20-30=10

Δεν ξέρω αν είναι στοιχείο ωριμότητας ή απανθρωπιάς. Αν περνάει κανείς τελειωτικά στους "μεγάλους" και χάνει την αφελή του ψυχή ή απλώς αφήνει πίσω του το περιττό φιδίσιο σαρκίο του και κινείται πιο ελαφρύς γύρω του. Γιατί το προς τα μπρος σταματάει. Μένεις στο ρελαντί για κανά δυό τρεις το πολύ δεκαετίες, μέχρι να εμφανιστούν οι καινούριοι "μεγάλοι", και μετά προφανώς σταθμεύεις, κάνεις στάση ή και βάζεις όπισθεν. Το πήγα πολύ μακριά το πράγμα κι εγώ θέλω να πω για το 20-30.


Ξυπνάς μια μέρα στα 30 κάτι σου και ανακαλύπτεις ότι όλα εκείνα τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι ιδέες, τα σταθερά λιμνάζοντα νερά σου που υποτίθεται σε χαρακτήριζαν στα μάτια των άλλων, οι τάχα μου ευαισθησίες σου, ρε παιδί μου, που είχες εκθρέψει με τόση προσοχή, τόσο ζήλο, τόση χάρη, την προηγούμενη δεκαετία, απλώς δεν υπάρχουν. Δεν ευσταθούν. Δεν έχουν πώς να στέκονται κι εσύ έχεις πάψει να βοηθάς πια -αλλά δεν το έχεις καταλάβει, γιατί έχεις και δουλειές- και πέφτουν. Κατακρημνίζονται για τα καλά. Και περπατάς μόνος σου πια, χωρίς το βάρος τους και τη βαρύτητά τους.

Νιώθεις απλώς ένα κενό στο ηλιακό σου πλέγμα και μια ελαφρά αμηχανία-ζάλη-ναυτία του τύπου πού πήγαν αυτά που γιγάντωνα καμιά δεκαριά χρόνια τώρα, σπαταλώντας ατελείωτο χρόνο από τη ζωή μου και μετά σηκώνεσαι στα πόδια σου λίγο πιο φρέσκια και άνετη και χαμογελάς στραβά στον εαυτόν σου και αναρωτιέσαι ακόμα μήπως τελικά στα δέκα σου πάλι είχες αισθανθεί τέτοια ελευθερία.

Δεν ξέρω πώς τελειώνουν οι παλιοί εαυτοί μας. Αλλά τελειώνουν. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις για πολλοστή φορά έναν άγνωστο άνθρωπο. Φαίνεται πώς για λόγους επιβίωσης αποσύρουμε τους παλιούς εαυτούς μας, φτιάχνουμε καινούριους και θέλουμε να βγαίνουμε έξω μόνο με τα γυαλιστερά μας νέα αμαξώματα, χωρίς τις στραπατσαρισμένες γωνίες μας από τον καιρό και τους άλλους, αυτούς που βλέπουμε στον καθρέφτη μας.

stavroulascalidi.blogspot