μπουχτίσαμε

* Αυτή την εποχή, αν έχω καταλάβει καλά, επαναδιαπραγματευόμαστε την έννοια της προόδου. Παρατηρούμε λοιπόν με αμείωτους ρυθμούς την προσπάθεια να πούμε τον κυνισμό, ειλικρίνεια και την επιδεικτική αδιαφορία, ρεαλισμό. Η πιο σκληρή αντίδραση μας πετάει στα μούτρα κατηγορίες περί συντήρησης, επειδή δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε μια κοινή ερμηνεία του μονόδρομου. Δε βαριέσαι, εμείς ξέρουμε ότι τα, από τηλεόρασης ειπωμένα, αδιέξοδα είναι εντελώς άλλα απ’ αυτά που συναντάνε οι άνθρωποι που περπατάνε δίπλα μας.


* Μπουχτίσανε οι διαχειριστές / τεχνοκράτες / σύμβουλοι / σχολιογράφοι / εκσυγχρονιστές απ’ την ποίηση και επιτέλους ζητάνε λογική / ρεαλισμό / σύνεση. Επιτέλους, λίγη αποτελεσματικότητα. Επιτέλους, λίγη υπευθυνότητα. Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο να είσαι υπεύθυνος, αν δεν είσαι αυτός που μετράει την κάθε μέρα ουρά την ουρά, ταμείο το ταμείο, σούπερ μάρκετ το σούπερ μάρκετ. Κοίταξε τη ζωή μας μέσα απ’ το παράθυρο της βουλής, του υπουργικού γραφείου, της βουλευτικής lexus, του μέγκα τσάνελ κι ύστερα πάρε δύσκολες αποφάσεις. Σε χρειαζόμαστε.


* Απ’ την άλλη μεριά του παραθύρου, οι εαυτοί μας περιμένουν κάποιο θαύμα. Η γενιά μου θέλει απελπισμένα να κερδίσει κάτι, αλλά στην πραγματικότητα παλεύει κυρίως για να μη χάσει τίποτα. Οι εργαζόμενες σκιές μας, αναρωτιούνται γιατί δεν υπάρχει σοβαρή αριστερά. – μισό, διάλειμμα, κάτι θέλει ο προϊστάμενος- . Επανερχόμαστε, κριτική στην διαλυμένη αριστερά. Θα μας τραγουδήσουν ξανθές τραγουδιάρες σε άδεια πανηγύρια «ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι, βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή». Χάσε και κάτι αδελφέ, βάλε κι εσύ κάτι στο κοινό ταμείο.

* Όλοι μαζί, νύχτα μέρα, υφαίνουμε ένα δίχτυ ασφαλείας και στ’ αλήθεια, αυτό είναι το μόνο μας άγχος. Η ασφάλεια. Τα κορίτσια μου ακόμη και όταν μεθάνε, ονειρεύονται τακτοποιημένα. Υποδύονται μπροστά στο φακό ενός επαγγελματία καμεραμάν την εκδοχή του ευτυχισμένου και λαμπερού εαυτού. Το σ’ αγαπώ έχει άλλη γλύκα αν συνοδεύεται απ’ το rec. Στα εξώφυλλα (και) αυτού του μήνα θα φορεθεί η χαμογελαστή απελπισία. Ο κομφορμισμός γνωρίζει την αποθέωσή του, εδώ και τώρα. Θα βουλιάξουμε, αν όχι για άλλο λόγο, απ’ τις πολλές καβάτζες που κρατάμε.


* Απ’ την άλλη ακόμη θυμάμαι, ας πούμε, το κορίτσι που μπήκε στο δωμάτιο σιχτιρίζοντας. Αφού άναψε τσιγάρο, με ένα γλυκό χαμόγελο στο στόμα, έριξε με ωραιότατο σουτ το κινητό στην πόρτα του σαλονιού. Νομίζω κάπου έχω κρατήσει ένα 8 απ’ το πληκτρολόγιο. ‘Η μια άλλη που μες στη νύχτα, παρατούσε πολλά υποσχόμενο κύριο με κινητό και ακίνητο για να πάει να βρει κάποιον αλλόκοτο τύπο σε ένα επαρχιακό μπουζουξίδικο.

Το πρωί, δίπλα μου ακριβώς, κάθεται ένα ζευγάρι. Πέφτουν κάτι ανυπολόγιστα φιλιά. Χαίρεσαι να τους βλέπεις να ρισκάρουν αυτό που έχει σημασία να χάσεις.

* Σε αντίθεση με τους συμπαθείς δημοσιογράφους, εμείς από χρόνια μπουχτίσαμε απ’ την πολλή νηφαλιότητα και τον ιδιότυπο ρεαλισμό τους.

Ο Καρούζος θα πει: «Θα περάσουν αποπάνω μας όλοι οι τροχοί / στο τέλος / τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν. / Αγάπη μείνε στην καρδιά — / αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου. / Με την αγάπη / Θα σηκώσουμε την απελπισία μας / Απ’ το αμπάρι του κορμιού. (..)»
http://tovytio.wordpress.com/