Πριν τις μάχες

Ας υποθέσουμε ότι η προοπτική των ξένων επενδύσεων μας αφήνει παγερά αδιάφορους και εν θερμώ αποφασισμένους εναντίον όσων σκοπεύουν να υπονομεύσουν το περιβάλλον και να λεηλατήσουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Κοινώς ας συνομολογήσουμε ότι δεν μας καίγεται καρφάκι για την άφιξη ή μη ξένων επενδυτών. Ας λέει ο εμίρης ότι δεν θέλουμε επενδυτές, αλλά μαζοχιστές. Είναι δικαίωμά μας. Ομοίως, ας τα μαζέψουν οι χρυσοθήρες-σαν τη Χαλκιδική δεν έχει άλλωστε. Και ας δεχθούμε ότι τα μοναδικά ξένα λεφτά που θα πέσουν στη χώρα θα είναι σε κερματοδέκτη. Τίποτα δεν είναι πολυτιμότερο από την αξιοπρέπεια ενός λαού.
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Το να συγκροτούνται ομάδες πενήντα ατόμων που εισβάλλουν, δέρνουν, καίνε, δείχνει πολλά περισσότερα από ένα περιστατικό βίας. Διότι πενήντα άτομα, δεν είναι ομάδα πολιτών. Είναι δύναμη κρούσης. Με σχέδιο, πυρομαχικά, τρόπους δράσης και κανόνες εμπλοκής. Αν επρόκειτο για συμμορία ή για μισθοφόρους αντίπαλων επιχειρηματικών συμφερόντων, θα υπήρχαν και σαφείς απαντήσεις. Όμως είναι κάτι άλλο:με ιδεολογικό περίβλημα και συγκεκριμένη άποψη περί ακτιβισμού που, φυσικά, αγνοεί θεσμικές μεθόδους και διαδικασίες. Το είδαμε στην Κερατέα, το βλέπουμε και στις Σκουριές, λογικά θα το δούμε και αλλού. Και τότε δεν θα μιλάμε για συγκρούσεις, αλλά για μάχες. Η βία θα λειτουργεί ως εκκρεμές. Και εντάξει, από τη μία πλευρά θα έχεις το κράτος. Ποιοι βρίσκονται από την άλλη;


Κώστας Γιαννακίδης /protagon.gr