Θεόδωρος Ζαρέτος/metarithmisi.gr
Πριν από μερικές ημέρες δημοσιεύθηκαν στις καθημερινές εφημερίδες στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών, που δείχνουν με αδιάψευστους αριθμούς την εξέλιξη των συνταξιοδοτικών μεγεθών στη χώρα μας από το 2005 μέχρι το 2012.
Επειδή εκτός από συνταξιούχος είμαι και μνημονιακός δοσίλογος, έκανα τον κόπο και τοποθέτησα τα στοιχεία αυτά σε ένα Excel και σας τα στέλνω, στα πλαίσια ενός προβληματισμού κοινού όπως πιστεύω και με άλλους δοσίλογους «του χώρου».
Ο παρακάτω πίνακας προσφέρεται για πολύ, μα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα μικρέ Αλεξάκη.
Είναι φανερό ότι:
1. Από το 2005 μέχρι το 2008 η αύξηση των συνταξιούχων και της μέσης ετήσιας συνταξιοδοτικής δαπάνης ανά συνταξιούχο, έχει πολύ μικρότερο ρυθμό από την αντίστοιχη αύξηση των ετών 2008, 2009, 2010, 2011 και συνεχίζεται και το 2012 παρ όλο που διαφαίνεται κάποια μικρή υποχώρηση του ρυθμού αύξησης των συνταξιούχων το ’12.
2. Το 2008 και 2009 η μέση ετήσια αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ανά συνταξιούχο, εκτινάσσεται, σε σχέση με το διάστημα από 2005 μέχρι 2008.
3. Το 2012 η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη παραμένει αμείωτη παρά τις νέες περικοπές στις συντάξεις και παρ όλο που υπάρχει μία μικρή επιβράδυνση στον ρυθμό εισόδου νέων συνταξιούχων στο σύστημα σε σχέση με τα έτη 2008, 9, 10 και 11.
Δύο κρίσιμα και απολύτως χρήσιμα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα παραπάνω στοιχεία είναι τα εξής:
1. Η αλματώδης αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης τα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης (με άδεια ταμεία αν πληρώνονταν κανονικά τα χρέη του δημοσίου) πραγματοποιήθηκε προφανώς με τα μνημονιακά δανεικά του 4ου Ράιχ, των καπιταλιστικών γουρουνιών της ΕΚΤ και των γκάγκστερς του ΔΝΤ!
2. Προήλθε αυτή η αύξηση: α. από τα λεγόμενα ευγενή ταμεία που (για όσους δεν ξέρουν και όσους κάνουν πως δεν ξέρουν Αλεξάκη) είναι τα ταμεία που μέρος των εισφορών των ασφαλισμένων το πληρώνει η κοινωνία μέσω των λεγόμενων φόρων υπέρ τρίτων, (φόρων που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια κάθε εξωνημένη συντεχνία με τις ευλογίες της Αριστεράς) και
β. από τραπεζικά και ταμεία Δημοσίου όπου στις συντάξεις υπάρχει η ίδια ψαλίδα σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα που υπάρχει και στους μισθούς.
Ως απλός δοσίλογος στερούμενος ακαδημαϊκής πιστοποίησης διατυπώνω το εξής ερώτημα:
Πως είναι δυνατόν να βγει ρε παιδιά αυτός ο λογαριασμός;
Πως είναι δυνατόν το 2012 το μέσο μηνιάτικο του Έλληνα συνταξιούχου να είναι περίπου 1238 Ευρώ (14,849.42:12) και το μέσο μηνιάτικο όσων βρίσκονται σε ηλικία μεταξύ 30 και πενήντα να είναι πολύ χαμηλότερο και μάλιστα σε συνθήκες τρομερής μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών, λόγω της τεράστιας ανεργίας;
Η απάντηση είναι απλή:
Δεν βγαίνει.
Απλό είναι και το συμπέρασμα από αυτήν την απάντηση:
Το επόμενο κούρεμα του χρέους (αν υπάρξει) είναι εντελώς αδύνατον να μην συνδυασθεί με κούρεμα των συντάξεων, εκτός αν το 4ο Ράιχ, οι καπιταλίστες της ΕΚΤ και οι γκάγκστερς του ΔΝΤ καταλάβουν έγκαιρα την αέναη υποχρέωσή τους να παίρνουν τα λεφτά των πλεονασματικών «βορείων» για να χρηματοδοτούν τους γνήσιους απογόνους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.
Όχι!!!...-κράζει εν χορώ μία πολύ μικρή μερίδα οικονομολόγων με απίστευτα δυσανάλογη με τον αριθμό τους προνομιακή φιλοξενία στα ΜΜΕ από το 2008 και μετά-το συμπέρασμα αυτό είναι προπαγάνδα των δανειστών που θέλουν να αρπάξουν τον πλούτο της χώρας μας!
Και εδώ αρχίζει αυτό που ονομάζω «επιστημονικό» λαϊκισμό.
Την προσπάθεια δηλαδή να θεμελιωθεί το ψευτοδίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο όχι με την επίκληση κάθε εθνικιστικής γελοιότητας και κάθε πολιτικολογούσας μπουρδολογίας, αλλά με δήθεν επιστημονικές αποδείξεις και άρα αυξημένο κύρος, τόσο λόγω πρόσβασης στην διανόηση όσο και λόγω συμβολισμού στους μη ειδικούς απλούς έλληνες πολίτες.
Δύο είναι οι κύριες θέσεις του «επιστημονικού» λαϊκισμού που μάλιστα αλληλοσυμπληρώνονται:
Η πρώτη υποστηρίζει ότι τάχα μου η ανακοπή των πολιτικών λιτότητας και η διεύρυνση των κοινωνικών δαπανών είναι δυνατή άμεσα (με τι λεφτά άραγες;) και συνιστά αναπτυξιακό μέτρο.
Δες ενδεικτικά το άρθρο του Σάββα Ρομπόλη, επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στα «ΝΕΑ» της 4ης Ιουνίου με τίτλο «Μνημονιακές αντιφάσεις». Παρεμπιπτόντως τι λεφτά παίρνουν οι εργαζόμενοι και οι επιστημονικοί συνεργάτες του ΙΝΕ, πόσοι είναι, αληθεύει ότι διορίζονται με βασικό κριτήριο την ποσοστιαία συμμετοχή κάθε κομματοσυνδικαλιστικής παράταξης;
Η δεύτερη έχει βρει τα λεφτά για να γίνει η άμεση ανακοπή της λιτότητας μέσω της «ανακύκλωσης των πλεονασμάτων» δηλαδή της μεταφοράς πόρων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις πλεονασματικές οικονομίες του Βορρά στις ελλειμματικές του Νότου, είτε υπό μορφή επιδομάτων, ώστε να διατηρήσουν αυτές το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, είτε με την μορφή παραγωγικών επενδύσεων, ώστε να διατηρείται αν όχι να αυξάνεται η καταναλωτική δυνατότητα των προϊόντων του αναπτυγμένου Βορρά!
Δες ενδεικτικά το βιβλίο «Παγκόσμιος Μινώταυρος» του Γ. Βαρουφάκη εκδόσεις Λιβάνη σελ 131-138.
Και ενώ ως γενική άποψη είναι σωστή, εκείνα που δεν αναφέρει ο συγγραφέας του επικαλούμενος το αμερικανικό μοντέλο ανακύκλωσης πλεονασμάτων είναι:
1. Ο Νεοϋορκέζος που φορολογείται για να υπάρξουν επιδόματα ανεργίας π.χ. στο Οχάιο το δέχεται, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι δεν χρηματοδοτεί ούτε συντάξεις με 15 χρόνια δουλειάς και ανήλικο τέκνο, ούτε τίποτα συντάξεις στα 45 με πελατειακή εθελουσία, ούτε πολύ περισσότερο συντάξεις και επιδόματα μαϊμούδες. Ξέρει επίσης ότι οι οργανισμοί του δημοσίου χρειάζονται στ’ αλήθεια και δεν υπάρχουν για να δημιουργούν διακομματική εκλογική πελατεία.
2. Πως είναι δυνατόν ο Γερμανός εργαζόμενος να πρέπει να χρηματοδοτεί το συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο του ελλειμματικού Ελληνικού Δημοσίου όπου μεταξύ άλλων απίστευτων αντιπαραγωγικών στρεβλώσεων, οι συντάξεις είναι πολύ μεγαλύτερες από τους μισθούς όπως δείξαμε παραπάνω, όπου συνεχίζουν να υπάρχουν συντάξεις στις άγαμες θυγατέρες στρατιωτικών μπαρουτοκαπνισμένων στις λέσχες αξιωματικών (αφού ευτυχώς δεν έχει γίνει πόλεμος εδώ και 60 χρόνια) και όπου υπάρχουν σωρηδόν επιδοτούμενοι τυφλοί που άλλοι οδηγούν ταξί και άλλοι δεν υπάρχουν καν;
2. Πως είναι δυνατόν να επενδύσουν εδώ οποιεσδήποτε μεγάλες σοβαρές εταιρείες σε άμεσα παραγωγικούς τομείς, με αυτήν τη γραφειοκρατία, με αυτόν τον φορολογικό αχταρμά καθημερινών εκπλήξεων, με αυτό το καθεστώς μίζας από υπουργό μέχρι κλητήρα, με το «δίκιο» του αντιμνημονιακού βλάκα της Χαλκιδικής να καίει την περιουσία νόμιμης επιχείρησης, με κλειστό κάθε τόσο για άγνωστο χρονικό διάστημα το εθνικό οδικό δίκτυο, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια; Μα αν αγνοήσουμε το σημερινό πρόσωπο της χώρας μας συσκοτίζουμε ηθελημένα ή αθέλητα την ανάγκη να βάλουμε στην αρχή της ατζέντας μας τις θεμελιακές αλλαγές που χρειαζόμαστε στον τρόπο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, στον τρόπο διακυβέρνησης, στην λειτουργία της δικαιοσύνης, στην δημόσια διοίκηση, στο παραγωγικό και αναπτυξιακό μας μοντέλο. Περιορίζουμε έτσι το πρόβλημα σε κάποιες δήθεν ευθύνες που έχουν κάποιοι άλλοι, τροφοδοτώντας έτσι το γελοίο και αδιέξοδο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, πριμοδοτώντας από μικρόνοες αριστερούς τυχοδιώκτες, μέχρι ψεκασμένους φασίστες θιασώτες και εκφραστές του.
Αγαπητοί φίλοι της Μεταρρύθμισης και της «Μεταρρύθμισης.gr».
Το σημείωμα αυτό δεν έχει σκοπό να ανασκευάσει τον «επιστημονικό» λαϊκισμό. Ο συγγραφέας του έχει επίγνωση των ορίων ενός άρθρου και των προσωπικών του δυνατοτήτων.
Σκοπό έχει να αναδείξει την ανάγκη σκληρής, διαρκούς και επί της ουσίας αντιπαράθεσης των δυνάμεων της Μεταρρύθμισης με τις απόψεις του «επιστημονικού» λαϊκισμού.
Γιατί δεν πρόκειται για τη μάχη ιδεών που ούτως ή άλλως χρειάζεται να κερδίσουμε.
Πρόκειται για το στοίχημα απαγκίστρωσης της κοινωνίας μας από χθεσινά στερεότυπα, χθεσινές ψευδαισθήσεις και «αμαρτίες» που, στον βαθμό που θα επιβιώνουν, θα εμποδίζουν την ένταξή μας στον πραγματικό νέο κόσμο που ξεπροβάλλει μέσα από την κρίση που όπως σωστά υποστηρίζει ο Κος Βαρουφάκης είναι «με κεφαλαίο Κ».
Και τότε το κάθε αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αντί για εργαλείο θεσμικής θωράκισης της χώρας απέναντι σε νέα υπαρκτά πολιτειακά προβλήματα, θα μετατρέπεται από τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις της συντηρητικής αναδίπλωσης σε πεδίο άγονης αντιπαράθεσης ενός κομματικού συστήματος που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι αυτό προκειμένου να αναπαράξει τον εαυτό του.
Τι λέτε επ’ αυτού κυρ Αντώνη, κυρ Βαγγέλη και κυρ Φώτη;
Πριν από μερικές ημέρες δημοσιεύθηκαν στις καθημερινές εφημερίδες στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών, που δείχνουν με αδιάψευστους αριθμούς την εξέλιξη των συνταξιοδοτικών μεγεθών στη χώρα μας από το 2005 μέχρι το 2012.
Επειδή εκτός από συνταξιούχος είμαι και μνημονιακός δοσίλογος, έκανα τον κόπο και τοποθέτησα τα στοιχεία αυτά σε ένα Excel και σας τα στέλνω, στα πλαίσια ενός προβληματισμού κοινού όπως πιστεύω και με άλλους δοσίλογους «του χώρου».
Ο παρακάτω πίνακας προσφέρεται για πολύ, μα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα μικρέ Αλεξάκη.
| ΕΤΟΣ | ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ | ΠΥ | ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ |
| 2.005 | 367.687 | 4.200.000.000,00 € | 11.422,76 € |
| 2.006 | 372.190 | 4.600.000.000,00 € | 12.359,28 € |
| 2.007 | 378.307 | 5.120.000.000,00 € | 13.533,98 € |
| 2.008 | 392.471 | 5.990.000.000,00 € | 15.262,27 € |
| 2.009 | 406.271 | 6.580.000.000,00 € | 16.196,09 € |
| 2.010 | 413.246 | 6.240.000.000,00 € | 15.099,96 € |
| 2.011 | 432.994 | 6.560.000.000,00 € | 15.150,33 € |
| 2.012 | 441.768 | 6.560.000.000,00 € | 14.849,42 € |
Είναι φανερό ότι:
1. Από το 2005 μέχρι το 2008 η αύξηση των συνταξιούχων και της μέσης ετήσιας συνταξιοδοτικής δαπάνης ανά συνταξιούχο, έχει πολύ μικρότερο ρυθμό από την αντίστοιχη αύξηση των ετών 2008, 2009, 2010, 2011 και συνεχίζεται και το 2012 παρ όλο που διαφαίνεται κάποια μικρή υποχώρηση του ρυθμού αύξησης των συνταξιούχων το ’12.
2. Το 2008 και 2009 η μέση ετήσια αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ανά συνταξιούχο, εκτινάσσεται, σε σχέση με το διάστημα από 2005 μέχρι 2008.
3. Το 2012 η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη παραμένει αμείωτη παρά τις νέες περικοπές στις συντάξεις και παρ όλο που υπάρχει μία μικρή επιβράδυνση στον ρυθμό εισόδου νέων συνταξιούχων στο σύστημα σε σχέση με τα έτη 2008, 9, 10 και 11.
Δύο κρίσιμα και απολύτως χρήσιμα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα παραπάνω στοιχεία είναι τα εξής:
1. Η αλματώδης αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης τα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης (με άδεια ταμεία αν πληρώνονταν κανονικά τα χρέη του δημοσίου) πραγματοποιήθηκε προφανώς με τα μνημονιακά δανεικά του 4ου Ράιχ, των καπιταλιστικών γουρουνιών της ΕΚΤ και των γκάγκστερς του ΔΝΤ!
2. Προήλθε αυτή η αύξηση: α. από τα λεγόμενα ευγενή ταμεία που (για όσους δεν ξέρουν και όσους κάνουν πως δεν ξέρουν Αλεξάκη) είναι τα ταμεία που μέρος των εισφορών των ασφαλισμένων το πληρώνει η κοινωνία μέσω των λεγόμενων φόρων υπέρ τρίτων, (φόρων που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια κάθε εξωνημένη συντεχνία με τις ευλογίες της Αριστεράς) και
β. από τραπεζικά και ταμεία Δημοσίου όπου στις συντάξεις υπάρχει η ίδια ψαλίδα σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα που υπάρχει και στους μισθούς.
Ως απλός δοσίλογος στερούμενος ακαδημαϊκής πιστοποίησης διατυπώνω το εξής ερώτημα:
Πως είναι δυνατόν να βγει ρε παιδιά αυτός ο λογαριασμός;
Πως είναι δυνατόν το 2012 το μέσο μηνιάτικο του Έλληνα συνταξιούχου να είναι περίπου 1238 Ευρώ (14,849.42:12) και το μέσο μηνιάτικο όσων βρίσκονται σε ηλικία μεταξύ 30 και πενήντα να είναι πολύ χαμηλότερο και μάλιστα σε συνθήκες τρομερής μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών, λόγω της τεράστιας ανεργίας;
Η απάντηση είναι απλή:
Δεν βγαίνει.
Απλό είναι και το συμπέρασμα από αυτήν την απάντηση:
Το επόμενο κούρεμα του χρέους (αν υπάρξει) είναι εντελώς αδύνατον να μην συνδυασθεί με κούρεμα των συντάξεων, εκτός αν το 4ο Ράιχ, οι καπιταλίστες της ΕΚΤ και οι γκάγκστερς του ΔΝΤ καταλάβουν έγκαιρα την αέναη υποχρέωσή τους να παίρνουν τα λεφτά των πλεονασματικών «βορείων» για να χρηματοδοτούν τους γνήσιους απογόνους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.
Όχι!!!...-κράζει εν χορώ μία πολύ μικρή μερίδα οικονομολόγων με απίστευτα δυσανάλογη με τον αριθμό τους προνομιακή φιλοξενία στα ΜΜΕ από το 2008 και μετά-το συμπέρασμα αυτό είναι προπαγάνδα των δανειστών που θέλουν να αρπάξουν τον πλούτο της χώρας μας!
Και εδώ αρχίζει αυτό που ονομάζω «επιστημονικό» λαϊκισμό.
Την προσπάθεια δηλαδή να θεμελιωθεί το ψευτοδίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο όχι με την επίκληση κάθε εθνικιστικής γελοιότητας και κάθε πολιτικολογούσας μπουρδολογίας, αλλά με δήθεν επιστημονικές αποδείξεις και άρα αυξημένο κύρος, τόσο λόγω πρόσβασης στην διανόηση όσο και λόγω συμβολισμού στους μη ειδικούς απλούς έλληνες πολίτες.
Δύο είναι οι κύριες θέσεις του «επιστημονικού» λαϊκισμού που μάλιστα αλληλοσυμπληρώνονται:
Η πρώτη υποστηρίζει ότι τάχα μου η ανακοπή των πολιτικών λιτότητας και η διεύρυνση των κοινωνικών δαπανών είναι δυνατή άμεσα (με τι λεφτά άραγες;) και συνιστά αναπτυξιακό μέτρο.
Δες ενδεικτικά το άρθρο του Σάββα Ρομπόλη, επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στα «ΝΕΑ» της 4ης Ιουνίου με τίτλο «Μνημονιακές αντιφάσεις». Παρεμπιπτόντως τι λεφτά παίρνουν οι εργαζόμενοι και οι επιστημονικοί συνεργάτες του ΙΝΕ, πόσοι είναι, αληθεύει ότι διορίζονται με βασικό κριτήριο την ποσοστιαία συμμετοχή κάθε κομματοσυνδικαλιστικής παράταξης;
Η δεύτερη έχει βρει τα λεφτά για να γίνει η άμεση ανακοπή της λιτότητας μέσω της «ανακύκλωσης των πλεονασμάτων» δηλαδή της μεταφοράς πόρων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις πλεονασματικές οικονομίες του Βορρά στις ελλειμματικές του Νότου, είτε υπό μορφή επιδομάτων, ώστε να διατηρήσουν αυτές το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, είτε με την μορφή παραγωγικών επενδύσεων, ώστε να διατηρείται αν όχι να αυξάνεται η καταναλωτική δυνατότητα των προϊόντων του αναπτυγμένου Βορρά!
Δες ενδεικτικά το βιβλίο «Παγκόσμιος Μινώταυρος» του Γ. Βαρουφάκη εκδόσεις Λιβάνη σελ 131-138.
Και ενώ ως γενική άποψη είναι σωστή, εκείνα που δεν αναφέρει ο συγγραφέας του επικαλούμενος το αμερικανικό μοντέλο ανακύκλωσης πλεονασμάτων είναι:
1. Ο Νεοϋορκέζος που φορολογείται για να υπάρξουν επιδόματα ανεργίας π.χ. στο Οχάιο το δέχεται, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι δεν χρηματοδοτεί ούτε συντάξεις με 15 χρόνια δουλειάς και ανήλικο τέκνο, ούτε τίποτα συντάξεις στα 45 με πελατειακή εθελουσία, ούτε πολύ περισσότερο συντάξεις και επιδόματα μαϊμούδες. Ξέρει επίσης ότι οι οργανισμοί του δημοσίου χρειάζονται στ’ αλήθεια και δεν υπάρχουν για να δημιουργούν διακομματική εκλογική πελατεία.
2. Πως είναι δυνατόν ο Γερμανός εργαζόμενος να πρέπει να χρηματοδοτεί το συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο του ελλειμματικού Ελληνικού Δημοσίου όπου μεταξύ άλλων απίστευτων αντιπαραγωγικών στρεβλώσεων, οι συντάξεις είναι πολύ μεγαλύτερες από τους μισθούς όπως δείξαμε παραπάνω, όπου συνεχίζουν να υπάρχουν συντάξεις στις άγαμες θυγατέρες στρατιωτικών μπαρουτοκαπνισμένων στις λέσχες αξιωματικών (αφού ευτυχώς δεν έχει γίνει πόλεμος εδώ και 60 χρόνια) και όπου υπάρχουν σωρηδόν επιδοτούμενοι τυφλοί που άλλοι οδηγούν ταξί και άλλοι δεν υπάρχουν καν;
2. Πως είναι δυνατόν να επενδύσουν εδώ οποιεσδήποτε μεγάλες σοβαρές εταιρείες σε άμεσα παραγωγικούς τομείς, με αυτήν τη γραφειοκρατία, με αυτόν τον φορολογικό αχταρμά καθημερινών εκπλήξεων, με αυτό το καθεστώς μίζας από υπουργό μέχρι κλητήρα, με το «δίκιο» του αντιμνημονιακού βλάκα της Χαλκιδικής να καίει την περιουσία νόμιμης επιχείρησης, με κλειστό κάθε τόσο για άγνωστο χρονικό διάστημα το εθνικό οδικό δίκτυο, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια; Μα αν αγνοήσουμε το σημερινό πρόσωπο της χώρας μας συσκοτίζουμε ηθελημένα ή αθέλητα την ανάγκη να βάλουμε στην αρχή της ατζέντας μας τις θεμελιακές αλλαγές που χρειαζόμαστε στον τρόπο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, στον τρόπο διακυβέρνησης, στην λειτουργία της δικαιοσύνης, στην δημόσια διοίκηση, στο παραγωγικό και αναπτυξιακό μας μοντέλο. Περιορίζουμε έτσι το πρόβλημα σε κάποιες δήθεν ευθύνες που έχουν κάποιοι άλλοι, τροφοδοτώντας έτσι το γελοίο και αδιέξοδο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, πριμοδοτώντας από μικρόνοες αριστερούς τυχοδιώκτες, μέχρι ψεκασμένους φασίστες θιασώτες και εκφραστές του.
Αγαπητοί φίλοι της Μεταρρύθμισης και της «Μεταρρύθμισης.gr».
Το σημείωμα αυτό δεν έχει σκοπό να ανασκευάσει τον «επιστημονικό» λαϊκισμό. Ο συγγραφέας του έχει επίγνωση των ορίων ενός άρθρου και των προσωπικών του δυνατοτήτων.
Σκοπό έχει να αναδείξει την ανάγκη σκληρής, διαρκούς και επί της ουσίας αντιπαράθεσης των δυνάμεων της Μεταρρύθμισης με τις απόψεις του «επιστημονικού» λαϊκισμού.
Γιατί δεν πρόκειται για τη μάχη ιδεών που ούτως ή άλλως χρειάζεται να κερδίσουμε.
Πρόκειται για το στοίχημα απαγκίστρωσης της κοινωνίας μας από χθεσινά στερεότυπα, χθεσινές ψευδαισθήσεις και «αμαρτίες» που, στον βαθμό που θα επιβιώνουν, θα εμποδίζουν την ένταξή μας στον πραγματικό νέο κόσμο που ξεπροβάλλει μέσα από την κρίση που όπως σωστά υποστηρίζει ο Κος Βαρουφάκης είναι «με κεφαλαίο Κ».
Και τότε το κάθε αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αντί για εργαλείο θεσμικής θωράκισης της χώρας απέναντι σε νέα υπαρκτά πολιτειακά προβλήματα, θα μετατρέπεται από τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις της συντηρητικής αναδίπλωσης σε πεδίο άγονης αντιπαράθεσης ενός κομματικού συστήματος που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι αυτό προκειμένου να αναπαράξει τον εαυτό του.
Τι λέτε επ’ αυτού κυρ Αντώνη, κυρ Βαγγέλη και κυρ Φώτη;
.png "English"){kind=small}
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου