Μούτρα για σφαλιάρα

Έλια Ζερβού/eyedoll.gr
Έχουμε και πλάκα όμως.
 Πότε φταίνε οι γονείς, πότε φταίνε οι δάσκαλοι, πότε φταίει το σύστημα, πότε τα κωλόπαιδα.
Ανάλογα τη βολή μας, διαλέγουμε και παίρνουμε.
 Στην προκειμένη περίπτωση, την ευθύνη φέρει το σύστημα.
 Το κατήγγειλε ένας καθηγητής του «τοξοβόλου».

Το κατήγγειλε και η μαμά του τοξοβόλου, μια κυρία από τα Βόρεια προάστια, που πιθανολογώ πως όταν έμαθε ότι υπάρχουν και Δυτικά, ξανάπεσε στην κατάθλιψη από την οποία τόσο επιτυχώς είχε αποθεραπευτεί γράφοντας το βιβλίο της, που ήταν υπεύθυνο για την καταστροφή δεκάδων δέντρων και μόνο.
 Ότι ο καθηγητής του δεν πρόσφερε τίποτα σε αυτό το παιδί, τα κάνουμε γαργάρα, αντίθετα σφουγγίζουμε και ένα δάκρυ όταν τον ακούμε να μιλάει για τον μικρό του μαθητή με τόση αγάπη.
 Το ότι η μάνα του το έβγαλε από μέσα της και δεν του έδωσε μια σταθερή να βρει να κρατηθεί, να μην ξοκείλει σε ανυπόστατες ιδεολογίες με σημαία το θάνατο και την καταστροφή, ούτε κουβέντα.
 Πιθανολογώ σε αυτή την ανόητη κοινωνία των Ελλήνων, να γίνει και δεύτερη φορά best seller το βιβλίο της.

Αλλά το πιο γελοίο, το πιο ανατριχιαστικό, το πιο απογοητευτικό σε όλα όσα ειπώθηκαν για την υπόθεση από αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που το λες και κατάρα, είναι η γελοιότητα να θεωρούν ήρωα ένα παιδί που κυκλοφορεί με βαρύ οπλισμό, επιχειρεί ληστεία και συλλαμβάνεται στο πιτς φυτίλι.
 Ένα παιδί που σημαδεύει με το τόξο του το σύστημα.
Μόνο, που, όσο υπολογίζεις το σύστημα για εχθρό, τόσο θα σε νικάει.
 Πολέμιος του συστήματος λοιπόν;
Το γιν και το γιανγκ σε πόλεμο;

Πώς να σου πω ότι δεν γίνεται αυτό, διανοητικό μου μυρμηγκάκι;
 Να σου το κάνω πιο εύκολο όμως, μην τύχει και το πιάσεις.
Κάποτε λέει, τα μυρμήγκια έπαιζαν ποδόσφαιρο με τους ελέφαντες.
Σε μια στιγμή που ένα μυρμήγκι ετοιμαζόταν να βάλει γκολ, πάει ένας ελέφαντας και το πατάει.
Και λέει ο αρχηγός των μυρμηγκιών: «καλά, άμα παίξουμε κι εμείς έτσι, τη βάψατε».

"Αν είναι να αλλάξει αυτός ο κόσμος, δεν θα αλλάξει με τα χέρια, αλλά με το πνεύμα".
Έτσι δεν είχε πει ο ποιητής;
 Το μόνο εμπόδιο για κάτι τέτοιο, είναι πως τα χέρια είναι πολλά, αλλά το πνεύμα ανύπαρκτο.
Και στεναχωριέμαι.
 Στεναχωριέμαι όχι για τους μώλωπες των συλληφθέντων, αλλά για τα μυρμηγκάκια που δεν βλέπουν ότι έχουν μώλωπες και στα δικά τους μούτρα, γιατί έτσι γούσταρε το σύστημα, αφού μπορούσε.
 Στεναχωριέμαι που έχουν μώλωπες και τα παιδιά των μυρμηγκιών, γιατί τα κάνουνε κι εκείνα σαν τα μούτρα τους.

Όλο μούτρα για σφαλιάρα είσαστε και από πνεύμα τίποτα.