Η άνοδος των ασήμαντων

Σε αυτό το blog δεν σας έχω συνηθίσει σε προσωπικές ιστορίες. Παρότι προσωπικό ημερολόγιο, έχω προτιμήσει να μιλάω για την επικαιρότητα με τρόπο ανοιχτό, δημοσιογραφικό. Σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση. Θα διηγηθώ μια προσωπική εμπειρία, πριν μερικούς μήνες. Εργαζόμουν σε μια δουλειά από την οποία παραιτήθηκα πρόσφατα, εξαιτίας εμπειριών όπως η συγκεκριμένη. Πριν περίπου ένα χρόνο, σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο, είχε προγραμματιστεί μια εκδήλωση. Καθώς είχα κάπως ενεργό ρόλο σε αυτή, είχα καθήκον να κάθομαι μαζί με άλλους σε μια εξέδρα, απ’ την οποία θα εκφωνούνταν κάποιες ομιλίες. Κεντρικός ομιλητής; Ο Άδωνις Γεωργιάδης, οικογενειακός φίλος της εργοδοσίας. Όπως αντιλαμβάνεστε, η προγραμματισμένη παρουσία του στην εκδήλωση αυτή ως κεντρικού ομιλητή είχε προκαλέσει σάλο στους εργαζόμενους και συζητιούνταν για μέρες, με τρόπο μάλλον αρνητικό. Κανείς όμως δεν έλαβε το θάρρος να πει ή να κάνει κάτι, έξω από τα συναδελφικά ‘πηγαδάκια’. Όσοι τυχόν εργάζεστε ή έχετε εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα, αντιλαμβάνεστε το γιατί. Ο ‘εργασιακός μεσαίωνας’ για τον οποίο ακούμε συχνά από τα μέσα ενημέρωσης δεν αποτελεί μόνο μια κάπως θλιβερή μεταφορά, αλλά και μια θλιβερή πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους. Φτάσαμε, λοιπόν, στη μέρα της εκδήλωσης. Περιμένοντας, στην εξέδρα, στις θέσεις μας, τον κεντρικό ομιλητή, όσοι είχαμε αυτόν τον ρόλο. Ο οποίος κάποια στιγμή κατέφθασε. Και δεν ήταν αυτό που θα μπορούσε κανείς να περιμένει. Αυτό που είδα να ανεβαίνει στο πόντιουμ για να κάνει την ομιλία του, δεν ήταν ο τηλεοπτικός Άδωνις. Αυτό που είδα ήταν ένα ανθρωπάκι. Ένας πολύ μετρίου αναστήματος με μεγάλο κεφάλι ανθρωπάκος, που δεν θα του έριχνα δεύτερη – ούτε πρώτη, εδώ που τα λέμε – ματιά αν τον έβλεπα στον δρόμο. Όμως κάτι μέσα μου, κάτι που το ένιωθα δυσάρεστο, ξένο, αλλά αναπόφευκτο, με πίεζε να τον κοιτάξω, να του δώσω σημασία, να τον ακούσω. Αυτό το κάτι ήταν ο τηλεθεατής εντός μου, που είχε σχεδόν δίπλα του, με σάρκα και οστά τον Άδωνι Γεωργιάδη: ένα μιντιακό κατασκεύασμα που χρόνια τώρα παρελαύνει από τηλεπαράθυρα, στρογγυλά τραπέζια, γίνεται θέμα συζητήσεων, αντεγκλήσεων, το στόμα αυτό με τη δυνατή, ορμητική φωνή που δύσκολα μπορεί να του σταθεί απέναντι ο οιοσδήποτε. Παρ' όλα αυτά, κάτι βαθύτερα μέσα μου, με έκανε ταυτόχρονα να νιώθω άσχημα. Πολύ άσχημα. Από τη στιγμή που ανέβηκε στο μικρόφωνο και άρχισε να μιλάει, άρχισα, αργά αλλά σταθερά, να χάνω την επαφή μου με την υπόλοιπη αίθουσα. Άρχισα να βυθίζομαι στον εαυτό μου. Και, καθώς βυθιζόμουν, είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Με είδα μαθητή του δημοτικού σχολείου, θυμήθηκα την Ελλάδα όπως ήταν τότε, φαντάστηκα και τον συνομήλικό μου Άδωνι μικρό, μαθητή κι αυτόν. Προσπαθούσα, βήμα-βήμα, εποχή την εποχή, παρακολουθώντας τα χρόνια να περνούν νοητά εμπρός μου, να καταλάβω, να εντοπίσω, τι μπορεί να πήγε τόσο στραβά, τόσο λάθος, από τότε μέχρι και σήμερα, ώστε να φτάσω να ζω αυτό που εκείνες τις στιγμές ζούσα. Με απανωτά φλας μπακ, κατέβαλα απελπισμένες προσπάθειες να βγάλω άκρη. Να συνειδητοποιήσω πώς και γιατί αυτός ο νευρώδης ανθρωπάκος ήταν, είχε φτάσει να γίνει ο αναμφισβήτητα σημαντικός εκείνης της βραδιάς και εγώ, μαζί με άλλους αξιόλογους συναδέλφους πίσω του, οι αναμφίβολα ασήμαντοι. Και ύστερα, αφού πέρασε αρκετή ώρα, κάπως σαν καταπραϋντικό έκανα μια σκέψη: ότι ζούμε σε μια εποχή ανόδου της ασημαντότητας. Και, μαζί της, ανόδου των ασήμαντων. Ο άνθρωπος αυτός, πριν λίγες μέρες έγινε υφυπουργός
gerasimos-memoryland.blogspot.com