η κρίση

Ενστάσεις σχετικά με τα αίτια της κρίσης υπάρχουν, παρόλα αυτά  η αλληλεγγύη του Daan είναι δεδομένη και καλοδεχούμενη

exit

Πολιτειακή απαξίωση και αποτυχία

Πολίτης

Δεν κόβουμε δαπάνες, δανειζόμαστε από τους Ευρωπαίους που καθυβρίζουμε σε κάθε ευκαιρία, υπερφορολογούμε τους πολίτες και τις δουλειές τους μέχρι να στεγνώσουν, και τώρα που ούτε οι πρώτοι δεν δέχονται άλλο τράτο («πολιτική διαπραγμάτευση») στις αλλαγές του κράτους που υπογράψαμε, και οι δεύτεροι δεν έχουν μία για να πληρώσουν άλλους φόρους, ο κ. Σαμαράς έδωσε «εντολή» να μας πάρουν τα σπίτια, τα χωράφια, τις αποθήκες και τα οικόπεδα.
Αυτή είναι η κατάσταση της Ελλάδας μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης.

Καλωσήρθατε στην πολιτική κρίση – ουχί κομματική, ή κυβερνητική, αλλά πολιτική μέχρι τα όρια της πολιτειακής.
Μην παρασυρθεί κανείς και πιστέψει, έστω και για ένα λεπτό, πως ο κ. Σαμαράς ανθίσταται στις αλλαγές και το Μνημόνιο για ιδεολογικούς λόγους, όπως διακήρυσσε όταν έλεγε «το λάθος εγώ δεν το υπογράφω». Ο σημερινός πρωθυπουργός, μαζί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ «λύσσαξαν» κυριολεκτικά για να αναλάβουν την τύχη της χώρας με μοναδικό σκοπό να αποτρέψουν την κάθε αλλαγή. Αυτό είναι το σημείο συνάντησης με το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της χώρας σήμερα.
Γιατί άρνηση στις αλλαγές που θα περικόψουν δαπάνες και θα ελαφρύνουν τον κόσμο από τα βάρη της υπερφορολόγησης και της οικονομικής ύφεσης;
Τελείωσαν οι δικαιολογίες – να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Το

«πες τα Τζίτζι»

Αγγελική Σπανού

Η περίπτωση Τζιτζικώστα

Και βέβαια δεν πρόκειται για γκάφα, όπως έσπευσε να το περιγράψει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να αποδραματοποιήσει την εξίσωση ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και το ΠΑΣΟΚ από τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. (Η επίμαχη δήλωση στο ΜΕΓΚΑ: «Πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους, γιατί τότε ένας άλλος περιφερειάρχης -μακριά από έμενα αυτό- θα μπορούσε να μην καλέσει το ΠΑΣΟΚ στην παρέλαση γιατί θα μπορούσε να πει ότι είναι εγκληματική οργάνωση επειδή καταδικάστηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ως εκ τούτου δεν το καλώ»).

Όπως, άλλωστε, δεν ήταν το πρωτόκολλο και η εθιμοτυπία -όπως ο ίδιος υποστήριξε- που βάρυναν τόσο πολύ στη συνείδησή του ώστε να καλέσει το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου, του Η. Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου κ.ο.κ. στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει ένα καταδικαστικό ψήφισμα για τη Χ. Α όπως είχε προτείνει η παράταξη του Μάρκου Μπόλαρη η οποία υιοθετήθηκε από όλες τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος απουσίασε «εκτάκτως» από εκείνη τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου και η παράταξή του κατάφερε να μπλοκάρει αυτή την εξέλιξη και να την μεταθέσει στο άγνωστο μέλλον. 
Ήταν, λοιπόν, μια μάλλον φυσική συνέχεια η στάση του αυτές τις μέρες.
Η Νέα Δημοκρατία του ζήτησε να επανορθώσει, γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι κυβερνητικός εταίρος, γιατί τώρα κάνει πόλεμο με τη Χρυσή Αυγή, αλλά επίσης επειδή η ελληνική δεξιά παράταξη έχει τους δικούς της κανόνες και κώδικες. Ας το κάνουμε λίγο πιο συγκεκριμένο:
Απόστολος Τζιτζικώστας, μόλις 35 χρόνων, αμερικανοσπουδασμένος και πολύγλωσσος. Ένας νέος άνθρωπος με γερό βιογραφικό που δοκιμάζει τις δυνάμεις του στη δημόσια σφαίρα; Όχι ακριβώς. Το πιο καλό του χαρτί ήταν,

Kι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα # 1

rovithe.blogspot


Επιχειρηματίας, part 1.

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ειδικά σε καιρούς κρίσης σαν αυτούς, ό,τι κάνει κανείς καλό είναι. Κι ας καταλήγει να αποδέχεται πράγματα που λίγα χρόνια πριν δε θα του πέρναγαν καν από το μυαλό ή θα έβλεπε άλλους να τα κάνουν και θα έλεγε «βρε τους κακόμοιρους, τι πάθανε…». Πλην όμως έχει ο καιρός γυρίσματα, κι έρχεται η ώρα που αρχίζεις να σκαλίζεις το διαδίκτυο με ερωτήματα όπως «δελτίο παροχής υπηρεσιών» ή «ίδρυση ατομικής επιχείρησης». Αν και το ξέρεις χρόνια ότι το «επιχειρείν» δεν το έχεις στο αίμα σου, καθότι ο αληθινός επιχειρηματίας πρέπει να μπορεί να αποκομίζει υπεραξίες, ενώ εσένα η φιλοδοξία σου είναι να έχεις ένα κατιτί προς το ζειν ίσα για να μπορείς να απασχολείς το μυαλό σου με άλλα πράγματα χωρίς φοβερά άγχη, και τις υπεραξίες με χαρά θα τις άφηνες για διάφορους άλλους αναξιοπαθούντες άμα μπορούσες. Μισθωτός είσαι, έστω ψευδεπίγραφος, και ως τέτοιος εξακολουθείς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα.

Αλλά τι να κάνουμε, έχει ο καιρός γυρίσματα, είπαμε, και να ‘σαι με τη λίστα με τα απαιτούμενα χαρτιά στο χέρι. Τι λέει εδώ; Έδρα επιχείρησης. Ούτε συζήτηση να βάλεις το σπίτι που μένεις (οι ιδιοκτήτες δε θα χαρούν), οπότε μια και δυο στο μπαμπά για υπεύθυνη δήλωση ότι σου παραχωρεί το δικό του (στο οποίο δε μένεις εδώ και δεκαπέντε-είκοσι χρόνια, αλλά ο νόμος το δέχεται και ποιοι είμαστε εμείς που θα τον αμφισβητήσουμε άλλωστε;). Ο μπαμπάς συναινεί, φυσικά (αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς) και μετά από μια μικρή παράκαμψη πάτε στο ΚΕΠ να σου υπογράψει την υπεύθυνη δήλωση. Λαμβάνεις βεβαιώσεις υπογεγραμμένες και σφραγισμένες, κάνεις και μια δεύτερη παράκαμψη για αλλαγή στοιχείων μητρώου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ετοιμάζεσαι για ταξιδάκι Επιμελητήριο – ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) – ΔΟΥ. 
Είσαι σχετικά ενήμερος μέσω διαδικτύου για την απαραίτητη χαρτούρα, αν και οι σχετικές περιγραφές ποικίλλουν κάπως. Καλού κακού έχεις εντοπίσει τους σχετικούς Νόμους και Προφήτες (κοινώς εγκυκλίους) στο διαδίκτυο από διάφορους αντίστοιχους ψευδεπίγραφους μισθωτούς καλή ώρα που έτρεχαν από δω κι από κει πριν από σένα. Έχεις βάλει τα πάντα σε ένα φάκελλο που τον κουβαλάς μαζί σου και τον εμπλουτίζεις αναλόγως. Και μια ωραία πρωία

Kι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα # 2

rovithe.blogspot

Επιχειρηματίας, part 2
Αυτή τη φορά ήμουν οργανωμένος, να μην την ξαναπατήσω. Εμφανίστηκα στον ΟΑΕΕ με το σύνολο των χαρτιών συμπληρωμένων μέχρι κεραίας και με μια γαλήνια σιγουριά ότι θα φύγω με όλες τις απαραίτητες βεβαιώσεις πολύ πριν τις κρίσιμες δωδεκάμισι που έκλεινε. Πρώτη του μηνός κιόλας, ώστε να μην πάνε τζάμπα τα ασφάλιστρα. Έφτασα μπροστά στο ταμείο στα γρήγορα, καθώς μπροστά μου ήταν μόνο μια άλλη «επιχειρηματίας» της δικής μου κατηγορίας μισθωτού με μπλοκάκι που η υπάλληλος την ξαπόστειλε σε δευτερόλεπτα να πάει να φέρει κάμποση χαρτούρα και να επανέλθει. Ακούμπησα το φάκελο με τη δική μου χαρτούρα στο περβάζι του γκισέ. Η υπάλληλος με κοίταξε μέσα από το παράθυρο με μια ορισμένη καχυποψία.
- Τι θα θέλατε;
- Μια βεβαίωση για έναρξη επαγγέλματος, είπα χαρούμενα. 
- Να δω τι χαρτιά έχετε εκεί πέρα.

Της ενεχείρισα βεβαίωση για την έδρα, φωτοτυπία ταυτότητας, αίτηση, απογραφικό, Ε9, ΑΜΚΑ, εκκαθαριστικό της εφορίας για το ΑΦΜ, φωτοτυπία καρτέλας ενσήμων ΙΚΑ και υπεύθυνη δήλωση ότι όλα τα παραπάνω είναι ακριβή.
- Τι επιχείρηση θα ανοίξετε;
- Δε θα ανοίξω επιχείρηση. Μισθωτός με μπλοκάκι θα είμαι. 

Έκανε κάτι σαν «αχά» και μετά «μμμ...» και μετά ρώτησε πολύ σοβαρά:
- Σύμβαση έχετε; 
- Έχω, αλλά τι σημασία έχει;

ΕΛΙΑ: το κόμμα μιας άλλης μεσαίας τάξης;

Λεωνίδας Καστανάς

Δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις αποτυπώνουν εμφατικά την κυρίαρχη αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας. Η μια αναφέρεται στην επίθεση που δέχτηκαν οι επιθεωρητές του Υπουργείου Υγείας από συνδικαλιστές όταν επισκέφθηκαν για έλεγχο το νοσοκομείο της Κέρκυρας. Η άλλη αναφέρεται στα εμπόδια που βάζει η ελληνική γραφειοκρατία στον εξορθολογισμό των οργανισμών που είναι επιφορτισμένοι να υποστηρίζουν τις εξαγωγές και να διευκολύνουν την ξένη επενδυτική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Πρόκειται για δυο παραδείγματα που αναδεικνύουν, όχι απλά τα αίτια του ελληνικού δράματος, αλλά κυρίως την αδράνεια που παρουσιάζει η χώρα μας στην ανάπτυξη.

Αν το πολιτικό σύστημα έχει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση αυτό συνίσταται στη διατήρηση των δομών του ελληνικού κράτους και κατά συνέπεια του υπάρχοντος οικονομικού μοντέλου. Βεβαίως και αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν μπορούν να εξελίσσονται όπως πριν. Αλλά η νέα γι αυτό εποχή δεν περιλαμβάνει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγή παραδείγματος. Το σύστημα είναι υποχρεωμένο να αποδεχθεί την υποτίμηση των αξιών, να συμβιβαστεί με ένα φτωχότερο κράτος και λιγότερα κέρδη. Αλλά δεν θέλει με τίποτα να προχωρήσει στον εξορθολογισμό της διοίκησης και την αποδυνάμωση του πελατειακού κράτους. Γιατί αυτό το κράτος είναι ο εαυτός του.

Το πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο τα κόμματα και τα πολυπλόκαμα συστήματα εξουσίας. Είναι κάθε δομή που σχετίζεται με το κράτος και τη δημόσια διοίκηση, είναι τα συνδικαλιστικά όργανα και ικανό μέρος των εργαζομένων σε

Επιτέλους μια στοιχειώδης συνέπεια λόγων και έργων

ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΚΟΡΙΤΣΑΣ (σκηνοθέτης)

Και η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ μας προσφέρουν θεραπεία την επανάληψη της αρρώστιας. Και οι δυο δεν με πείθουν ότι νιώθουν ευθύνη και πόνο για όσα υποφέρουμε. Ή πιο σωστά, ακόμα και εάν το νιώθουν, το βλέπουν περισσότερο σαν την ευκαιρία για την επικράτησή τους

* Γιατί υπογράψατε το «κείμενο των 58» και τι προσδοκάτε από ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα, που είναι και ο βασικός στόχος αυτής της πρωτοβουλίας;
- Γιατί, σε αντίθεση με την ερώτησή σας, η πρώτη κιόλας φράση της διακήρυξης είναι ότι «Δεν είναι διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος, αλλά έκκληση και πρόσκληση». Γιατί απευθύνθηκε και σε πολίτες που ανήκουν «στο φιλελεύθερο κέντρο». Γιατί πιστεύω ότι όχι μόνο η «εθνική ανασυγκρότηση είναι το ζητούμενο της νέας φάσης στην οποία έχουμε ήδη μπει», αλλά αυτή πρέπει να γίνει με την «ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της χώρας». Και το πιο σημαντικό, γιατί αυτή η ανασυγκρότηση «θα είναι αυτοκριτική για την ώς τώρα πορεία μας». Περισσότερο από όλα αυτά, όμως, υπέγραψα διότι από την πρώτη μέχρι την τελευταία μου ταινία αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να μας δω «χωρίς την κομπλεξική εθνική αλαζονεία γι' αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε, αλλά και χωρίς ντροπή γι' αυτό που είμαστε», όπως αναφέρει το κείμενο.

* Ενέχει η κίνησή σας -πέραν της πρόθεσης- και μία δόση αυτοκριτικής;
- Οχι μόνο δεν νιώθω να σιώπησα, πολύ πριν αρχίσουν να ανησυχούν οι περισσότεροι, αλλά αντίθετα «κραύγαζα». Ισως να έπρεπε να έχω «κραυγάσει» λιγότερο. Δεν το έκανα με φωνές, το έκανα μέσα από τη δουλειά μου. Πράγμα που σας διαβεβαιώνω είναι κάτι απείρως δυσκολότερο από το να υπογράφεις κείμενα. Αυτή η δουλειά μάλιστα ήταν που με έκανε να δω από νωρίς και όχι όψιμα την ανάγκη διάλυσης και «ανασυγκρότησης» της χώρας. Τη διάλυση την καταφέραμε. Εύκολα. Να μας δω τώρα στην ανασυγκρότηση.

* Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι η κίνηση αυτή από την αρχή έγινε δεκτή με περισσή καχυποψία;
- Πολύ καλά κάνει όποιος είναι καχύποπτος. Και ακόμα καλύτερα θα έκανε αν ήταν και στο παρελθόν λίγο περισσότερο καχύποπτος, αντί να τρέχει με τα σημαιάκια να γεμίζει τις πλατείες και τώρα να ζητάει και ρέστα! Οπως σας είπα,

ΝΑ Ο ΤΡΟΠΟΣ...!

ΟΡΜΑ ΑΛΕΞΗ

Τροπολογία – προσθήκη για την αποκατάσταση των συντάξεων άγαμων θυγατέρων κατέθεσαν σε ν/σ του υπουργείου Οικονομικών βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
"Οι ισόβιες συντάξεις που παίρνουν οι άγαμες ή διαζευγμένες θυγατέρες, αδελφές και μητέρες αποθανόντων δημοσίων υπαλλήλων, είναι νόμιμες συντάξεις, ανταποδοτικού μάλιστα χαρακτήρα και όχι προνοιακού"
via

Δεν μπορείς να πετάς χρήματα σε εκστρατείες προβολής με αισθητική περασμένων δεκαετιών...

Φιλαράκι, ένα σε λέω: Very Macedonia

Από τα βασικότερα συστατικά για την επιτυχία μιας τουριστικής καμπάνιας είναι να προκαλέσεις τη ζήλια του «καταναλωτή» και να τη μετατρέψεις σε επιθυμία να επισκεφτεί το μέρος που προβάλεις. Όταν κοιτάς έναν τουριστικό οδηγό ή όταν χάνεσαι ανάμεσα σε φωτογραφίες και βίντεο στον ψηφιακό και διαδικτυακό κόσμο πρέπει να σου φεύγει ένα «αχ και να...» για τους εκεί κατοίκους. Μια εκστρατεία προβολής ενός τόπου, μιας περιοχής, δεν είναι ανάγκη να ακολουθεί τις επιταγές του σύγχρονου μάρκετινγκ, σκεφτείτε για παράδειγμα τον θρησκευτικό τουρισμό. Ωστόσο, δεν μπορείς στο 2013 να μην έχεις μια ιστοσελίδα ή μια παρουσία στα social media. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με την καμπάνια τουριστικής προβολής της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Η υπερσύγχρονη, πρωτότυπη και ιδιαίτερα καλαίσθητη ονομασία της «Very Macedonia», όμως, δεν έχει κάποιο site για να προβληθεί.

Την περασμένη Τρίτη διοργανώθηκε ολόκληρη παρουσίαση του πρότζεκτ και η σχετική εκδήλωση καλύφθηκε από τα Μέσα. Κι όμως,

Ένας κεντροαριστερός Τσίπρας;

Διάβασα το μανιφέστο των 58 – και δεν διαφώνησα. Πουθενά. (Ανησυχητικό: μήπως περιέχει πολλούς κοινούς τόπους;).   
Διάβασα και την παρατήρηση του Πάσχου Μανδραβέλη ότι ο μέσος όρος ηλικίας όσων το υπογράψανε είναι 57,5. (Ο ένας από τους λόγους που δεν το υπέγραψα, ήταν για να μην ανεβάσω κι άλλο τον μέσον όρο. Ο άλλος ήταν ότι δεν μου το πρότεινε κανείς).   

Τι λένε αυτοί οι εξηντάρηδες στον μέσο έλληνα που από τα 18 μέχρι το 50 είναι πνιγμένος στο άγχος; Τρέμει για την δουλειά του (αν την έχει ακόμα), για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Έχει ποτιστεί με τεράστιες δόσεις από θεωρίες συνωμοσίας που του «εξηγούν» τα αίτια της κρίσης. Περιμένει βίαιες ανατροπές και επαναστάσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα από την μία μέρα στην άλλη (όσο κι αν ξέρει ότι είναι δύσκολο). Και έρχονται εκεί 58 αξιοπρεπείς αλλά επαναλαμβανόμενοι διανοούμενοι και τον ταΐζουν βαρετό μπλα-μπλα.   
Ούτε ένας στους εκατό από εκείνους που θα έπρεπε, δεν διάβασε ολόκληρη την διακήρυξη. Αυτοί που την διάβασαν δεν την είχαν ανάγκη – λίγο πολύ ήξεραν τα θέματα και συμφωνούσαν.   
Μόνο η παρουσία ενός δυναμικού νέου πολιτικού θα μπορούσε να μεταφράσει αυτές τις αρχές σε δραστικό λόγο. Μόνο ένας χαρισματικός άνθρωπος στην ηλικία των πολλών φοβισμένων (από τα 35 μέχρι τα 45) θα μπορούσε να ενσαρκώσει μία αλλαγή. Εν πολλαίς αμαρτίες γηράσαντες πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος, ή αναμάρτητοι και ανύπαρκτοι όπως ο Κουβέλης θα έπρεπε να αποκλεισθούν a priori. Η δημοφιλία τους είναι μηδαμινή και η πειθώ τους ακόμα μικρότερη. 
Ναι, μας χρειάζεται ένας κεντροαριστερός Τσίπρας. Πιο καλλιεργημένος, πιο έξυπνος αλλά εξίσου γοητευτικός και ελκυστικός. (Ας μην γελιόμαστε: ο Τσίπρας είναι το 75% από το 20% του ΣΥΡΙΖΑ). Αν δεν βρεθεί κάποιος ουσιαστικός ηγέτης, δέκα διακηρύξεις να γράψουν 200 σοφοί, δεν θα γίνει τίποτα.
doncat.blogspot

Μια άγνωστη συνιστώσα του Αλέξη

Όσοι είμαστε γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας έχουμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις για την επιλογή του πρώτου σχολείου του παιδιού μας, με τους συνακόλουθους προβληματισμούς: «Ιδιωτικός ή δημόσιος σταθμός»; «Αγγλόφωνο ή ελληνόφωνο σχολείο»; «Μοντεσοριανή ή άλλη διδακτική μέθοδος;». Μεσούσης της κρίσης, μάλιστα, τα διλήμματα αυτά έχουν αποκτήσει υπερβολικές διαστάσεις, με τους γονείς να θέλουν ευλόγως να προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο μπορούν, ακόμη και με σημαντικές περικοπές σε άλλα έξοδα της οικογένειας.

Κάνω αυτόν τον πρόλογο διότι ανάλογους προβληματισμούς είχε προσφάτως και ο Αλέξης Τσίπρας. Ετσι μόνον μπορώ να εξηγήσω ότι επέλεξε να στείλει τον πρωτότοκο γιο του σε έναν από τους καλύτερους ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς της Αθήνας, στην Πλάκα. Και είμαι βέβαιος ότι ο κ. Τσίπρας έκανε -και τον τιμά αυτό- εκτενέστατη έρευνα πριν λάβει την απόφασή του, καθώς το εν λόγω σχολείο τυγχάνει και από τα ακριβότερα της πρωτεύουσας, με ετήσια δίδακτρα

Οι ανεπιθύμητοι συγγενείς

Η πρόσκληση των 58 για την κεντροαριστερά απευθύνεται με ένα κείμενο, μάλλον μικρό και πυκνό για την περίσταση. Συνήθως αυτά τα κείμενα βάζουν ένα χοντρό κόσκινο κάτω από την ιστορική συγκυρία και διαμορφώνουν πλέγμα θέσεων. Βέβαια, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία ιδρυτική διακήρυξη. Όμως, δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Η ζύμωση για την κεντροαριστερά γίνεται στα κεντρικά καθίσματα ενός ακροατηρίου που, μεταξύ μας, δεν διατηρεί την πολυτέλεια να διαφωνήσει στις λεπτομέρειες. Σήμερα η ιδεολογική διαφορά του κεντροδεξιού με τον κεντροαριστερό υφίσταται περισσότερο σε συμβολισμούς και λιγότερο στην ουσία. Και το πρόβλημα της κεντροαριστεράς είναι ίδιο με αυτό που ταλαιπωρεί το σώμα της πολιτικής μας ζωής: έχει να κάνει με τα πρόσωπα, όχι με τις ιδέες.

Η πρωτοβουλία των 58 δίνει μία κάποια διέξοδο. Δεν μεταφέρει φθαρμένα πρόσωπα που ψάχνουν καινούργια ρούχα. Αντιθέτως, έχει καινούργια πρόσωπα που προτίθενται να φορέσουν φθαρμένα πανωφόρια. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Η πολιτική έχει συμβάσεις και φόρμες που πρέπει να υπηρετηθούν. Ναι, καλώς να ορίσουν. Να φτιάξουν κόμμα, να συγκροτήσουν μηχανισμούς με ίντριγκες και ισορροπίες, να μπουν στη Βουλή, να γίνουν συνομιλητές της εξουσίας. Είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Κανονικοί, δημιουργικοί άνθρωποι που προσέρχονται στην πολιτική. Όχι επαγγελματίες της πολιτικής σε αναζήτηση νέου brand.

Τα αμήχανα θα αρχίσουν με την τριβή. Πώς θα ενσωματωθούν άλλοι πρόθυμοι στην πρωτοβουλία; Και τι θα γίνει αν πρόκειται για βαρίδια; Έχουν, άραγε, οι 58, τη διάθεση να υποδεχθούν ανεπιθύμητους  συγγενείς; Διότι αυτοί θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό και την απήχηση προς την κοινωνία. Θα πείτε ότι ακόμα και αν προσέλθουν, δεν θα τεθούν στην ηγεσία. Σωστά, αλλά ένας ανεπιθύμητος συγγενής δεν χρειάζεται να είναι στην κεφαλή του τραπεζιού για να σου χαλάσει το βράδυ. Αρκεί να έχει πιάσει καρέκλα. 

Κώστας Γιαννακίδης/protagon.gr

Καθένας μπορεί να είναι όσο καχύποπτος θέλει. Και μπορεί να κοιτάξει το μικρό του "μαγαζάκι"

Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Γρηγόρης Ψαριανός, στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τον Άρη Τόλιο.

* Για την πρωτοβουλία των 58 για την κεντροαριστερά:

Δημοσιογράφος: Την καχυποψία που αναπτύσσεται απέναντι σε αυτή την κίνηση τη θεωρείτε βάσιμη; 

Γ. Ψαριανός: «Δεν με απασχολούν καθόλου οι καχύποπτοι άνθρωποι, οι καχυποψίες, ακόμα και οι ιδεοληψίες ή οι εμμονές ορισμένων. Είναι ένας τεράστιος χώρος ο οποίος πρέπει να εκφραστεί. Είναι ένας χώρος αυτός, ο λεγόμενος της κεντροαριστεράς ή του δημοκρατικού σοσιαλισμού ή των προοδευτικών δυνάμεων... Είναι εξαιρετικά αισιόδοξο μήνυμα. Πρόκειται για μία πρωτοβουλία, που "κυοφορείται" εδώ και καιρό, την οποία πήραν κάποιοι

Πρόσκληση για μια Δημοκρατική - Προοδευτική Παράταξη

1. Έκκληση - πρόσκληση

Αυτό δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος.

Είναι έκκληση και πρόσκληση.

Απευθύνεται στους πολίτες, στα κόμματα, στις συλλογικότητες, στα πολιτικά πρόσωπα, στις συνδικαλιστικές, τις αυτοδιοικητικές και τις πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού.

Προσκαλεί όλους να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς ηγεμονισμούς.

Υπάρχουν στιγμές στην πορεία ενός έθνους που οι ιστορικές πολιτικές παρατάξεις είναι υποχρεωμένες να επαναθεμελιωθούν, να ορίσουν ξανά την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλιώς παρακμάζουν και εξαφανίζονται.

Η επαναθεμελίωση δεν γίνεται μόνο με προτάσεις, τεχνοκρατική επάρκεια, στόχους και εργαλεία. Χρειάζεται μια στρατηγική που να προβάλει τους εαυτούς μας στο μέλλον. Σε έναν Κόσμο που μεταβάλλεται, σε έναν χαοτικό καπιταλισμό και μιαν Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της. Χρειάζεται μια εικόνα της Ελλάδας στο μέλλον, βγαλμένη από την ιστορία της, που θα προσανατολίζει και θα συνθέτει όσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.

2. Στην εποχή της εθνικής ανασυγκρότησης

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια τέτοια στιγμή. Η κρίση εξακολουθεί να είναι βαθιά, όμως αλλάζει φάση και χαρακτήρα. Οι οικονομικοί κίνδυνοι παραμένουν, αλλά οι πολιτικοί παράγοντες από τους οποίους

τ' αγόρι μ'

just a girl @iZoiPouDenEzisa 

Είδα φωτογραφία Αβραμόπουλου με όπλο και μου ξανάρθε περίοδος.

about 7 hours ago 

via

Η προβοκάτσια της Αυγής

Ο αείμνηστος ηγέτης της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού συνήθιζε να λέει πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς είναι πως «δεν άφησε πεπονόφλουδα που να μην πατήσει». Σοφόν αν κρίνουμε από το πόσο γρήγορα έσπευσε το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η Αυγή, να υιοθετήσει τις απόψεις της Χρυσής Αυγής.

Να βάλουμε τα πράγματα με τη σειρά: τις ημέρες που γίνονταν οι συλλήψεις των κατηγορουμένων για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο βουλευτής της Χ.Α. Δημήτρης Κουκούτσης στράφηκε προς την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και απηύθυνε μια απειλή στους παρόντες βουλευτές: «Οταν νομίσουν ότι θα τελειώσουν με εμάς θα αρχίσουν με εσάς».
Χθες το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ διαλαλούσε με άλλες λέξεις την προειδοποίηση του χρυσαυγίτη βουλευτή. Ο τίτλος ήταν «Στήνεται προβοκάτσια! Κατά της Αριστεράς και των Κινημάτων». Το θέμα στις εσωτερικές σελίδες, που υπογράφει κάποιος Ειδικός Συνεργάτης, αναφέρεται σε ένα σχέδιο κάποιων «σκληρών» του Μαξίμου το οποίο θα ξεδιπλωθεί σε τρεις πτυχές· «συνιστώσες» τις αναφέρει, προφανώς χαριτολογώντας.
Η πρώτη πτυχή είναι ο «βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με την τοξική προπαγάνδα κατά της “αριστερής βίας”...». Δεν ξέρουμε σε τι χρησιμεύουν τα

5 στα όρθια (11/10/2013)

mhmadas.blogspot.gr

1. Από μικροί μάθαμε να μισούμε τους Εβραίους. Μας λέγαν ότι είχαν σταυρώσει το Χριστό. Ήταν κακοί άνθρωποι. Αργότερα, μπερδευτήκαμε λίγο όταν ακούσαμε ότι ο Χίτλερ τους έστελνε στα κρεματόρια, αλλά υποθέσαμε ότι ήταν μια διένεξη μεταξύ κακών. Δεν μας αφορούσε και πολύ. Μιλούσαμε για την Αντίσταση, το Στάλινγκραντ και την απόβαση στη Νορμανδία αλλά δεν μιλούσαμε πολύ για το Ολοκαύτωμα. Όταν μεγαλώσαμε και πήγαμε στο Πανεπιστήμιο  μισούσαμε τους Αμερικάνους και νιώθαμε ευτυχείς που αυτοί υποστήριζαν τους Εβραίους, τους οποίους, ούτως ή άλλως, εμείς μισούσαμε. Ήταν τότε που μάθαμε να αγαπάμε τη Φατάχ, τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και ότι άλλο φρικιαστικό κυκλοφορούσε στην περιοχή επειδή ζωνόταν δυναμίτη και τίναζε τα γυναικόπαιδα στον αέρα. Τα γυναικόπαιδα των Εβραίων.  Στην άθλια διαμάχη των στρατοκρατών εγκληματιών και των δύο πλευρών, εμείς σταθερά μισούσαμε τους Εβραίους. Γενικώς. Ώσπου ο Σαμαράς αποφάσισε να χτυπήσει τη ΧΑ. Τότε μπήκαμε στα χοντρά διλήμματα. Ο δεξιός ο Σαμαράς, ένας κακός εναντίον ενός άλλου μεγαλύτερου αλλά πάντα δεξιού κακού; Γίνεται; Λογικά όχι. Εκτός κι αν βάλλουν το χέρι τους άλλες σκοτεινές, παγκόσμιες δυνάμεις για δικούς τους αλλότριους σκοπούς. Ποιοι; Ευκολάκι. Οι Εβραίοι. Αυτοί που σταύρωσαν το Χριστό. Ήρθαν τώρα να σταυρώσουν και την Αριστερά. Άτιμη φάρα.   
2. Με την επιλογή του Γιώργου Προκοπάκη στη θέση του προέδρου της ΝΕΡΙΤ ήρθαν και πάλι οι δαίμονες στην αυλή μας. Γιατί είναι δεδομένο και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι  τις δημόσιες υπηρεσίες τις διοικούν μόνο παλιάνθρωποι και άνθρωποι του ΔΟΛ που είναι σαφώς χειρότεροι και από τους παλιανθρώπους. Γιατί ο ΔΟΛ είναι ένα διαχρονικό απόλυτο κακό. Αν δε αυτοί προέρχονται από ή ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, ε τότε είναι ακόμα χειρότεροι αφού είναι και ξεπουλημένοι. Είναι πολλοί αυτοί που γουστάρουν να βλέπουν τους χειρότερους να ανεβαίνουν. Γιατί οι χειρότεροι είναι το πρότυπό τους. Όταν λοιπόν βρίσκεται κάπου  - κάπου κανένας «τρελός» που θέλει να βάλει το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη, κάποιος καθαρός που πήρε την απόφαση να

Η νέα πράσινη εποχή εκκίνησης: το Ευρωπαϊκό «Πράσινο new deal»

Οικολογικός οπισθοδρομισμός και οικολογική ανανέωση: η Πράσινη επανάσταση / του Ραλφ Φουκς   
Öko-Biedermeier vs. ökologische Moderne: Die grüne Revolution 

© Blätter (μετάφραση: «μετά την κρίση»)
Ο Ralf Fücks είναι πολιτικός και διανοούμενος, πρώην Πράσινος δήμαρχος της Βρέμης

Στις πρόσφατες εκδόσεις των «μπλάτερ», δημοσιεύθηκαν κείμενα του Χάραλντ Βέλζερ (Harald Welzer) και των Ἐντουαρντ και Ρόμπερτ Σκιντέλσκι (Edward και Robert Skidelsky) που διαβάζοντάς τα δεν απέφυγα ένα αίσθημα déjà vu. Οι παραλληλισμοί με τις απαρχές της οικολογικής συζήτησης στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 είναι φανεροί: αρχίζουν από την προειδοποίηση για τις καταστροφικές συνέπειες της διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης και την κριτική του καταναλωτισμού ως μορφής αλλοτρίωσης, και φθάνουν μέχρι το αίτημα για αυτοσυγκράτηση ως αντι-πρότυπο στην επεκτατική νεωτερικότητα.

«Οι κοινωνίες που γηράσκουν είναι πιθανώς πιο ευεπίφορες στην απαισιοδοξία για το μέλλον. Προτεραιότητά τους είναι συντηρητικές αξίες, όπως η ασφάλεια, η σταθερότητα, η επιβράδυνση -όχι η ανάληψη κινδύνων, οι καινοτομίες και η ανάπτυξη»

Γιατί αυτή η αναβίωση; Όταν η μεγάλη πολιτική φαίνεται ανίκανη ή απρόθυμη ν' αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την παγκόσμια οικολογική κρίση, είναι δελεαστικό να εναποτίθεται κάθε ελπίδα στη δράση των πολιτών που ξεκινά από ηθικά κίνητρα και στην αντιστασιακή δυναμική των πρωτοβουλιών της βάσης. Και πραγματικά, βασικοί δείκτες δείχνουν να επιταχύνεται η διάβρωση των φυσικών θεμελίων της ζωής: οι εκπομπές των θερμοκηπικών αερίων αυξάνονται από έτος σε έτος· η απώλεια γόνιμων εδαφών παίρνει μορφές απειλητικές· το πόσιμο νερό σε πολλές περιοχές του κόσμου γίνεται σπάνιος φυσικός πόρος· η ληστρική εκμετάλλευση των τροπικών δασών συνεχίζεται και ο κατάλογος των απειλούμενων ειδών του φυτικού και ζωικού βασιλείου γίνεται όλο και μεγαλύτερος.
 Όταν μεγαλώνει ο φόβος της κατάρρευσης, ανθεί η κριτική του τεχνικού πολιτισμού. Και αυτό δεν είναι κάτι νέο: από την εποχή του πύργου της Βαβέλ, η

Εσύ, τι χρώμα βραχιολάκι θέλεις;

Του Άγη Βερούτη

Δεν έχει συνταγματική βάση φόρος, τέλος ή εισφορά (χρηματική πληρωμή στο δημόσιο) με υποχρεωτικό χαρακτήρα, που να μην υπόκειται στους περιορισμούς της συνεισφοράς στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις και την αρχή της αναλογικότητας, όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Στην Ευρώπη, όταν οι εισφορές εισπράττονται από την εφορία, όπως και εδώ τελευταία θέλουν να εφαρμόσουν, όντως οι Ευρωπαίοι υπολογίζουν τις εισφορές με βάση το εισόδημα του ασφαλισμένου και δίνουν σημαντικές απαλλαγές στους αδύναμους οικονομικά.

Σε αρκετές χώρες μάλιστα υπάρχει ελευθερία επιλογής πληρωμής του συνταξιοδοτικού μέρους της εισφοράς, ή όχι, ανάλογα με τη δυνατότητα του ελεύθερου επαγγελματία ή μικρού επιχειρηματία. Όμως φυσικά το ύψος της σύνταξης υπολογίζεται αναλογικά με την πληρωμή των εισφορών. Ή μη.
Στο θέμα των συντάξεων του ΟΑΕΕ και όχι μόνο, οι εισφορές είναι ποσά προς αναδιανομή. Με άλλα λόγια, τα χρήματα που δίνει ο ασφαλισμένος του ΟΑΕΕ δεν προστίθενται σε κάποιο κεφάλαιο που αποταμιεύεται υπέρ του εισφέροντος, αλλά αναδιανέμεται στους τωρινούς συνταξιούχους, όπως ακριβώς ένας φόρος.

Πρόκειται ουσιαστικά περί φόρου, ο οποίος μάλιστα βεβαιώνεται με αυθαίρετη επιβολή από το κράτος, ανεξάρτητα αν ο φορολογούμενος μικρομεσαίος

η «κοσμάρα της Αριστεράς»

Διαβάζοντας τον αντιμνημονιακό κ. Λιάκο

Θεόδωρος Ζαρέτος
Διαβάζοντας στη «Μεταρρύθμιση» το άρθρο του κ. Αντώνη Λιάκου, με τίτλο: «Με ποια στρατηγική θα αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή», αναρωτήθηκα ποιος να είναι ο αποδέκτης του.
Το άρθρο ξεκινά με την άποψη ότι η χρήση του όρου «συνταγματικό τόξο» συνιστά πολιτικό αναχρονισμό, επειδή είναι όρος του παρελθόντος και κατά συνέπεια δεν προσφέρεται για να εκφράσει την ουσία του αντιφασισμού όσων δυνάμεων τον αντιμάχονται. Γράφει:

«Καταρχήν αυτή η έννοια συνταγματικό τόξο είναι καθυστερημένο αντίγραφο από την Ιταλία και χρησιμοποιήθηκε για να αποκλείσει τους νεοφασίστες του M.S.I. και να περιγράψει τα κόμματα της Ιταλίας μετά τη συντριβή του Μουσσολίνι».

Ακατανόητο, διότι και η δημοκρατία και ο φασισμός, όροι του παρελθόντος είναι, αλλά όταν θέλουμε να περιγράψουμε π.χ. το Άουσβιτς, χρησιμοποιούμε τον όρο Φασισμός και όταν θέλουμε να περιγράψουμε το σημερινό μας πολίτευμα χρησιμοποιούμε τον όρο Δημοκρατία. Αμφιβάλλω αν ο κ. Λιάκος χρησιμοποιεί άλλους όρους για να εκφράζει την ουσία του Άουσβιτς και την ουσία του πολιτεύματός μας. Εκτός εάν το Άουσβιτς το σχεδίασε και το εκτέλεσε ο Φούφουτος ή εάν «η χούντα δεν έπεσε το ’73, μαζί θα την ξεκάνουμε σε τούτη την πλατεία».

Καθαρά λόγια πια. Καμία σχέση δεν έχει η προέλευση και η παλαιότητα ενός όρου, με την δυνατότητα ή αδυναμία του να εκφράζει και στις μέρες μας ένα πραγματικό περιεχόμενο. Καμία!
Όταν λοιπόν λέμε συνταγματικό τόξο σήμερα στην Ελλάδα, εννοούμε τα

Δεν τα ξέραμε αυτά, αλλά τώρα που τα μάθαμε...

«Αμερικανοεβραϊκές και αμερικανοελληνικές οργανώσεις έρχονταν στην Ελλάδα και πίεζαν για τη Χρυσή Αυγή. Σαφώς έπαιξε ρόλο αυτό στις εξελίξεις.
Σαφώς ο πρωθυπουργός έπρεπε να τους πει κάτι».
 Ο ευκλεής Αντώνης Ρουπακιώτης πρέπει να έπαθε... χρυσαυγέ, γιατί τέτοια δήλωση -ακόμα και να είναι αλήθεια- δεν γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Στην ανάγκη αν ήθελε να πει την αλήθεια μπορούσε να πει απλά «πίεζαν οι Αχέπανς και αμερικανική οργάνωση B’nai B’rith» και άσε τους άλλους να λένε ποιοι είναι οι Ελληνοαμερικανοί και ποιοι οι σιωνιστές. Υπάρχει  όμως και η θεωρία συνωμοσίας. Ότι ο Ρουπακιώτης έβγαλε την υπόθεση γιατί η Αριστερά δεν θέλει τη Χρυσή Αυγή να βαρέσει διάλυση, αφού εκτιμά ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των ψήφων θα πάει στη Ν.Δ.

 Τώρα η Χ.Α. θα μπορεί να λέει ότι στην Ελλάδα την πολιτική υπαγορεύουν οι Εβραίοι. «Το είπε μέχρι και ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης». Και γιατί το είπε; Τον ρώτησε κάποιος συγκεκριμένα; Όχι. Το είπε για να είναι τα πάντα on the record; Τότε θα το έλεγε το καλοκαίρι. Το είπε μπας και μετά την αποκάλυψη οι ψηφοφόροι πουν:

Θεσσαλονίκη και αισθητική κατήφεια

Νίκος Φωτίου / egnatiapost.gr [via]

Είναι γνωστό ότι το παρελθόν και η μνήμη σε μεγάλο βαθμό ανακατασκευάζονται και ότι η παράδοση συχνά επινοείται προκειμένου να αξιοποιηθεί «καταλλήλως» (Ε. Hobsbawm). 
Έχει, επίσης, ειπωθεί (Aldo Rossi, αρχιτέκτονας) ότι κάθε τόπος διαθέτει και εκπέμπει ένα genius loci, δηλαδή ένα πνεύμα, πνοή αέρα αλλά και νόημα, αισθητική εικόνα και ατμόσφαιρα.
Ιδού, λοιπόν, τι σκέφτομαι και τι νιώθω, όταν, ως κάτοικος και περιπατητής της Θεσσαλονίκης, αντικρίζω μιαν όψη του αισθητικού προσώπου της πόλης: Τα δημόσια γλυπτά.

Το νεότερο παρελθόν της χώρας, και ιδιαίτερα της «ακριτικής» μέχρι πρόσφατα Θεσσαλονίκης, μαγειρεύτηκε βάσει ενός μείγματος επιλεγμένων ιδεολογικών στοιχείων. Στη χύτρα έπεσαν και ανακατεύτηκαν με την ιδεολογική κουτάλα, πήραν μερικές βράσεις και σερβιρίστηκαν ως τουρλού: Το «άφθαρτον κλέος των αρχαίων Ελλήνων» (με ευνουχισμό των βαρβάτων διονυσιακών τους στοιχείων), «το αίμα και οι θυσίες των προγόνων», το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», το «ανάδελφο έθνος», η «πολεμική αρετή των Ελλήνων», οι ποικίλοι «επίβουλοι εχθροί», ο «από βορράν κίνδυνος» κ.ά. 

Η Ιστορία στένεψε, μεταβλήθηκε σε εργαλείο εθνικού φρονηματισμού, κατέληξε σειριακή αφήγηση ηρωικών και πένθιμων γεγονότων, πράξεων, προσώπων και καλογερίστικου τύπου χριστιανικών διδαχών. Ο υπέρμετρος ηρωισμός, ο

Simple Balkanopolitics

 Χθεσινή δήλωση του Γραμματέα της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Βούτση, σχετικά με το ζήτημα της «ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ»:
Θεωρούμε πολύ σοβαρό το ότι ο κ. Μητσοτάκης έβαλε σε διαβούλευση το θέμα της «Διαύγειας» για μόλις 48 ώρες, όπου υπάρχει μια σχετική διάταξη που ακυρώνει επί της ουσίας την πολύ σοβαρή κατάκτηση, αν θέλετε να το πούμε, να δημοσιεύονται όλες οι πράξεις της Διοίκησης και όλες οι πράξεις των Υπουργείων, με την έννοια ότι δίνει τη δυνατότητα της αυτοεξαίρεσης των υπευθύνων.
Μπορεί δηλαδή ένας παράγων, όπως είναι ο Υπουργός ή το Υπουργείο Οικονομικών, να αποφασίσει να μην αναρτήσει κάτι.
Το λέμε δημοσίως: είναι εντελώς απαράδεκτο, και σας λέμε ότι δεν πρέπει να γίνει δεκτό, διότι η «Διαύγεια» ήταν μια σοβαρή προσπάθεια, προς το καλό και της Διοίκησης και της διαφάνειας, δηλαδή το γεγονός ότι μπορεί και ο πολίτης να αναφέρεται στη «Διαύγεια» και στις αναφορές που αναρτώνται σε αυτήν.

 Όμως, στις 30 Ιουνίου του 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη Διαύγεια.
Κι όχι απλώς το καταψήφισε. Σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας είχε μπροστά του έναν ολοκαίνουριο και πρωτοποριακό θεσμό, επέλεξε να λαϊκίσει με αισχρό τρόπο για το σκάνδαλο της Siemens(!) και φυσικά να αναφερθεί στο...Μνημόνιο.

Να ένα απόσπασμα:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ (Υπουργός  Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης):  Γιατί δεν το ψηφίζετε;
ΑΛΕΞΙΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ (Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς): Μισό λεπτό, κύριε Υπουργέ. Ο κύριος Πρωθυπουργός δεν είχε την καλοσύνη να κάτσει να με ακούσει και να απαντήσει στο ερώτημά μου. Να απαντήσετε εσείς.
Θα υπήρχε, λοιπόν,

Ξέρεις Κάτι Ψηφοφόρε; Εσύ Φταις!

tyxaios.blogspot
Όσο κι αν νυχθημερόν λυσσομανά η επικοινωνιακή καταιγίδα με επίκεντρο τη Χρυσή Αυγή, μια άγαρμπη κυβερνητική προσπάθεια ανιστόρητων παραγοντίσκων να εκδιώξουν το φασισμό και τη βία με τη λογική τηλεοπτικού πρωινάδικου σε ό,τι αφορά στο πολιτικό επίπεδο της υπόθεσης, αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο πως η επαναλαμβανόμενη αποτυχία επιλογής αξιόλογου πολιτικού προσωπικού δεν πηγάζει καθόλου από την ένδεια ή την καθ' οδόν μετάλλαξη των πολιτικών μας, αλλά στην αδυναμία των ψηφοφόρων να πράξουν το καθήκον τους με τρόπο λελογισμένο.
Απλούστερα, αγαπητέ ψηφοφόρε, αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, εσύ είσαι ο απολύτως υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει γύρω σου.

Εσύ ψήφισες  την "αλλαγή", παρέχοντας πολιτική ισχύ σε εκείνους που απροκάλυπτα δικαιολογούσαν "δωράκια στον εαυτό τους" κι εσύ ήσουν που ψήφιζες όσους διόριζαν αφειδώς καθαρίστριες και διοικητικούς υπαλλήλους σε χιλιάδες (ναι! χιλιάδες!) Οργανισμούς τύπου "Κωπαΐδας". 
Εσύ ψήφιζες όσους σήμερα βρίσκονται ελεγχόμενοι από τη Δικαιοσύνη για μίζες, και μη μου πεις ότι το

Με κυνηγάει η Μάνδρου

Ρέα Βιτάλη
Μέρες και μέρες έχω να γράψω. Για να καταφέρω να γράψω πρέπει να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μου τις πληροφορίες. Μα δεν υπάρχει ούτε ένας πόντος χώρου, στο μυαλό. Τόσο που με βομβαρδίζουν με στοιχεία. Κλειδωμένο το δωμάτιο ανάλυσης. Είπα πληροφορίες; Κι αυτό ακόμα θέλει επεξήγηση. Οι ίδιες ακριβώς πληροφορίες, μου δίνονται επαναληπτικά. Και φαντάζουν σαν πολλές πληροφορίες, ενώ είναι οι ίδιες. Πώς να σας το πω; Σαν να μου εμφυτεύουν σβούρα πληροφορίας που γυρίζει-γυρίζει μέσα μου και με ζαβλακώνει αντί να με ξυπνάει. Η ίδια ακριβώς εικόνα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Τόσες φορές που λες ότι λειτουργεί για να ξεθυμαίνει το πρώτο σοκ, να ξεχάσω την πρώτη μου αντίδραση. Αντέχω σε δοσολογία που συνεχώς αυξάνει ενώ παράλληλα ελαφρώνει το όλον μέχρι που να μου γίνεται οικείο. Μου σακατεύουν την κρίση. Είδα δυο κράνη με το σήμα του ναζισμού γύρω στις 1.000 μεταδόσεις. Είδα τη γυναίκα του Μιχαλολιάκου να φτύνει και να κλείνει το πορτ μπαγκάζ τόσες φορές που μετατοπίστηκε η σκέψη μου τελικά στο πορτ μπαγκάζ. Όλες οι εκπομπές αναμετέδιδαν την ίδια εικόνα. Μέχρι και οι μαγειρικής. Αντί για κατσαρόλες είχαν τα κράνη με τα ναζιστικά σήματα. Ο Κωστάκης ζωγράφισε στο σχολείο ένα όπλο και αλυσίδες. Έκανε και ψηφοφορία καταγράφοντας ψήφους. Ούτε μια για Χρυσή Αυγή. Είχε και δυο ψήφους «Βουλή» σκέτο. Σκέφτεται να ιδρύσει κόμμα. ΚΟΣ. Τι μπολιάζουμε τα παιδιά;
Και μέσα σ΄ όλα αυτά έχω την ιέρεια του δικαστικού ρεπορτάζ Ιωάννα Μάνδρου να με καταδιώκει. (Παίζει και να τη ζηλεύω). Είναι μια γυναίκα με σταθερή φωνή, σταθερό μαλλί, σταθερό πρόσωπο. Όλα σταθερά και μη αμφισβητήσιμα. Με το που βγαίνει στο γυαλί τη

Εκπαιδευτικοί που δεν έχουν θέση στο σχολείο του μέλλοντος

Μαρία Σαχινίδου

H Ελένη είναι Μαθηματικός σε λύκειο.
 Τις προάλλες ο Κυριάκος, μαθητής της θετικής κατεύθυνσης στη Γ΄ τάξη, την πλησίασε πολύ συνεσταλμένα και της εκμυστηρεύτηκε ότι και οι δύο γονείς του είναι άνεργοι.
Δυόμισι χρόνια η μάνα του και τρεις μήνες τώρα ο πατέρας του.
Δεν μπορούν λοιπόν, να του πληρώσουν φροντιστήρια.
Τη ρώτησε αν θα μπορούσε να του δίνει κάποιες δύσκολες ασκήσεις, για να ασχολείται μόνος του στο σπίτι ή αν θα μπορούσε να τον παραπέμψει σε σχετικά sites, ώστε να κατεβάζει ασκήσεις από κει.
 Η Ελένη αποφάσισε να βοηθήσει. Όχι μόνο δίνοντάς του ασκήσεις.
Πήρε άδεια από  το Διευθυντή της και δημιούργησε ένα τμήμα μαθητών που θέλουν να μάθουν, που θέλουν να πετύχουν και η οικονομική κρίση τούς κατατάσσει σε έναν άνισο αγώνα με όσους μπορούν ακόμα να παρακολουθήσουν μαθήματα εκτός σχολείου.
 Το παράδειγμά της ακολούθησαν κι άλλοι συνάδελφοί της.
Δυο φορές την εβδομάδα το σχολείο γίνεται

Η Ελλάδα μπροστά στον υποβιβασμό. Ένα κεντροαριστερό μανιφέστο

του Μάνου Ματσαγγάνη

The Athens Review of Books

Βιβλιοπαρουσίαση: Τάσος Γιαννίτσης, Η Ελλάδα στην κρίση, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2013, σελ. 275

1. Η ουτοπία της Μεταπολίτευσης (και το αναπόφευκτο τέλος της) 
Το 1975, ένα μόλις χρόνο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας (ανά κάτοικο, σε όρους ίσης αγοραστικής δύναμης) ήταν ίσο με το 88,5% του μέσου εισοδήματος των 15 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι το 2004 (δηλαδή πριν την διεύρυνση προς τις χώρες του πρώην «Ανατολικού μπλοκ», συν Μάλτα και Κύπρο). Με άλλα λόγια, το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα ήταν μόλις 11,5% χαμηλότερο από αυτό του μέσου Δυτικοευρωπαίου. Όπως είναι γνωστό, εκείνη περίπου την εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, υπό το βάρος των πετρελαϊκών κρίσεων, εξαντλείται η «Χρυσή Τριακονταετία» των απρόσμενα υψηλών ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης που είχε ξεκινήσει την επαύριο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έκτοτε η ευρωπαϊκή οικονομία συνεχίζει μεν να αναπτύσσεται, αλλά με αισθητά χαμηλότερες επιδόσεις από ό,τι πριν.
Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα αρχίζει να χάνει έδαφος σε σχέση με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη, ιδίως στη «χαμένη δεκαετία» του ’80. Παρά τη σχεδόν γενική ευφορία, στην πραγματικότητα η πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, συμπίπτει με μια παρατεταμένη περίοδο σημαντικής απόκλισης: Το μέσο εισόδημα, σε όρους ίσης αγοραστικής δύναμης, υποχωρεί από 87,0% του μέσου όρου της ΕΕ-15 το 1981 σε μόλις 75,3% το 1989. Στη συνέχεια πέφτει και άλλο (σε σχετικούς πάντοτε όρους): 73,3% το 1993, 71,6% το 1996.

Το 1996 αποδεικνύεται έτος καμπής. Η απόκλιση σταματά τότε (72,4% το 1997, 72,3% το 2000), και μετά αντιστρέφεται εντυπωσιακά καθώς η Ελλάδα γίνεται μέλος της Ευρωζώνης (82,3% το 2004), και μάλιστα σε συνθήκες σταθεροποίησης του δημόσιου ελλείμματος και του δημοσίου χρέους. Αντίθετα, στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, η σύγκλιση με την Δυτική Ευρώπη επιβραδύνεται ή υποχωρεί

Η εμπνευσμένη ομιλία ενός ξεχωριστού ´Ελληνα!

Οι κοινωνίες συχνά αυτοκτονούν αλλά διαθέτουν και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

 Φώτης Γεωργελές / athensvoice.gr

Το πρώτο κάλεσμα για την Πλατεία Συντάγματος έγινε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Οι διαμαρτυρίες θα ήταν σιωπηλές, χωρίς πανό και κομματικά συνθήματα. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι, και επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά ότι το Μέσον δεν είναι το μήνυμα. Ο παλιός κόσμος πήρε πάλι την κατάσταση στα χέρια του. Συνήθιζα κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά να ανεβαίνω τη Σταδίου μέχρι την πλατεία. Έβλεπα τι συνέβαινε αλλά δεν ήθελα ακόμα να το παραδεχτώ. Είχα γράψει μάλιστα ένα άρθρο για να δικαιολογήσω την κατάσταση, περισσότερο στον εαυτό μου: Κάπως έτσι, έλεγα, πολιτικοποιείται ο κόσμος, σιγά σιγά, στο δρόμο. Μέχρι να βρει το δρόμο του.

Ο δρόμος που βρήκε ήταν κάπου ανάμεσα στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Πρώτα εμφανίστηκαν κάποιοι συνδικαλιστές με πορτοκαλί γιλέκα. Το πρωί είχαν απολογηθεί στον εισαγγελέα για τις παράνομες επιχορηγήσεις από τη ΔΕΚΟ στην οποία εργάζονταν. Μετά ήρθαν επίσημα τα συνδικάτα, μετά οι πολιτικές οργανώσεις και κάποια κόμματα. Μετά ήρθαν κάτι μαραθωνοδρόμοι από τη Σπάρτη με χλαμύδες, μετά οι μητροπολίτες Πελοποννήσου με τα ιερά λάβαρα και τα άμφια, οι παλαιοημερολογίτες, κάτι εχθροί του 666, οι σύλλογοι αποστράτων, κάτι φρικιά από την Ανάφη, που έστησαν τις σκηνές τους στο γκαζόν, οι χούλιγκαν και, τέλος, τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια.Μετά άρχισαν τα βίαια επεισόδια, τα μάρμαρα, οι συγκρούσεις, έσπαζαν οι βιτρίνες των ξενοδοχείων, έφευγαν οι τουρίστες από την Αθήνα. Όταν επιτέθηκαν σε ένα δημοσιογράφο και τον έστειλαν στο νοσοκομείο, όσοι ήταν εκεί τις πρώτες μέρες είχαν ήδη φύγει. Άλλοι πια αποτελούσαν αυτό το ηρωικό κίνημα των Αγανακτισμένων.

Την προηγούμενη Τετάρτη, στο Θέμιδος Μέλαθρον, η δικαιοσύνη ήταν

Νικήτας Κλιντ: “Δε γίνεται να ζεις κάτω από το φόβο”

Θεοδόσης Μίχος /popaganda.gr

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, η αναξιοπιστία του Τύπου και η "χαμένη μπάλα" μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Η όλη φάση στην ΕΣΗΕΑ ξεκίνησε από τους φίλους του Παύλου, την επομένη της νύχτας του θανάτου του και στην κηδεία, επειδή βρέθηκε εκεί όλη η χιπ-χοπ σκηνή.
Βόηθησε και το ότι ο Μιχάλης Μυτακίδης ήταν θετικός, γιατί ο Παύλος ξεκίνησε από εκεί. Μπορεί όλο αυτό να ήταν για μια μέρα, μπορεί να ήταν για παραπάνω, δεν ξέρω, μπορεί να ήταν λίγο αστείο, ότι μαζεύτηκαν κάτι ράπερς στην ΕΣΗΕΑ, αλλά αν το σκεφτείς λίγο κοινωνιολογικά-ανθρωπολογικά, στην Ελλάδα ίσως και να μην έχει ξαναγίνει κάτι ανάλογο και με τόση ειλικρίνεια από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα τα τελευταία χρόνια.
Χάρηκα πολύ όταν το είδα να γίνεται πραγματικότητα, κάτι που θα φαινόταν εξωγήινο, αν το έλεγες στα χιπ χοπ φόρουμ που μιλάνε όλοι οι πιτσιρικάδες. Θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό τους έκανε να σκεφτούν λίγο περισσότερο.

Το χειρότερο είναι η ελληνική νοοτροπία, το ότι ο καθένας νοιάζεται για το μαγαζάκι του, τη φράξια του. Αυτό σε κάποιο βαθμό είχε περάσει στο χιπ-χοπ. Οπότε το ότι καταφέραμε και μιλήσαμε λίγο πιστεύω ότι έκανε καλό σ’όλους μας.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε χάσει τη μπάλα, για να το πω απλά. Αυτοί που μιλάνε για κρεμάλες και μνημόνια και κακούς ξένους – όλως τυχαίως αυτή η ρητορική ταυτίζεται με της Χρυσής Αυγής – δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Ηλίας Ηλιού ή ποιος είναι ο Λαμπράκης και εν έχουν μεγάλη σχέση με την Αριστερά.
Φωνάζουν διάφοροι “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ” χωρίς να έχουν

Αντίλογος στον Φώτη Κουβέλη

Κίμων Χατζηµπίρος

Εκτιμώ τον Φώτη Κουβέλη, τόσο ως έντιμο και αξιόλογο άνθρωπο όσο και ως σοβαρό και ικανό πολιτικό. Πιστεύω ότι η υπεύθυνη και τολμηρή υποστήριξη της τρικομματικής κυβέρνησης το 2012 ήταν μια πολιτική κίνηση που διέσωσε το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας.
Δεν είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, ούτε συμμετείχα στο Συνέδριο που την εξέλεξε το 2011, αφού ο Τομέας Παιδείας δεν μου έκανε την τιμή να με ορίσει σύνεδρο. Αν ωστόσο ήμουν παρών κατά την ομιλία του Φώτη Κουβέλη στην συνεδρίαση της 21/9/2013, θα απαντούσα μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα.
Η στιγμή είναι κρίσιμη. Η χώρα στενάζει, αλλά διακρίνεται στο βάθος κάποια αμυδρή ελπίδα. Η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σε δημοσκοπικό κατήφορο και χάνει πολύτιμα στελέχη. Απαιτείται λοιπόν ένας λόγος συγκεκριμένος, τεκμηριωμένος, αποτελεσματικός. Αντ’αυτού προτείνουμε αοριστολογίες και γενικολογίες και καυχόμαστε ότι «εμείς δεν ψηφίσαμε τα μνημόνια».
Ο επί θύραις κίνδυνος από την ακροδεξιά δεν απαιτεί έκτακτα νομοθετικά μέτρα αλλά αποφασιστική και συνεπή εφαρμογή των υπαρχόντων νόμων, ενδεχομένως με μικρές συμπληρώσεις. Μάλλον άχρηστες είναι οι υπερβολές, όπως αυτή που αντιπροσώπευε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο της ΔΗΜΑΡ.
Η έκφραση «η κοινωνία έχει υπερβεί τα όρια της αντοχής της» είναι λαϊκισμός αταίριαστος σε αριστερό κόμμα. Τί να πουν τότε τα δισεκατομμύρια των φτωχών του πλανήτη;
Όταν κατηγορούμε την «κυρίαρχη αφήγηση της απαρέγκλιτης εφαρμογής του μνημονίου» και ζητούμε «το πρόγραμμα να υποστεί ουσιαστικές αλλαγές», οφείλουμε να ορίσουμε ποια θα μπορούσε να είναι η μη απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου και να δώσουμε όνομα στις ουσιαστικές αλλαγές. Τί συγκεκριμένα προτείνουμε για να

10 σκέψεις για τη μη προφυλάκιση

Δημήτρης Φύσσας

Γράφω το σημείωμα αυτό ενώ έχουν κριθεί μη προφυλακιστέοι οι τρεις βουλευτές της Χρυσής Αυγής (οι κ. Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος- εξαιρέθηκε και κρίθηκε προφυλακιστέος ο κ. Λαγός) και δεν έχει ακόμα απολογηθεί ο αρχηγός τους κ. Νίκος Μιχαλολιάκος.

Α. H μη προφυλάκιση δεν είναι αθώωση. Οι κατηγορούμενοι παραμένουν κατηγορούμενοι για σύσταση και συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, με πάρα πολλές επιμέρους κατηγορίες ο καθένας.

Β. Η μη προφυλάκιση δεν αποτελεί πρόκριμα για αθώωση. Οι κατηγορούμενοι μπορεί στη δίκη να καταδικαστούν ή ν΄αθωωθούν.

Γ. Το νόημα της προφυλάκισης είναι, πρώτο, να μην μπορούν αν κάνουν εγκληματικές πράξεις και, δεύτερο, να μη μπορούν να φύγουν από τη χώρα, μέχρι να γίνει η δίκη τους. Πιστεύει κανείς ότι, όπως είναι τα πράγματα, θα κάνουν κάτι από τα δύο, τα συγκεκριμένα, προβεβλημένα στελέχη;

Δ. Πολύ καλά έκαναν οι ανακριτές και οι εισαγγελείς, αφού έτσι έκριναν. Αυτό θα πει ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Ε. Η έρευνα για τη Χρυσή Αυγή έχει μόλις αρχίσει. Τα ευρήματα προκύψανε σχεδόν αποκλειστικά από την έρευνα για το φόνο του Παύλου Φύσσα. Πολλά άλλα, ακόμα και για τον ίδιο αυτό το φόνο, πρόκειται ν΄ αποκαλυφτούν. Πολύ περισσότερο γι΄ άλλα πιθανά κακουργήματα. Η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία γι΄ αυτό ζήτησε περαιτέρω χρόνο.

ΣΤ. Οι ανακριτές μπορεί να ξανακαλέσουν τους κατηγορούμενους, στη βάση νέων δεδομένων, και να τους κρίνουν προφυλακιστέους - ή και πάλι να μην τους κρίνουν.

Ζ. Οι αρχές μπορεί να βρουν στοιχεία και εναντίον άλλων χρυσαυγιτών, βουλευτών ή όχι, ανάλογα με την πορεία των ερευνών. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε νέο κύκλο συλλήψεων συμπληρωματικών κατηγοριών – απολογιών – προφυλακίσεων.

Η. Η πολιτική πλευρά (πιθανή άρση ασυλίας, πιθανή τροποποίηση νομοθεσίας, αλλαγή καθεστώτος χρηματοδότησης των κομμάτων κλπ) δεν έχει ακόμα καν αρχίσει να κινείται.

Θ. Όσοι πανηγυρίζουν (Χρυσή Αυγή) ή «κλαίνε» (αντίπαλοί της) βιάζονται πολύ και κρίνουν συναισθηματικά, με βάση το θυμικό, το θεαθήναι και τις άμεσες εντυπώσεις. Η υπόθεση έχει πολύ ψωμί και θα έχει πολλά «γυρίσματα». Αυτό ισχύει και για την όποια απόφαση παρθεί σε λίγες ώρες για τον κ. Μιχαλολιάκο.

Ι. Έχω τη γνώμη ότι η Χρυσή Αυγή, από τώρα μέχρι τη δίκη της, δε θα δράσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να ενισχύσει περαιτέρω το εναντίον της κατηγορητήριο.
athensvoice.gr

Πέντε πράγματα που οφείλετε να γνωρίζετε για την κλιματική αλλαγή, από το στόμα μερικών πολύ έξυπνων ανθρώπων

ppol.gr

Jason Samenow 

Five things you must know about the IPCC report, from the mouths of very smart people

©Washington Post

Επισκεφθείτε το group της στο Facebook ή το Twitter για να σχολιάσετε, να συζητήσετε και να κοινοποιήσετε αυτό το άρθρο

Η καθιερωμένη πενταετής έκθεση της «διακυβερνητικής επιτροπής για την κλιματική αλλαγή» (IPCC) μόλις εξεδόθη. Ιδού η κεντρική της ιδέα: «είναι εξαιρετικά πιθανό πως η υπερθέρμανση του πλανήτη που παρατηρήθηκε από τα μέσα του 20ού αιώνα οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ανθρώπινη δραστηριότητα».

 Η απόδοση ευθύνης στον ρόλο των ανθρώπων για την υπερθέρμανση του πλανήτη αυξάνει διαρκώς από την πρώτη έκθεση της IPCC, το 1990 -κι αυτό είναι κάτι σημαντικό να το γνωρίζουμε.

 Αλλά σε αυτήν την έκθεση υπάρχουν πολύ περισσότερα και σημαντικότερα να κατανοήσει κανείς. Ιδού πέντε βασικά συμπεράσματα, όπως τα είπαν οι ειδήμονες στην συνέντευξη τύπου όπου παρουσιάστηκε η έκθεση της IPCC:

1. O ρόλος του ανθρώπου στην παγκόσμια υπερθέρμανση είναι αδιαμφισβήτητος, ενώ ο ρόλος της «φυσιολογικής» διακύμανσης της θερμοκρασίας είναι σχεδόν μηδενικός

  

«Από τη δεκαετία του 1950, οι φυσικοί εξωτερικοί παράγοντες (π.χ. η ηλιακή δραστηριότητα) δεν επηρέασαν σχεδόν καθόλου στη θερμοκρασία του πλανήτη»

Στέφαν Ράχμστορφ (Stefan Rahmstorf), μετεωρολόγος

«Σχεδόν το 100% της παρατηρημένης υπερθέρμανσης του πλανήτη οφείλεται στους ανθρώπους»

                                                                                                                                                                                                         Τζεφ Μάστερς (Jeff Masters), μετεωρολόγος

2. Η έκθεση είναι απολύτως αξιόπιστη