Σε ελεύθερη πτώση

Κώστας Ρεσβάνης/protagon.gr
Η γενική απεργία σε μια χώρα δεν είναι έθιμο σαν εκείνο του Αϊ Γιάννη που πηδάμε τις φωτιές. Οι σοβαροί συνδικαλιστές, όπου γης, την προετοιμάζουν σχολαστικά, δεν τσουβαλιάζουν μέσα της παράταιρα και παράλογα αιτήματα, κρίνουν αν θα συγκινήσει και αν το κεντρικό αίτημα είναι ώριμο. Οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις συμφωνούν, βρίσκουν κοινούς τόπους, κοινά συνθήματα και πείθουν τους εργαζόμενους για την αναγκαιότητά της.  Διότι μια επιτυχημένη γενική απεργία έχει τεράστιο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό αντίκτυπο και γι’ αυτό συχνά τελεσφορεί.
Στην Ελλάδα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες γενικές απεργίες από οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, πιθανόν και του πλανήτη. Αλλά σ’ αυτό τον τόπο όπου οι σχεδόν καθημερινές κλαδικές απεργίες έχουν εξοντώσει και τα μέλη των συνδικάτων και κυρίως όλους τους υπόλοιπους πολίτες, όπου όλοι βλέπουν να καταστρέφεται καθημερινά η καρδιά της πρωτεύουσας, να διαλύεται η προσωπική τους ζωή και να μη βγαίνουν σε ξέφωτο, είναι φανερό ότι μία ακόμα κήρυξη γενικής απεργίας προσλαμβάνεται σαν τη φωτιά του Αϊ Γιάννη. Άντε να την πηδήξουμε ακόμα μια φορά και φύγαμε…
Τι είδε, λοιπόν, χθες μια χώρα που έχει πέσει στο καναβάτσο; Τι είδαν οι πολίτες της που μετράνε ευρώ ευρώ μέρα τη μέρα; Τι είδαν, από τη άλλη πλευρά, οι ελάχιστου μεγέθους συνδικαλιστές και οι όμοιοί τους πολιτικοί; Είδαν
ανοιχτά μαγαζιά, επιχειρήσεις πάσης φύσεως εν δράσει, δημόσια νοσοκομεία και άλλες κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες να λειτουργούν. Είδαν συντεταγμένους κομματικούς-συνδικαλιστικούς στρατούς. Είδαν για μια ακόμα φορά τις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις να ψέλνουν η κάθε μία το δικό της το τροπάρι- αλλού ο Μανωλιός κι’ αλλού η σκούφια του.

Από τη μια το ΠΑΜΕ που ονειρεύεται εκείνους τους συνδικαλιστές, στο τέλος του 19ου αιώνα, οι οποίοι πίστευαν στη δημιουργία μιας μεγάλης Ένωσης Εργατών, που θα κήρυτταν γενικές απεργίες για να καταργήσουν για πάντα τον καπιταλισμό! Από την άλλη τη ΓΣΕΕ που έχει το βλέμμα της στις ερχόμενες αρχαιρεσίες της Συνομοσπονδίας και στον επερχόμενο υποψήφιο Φωτόπουλο, να προστρέχει ανερμάτιστα στην «επαναστατική» γυμναστική. Είναι μεγάλη ατυχία για τη χώρα και μεγάλη αδικία για τους εργαζόμενους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να απουσιάζουν ανεξάρτητες από κόμματα συνδικαλιστικές ηγεσίες με δυναμισμό, φαντασία, τόλμη και ρεαλισμό έτοιμες να άρουν αδικίες και να προτείνουν εφικτές λύσεις. Αυτούς έχουμε όμως κι’ αυτούς (δεν) εμπιστευόμαστε.

Σαν να ακούω τον αντίλογο: Δηλαδή να καταργηθούν οι απεργίες; Να μη προβάλλονται τα δίκαια αιτήματα; Να μην αγωνίζεται ο κόσμος; Αν κάτι τέτοιο έγινε αντιληπτό από κάποιους, ας ξαναδιαβάσουν την αρχή αυτού του άρθρου και την προηγούμενη παράγραφο και ας μονολογήσουν αν έμειναν ικανοποιημένοι από τις χθεσινές εικόνες της δήθεν γενικής απεργίας.

Είδα χθες στις άκρες των  διαδηλώσεων νέους σιωπηλούς και ηλικιωμένους κουρασμένους, που τους έστειλε εκεί η απελπισία και κάποια προσμονή, να πορεύονται δίχως να επαναλαμβάνουν τα συνθήματα της ντουντούκας. Είμαι βέβαιος ότι θα ήθελαν δίπλα τους εκατοντάδες χιλιάδες να πιάσει τόπο η δύναμη της φωνής τους. Αν την άφηναν ν’ ακουστεί τα κομματικά μεγάφωνα.