Εκεί που δεν πατάει ο κακός ο μπάτσος

Γιώργος Φ./eyedoll.gr

Μια παροιμία λέει: «Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να το πάθεις».
 Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε, όταν διάβασα τον επίλογο αυτού εδώ του άρθρου της κ. Μανίνας Ζουμπουλάκη.
 Η συντάκτρια του εν λόγω κειμένου ήταν αγανακτισμένη με τις πρόσφατες εικόνες των δαρμένων κεφαλιών και σημείωνε:
«…ορκίζομαι ότι θα παλέψω με νύχια και με δόντια να βγούνε όλα μου τα παιδάκια εκτός Ελλάδας».
 Παρόμοια ευχή θα μπορούσα κι εγώ να κάνω, όμως για τους εντελώς διαφορετικούς λόγους.
 Γιατί η αλήθεια για όποιον έχει ζήσει λίγο στο εξωτερικό και ειδικά στις δυτικές χώρες, είναι πως εδώ στην Ελλάδα έχουμε την πιο χαλαρή αστυνομία, σε ένα κράτος κωμωδία, με πολίτες ασύδοτους, ατίθασους, άξεστους και μονίμως παραβατικούς.
 Δεν υπάρχει μέρος του κόσμου όπου θα αντιμιλήσεις ή θα πουλήσεις μαγκιά σε αστυνομικό και δεν θα σε μπουζουριάσουν δεμένο πισθάγκωνα.


Πριν από έξι χρόνια ο τότε νομάρχης Πειραιώς κύριος Μίχας, διαμαρτυρήθηκε  -ας το πούμε άκομψα-, σε υπαλλήλους του αεροδρομίου Βρυξελλών.
Σε χρόνο dt οι σεκιουριτάδες τον είχαν ξαπλώσει κάτω, χωρίς να τον ρωτήσουν ούτε ποιος είναι, ούτε αν έχει δίκιο.
 Η ανάρμοστη συμπεριφορά του, τους έδωσε το δικαίωμα να τον «συνετίσουν» δημοκρατικά.
Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν είχε στην κατοχή του όπλο, ένα Καλάσνικoφ ας πούμε.
 Το ξαναλέω κι ας γίνομαι κουραστικός. Ζούμε σε μια πολιτεία με άκρατη ελευθεριότητα.
Οι λέξεις Νόμος, τάξη και πειθαρχία, έχουν γίνει συνώνυμες του αυταρχισμού.
Πρακτικές αστυνόμευσης αυτονόητες σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, στην Ελλάδα κατακρίνονται, χλευάζονται και καταδικάζονται από μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.
 Κοιτάξτε να δείτε, είμαι κι εγώ από αυτούς που θα ήθελαν τους αστυνομικούς μας, να έχουν την πραότητα, την ευγένεια και τις απόκρυφες δυνάμεις Βουδιστή μοναχού.
Να μπορούν να ακινητοποιούν τους κακούς με μια
ματιά και να τους τρέπουν σε φυγή με την καυτή ανάσα τους.

Αυτά μπορεί να συμβαίνουν στον κόσμο της ονειρεμένης φρουτοπίας.
 Στον πραγματικό κόσμο οι αστυνομικοί ρίχνουν σφαλιάρες και κλωτσομπουνίδια.
Γιατί το κάνουν;
Γιατί είναι οι διαχειριστές της νόμιμης κρατικής βίας.
Μιας βίας που όλες οι πολιτισμένες δημοκρατικές κοινωνίες ανέχονται, για να διασφαλίσουν το αγαθό της ελευθερίας των νομοταγών πολιτών τους.

Μα, θα πείτε μερικοί, τι αηδίες λες, δεν υπάρχουν πιο ελεύθερα μέρη στον πλανήτη χωρίς κακούς μπάτσους;
Βεβαίως, έχουν υπάρξει και υπάρχουν.
Αν θυμάμαι καλά, είχε οργανωθεί κάποτε μια ελευθεριάζουσα αναρχική κοινότητα στην Μαντζουρία και άλλη μια στην Ουκρανία.
Δεν ξέρω τι έχουν απογίνει.
 Στις μέρες μας ξέρω τις φυλές των Τουαρέγκ στη νότια Σαχάρα, τη Σομαλία ολάκερη, ίσως και κάτι κοινότητες στην ορεινή Παταγονία.
Δεν είμαι σίγουρος όμως.
 Εκείνοι πάντως που μου έχουν κλέψει την καρδιά, είναι κάτι φυλές Παπούα στη νέα Γουϊνέα.
Ξέρετε, αυτοί που κυνηγούν ολημερίς με φυσοκάλαμα και κυκλοφορούν γυμνοί, έχοντας καλυμμένο τον μπούτσον τους με μια αποξηραμένη πιπεριά.
Ε, ναι, εκεί θα ‘θελα κι εγώ να ζω ελεύθερος κι ωραίος, αρκεί να εύρισκα πιπεριά στα μέτρα μου.

Μπορούμε να σοβαρευτούμε τώρα λιγάκι;
Προσωπικά εύχομαι σε όλους σας να ζήσετε κάποτε εκτός Ελλάδας, σε Αγγλοσαξωνική χώρα κατά προτίμηση.
Τότε θα καταλάβετε τι σημαίνει ευνομούμενη δημοκρατία και θα με θυμηθείτε.
Θα εκτιμήσετε επίσης, περισσότερο τις ελευθερίες που έχουμε στον τόπο μας.