το συστημα ως πυραμιδα

απο athensvoice.gr

φωτης γεωργελες

Μέσα στον Αύγουστο μια περίεργη υπόθεση οδηγήθηκε στον εισαγγελέα. Κάποια οικόπεδα της εκκλησίας στη Βουλιαγμένη πουλήθηκαν σε έναν οδοκαθαριστή του δήμου έναντι 14 εκατομμυρίων ευρώ. Ο υπάλληλος του δήμου, με μισθό 1.300 ευρώ, μεταπούλησε την ίδια μέρα τα οικόπεδα σε 3 κυπριακές off shore αντί 15,5 εκατομμυρίων ευρώ. Στις πολλές και εύλογες απορίες του ανακριτή, ο οικονομικός υπεύθυνος της εκκλησίας απάντησε ότι δεν βλέπει τίποτα μεμπτό, τα λεφτά επενδύθηκαν σε μετοχές.


Πριν λίγες μέρες, ο εκπρόσωπος μιας συντεχνίας του δημοσίου πέρασε στην αντεπίθεση. Δήλωσε ότι όχι περιορισμός των εργαζομένων και μετατάξεις δεν πρέπει να γίνουν, αλλά αντιθέτως πρέπει να διπλασιαστεί ο αριθμός τους από 6.500 σε 12.500 για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Στην κρατική αυτή επιχείρηση έχει γίνει ήδη μείωση των εργαζομένων από την προηγούμενη κυβέρνηση, με εθελούσια έξοδο η οποία οδήγησε μερικές χιλιάδες υγιείς πενηντάρηδες στη σύνταξη χρεοκοπώντας λίγο ακόμα περισσότερο τα ταμεία. Στη χρεοκοπημένη κρατική αυτή επιχείρηση, επίσης, συνέβη το περίεργο φαινόμενο οι τωρινοί λιγότεροι εργαζόμενοι να έχουν μισθολογικό κόστος μεγαλύτερο απ’ ό,τι είχαν πριν, που ήταν 9.000. Ο συνδικαλιστής εκπρόσωπος κατήγγειλε κι αυτός με τη σειρά του, όπως είναι φυσικό, τους «δοσίλογους» και τους «κουκουλοφόρους» που οδηγούν την «κοινωνία σε εξόντωση». Μια μικρή αμηχανία μόνο επικράτησε, όταν ένας δημοσιογράφος έκανε την εξής ερώτηση: Δεν είναι λίγο υπερβολικό να μιλάνε για «εργασιακό μεσαίωνα» εργαζόμενοι των 61.000 ευρώ το χρόνο;

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το σύστημα ήταν αρκετά δημοκρατικό. Σίτιζε μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Το σύστημα είχε τη μορφή μιας πυραμίδας. Στην κορυφή βασίλευε η κλεπτοκρατία. Και στη βάση οι πελατειακές σχέσεις. Παπάδες στην Αττική, δήμαρχοι στην Πελοπόννησο, μοναχοί στη Χαλκιδική, νομάρχες στη Μακεδονία αγοράζουν και πουλούν οικόπεδα του δημοσίου, με συμβολαιογράφους-συζύγους υπουργών να συντάσσουν τα πωλητήρια. Πολιτικοί διαχειρίζονται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, εισπράττουν μίζες από τις Ζίμενς, διανέμουν τις επιδοτήσεις για τις άγονες γραμμές. Και στη βάση, προσλήψεις υπεράριθμων, παροχές χωρίς αντίκρισμα, συνδικαλιστικά προνόμια, εθελούσιες έξοδοι, παχυλά εφάπαξ, πρόωρες συντάξεις στα 45, επιδοτούμενα επαγγέλματα, επαγγέλματα με κρατικά οριζόμενο υψηλό κέρδος, κλειστά που αποκλείουν την είσοδο άλλων, ελεύθεροι επιχειρηματίες μεταμφιεσμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, προμήθειες από «ημέτερους», 200.000 μαϊμού συντάξεις, παράνομος πλουτισμός. Στην κορυφή της πυραμίδας οι βουλευτικές off shore και στη βάση οι εισοδηματίες του δημοσίου.

Αυτό που παρακολουθούμε 10 μήνες τώρα να διεξάγεται με μεγάλη ένταση, είναι ο αγώνας ανάμεσα στις διάφορες ομάδες των προσοδούχων του δημοσίου να μεταθέσουν το λογαριασμό της χρεοκοπίας ο ένας στον άλλον. Και όλοι μαζί στην υπόλοιπη κοινωνία. Με αυξήσεις φόρων, με έμμεσους φόρους, με αύξηση του ΦΠΑ, με αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, με έκτακτες εισφορές. Δηλαδή με ύφεση, με ασφυξία της αγοράς, με ανεργία.

Αν η υπόλοιπη κοινωνία παρακολουθεί με δυσπιστία την επιθετική ρητορική για «καταστροφή, μεσαίωνα, εξόντωση, κατοχή, δοσίλογους», αν οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις συνεχώς φθίνουν, αν σε εποχή οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας η Αριστερά όχι μόνο δεν ενισχύεται αλλά αντίθετα διασπάται και διαλύεται, ο λόγος δεν είναι η απάθεια της κοινωνίας, η αλλοτρίωση των πολιτών. Είναι ότι η υπόλοιπη μισή κοινωνία, αυτή που δεν έπαιζε στο παιχνίδι, ξέρει ότι οι πόλεμοι αυτής της περιόδου είναι εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος. Μπορεί η χώρα να χρεοκόπησε, μπορεί η απίθανη κυβέρνηση Καραμανλή να είναι ο άμεσος ένοχος γι’ αυτό, μπορεί τα δύο κόμματα εξουσίας να ευθύνονται για την καθυστέρηση δεκαετιών, αλλά η πραγματική, ιδεολογική χρεοκοπία είναι αυτών που ακόμα και τώρα, την ώρα της κρίσης, υπερασπίζονται το χρεοκοπημένο σύστημα, θέλουν μεγαλύτερη δόση απ’ αυτό, αντιδρούν στην αλλαγή του, μάχονται για την επιστροφή σ’ ένα αδύνατο παρελθόν. Γι’ αυτό η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι γενική. Γιατί αυτό το παρελθόν στο οποίο θέλουν να επιστρέψουν για την υπόλοιπη κοινωνία είναι απεχθές. Δεν το ’χουν καταλάβει, αλλά η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει πολύ τον τελευταίο χρόνο. Δεν θέλει να ασχολείται με προνόμια, με «κεκτημένα», με κλειστά επαγγέλματα, με εισοδηματίες του δημοσίου. Θέλει να μιλήσει για ανάπτυξη. Και μια καινούργια επανεκκίνηση δεν μπορεί να γίνει αν δεν σταματήσει η σπατάλη και η διαφθορά του κράτους, αν δεν ξαναμπεί το δημόσιο σε λειτουργία για να δουλέψει.