρι γραφικούς αριστεριστές που φαντασιώνονται την αθηναϊκή κομμούνα, εισέβαλε και ο Μανώλης Γλέζος. Ο κ.Γλέζος είναι πραγματικά ένα πολύ σεβαστό πρόσωπο για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, για τη γνωστή του συμβολική πράξη, για τους διωγμούς που έχει υποστεί και για τη δράση του γενικά στο χώρο της Αριστεράς. Μέχρις εδώ συμφωνούμε νομίζω όλοι. Ο κ.Γλέζος όμως συμμετείχε στην υποκριτική φιέστα του Χουντόδουλου  για τη δήθεν αποκατάσταση της «Εθνικής Αντίστασης» (!!!) Ο ήρωας της Αντίστασης, έπαθε δυστυχώς γλωσσοδέτη μπροστά στο Χουντόδουλο (ανάλογο με αυτόν που παθαίνει ο αρχηγός του ο κ.Τσίπρας μπροστά στον αρχιεπίσκοπο Βοιωτοπεδίου Σιβιτανιδείου, Ασωπού & Βουλιαγμένης) και ξέχασε να ζητήσει αποκατάσταση των ΕΑΜιτών κληρικών που τους κατακρεούργησε η Εκκλησία, ή να βάλει πιπέρι στη θρασύτατη γλώσσα του δεσπότη.

Τώρα ενέσκηψε ως ειδικός στο θέμα της Άμεσης Δημοκρατίας, ειδικά από τη στιγμή που ο αρχηγός του ο κ.Τσίπρας απενοχοποίησε την πλατεία αναβαθμίζοντάς την σε «Εκκλησία του Δήμου»:

«O Μανώλης Γλέζος, μάλιστα, δήλωσε ότι στην άμεση δημοκρατία όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, ανήκουν στο λαό, και ασκούνται από τον λαό, ενώ τόνισε με νόημα ότι “μια καινούρια Ελλάδα γεννιέται, η Ελλάδα της άμεσης δημοκρατίας”. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη βουλευτική ασυλία, λέγοντας ότι πλέον, στους καιρούς που ζούμε, το προνόμιο αυτό πρέπει να καταργηθεί».

Από ότι ξέρω ο κ.Γλέζος στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1985,   εκλέχτηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Το 1984 διορίστηκε από τον Α.Παπανδρέου Ευρωβουλευτής.  Δεν θυμάμαι να εξέφρασε ποτέ την άποψη για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας μια άποψη που διακινείται μόνο από φασίστες και λαϊκιστές. Η βουλευτική ασυλία είναι δημοκρατική κατάκτηση που πάγια την υποστήριζε η Αριστερά, γιατί επιτρέπει στο βουλευτή να καταγγείλει τα πιο ισχυρά συμφέροντα χωρίς να σύρεται από αυτά στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Ο κ.Γλέζος χαϊδεύει τα αυτιά των απολίτικων της πλατείας. Γνωρίζει άριστα πως η βουλευτική ασυλία ήταν (πάντα και σήμερα) ανάγκη να περιοριστεί μόνο στη δυνατότητα απόλυτα ελεύθερης έκφρασης πολιτικών απόψεων και κρίσεων. Αν το τότε κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ την έχουν εκφυλίσει στην πράξη ακόμη και σε ατιμωρησία ποινικών αδικημάτων βουλευτών, μπορούσε να είχε διαμαρτυρηθεί, να είχε προτείνει τροποποιήσεις ή το λιγότερο να υπερψήφιζε τις αιτήσεις άρσης ασυλίας βουλευτών που προκάλεσαν τροχαία ατυχήματα κλπ. Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πληροφορούσε κάποιος ποια υπήρξε η πρακτική του πάνω σ’αυτό γιατί δεν τον θυμάμαι να συγκαταλέγεται στις φωνές εκείνων των λίγων βουλευτών, κυρίως της Αριστεράς, που ζητούσαν τροποποίηση του σχετικού προνομίου.
Ο κ.Γλέζος υπήρξε και φίλαθλος. Το 1999 συμμετείχε στην αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι, με σκοπό τη στήριξη του χασάπη Μιλόσεβιτς, ένα χρόνο πριν ο λαός τον ανατρέψει με πραγματική εξέγερση και όχι περατζάδες από τις πλατείες. Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα ούτε μια δήλωση του κ.Γλέζου για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε κάποτε την άποψή του. Δεν ξεχνώ επίσης τη δηλωμένη στήριξη του κ.Γλέζου στο διεφθαρμένο φασίστα δικτάτορα Εμβέρ Χότζα. Μάλιστα διορθώστε με αν κάνω λάθος, ήταν και ο μόνος Έλληνας πολιτικός που προσκλήθηκε στην κηδεία του στην οποία ξαναδιορθώστε με αν κάνω λάθος πήγε συγκινημένος με ελικόπτερο. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε τη στάση που τήρησε ο κ.Γλέζος ως θιασώτης της άμεσης Δημοκρατίας απέναντι στα φασιστικά καθεστώτα της Κίνας, Β.Κορέας και Ρουμανίας ως βουλευτής ή απέναντι στο πολύ ηπιότερο καθεστώς της Κούβας στο ζήτημα της παραβίασης δημοκρατικών δικαιωμάτων. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να μας πει  κ.Γλέζος, τις θέσεις του στο θέμα της φορολόγησης της Εκκλησίας, του χωρισμού της από το Κράτος, των δικαιωμάτων των μεταναστών και των Υπερεξοπλισμών διότι ομολογώ πως δεν τις βρήκα πουθενά.

Τέλος θα ήταν σωστό να ξέρουμε αν ο κ.Γλέζος υπέβαλε αίτηση πληρωμής αναδρομικών όπως ο κ.Θεοδωράκης Αν τον αδικώ ζητώ προκαταβολικά συγνώμη, δεν φταίω εγώ, φταίει το ΠΑΣΟΚ που με νομικά προσχήματα κρύβει τα ονόματα που δικαιούμαστε να ξέρουμε και ελπίζω να αποδειχθώ εδώ καχύποπτος. Οι πολιτικοί είναι δημόσια πρόσωπα και τα οικονομικά τους, ιδιαίτερα οι κρατικοί μισθοί τους, πρέπει να βρίσκονται σε γυάλινο κτίριο.

Οι έντιμοι πολιτικοί θα πρέπει να επιδιώκουν τη διαφάνεια της τσέπης τους.

Κατά καιρούς ο κ.Γλέζος έχει αποσπάσει το δημόσιο εγκώμιο ακόμη και του Καρατζαφέρη χωρίς να έχει διαμαρτυρηθεί γι’αυτό. Μάλιστα οι πολίτες της Υπερνομαρχίας Αττικής όταν κλήθηκαν να ψηφίσουν με υποψήφιους και τους κ.κ.Γλέζο και Καρατζαφέρη, έδωσαν μεγαλύτερο ποσοστό στο δεύτερο, πράγμα που δεν έκανε τον κ.Γλέζο να αλλάξει άποψη περί άμεσης Δημοκρατίας. Νομίζω πως ο κ.Γλέζος έχει τιμηθεί με το παραπάνω (θεωρώ πως το αξίζει) από την Πολιτεία και μάλιστα σε σύγκριση με άλλους συντρόφους του που τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι ή που προτίμησαν χαμηλότερους τόνους όπως ο μακαρίτης ο Λάκης Σάντας. Δεν είναι στο απυρόβλητο, εκτίθεται πολιτικά-πολύ καλά κάνει-και έχουμε κάθε δικαίωμα να τον κρίνουμε. Η Δημοκρατία δεν έχει Ιερές Αγελάδες. Καμαρώνω κι εγώ τη ζωτικότητα του κ.Γλέζου, την αγωνιστικότητά του, τη γενικά χρήσιμη συμμετοχή του στα κοινά, αλλά κανείς δεν είναι πάνω από κριτική.

Το πείραμα της «Άμεσης Δημοκρατίας» του κ.Γλέζου στη μικρή Απείρανθο απέτυχε. Δεν υπήρξε καμία συνέχεια. Εξασφάλισε κάποια δημοσιότητα στον κ.Γλέζο, ανέβασε τις πολιτικές μετοχές του Κιγκινάτου που αφού έδωσε τη μάχη για το Σοσιαλισμό στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου αποσύρθηκε στα πατρικά του χώματα. Το να πω πως τα περί άμεσης Δημοκρατίας στην Αθήνα των 2 εκατομμυρίων κατοίκων ή στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων είναι μια καθαρή σαπουνόφουσκα χωρίς νόημα, είναι αυτονόητο. Το να πω πως η άμεση Δημοκρατία μυρίζει καθαρό φασισμό, δημοψηφίσματα τύπου Χριστόδουλου και αθηναϊκή Δημοκρατία δηλαδή Τζαμαχιρία του Καντάφι (Α.Παπανδρέου) είναι πασιφανές. Η άμεση Δημοκρατία είναι πρακτικά ανέφικτη, τεχνικά αδύνατη και πολιτικά ύποπτη. Ο λαός δεν μπορεί δυστυχώς  να έχει σοβαρή γνώμη ή και εκτελεστική εξουσία σε όλα τα ζητήματα και ιδιαίτερα στα ανθρώπινα δικαιώματα.  Το υποστήριξαν αυτό πολύ έγκυρα ο ΣΥΝ και πολλοί έγκριτοι Συνταγματολόγοι όταν ο πανάθλιος Χουντόδουλος και ο υποκριτής Καραμανλής ο μικρός, ζητούσαν δημοψήφισμα για τις Ταυτότητες (το οποίο μάλιστα όταν μπορούσαν δεν το έκαναν, κι ας είχαν υπογράψει γι’αυτό). Μακάρι το επίπεδο του ελληνικού λαού να ήταν καλύτερο. Ας γίνει Δημοψήφισμα στη Σαουδική Αραβία για τις θρησκευτικές ελευθερίες ή για τα δικαιώματα των γυναικών και θα δούμε το αποτέλεσμα.

23/06/2011

roides 

Υπέρτατη φαντασίωση: Οι "αντιστασιακοί" που πολεμούν τη "Χούντα".

Δεν μπορώ να πω πως νιώθω κάποια τρομερή υπερηφάνεια για την πόλη μου. Απ' τη μία κάθε ματαίωση παρέλασης είναι καλή, κατά τη γνώμη μου. Αλλά απ' την άλλη οι Αγανακτισμένοι μαζί με το Σύριζα μαζί με τους ψηφοφόρους του Ψωμιάδη μαζί με τους ταξιτζήδες μαζί με τους οπαδούς του Ηρακλή μαζί με τους Χρυσαυγίτες μαζί μ' αυτούς που θέλουν να ρίξουν τους Μασόνους αλλά δεν έχουν καμία πρόταση για το τι πρέπει να γίνει μετά (πέρα απ' τους Ηρακλειδείς  - θέλουν να πάει η ομάδα Α' εθνική) δεν με εκπροσωπούν ιδιαίτερα. Αλλά τους κατανοώ. 

Ακούμε συνέχεια πως ζούμε σε Χούντα. (Περιέργως μπορούμε και το δηλώνουμε σε όλους τους τόνους δημοσίως χωρίς η Χούντα να μας στέλνει σε ξερονήσια. Επίσης μπορούμε να βρίζουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να διαλύουμε παρελάσεις - χωρίς να μας πει κανείς τίποτα. Μιλάμε γιαφοβερή Χούντα και ανελευθερία.)

Τέλος πάντων, μπορεί και να έχουμε Χούντα - υπάρχει όμως ένας τρόπος να το εξακριβώσουμε. Να γίνουν εκλογές. Αν γίνουν καλώς, αν όχι τότε υπάρχει όντως δικτατορία που δεν αφήνει τους Έλληνες να εκφράσουν τη βούλησή τους.  

Έλα όμως που οι πολλοί απ' όσους φωνάζουν περί Χούντας, όταν ρωτούνται στα γκάλοπ λένε πως δεν πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές!  Γιατί; Για να μπορούν να γκρινιάζουν περί Χούντας; Ή από μέσα τους πιστεύουν ότι οι εκλογές θα ήταν καταστροφικές;

Επίσης: όλοι θεωρούμε ότι το Πασόκ τα έκανε θάλασσα. Οι περισσότεροι είμαστε δυσαρεστημένοι με το κούρεμα 50%, έχουμε χίλιες ιδέες για το πώς θα έπρεπε να γίνουν αλλιώς τα πράγματα και θεωρούμε ότι ο Παπανδρέου είναι Α.Χ.Ρ.Η.Σ.Τ.Ο.Σ. 

Παρ' όλα αυτά η πλειοψηφία ΔΕΝ θέλει εκλογές. Ανήκοντας στη μειοψηφία που θέλει, δεν μπορώ παρά να θεωρήσω παράδοξη τη στάση όσων γκρινιάζουν και τα βρίσκουν όλα λάθος αλλά υπόγεια σαμποτάρουν την όποια αλλαγή. Μερικοί απ' αυτούς, υποψιάζομαι, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και κατά βάθος φοβούνται τι θα συμβεί αν πέσει ο ΓΑΠ, αν ακυρωθούν οι συμφωνίες που έκανε, αν φύγει η Τρόικα, αν χρεοκοπήσουμε κανονικά, αν φύγουμε απ' το ευρώ. 

Νομίζω πως αν οι Έλληνες ενωθούν και ζητήσουν άμεσα εκλογές (και αυτό αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις που τόσο επηρεάζουν τους πολιτικούς) θα το πετύχουν. Αυτός, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα πρέπει να είναι ο στόχος από δω και πέρα. Καλά τα γιούχα και οι διακοπές παρελάσεων όμως αν πιστεύεις ότι ζεις σε Χούντα ένας τρόπος υπάρχει για να το τσεκάρεις.

Όσοι όμως δε ζητούν εκλογές εδώ και τώρα ίσως είναι καλύτερα να αποφεύγουν τις δραματικές χειρονομίες και τα μεγάλα λόγια. Και επιτέλους ας κόψουν τις φαντασιώσεις τους ότι είναι Αντιστασιακοί και πολεμούν μια Χούντα. Οι μεγαλομανείς ψευδαισθήσεις δε βοήθησαν ποτέ κανέναν. 

αρης δημοκιδης

“Όχι”®

Είναι απλό: οι πολιτικοί του σήμερα έχουν την αποκλειστικότητα στην ανάγνωση και την μετάφραση του έργου των αγωνιστών του ‘40. Γι’ αυτό κάθονται στην εξέδρα των επισήμων – έτσι νιώθουν. Σαν παπάδες της ιστορίας, κάθε ένας πολίτης που προσβάλλει την εξουσία αυτή, κάθε ένας που κατακρίνειτο έργο τους, δεν χτυπά τους αντιπροσώπους των ηρώων, τους ερμηνευτές τους, χτυπά τους αγωνιστές του ‘40: Στρέφεται κατά του ιστορικού παρελθόντος.

Οι πολιτικοί μας νιώθουν ως τα θύματα – αλλά αντέχουν, στωικά, την επίθεση: Αυτό που δεν αντέχουν είναι το πλήγμα στο αληθινό θύμα κάθε διαμαρτυρίας, και κάθε μορφής της, που είναι ο φαντάρος στα χιόνια, ο πολίτης της πείνας του έπους. Ως εκπρόσωποί τους, οι πολιτικοί μας, οι αιρετοί επίσημοι, μπορούν να αντέξουν τα πάντα – αλλά ντρέπονται, βαθύτατα, για έναν λαό που χτυπά, μέσω αυτών, το βαθύτερο νόημα του “όχι” και της επανάστασης, καθώς εμείς, οι πολίτες, εκλέξαμε τους συγκεκριμένους πολιτικούς για να έχουν την αποκλειστικότητα στην διδαχή του.

Αυτό είναι το νόημα όσων θα ακούσεις σήμερα:

Δεν μπορεί ο καθένας να ερμηνεύσει κατά το δοκούν το ‘όχι’ του ‘40: Υπάρχει μία συντεταγμένη πολιτεία που έχει αναλάβει, με προσωπικές θυσίες, την διαδικασία της διδαχής του.

Τι θα γίνει δηλαδή, θα τα ισοπεδώσουμε όλα τέλος πάντων;

arkoudos.com

Μιλάει ο λαός

Ποιος είναι ο «κόσμος»; Ναι, αυτό που διαβάζετε. Ποιος ακριβώς είναι ο «κόσμος» που οργίζεται και αγανακτεί, διασχίζοντας την παχιά κόκκινη γραμμή μεταξύ διαμαρτυρίας και τραμπουκισμού; Θέλω να ρωτήσω τον συνάδελφο που σχολιάζει τώρα στην τηλεόραση, λέγοντας ότι οι εκδηλώσεις του «κόσμου» αρχίζουν πλέον και εκτρέπονται εκτός ορίων. Αλλά πάλι αδυνατώ να καταλάβω σε ποιον «κόσμο» αναφέρεται. Στον απελπισμένο; Στον «κόσμο» που λιμοκτονεί ή στον «κόσμο» που γεμίζει μπαρ και ταβέρνες για να ρωτά που βρίσκεται τελικά η κρίση; Έχω και άλλα. 

Πότε επιδεικνύεται η περίφημη λαϊκή σοφία; Στα αποφθέγματα ή στο αποτέλεσμα της κάλπης; Είναι δυνατόν «ο λαός να γνωρίζει κυρία μου»-που λέει και ο Λαζόπουλος- αλλά ταυτοχρόνως να αποδεικνύεται τόσο τραγικά ηλίθιος όταν ασκεί το δικαίωμα της ψήφου; Και ακόμα: ο λαός που «ακουμπούσε στο φέρετρο του Σεφέρη» είναι ο ίδιος που τα ακουμπάει στον Σεφερλή; Ο λαός που την «πονάει αυτή τη χώρα» έχει καμία σχέση με τα αυθαίρετα, τα μπαζώματα και τη φοροδιαφυγή;

Οι γενικεύσεις αδικούν τη λογική και εκχυδαΐζουν τον δημόσιο λόγο. Και χρησιμοποιούνται δολίως. Πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης συμπυκνώνουν πολλές αλήθειες μέσα σε ένα συμπέρασμα. Οι πολιτικοί επειδή διεκδικούν την εκπροσώπηση του λαϊκού αισθήματος, τα μέσα επειδή εμπορεύονται την έκφραση του. Κανένας δεν δικαιούται να ομιλεί εκ μέρους του λαού, επειδή, πολύ απλά, ο λαός δεν είναι μία οντότητα που ομονοεί. Ομοίως είναι εξωφρενικό να αναφέρεσαι στη λαϊκή βούληση η οποία, όταν εκφράζεται θεσμικά, μάλλον δεν σε τιμά. Μπορείς να αναφερθείς στα μέλη του κόμματός σου, στους φίλους της λέσχης σου, στους εγγεγραμμένους στο σωματείου σου. Όμως οι αναφορές στο σύνολο του λαού έχουν πάντα στον πυρήνα τους την υστεροβουλία. Για τον λαό-ειδικότερα για ένα μεγάλο τμήμα του- μιλούν μόνο οι αριθμοί των εκλογικών αποτελεσμάτων. Και είναι πια να απορείς γιατί καθυστερούν τόσο

του Κώστα Γιαννακίδη

psychedelic

"να στησουμε σημαια
να κατοικησουμε ολοι παρεα."


αλλαξτε επειγοντως τα χαπια του κυριου.

ΑΥΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;

Μπορείς να σκάσεις για λίγο, παρακαλώ;

Τα ξημερώματα που ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και οι σχετικοί όροι, η αριστεροδεξιά «ιντελιτζένσια» αφήνιασε. Πριν καν η Ευρώπη, ο υπόλοιπος κόσμος, οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οικονομικοί αναλυτές, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ειδικοί διεθνών σχέσεων προλάβουν να βγάλουν ένα-δυο στοιχειώδη συμπεράσματα για το «κούρεμα», οι απανταχού αριστεροδεξιοί Ελληναράδες είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα, τα νούμερα, τα συμπεράσματα και μας τα έτριβαν για ώρες στα μούτρα μας. Με κεφαλαία γράμματα, με βίντεο από τη γερμανική κατοχή και με το γνωστό πάθος, την ημιμάθεια και την κατινιά που εδώ και δύο χρόνια έχει μολύνει τον δημόσιο λόγο. Άλλοι έβριζαν και άλλοι πανηγύριζαν λες και έληξε κάποιο ματς με τελικό σκορ.

Άλλωστε, δυο χρόνια τώρα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Βρίζουμε ή πανηγυρίζουμε σύμφωνα με το πώς αποκωδικοποιούμε ένα σύνθετο και δυναμικό γεγονός στην μονοδιάστατη αντίληψή μας. Έχουμε μάθει πως για όλα φταίει ο Γιωργάκης, και το ΔΝΤ. Τέλος. Πριν τον Γιωργάκη όλα ήταν ρόδινα, και το αύριο είναι ένας γκρεμός, άρα τι πιο βολικό από το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε βουτηγμένοι στον ωκεανό της μιζέριας μας; Οι πολιτικοί φταίνε για το πριν, οι πολιτικοί θα φταίνε και για το αδιέξοδο. Το μόνο που απομένει είναι να καθόμαστε δέκα ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο και μέσω emails και κοινωνικών δικτύων, να διαφωνούμε, να βγάζουμε το άχτι μας βρίζοντας, διαδίδοντας θεωρίες συνομωσίας, φορτώνοντας με απόψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά μας και περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού που θα μας επιστρέψει το δικαίωμα στα διακοποδάνεια.

Κάθε σημαντικό γεγονός, το κοιτάμε με καχυποψία, και αντί να εστιάζουμε στο γεγονός, περιμένουμε κάποια ατάκα από τον τάδε ή τον δείνα για να κουτσομπολέψουμε χαιρέκακα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Πας στο γραφείο και τοmailbox είναι γεμάτο chain mails με τον Γιωργάκη κρεμασμένο, τον Αντωνάκη με πιπίλα, τον Αλέξη έτσι, την Αλέκα αλλιώς και φυσικά την πιο πρόσφατη πρόβλεψη για την ημερομηνία χρεοκοπίας ή εκλογών. «Διαδώστε» αυτό, και «σοκαριστείτε» με το άλλο. Ότι κατεβάσει το κούφιο κεφάλι του κάθε Λωλοστεφανή, σκάει σαν μία σπουδαία δράση που θα γκρεμίσει το κατεστημένο και ως δια μαγείας θα εμφανίσει την λύση που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλος έως τώρα. «Την τάδε εβδομάδα δεν αγοράζουμε τίποτα», «την τάδε ημέρα σβήνουμε τα φώτα για να χρεοκοπήσει η ΔΕΗ», την επέτειο του «ΟΧΙ», κάνουμε πορεία μαζί με την μαθητιώσσα νεολαία. Οδηγίες για παντός τύπου σαμποτάζ εναντίον του Κράτους και της υπόλοιπης κοινωνίας που κάποιοι έκριναν ότι δεν μιζεριάζει και δεν παθιάζεται αρκετά. Βιντεάκια του Λαζόπουλου, του Τράγκα, και ποτ πουρί debtocracy – Άνθιμου – ακροδεξιών κωλοφυλλάδων και αριστερίστικων εξυπνακηδισμών, συνθέτουν πλέον τον καθημερινό σκουπιδότοπο της διαδικτυακής επικοινωνίας αλλά και των υπόλοιπων μέσων.

Οι πάλαι πότε αξιοσέβαστες εφημερίδες, ξεπέφτουν σε εσκεμμένα ψεύδη και συναισθηματισμούς για να συσπειρώσουν προς τι; Κάποια θετική δράση; Όχι. Σήμερα η μιζέρια, η τρομολαγνία και η απελπισία πουλάνε περισσότερο και από όσο πούλαγε ο υπερπατριωτισμός στις ΗΠΑ μετά την 9/11. Τα περισσότερα ΜΜΕ το γνωρίζουν και κάνουν το κομμάτι τους. Φαίνεται ότι το κάνουν μια χαρά.

Δύο χρόνια τώρα, κολλήσαμε στα στάδια της άρνησης και της οργής και ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που επί του πρακτέου μπορούν να σημειώσουν κάποια πρόοδο ή να παράγουν έργο. Ο Φώτης Γεωργελές χρησιμοποιεί μία ωραία ορολογία. Αραιά πυκνά, μιλάει για τις «δυνάμεις της ακινησίας». Δεν έχει άδικο. Η ευκινησία, η πορεία προς τα κάπου περιλαμβάνει οπωσδήποτε έστω και μία μικρή πρέζα αισιοδοξίας, μαζί με ενέργεια για δημιουργία και ξεκόλλημα. Η προσήλωση στην μιζέρια εκτός από τον μίζερο, δεν ωφελεί ούτε τον περίγυρό του.

Σκάσε για λίγο. Ενημερώσου πιο σφαιρικά. Δες τι γίνεται δίπλα και παραδίπλα. Δες ποια είναι τα συγκρουόμενα συμφέροντα, και κυρίως άσε για λίγο την μοιρολατρία στο πρόσωπο των πολιτικών. Και αυτοί άλλωστε καθρέφτης της κοινωνίας είναι και τίποτα σπουδαιότερο. Δες πώς βοήθησες εσύ τον εαυτό σου και την κοινωνία σου σήμερα και αν σου μείνει χρόνος ασχολείσαι και με το πώς το έκαναν οι πολιτικοί. Όχι το αντίστροφο. Οι ικανοί πολιτικοί θα προκύψουν από μία υπεύθυνη κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν έχεις δουλειά, γίνε πιο παραγωγικός στη δουλειά σου, και βοήθα με κάθε τρόπο προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν δεν έχεις δουλειά, συνέχισε την προσπάθεια, δημιούργησε κάτι, δικτυώσου. Από την ακινησία και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να εμφανιστεί κάτι. Που να χτυπιέσαι και που να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν δημιουργείς καμία θετική προϋπόθεση. Από την αισιοδοξία και τη δράση, ενδεχομένως και να πυροδοτήσεις κάτι.

ellinaki.blogspot.com

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο λαός της.

Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται  σε κομφούζιο. Αυτό το βλέπεις στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις μαζικές πορείες. Όταν στο ίδιο μπλοκ συνωστίζονται, άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, προνομιούχοι υπάλλήλοι των ΔΕΚΟ, χαμηλόμισθοι δάσκαλοι, υψηλόμισθοι εφοριακοί, «σκληρά εργαζόμενοι» στους Δήμους και ταξιτζήδες, με κοινά συνθήματα, υπό την ηγεσία των Παναγόπουλου, Λυμπερόπουλου, Μπαλασόπουλου και Φωτόπουλου καταλαβαίνεις γιατί το εργατικό κίνημα είναι και αυτό μέρος του προβλήματος. Μαζί με την ΕΕ, τις οικονομικές ελίτ και το πολιτικό σύστημα έβαλε και αυτό το χέρι του στην διάλυση της χώρας. Όταν στις κινητοποιήσεις της 28ης Οκτωβρίου, βλέπεις ακροαριστερές οργανώσεις, κοινοβουλευτικά κόμματα, απόστρατους, πατριώτες, «δεν πληρώνω», οπαδούς του Ηρακλή και χρυσαυγίτες να αποκαλούν προδότη τον πρόεδρο της δημοκρατίας και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να χειροκροτεί, καταλαβαίνεις ότι τα επίδικα και η πολιτική έχουν γίνει μαρμελάδα και η κοινωνική συνοχή, γλιστράει πάνω της και διαλύεται.  Ο φασισμός είναι εδώ.

 Ο λαός αδυνατεί να παραδεχθεί την ήττα του μοντέλου ανάπτυξης που υποστήριξε με φανατισμό σε όλη την ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο. Και αυτό είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένο. Σε ολόκληρη την περίοδο αυτή, ο λαός διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι, η κατανάλωση είναι ο πρώτος και κύριος στόχος της ζωής του ανθρώπου. Η κατανάλωση χωρίς την αντίστοιχη παραγωγή. Πίστεψε στο αεικίνητο 1ου είδους, στο αδύνατο. Μέχρι χτες, η πλειοψηφία του λαού δεν ήξερε ότι η χώρα ζούσε με δανεικά. Σήμερα που το έμαθε, δεν θέλει να τα γυρίσει πίσω. Μέχρι χτες, η λέξη έλλειμμα της ήταν άγνωστη. Σήμερα που την έμαθε, θέλει να τη μεταφράσει σε πλεόνασμα, αλλά χωρίς να χάσει τίποτα από τα κεκτημένα. Γίνεται;

Αύριο, να μηδενιστεί το χρέος, να φύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ, να γεμίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να κυβερνήσει η πιο φιλεργατική Αριστερά, να καταργηθούν οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ, να φύγουν τα χαράτσια, να φορολογηθεί αγρίως το μεγάλο κεφάλαιο ( το είδε κανείς;),  να έρθουν εκατομμύρια μετανάστες, θα δούμε άσπρη μέρα; Θα έχουμε κάτι χειροπιαστό να πουλήσουμε σε Άγγλους, Ρώσους, Κινέζους, Αιγυπτίους, ώστε να εισάγουμε αυτοκίνητα, πετρέλαιο, σκόρδα και πατάτες και να διατηρήσουμε και την «εθνική μας κυριαρχία»; Θα θέλει κανείς να πληρώνει έστω και λίγους φόρους; Θα γυρίσουν τα παιδιά στα θρανία και οι δάσκαλοι στον πίνακα; Θα πάψουμε να ζητάμε 1400 Ευρώ πρώτο μισθό, σύνταξη στα 40 με ανήλικο παιδί και επίδομα πλυσίματος χεριών; Θα μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, θα κλείνουμε τα φώτα μέρα μεσημέρι;

Μέχρι σήμερα:

Ο λαός ήθελε ένα εύρωστο και ανεκτικό κράτος - χορηγό, πολυδαίδαλο και πολυάνθρωπο να παρέχει άριστες και δωρεάν  υπηρεσίες. Αλλά ποτέ του δεν θέλησε, την αξιολόγηση των υπηρεσιών, τον έλεγχο των υπαλλήλων, τη μέτρηση της απόδοσης.

Ο λαός ήθελε να σπουδάζουν τα παιδιά του με κάθε τίμημα και θυσία, και μετά το κράτος να τους εξασφαλίζει αντίστοιχη δουλειά στο δημόσιο, με υψηλές αποδοχές.

Ήθελε παντού ΑΕΙ και ΤΕΙ, αλλά δεν νοιάστηκε ποτέ για την έρευνα που αυτά κάνουν. Ποτέ του δεν αναρωτήθηκε, αν η επιστήμη μπορούσε να φέρει ευημερία, να παράγει πλούτο και πως γίνεται αυτό. Ήθελε την τεχνολογία και τα πλεονεκτήματά της, αλλά ποτέ του δεν αναρωτήθηκε, αν αυτή μπορεί να πατεντάρεται και να κατασκευάζεται στο εσωτερικό.

Ζητούσε ολοένα και περισσότερη ενέργεια, καταναλωτικά προϊόντα, εξωτικά υλικά, παντός είδους μηχανήματα, αλλά ποτέ του δεν σκέφτηκε ότι  αυτά εισάγονται και κοστίζουν.

Κανένα κόμμα, ομάδα, όμιλος σκέψης, δεν ζήτησε  από τις κυβερνήσεις να στήσουν, να επιδοτήσουν, να ενθαρρύνουν, ανταγωνιστικές παραγωγικές μονάδες. Αντίθετα όλοι υιοθετούσαν  συχνά τις ρετσέτες του ΚΚΕ περί ληστρικού κεφάλαιου και ξένων καταπατητών της χώρας.

Κανένας δεν σκέφτηκε ότι η χώρα πρέπει να παράγει την τροφή της και πως θα γίνεται αυτό, όταν όλοι οι γόνοι των αγροτών γίνουν αρχιτέκτονες και δικηγόροι. Τα φληναφήματα περί πλούσιας χώρας αδυνατούν να κρύψουν την εγκατάλειψη ή και την ακύρωση όλων εκείνων των πλεονεκτημάτων που θα μπορούσαν να την κάνουν πραγματικά και όχι μεταφυσικά, πλούσια. Δηλαδή τη γεωγραφική της θέση και ότι αυτή συνεπάγεται στον τουρισμό, τις εναλλακτικές καλλιέργειες, την «πράσινη» ενέργεια. Το επιχειρηματικό καιεμπορικό δαιμόνιο των κατοίκων της και ότι αυτό συνεπάγεται σε προώθηση και εμπορική εκμετάλλευση των καινοτομιών που θα  ανακαλύπτουν και θα κατασκευάζουν τα παιδιά της.

Αντίθετα, ο ελληνικός λαός ένιωσε λύτρωση, όταν η είσοδος των μεταναστών τον απάλλαξε από κάθε είδους χειρωνακτική εργασία. Στην ύστερη μεταπολίτευση, ο Έλληνας έμαθε να μισεί τη φάμπρικα και το χωράφι. Αντίθετα έμαθε να αγαπά τις υπηρεσίες και δη τις δημόσιες. Στους 10 εργαζόμενους Έλληνες οι 3 είναι ΔΥ, οι 4 παρέχουν ιδιωτικές υπηρεσίες και μόνο οι 3 παράγουν κάτι, για να θρέψουν και τους 10. Όποτε έκλεινε μια φάμπρικα, η Αριστερά πανηγύριζε για τη νίκη της κατά του καπιταλισμού. Νόμιζε ότι οι απολυμένοι θα «πυκνώσουν τις γραμμές της». Μετά ζητούσε να διοριστούν όλοι στο δημόσιο. Και γέμιζαν τα υπουργεία, οι Δήμοι, οι ΔΕΚΟ. Και όταν αυτά γέμιζαν, έφτιαχναν καινούργια. Και όλα αυτά τα πλήρωναν με δανεικά.  Πως να βγει το μοντέλο; Ήρθε η φούσκα και έσκασε.

Ο ελληνικός λαός δεν είναι λαός ηλιθίων. Ξέρει καλά ότι το προηγούμενο μοντέλο ηττήθηκε. Δεν θέλει όμως να το παραδεχτεί. Ήταν ωραία στο παράδεισο, καθένας έβρισκε ότι πάντοτε ζητούσε, ή τουλάχιστον μπορούσε να ελπίζει ότι θα το βρει. Σήμερα κάποιοι τον βγάζουν βίαια από τον παράδεισο, του ξεσκίζουν το όνειρο. Και αυτοί δεν είναι, ούτε η τρόικα, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι πιστωτές, ούτε ο καπιταλισμός. Είναι οι νόμοι της φύσης, η αρχή διατήρησης της ενέργειας. Σήμερα, ο λαός διαδηλώνει, μουτζώνει, βρίζει, τσαμπουκαλεύεται, «κόβει» τα χέρια του και απειλεί, αλλά ξέρει ότι όλα αυτά είναι αδιέξοδα, απλές εκτονώσεις που γίνονται ως ομαδική ψυχοθεραπεία.

Η κρίση μας βοηθά να δούμε πτυχές της ηθικής μας που τις έχουμε απωθήσει.

Δυσκόλεψε η κατάσταση και αυξήθηκαν κατακόρυφα οι ληστείες, οι βιασμοί, οι φόνοι για λίγα ευρώ. Και πολλοί σπεύδουν να τους δικαιολογήσουν ως αποτέλεσμα της κρίσης.

Αντί οι δήμοι να οργανώσουν δίκτυα αλληλεγγύης για τους ασθενέστερους των δημοτών τους, φρόντισαν να πνίξουν τις πόλεις στο σκουπίδι, κάνοντας απεργία, αλλά και εισπράττοντας ταυτόχρονα το μεροκάματο. Οι περισσότεροι δημοτικοί άρχοντες ήταν στο πλευρό των απεργών, αφού αυτοί τους διόρισαν, είναι πελάτες τους.

Αντί οι καθηγητές να κάνουν δωρεάν και εθελοντικά την πρόσθετη διδακτική στήριξη, που έκοψε το υπουργείο, καλούνται από την ΟΛΜΕ να μην κάνουν ούτε την αναπλήρωση των χαμένων ωρών των καταλήψεων. Αντί οι συνδικαλιστές να υπερασπιστούν αυτοί πρώτοι τις σχολικές εγκαταστάσεις, στοχοποιούσαν τους συναδέλφους τους που αγωνίζονταν να κρατήσουν τα σχολεία ανοικτά και να αποτρέψουν τις καταστροφές. Διψάνε τα δημόσια ταμεία από φορολογικά έσοδα και οι δικαστές αποφάσισαν να δουλεύουν λιγότερο,  συσσωρεύοντας έτσι χιλιάδες εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις. 

Μέσα στον ορυμαγδό, καταστρέφονται ζωές, διαλύονται περιουσίες, καταρρέουν σχέδια, άνθρωποι φτωχαίνουν και αυτό δεν είναι απλά κακό, είναι ολέθριο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Αν γινόταν, κάποιος θα έβρισκε τη λύση. Πληρώνουμε την ύβρι, δίκαιοι και άδικοι. Όσοι ακολουθούσαν και όσοι απλά κοίταζαν. Αλλά μέσα στον ορυμαγδό αναζητούμε και την αντίδραση στη δράση του κακού, τη στόφα και το μέταλλο των θιγομένων, την ποιότητα της αυτοκριτικής, την προσπάθεια ανάταξης των θρυμματισμένων ιστών. Και δεν βλέπουμε τίποτα που να μας κάνει να ελπίζουμε. Μονάχα την επανάληψη της ύβρεως. Ξαναμμένους αγύρτες και λαοπλάνους που καμώνονται τους επαναστάτες και προτρέπουν σε ακρότητες, σε εμφύλιο πόλεμο, πανικόβλητοι, γιατί βλέπουν την ήττα του μοντέλου τους και προαισθάνονται και τη δική τους εξαφάνιση.

Ο παράδεισος χάθηκε, αλλά η κόλαση είναι εδώ. 

Καλά θα κάνει, ο λαός, να αναζητήσει από εδώ και μπρος μια άλλη πορεία ζωής και όχι σωτήρες εν λευκώ. Πριν αποφασίσει την επόμενη σύναξη παλουκοφόρων και πετροβολητών καλά θα κάνει να αναστοχαστεί τα πεπραγμένα του και να κοιτάξει μήπως και βρει συλλογικές και ατομικές λύσεις μέσα στον μικρόκοσμό του, για να τη βγάλει στα χρόνια που έρχονται. Μην περιμένει βοήθεια από τους πολιτικούς του, τουλάχιστον  από αυτούς που φόρτωνε μέχρι χτες με ψήφους. Αυτοί τον έφεραν έως εδώ, με την άδειά του, βεβαίως. Μην περιμένει τίποτα καλό από αυτό το κράτος.

Αλλά και οι λύσεις που ήδη δρομολογούν οι πιστωτές του, λύσεις δυσβάσταχτες, θα απαιτούν σκληρή δουλειά, λιτότητα, διαφάνεια, συνέπεια, συνεργασία, ευθύνη, πρωτοβουλία, αξίες που έχει ξεχάσει. Αυτές θα είναι τα όπλα του, οι παντιέρες του, οι αντιστάσεις του στην πτώση.

Ας αυτοοργανωθεί για να επιβιώσει, ας σταθεί αλληλέγγυος στον διπλανό του και ας αφουγκραστεί αυτούς που λένε κάτι διαφορετικό, μήπως και σ’ αυτόν τον άλλο λόγο υπάρχει ίχνος κοινής λογικής, υπάρχει ζωή. Ας αποδεχτεί ότι ο πρότερος μη έντιμος βίος του συνεπάγεται και επιτήρηση και τεχνική βοήθεια και συμβουλές από τους ξένους που μάλλον καλύτερα τα κατάφεραν στο χωριό τους.

Διαφορετικά, θα κυλιέται μέσα στα σκουπίδια, τη βία, το φασισμό και τη φτώχια που επέρχεται.  Και θα νομίζει ότι έτσι αντιστέκεται.

mhmadas.blogspot.com

Ποιοι προκάλεσαν τα επεισόδια στην παρέλαση της Θεσ/νικης [μαρτυρία]

Α)Όλα ξεκίνησαν όταν ομάδα ατόμων που πρόσκεινται...στο ΣΥΡΙΖΑ και βρισκόταν συγκεντρωμένα μπροστά στο ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου (100 μέτρα περίπου από την εξέδρα των επισήμων) εισέβαλλαν οργανωμένα στο οδόστρωμα ρίχνοντας τα χαμηλά κιγκλιδώματα και αποθώντας μικρή ομάδα αστυνομικών που υπήρχαν στο σημείο μόλις εμφανίστηκε το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.Ανάμεσα στους επικεφαλής ο βουλευτής του Σύριζα Γ.Κουράκης..

β) Ήταν εμφανής η αμηχανία των αστυνομικών υπευθύνων καθώς δεν επιθυμούσαν να διελύσουν το πλήθος όταν ανάμεσα στους υπόλοιπους χιλιάδες συγκεντρωμένους βρισκόταν πολλά μικρά παιδιά με τους γονείς τους των οποίων οι ζωές θα έμπαιναν σε κίνδυνο εάν επιχειρούνταν οποοιαδήποτε βίαιη επέμβαση και επικρατούσε πανικός.
γ)Άμεσα οι αστυνομικές δυνάμεις επέλεξαν να τοποθετήσουν κάθετα τις κλούβες των ΜΑΤ και προσπάθησαν μάταια να πείσουν τους διαδηλωτές του Σύριζα να αποχωρήσουν
δ)Στο οδόστρωμα εισέβαλλε στη συνέχεια ομάδα "αγανακτισμένων" που διαδήλωνε στην απέναντι μεριά του δρόμου στο ίδιο περίπου σημείο (επί της Μ.Αλεξάνδρου κοντά στην οδό Καλλιδοπούλου)ε) Μικρή ομάδα οπαδών της Χρυσής Αυγής απομονώθηκε από μια διμοιρία των ΜΑΤ που έσπευσε στο σημείο.
ε) Μερικοί από το πλήθος που παρακολουθούσε άρχισαν να αποχωρούν μετά από 15' περίπου φοβούμενοι έκτροπα άλλοι ...ωθούμενοι απ΄την "ψυχολογία της μάζας" επέλεξαν να κατέβουν στο οδόστρωμα κυρίως από περιέργεια καθώς ούτε παρέλαση υπήρχε σε εξέλιξη ούτε κάποιος για να τους εμποδίσει.Ακολούθησε ευχάριστος περίπατος στην άδεια παραλιακή...
στ) Η ένταση εκτονώθηκε όταν ο Πρόεδρος αποφάσισε να αποχωρήσει -κακώς κατά την ταπεινή μας άποψη- μετά από μισή ώρα αμηχανίας..

Αυτόπτης μάρτυρας το αξιόπιστο blog Greek-salonika, το οποίο και συνοψίζει ως εξής:

δεν υπήρχε παλλαϊκή στήριξη στα καραγκιοζιλίκια που πρακολουθήσαμε και διοργάνωσαν γνωστά στελέχη συγκεκριμένου κομματικού χώρου.
Το πλήθος απλώς παρευρέθηκε και παρακολούθησε τις ακραίες αντιδράσεις των περίπου 100-150 διαδηλωτών που υποβοηθήθηκαν απ΄το ελλιπές σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ.
Δεν υπήρχαν οι χιλιάδες "άνεργοι ή οι γονείς που δεν έχουν χρήματα να ταίσουν τα παιδιά τους".Αυτοί έχουν ακόμα αξιοπρέπεια..Ήταν οι ίδιοι γραφικοί κατ'επάγγελμα "διαδηλωσάκηδες" της πόλης,γνωστοί σε όλους όσους παρακολουθούν τα κοινά της Θεσσαλονίκης.

Αγανακτισμένοι είμαστε όλοι μας.Όλοι έχουμε πληγεί απ΄τα όσα γίνανε και όσα πρόκειται να συμβούν αλλά η ισοπέδωση των πάντων απλώς θα μας οδηγήσει ακόμη παρακάτω.Δεν είναι λύση και όσοι το επιδιώκουν είναι οι ίδιοι που το επιδίωκαν πάντοτε για δικούς τους όμως λόγους..Η θέση μας για τις σημερινές διαμαρτυρίες -κατανοητές όσο δεν ξεφεύγουν απ΄τα όρια και δεν προσβάλλουν τη μνήμη όσων σήμερα τιμούμε - είναι γνωστή και θα την επαναλάβουμε για άλλη μια φορά:
Είναι άλλο η εθνική υπερηφάνεια και ο σκληρός αγώνας για την ανεξαρτησία της χώρας και άλλο οι «τζάμπα μαγκιές» που μπερδεύουν τη φτηνή «αντίσταση» με τους αγώνες εκείνων τους οποίους καλούμεθα να τιμήσουμε την ημέρα του μεγάλου ΟΧΙ.Είναι εντελώς αδόκιμο να μετατρέπουμε αυτές τις επετείους σε φιέστες λαϊκισμού και γραφικότητας.Υπάρχουν πολύ καταλληλότεροι χώροι για την εκδήλωση οποιασδήποτε -άδικης ή δίκαιης- συνδικαλιστικής διαμαρτυρίας.
Αίσχος

dramatown-gr.blogspot.com

Πριν τις εκτελέσεις

Αυτές τις μέρες η Erika, το εμβατήριο των SS, ακούγεται σε ορισμένα ραδιόφωνα περισσότερο και από τον Πλιάτσικα. Και από πάνω, μία φωνή που πάλλεται στέλνει ριπή ανέμου να σηκώσει το λάβαρο της εθνικής λεβεντιάς. Παρεμπιπτόντως, η Erika, ως ρυθμός, ακούγεται εδώ και πολλά χρόνια στα ελληνικά γήπεδα αν και τα παιδιά της κερκίδας μάλλον δεν γνωρίζουν την ταυτότητά της. Είναι, πάντως, τα ίδια παιδιά που, όταν δέρνονται θεωρούνται χούλιγκανς, ενώ όταν βρίζουν τη μάνα του πρωθυπουργού, απλώς εκφράζουν την ανόθευτη λαϊκή οργή.

Κάθε μέρα, λοιπόν, στα ραδιόφωνα, στα κανάλια, στο δίκτυο και στα μανταλάκια, εμφανίζονται οι κριτές του δωσιλογισμού, οι τιμητές των ιερών και οσίων, οι υπερασπιστές της εθνικής αξιοπρέπειας. Ωραία δουλειά, εύκολη. Και φέρνει λεφτά στο ταμείο σε μία δύσκολη εποχή. Ο τόνος της φωνής υψώνεται, ακολουθώντας το δείκτη της δεξιάς χειρός που δείχνει προς τον ουρανό με τη ζέση τηλεοπτικού ευαγγελιστή. Ακολούθως η παλάμη τείνει να ανοίξει, περίπου σαν ανάποδη μούντζα, κινείται μπρος-πίσω, λες και ξεθάβει μνήμες για κατοχικούς πρωθυπουργούς, αρχαίους και σύγχρονους Εφιάλτες. Η αναδρομή δεν παραλείπει την απαραίτητη στάση στο Γουδί (ή Γουδή, όπως θέλετε) και στην εκτέλεση των έξι, για τη Μικρασιατική καταστροφή. Βέβαια όπως απεδείχθη ιστορικά, επρόκειτο για μία άδικη απόφαση, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί την επιχειρηματολογία περί τιμωρίας όσων υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία. Εννοείται πως ένα «μην τολμήσουν» προσδίδει κύρος και υπαινίσσεται ισχύ καθώς ο ομιλών εκφράζει το σύνολο του ελληνικού λαού. Προαιρετικά, παρατίθεται λεπτομερής λίστα των ενεργειών που στοιχειοθετούν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας. Εκεί σταματούν τα πάντα. Διότι αν ζητήσεις από τον ίδιο τύπο να σου δώσει ένα περίγραμμα εναλλακτικής πρότασης, στην καλύτερη περίπτωση να σου θυμίσει τον Πούτιν, τους Κινέζους και τους Άραβες που σκοπεύουν να φυτέψουν στην Ελλάδα δένδρα με ευρώ. Και δυστυχώς, όταν βγάζεις τέρατα στη σκηνή των επιχειρημάτων σου, είναι σαν να υπονομεύεις κάθε προσπάθεια σοβαρής κριτικής.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ταιριάζει με το κλίμα όπως η υγρασία με τον καιρό της Θεσσαλονίκης. Οι Γερμανοί που έφυγαν, οι Γερμανοί που επιστρέφουν, το αίμα των προγόνων και το μέλλον των παιδιών μας. Κάποιος θα βγει να πει, εντελώς στα σοβαρά, ότι θα αλλάξουν οι διάλογοι στις πατριωτικές ταινίες-η Υπολοχαγός Νατάσσα θα λιώνει για Γερμανό ταγματάρχη. Αλλά και η Άναμπελ θα κυνηγάει πια τον Βόγλη για να της δώσει πίσω τα ευρώ. Μην απορείτε, εδώ βγήκε σε μεγάλο σταθμό καθηγητής που υποστήριζε ότι όλα όσα συμβαίνουν αντιστοιχούν σε γερμανικό σχέδιο για τη δημογραφική ανάκαμψη της Γερμανίας-θέλουν το σπέρμα και τα ωάρια μας, το καλό μεσογειακό DNA μας.

Εννοείται ότι το πρόβλημα δεν είναι πως βγαίνουν και τα λένε. Καλά κάνουν, επιβεβαιώνουν ότι σε αυτόν τον τόπο μπορείς ακόμα να φωνάζεις ελεύθερα. Το πρόβλημα είναι ότι βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο. Κατανοητό. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν έναν δράκο για να φοβούνται και μία κατάρα για να ξορκίσουν. Βλέπουν εσωτερικούς εχθρούς, στέκονται οργισμένοι μπροστά σε προδοσίες, αν ρίξεις και τη φτώχεια μας στο καζάνι παίρνεις τη συνταγή για να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Στο τέλος ενοχοποιείται και η κοινή λογική. Μας σώζει που ακόμα δεν είναι πολλοί. Απλώς φωνάζουν και ακούγονται πιο ψηλά από τους άλλους. 

του Κώστα Γιαννακίδη

Αλέξη, άκου τον Φελίπε

Εύκολα μπορεί οποιοσδήποτε πολίτης με κοινό νου να παρακολουθεί τον Αλέξη Τσίπρα καθώς κατεβαίνει καθημερινά την σκάλα του κακού. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι «γιατί;» και η απάντηση νομίζω, αυτονόητη: Η ανυπαρξία συγκροτημένης πολιτικής άποψης, που προέρχεται από την αγωνία για κομματική επιβίωση, τον έχει πείσει πως η μόνη οδός σωτηρίας είναι το ακατάσχετο, ακραίο υβρεολόγιο και η ανήθικη πολιτική συμπεριφορά, που γαργαλάει κάποια μικρή, κομματική- εκλογική πελατεία.

Επιτρέψτε μου τώρα μια προσωπική μαρτυρία που περιέχει προφανώς και μια ανίερη σύγκριση: Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 είχα πάρει συνέντευξη από τον Φελίπε Γκονσάλες που εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ισπανίας (1982) σε ηλικία σαράντα χρόνων. Ήδη από το 1974, στα 32 του χρόνια, είχε αναδειχθεί Γραμματέας ενός από τα μεγαλύτερα σοσιαλιστικά κόμματα του δυτικού κόσμου, του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Χαλαρός, δίχως πρωτόκολλο, δέχτηκε μετά το τέλος της συνέντευξης να μιλήσουμε για πολλά και διάφορα. Τον ρώτησα, λοιπόν, πώς ένας νέος πολιτικός, όπως αυτός, κατάφερε να συγκεράσει αντίθετες απόψεις στο μεγάλο κόμμα του, να πείσει για την πολιτική του ωριμότητα τον ισπανικό λαό και να φτάσει ως την πρωθυπουργία. Μου αποκάλυψε τότε ότι μεταξύ άλλων ριζοσπαστικών πρακτικών, μια φορά τον μήνα καλούσε σπίτι του λίγους -δοκιμασμένα ανιδιοτελείς- φίλους του, που δεν είχαν κομματικά ή άλλα αξιώματα αλλά και φίλους του διανοούμενους, νέους εργάτες κ.λ.π. από την δεξιά ως την αριστερά. (Είχε αποκλείσει κάτι ζόμπι φρανκικούς, φτυστούς σαν κάποιους δικούς μας απόστρατους…)

Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα περνούσαν τη νύχτα με τεκίλα και τάπας, τραγουδούσαν παλιά ισπανικά ερωτικά και αντιφρανκικά τραγούδια και ο Γκονσάλες  άνοιγε έναν ειλικρινή διάλογο: τους ζητούσε να του πουν ποια λάθη έκανε στη διάρκεια του μήνα, ποια σωστά και τι μπορεί να βελτιώσει. Μάζευε ιδέες, αφουγκραζόταν το κλίμα και έπιανε το σφυγμό της κοινωνίας από μια ομάδα αφιλόκερδων και ευαίσθητων πολιτών. Αυτές οι συναντήσεις βεβαίως δεν καθόριζαν, αλλά συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής του και της προσωπικότητας του. «Οφείλω πάρα πολλά σ’ αυτές τις συναντήσεις, μου καθάριζαν το μυαλό», μου είχε πει.

Θα σκεφτείτε: άλλες εποχές, άλλα μεγέθη, άλλες κουλτούρες. Σύμφωνοι, αλλά διαχρονικά στη δρώσα πολιτική υπάρχουν κάποιες σταθερές που δεν γερνάνε, όπως π.χ. να ασκείς πολιτική με πολιτικούς όρους και να μην συμφωνείς με όλους για όλα, έστω και στα μουλωχτά. Με ποιους λοιπόν διαλέγεται και από ποιους παίρνει ιδέες ο Τσίπρας; Από τις ανοησίες του Δον Κιχώτη της δραχμής, Λαφαζάνη; Μήπως από τον άλλον αστέρα, τον Στρατούλη, που όταν προπηλακίστηκε άγρια ο Πάγκαλος και ερωτήθηκε γι αυτό στην τηλεόραση, ξεκίνησε την βάρβαρη απάντησή του: «Το θέμα δεν είναι τι έπαθε ο Πάγκαλος, αλλά…» και ανέλυσε με το γνωστό υγρό ύφος τα πάθη του λαού; Ή μήπως μπορούν να του προσφέρουν χλωρές αριστερές ιδέες ο  Παπαδημούλης και ο Μουλόπουλος.

Έχω την πεποίθηση ότι εδώ και καιρό ο μοναδικός προβληματισμός της χωριάτικης σαλάτας που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είναι να βρεθεί η υβριστική ατάκα της επόμενης μέρας. Κάπως έτσι την πάτησε ο Τσίπρας με τις τσιρίδες του περί «ομερτά» κι έφαγε τη σφαλιάρα από τον Βενιζέλο μέσα στη Βουλή.

Αλλά ας μην κλαίμε για αυτόν και τους ευκαιριακούς σημαιοφόρους του. Να κλαίμε ίσως για άλλη μια περιπέτεια ενός χώρου που ατύχησε να εκπροσωπεί ένα μέρος του, κάποιος νέος στην ηλικία, αλλά πιο γερασμένος από όλους.

Υ.Γ. 1 Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε αυτή την δίχως φρένα πορεία του Τσίπρα υπάρχουν και κάποια-ελάχιστα είναι η αλήθεια- σοβαρά στελέχη που εγκλωβίστηκαν στις αδιέξοδες θέσεις του. Ακούει άραγε ποτέ και τη γνώμη αυτών; Κι αν όχι αυτά τα στελέχη θα διαφοροποιηθούν κάποια στιγμή ή θα γίνουν ένα με τον πολιτικό πολτό της Κουμουνδούρου;
Υ.Γ. 2 Κάποιοι φροϋδιστές ίσως ρίξουν το φταίξιμο για τις απολιτικές και επικίνδυνες πρακτικές του Τσίπρα, στον μέντορά του, τον απερίγραπτο πλέον Αλαβάνο που τώρα προτρέπει μαθητές να μπουκάρουν στα σπίτια και να κλέβουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Ποιος θα ξεπεράσει ποιόν σ’ αυτή την κατρακύλα;

*Ο Κώστας Ρεσβάνης γεννήθηκε «Δεκέμβρη του '44»  στον Πειραιά ακριβώς «σε μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ». Διακόπτει τις σπουδές Ιατρικής και υπηρετεί μουλαράς. Δημοσιογράφησε στην προδικτατορική Αυγή, στον ΔΟΛ (Ομάδα, Ταχυδρόμος, ΝΕΑ) και ΕΡΤ (Τμήμα Ειδήσεων και ραδιοφωνικός Σταθμός Βόλου) για πάνω από τριανταπέντε  χρόνια. Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Γιώργο Αρβανίτη δημιούργησε την εικοσάλεπτη ταινία «χωριό ένα, κάτοικος ένας!» που προβλήθηκε στην πρώτη εκπομπή των «Ρεπόρτερς».

του Κώστα Ρεσβάνη

Ας κάνουν οι ξένοι ό,τι δεν µπορούµε εµείς

Εθνική κυριαρχία στα οικονοµικά ζητήµατα δεν σηµαίνει ότι «το έθνος» ασκεί την κυριαρχία, γιατί το έθνος δεν είναι υποκείµενο και δεν ασκεί τίποτε. 

Σηµαίνει ότι την οικονοµική πολιτική την ασκούν οµάδες που είναι πολίτες ετούτης της χώρας και όχι κάποιας άλλης. Αλλά η κυριαρχία που ασκούν δεν είναι πάντα σε όφελος των υπόλοιπων πολιτών της χώρας.

Οπου λειτουργεί ικανοποιητικά η δηµοκρατία, οι κυρίαρχες οµάδες εφαρµόζουν πολιτική που εξυπηρετεί τους πολλούς. Αντίθετα, στις δικτατορίες «εθνική κυριαρχία» σηµαίνει ότι κάποιος δικτάτορας κάνει ό,τι θέλει, συνήθως χωρίς να ωφελείται ο λαός. 

Ανάµεσα στις αναπτυγµένες δηµοκρατίες και στις δικτατορίες υπάρχουν οι περισσότερες χώρες, µε ατελείς δηµοκρατίες, µε οµάδες προνοµιούχων που έχουν ειδική πρόσβαση στην εξουσία, που πότε ασκούν «φιλολαϊκή» πολιτική, πότε βοηθάνε να αναπτυχθούν υγιείς επιχειρήσεις, πότε κλέβουν τα ταµεία του κράτους και πότε αναγκάζονται να µαζέψουν τα συντρίµµια µιας κακής περιόδου. 

Οι δηµοκρατίες συνειδητά έχουν εκχωρήσει µέρος της οικονοµικής τους κυριαρχίας σε οργανισµούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Για παράδειγµα, έχουν απεµπολήσει το δικαίωµα να επιβάλλουν προστατευτικούς δασµούς για να στηρίξουν οµάδες επιχειρήσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι λαοί ωφελήθηκαν όπου απεµπολήθηκε το δικαίωµα – γιατί µπήκε φρένο στις αξιώσεις των επιχειρηµατιών που θα καρπώνονταν προσόδους από µια προστατευτική πολιτική, σε βάρος των καταναλωτών και των άλλων κλάδων της οικονοµίας. 

Στην Ελλάδα είχαµε ένα εθνικό πλην όµως άθλιο σύστηµα οικονοµικής διακυβέρνησης στο οποίο συµµετείχε η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού. 

Μοίραζε προνόµια και απέφευγε κάθε γενικό και µακρόπνοο σχέδιο: συνταξιοδοτικές ρυθµίσεις ούτε δίκαιες ούτε βιώσιµες, δηµόσια έργα υπερτιµηµένα και µισοτελειωµένα, τοποθετήσεις στο ∆ηµόσιο που δεν εξυπηρετούσαν το δηµόσιο συµφέρον, πληρωµές σκοτεινές, άγνωστος αριθµός δηµοσίων υπαλλήλων, κρατικές προµήθειες αλαλούµ. 

Το σύστηµα είχε τυπική πολιτική νοµιµοποίηση, αλλά ήταν χτισµένο έτσι που να µην επιτρέπει πολλές επιλογές, είτε για τους ψηφοφόρους είτε για τους λίγους αιρετούς που ήθελαν να φέρουν κάτι καινούργιο. Παράδειγµα, η οικτρή αποτυχία όσων επιχείρησαν να θέσουν το Ασφαλιστικό σε πιο υγιείς βάσεις. 

Η πολιτική οικονοµία χαρακτηρίζει µια τέτοια κατάσταση «θεσµική παγίδα» (institutional trap). 

Μερικές κοινωνικές οµάδες κερδίζουν από τα προνόµια του συστήµατος. 

Αλλες πιο πολυπληθείς πλήττονται, αλλά δεν µπορούν να φανταστούν και να πεισθούν ότι θα κερδίσουν σε ένα ριζικά διαφορετικό θεσµικό πλαίσιο. 

Το κόστος της µεταρρύθµισης µοιάζει βαρύ, ενώ το όφελος άγνωστο. 

Συνεπώς οι δυνάµεις της συντήρησης παραµένουν κυρίαρχες, παρ’ όλα τα προφανή προβλήµατα του status quo.

Ετσι φτάσαµε στη χρεοκοπία και στην παρέµβαση των ευρωπαίων εταίρων. 

Εκχωρήσαµε κυριαρχία, αρχικά ως προς τους δηµοσιονοµικούς στόχους. Σε αυτό δεν είχαµε επιλογή, για τους γνωστούς λόγους. 

Θα µπορούσαµε όµως να είχαµε επιλέξει εµείς τα µέσα και τα µέτρα πολιτικής για να πιάσουµε τους στόχους. 

«Εµείς», δηλαδή η ελληνική πολιτική ηγεσία. 

∆εν το έκανε, γιατί ήταν ανέτοιµη, ανίκανη, ή δεν ήθελε να πάρει το πολιτικό κόστος να προωθήσει και να υπερασπιστεί ένα δικό της σχέδιο λιτότητας. 

Ελεγε λοιπόν στην τρόικα «πείτε µας τι να κάνουµε» και µετά στους Ελληνες «µας το επιβάλλουν οι ξένοι». Αντίθετα, οι Ιρλανδοί σχεδίασαν δικό τους πακέτο λιτότητας, οδυνηρό αλλά εφαρµόσιµο και µάλλον αποτελεσµατικό. Από ό,τι φαίνεται, θα βγουν από την κρίση πολύ πιο γρήγορα από εµάς. 

Τώρα συζητείται το ενδεχόµενο η εµπλοκή της ΕΕ να υπερβεί τον σχεδιασµό των µέτρων, και να φτάσει στην εφαρµογή. 

Αν γίνει αυτό, πάλι θα είναι αποτέλεσµα της ανικανότητας των δικών µας – ή της ευθυνοφοβίας. 

Κανένας στην ΕΕ δεν επιθυµεί να στηθεί σε ένα υπουργείο και να µετράει πόσα οδοιπορικά εγκρίνει ο γενικός γραµµατέας. Θα το κάνει, αν το κάνει, µόνο για να διασώσει το σχέδιο διάσωσης. Το πιθανότερο όµως είναι ότι θα επιµείνει να εγκατασταθούν νέες διαδικασίες και συστήµατα ελέγχου, όπως επέµεινε για την Ενιαία Αρχή Πληρωµών και για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Και θα ελπίζει ότι µε αυτά τα συστήµατα η ελληνική πολιτική ηγεσία θα µπορεί να ελέγξει πιο καλά το κόστος. 

Αν όµως εµείς επιµένουµε στις λαθροχειρίες, οι Ευρωπαίοι δεν µπορούν να κάνουν τίποτε.

Σε αυτό το επίπεδο, των διαδικασιών και των ελέγχων, είναι καλοδεχούµενη η ευρωπαϊκή εποπτεία, και ας µην αρέσει στους πολιτικούς µας. 

Η αδιαφάνεια και τα παραθυράκια ήταν συστατικό στοιχείο του κράτους των προσόδων όπου διαφέντευαν. 

Αν ο εξωτερικός παράγοντας σπάσει τη θεσµική παγίδα και τους αναγκάσει να εγκαταστήσουν την υποδοµή µιας σύγχρονης διαχείρισης, ας γίνει έτσι. Αυτή η υποδοµή είναι απαραίτητη για τη λογοδοσία: είτε προς τις Βρυξέλλες είτε προς τον λαό.

του Αρίστου Δοξιάδη