Αγία Σοφία και Ανθρώπινη Βλακεία

Δημήτρης Ψυχογιός /athensvoice.gr
...Περισσότερο σίγουρο φαίνεται ότι η βουβή θάλασσα θα τιμωρήσει το ΠαΣοΚ επειδή στα δύο κρίσιμα προηγούμενα χρόνια δεν κατάφερε να επιτύχει όσα υπόσχονται όλοι μαζί οι αντίπαλοί του και θα ανταμείψει τη Νέα Δημοκρατία για την καταστροφική εξαετία Καραμανλή. Και έτσι ο διάδοχός του Αντώνης Σαμαράς θα έχει τη δυνατότητα να υλοποιήσει τα γερασμένα δεξιά οράματά του. Από το να ξαναγίνουν τα σχολεία ιδρύματα εθνικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης στον εθνικισμό του 19ου αιώνα ως το να επικρατήσει το «δίκαιο του αίματος» στον προσδιορισμό του ποιος δικαιούται να είναι έλληνας πολίτης, αδιαφορώντας για το ότι η ιδεοληψία αυτή έχει δημιουργήσει ποταμούς αίματος στην Ευρώπη, πρωτίστως στα Βαλκάνια.


Ο Αντώνης Σαμαράς δεν πιστεύει στις διαπραγματεύσεις για κοινό όφελος, μόνο από απειλές καταλαβαίνει: θα μπορέσουμε να επαναδιαπραγματευθούμε τα μνημόνια επισείοντας την απειλή ότι θα κινδυνεύει η Ευρώπη αν εμείς βρεθούμε εκτός ευρώ. Θα πάρουμε κονδύλια και θα
εξασφαλίσουμε καλύτερους όρους στα θέματα της παράνομης μετανάστευσης διότι οι μετανάστες που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος αποτελούν απειλή για την Ευρώπη. Η απειλή της παράνομης μετανάστευσης θα υποχρεώσει την Ένωση να αναγνωρίσει τα ελληνικά σύνορα ως ευρωπαϊκά και αυτό θα λειτουργήσει αποτρεπτικά προς την Τουρκία. Θα απειλούμε να αναγνωρίσουμε ΑΟΖ όπου μας αρέσει, θα υπάρχει η απειλή η ελληνική κοινωνική αναταραχή να μεταδοθεί στην Ευρώπη αν δεν μας βοηθήσουν – γενικώς, μόνο με απειλές μπορεί κανείς να ασκήσει πολιτική και άρα πρέπει να είναι έτοιμος να πραγματοποιήσει τις απειλές του. Με τον Αντώνη Σαμαρά πρωθυπουργό, στις συνόδους της ΕΕ θα είμαστε «κράτος-μάρτυρας» ζωσμένο με εκρηκτικά έτοιμο να τα πυροδοτήσει. Οι διαπραγματεύσεις δεν θα γίνονται για την επίτευξη κοινών στόχων αλλά για την εξουδετέρωση των ελληνικών απειλών – την οποία φυσικά οι εταίροι θα προσπαθούν να την επιτύχουν μέσω της απομόνωσης της χώρας, ώστε η πυροδότηση των εκρηκτικών να διαμελίσει μόνο τον «μάρτυρα». Αυτή τη λαμπρή προοπτική αποκαλεί «επαναδιαπραγμάτευση» ο πρόεδρος της ΝΔ.


Τα περισσότερα από όσα υπόσχεται ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχουν σχέση με την κρίση, αποτελούν ιδεολογικές επιλογές, οράματα που θα υποκαταστήσουν τον άρτο· προσφεύγει στον Θεό και επικαλείται την Αγία Σοφία για να κρύψει την απανθρωπιά και τη βλακεία των πρότασεών του· προσπαθεί να χυτεύσει την οργή και την αγανάκτηση στην αρχέγονη μήτρα συναισθημάτων της ορδής που απειλείται από άλλες ορδές και πρέπει να συσπειρωθεί για να τις αντιμετωπίσει. Ίσως είναι ο περισσότερο αντιευρωπαϊστής από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς ο Αντώνης Σαμαράς, όχι μόνο λόγω της «πολιτικής των απειλών» που απειλεί να εφαρμόσει, αλλά και επειδή ο ίδιος νιώθει πραγματικά «ανάδελφος», λόγω της μοναχικής προσωπικής του πορείας των τελευταίων 20 χρόνων. Ήταν η διάβαση της ερήμου για αυτόν, τώρα ο αποκηρυγμένος προφήτης επιστρέφει.


Αλλά ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, έχει γεμίσει προφήτες και μάγους η πολιτική σκηνή. Η λογική είναι κακός σύμβουλος στις περιπτώσεις κρίσης γιατί αναδεικνύει τα επώδυνα που πρέπει να γίνουν. Φυγή λοιπόν, καταφυγή στις προφητείες και τα ξόρκια που εξαφανίζουν με κόλπα μαγικά το κακό και μας εμφανίζουν τη Γη της Επαγγελίας: με τη βοήθεια του Θεού ή με τη βοήθεια του Παγκόσμιου Προλεταριάτου, χάρη στην εσωτερική δύναμη του «Έλληνα» ή την εσωτερική δύναμη του «Αριστερού», η ανεργία θα εξαφανιστεί, οι συντάξεις θα αποκατασταθούν, τα χρέη θα ρυθμιστούν, οι τουρίστες θα ξανάρθουν, οι βιοτεχνίες και τα μαγαζιά θα ξανανοίξουν, οι κακοί θα τιμωρηθούν και οι καλοί θα ανταμειφθούμε. Η Γη της Επαγγελίας βρίσκεται μπροστά μας, προς τα εκεί που δείχνει ο προφήτης, αρκεί να τον ακολουθήσουμε και θα φθάσουμε· όσοι τον ακολουθούμε είμαστε οι καλοί, οι κακοί είναι οι άλλοι.


Η πολιτική αγυρτεία του «σωτήρα-εγώ» και του «σωτήρα-εμείς» που προσπαθεί να μας πείσει πως δεν υπάρχουν αντικειμενικά εμπόδια, αρκεί μόνο η θέλησή μας για «ανυποχώρητους αγώνες» ώστε να γίνει η επιθυμία πραγματικότητα – αυτό είναι το έργο που σπάει ταμεία τούτη την εποχή· σε πολλές παραλλαγές, με διαφορετικούς θιάσους και πρωταγωνιστές που εμπνέονται όλοι από δύο πηγές: τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό της δεκαετίας του 1920 και τα επίκαιρα της χούντας της επταετίας 1967-1974.
«Η νέα κυβέρνηση αριστερής συνεργασίας θα κινητοποιήσει όλους τους διαθέσιμους πόρους και όλον τον κρατικό μηχανισμό για να υψώσει αμέσως ασπίδα προστασίας στην κοινωνία. Θα εφαρμόσουμε μέτρα αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου άμεσης απόδοσης, που θα αυξήσουν τα δημόσια έσοδα», υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας, μετά από επιφοίτηση του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία. «Μείωση της ανεργίας κάτω από το μισό μέσα σε τρία χρόνια, μέσα από την υλοποίηση πολιτικών ανάπτυξης … μπορούμε να υποκινήσουμε ανάκαμψη που θα φτάσει τις 9 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ», υπόσχεται ο Αντώνης Σαμαράς, μετά από απευθείας συνομιλία με τον Πανάγαθο.


Λεφτά υπάρχουν, δηλαδή· και για τον καθένα από εμάς και για το κράτος. Το θέμα είναι να τα μοιράσουμε σωστά και να τα επενδύσουμε ακόμη σωστότερα. Μου φαίνεται ότι το ίδιο εννοούσε ο Γιώργος Παπανδρέου πριν τρία χρόνια. Θα επιτύχουν εκεί που απέτυχε αυτός διότι Τσίπρας-Σαμαράς είναι θαυματοποιοί, μπορούν να βγάλουν από το καπέλο τους «1, 2, 3, …, πολλά Πολυτεχνεία» ο πρώτος και «1, 2, 3, …, πολλά Ζάππεια» ο δεύτερος. Με την εγγύηση του «1, 2, 3, …, πολλά νομισματοκοπεία» – δραχμών, φυσικά.
Μπορεί πολλοί να προσποιούνται ότι πιστεύουν στα θαύματα, όλοι όμως γνωρίζουμε ότι όποιος και αν κυβερνήσει θα πάρει δύσκολες αποφάσεις. Ο Θεός δεν θα βοηθήσει γιατί δεν υπάρχει Θεός· ούτε ο Βελουχιώτης θα βοηθήσει γιατί αυτός μόνο από άρματα κάτεχε – και το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι άρματα, όπως μας θυμίζει η υπόθεση Τσοχατζόπουλου. Μόνοι μας είμαστε και απολύτως υπεύθυνοι να αποφασίσουμε αν θα έχουμε ναζί στη Βουλή, αν οι μπολσεβίκοι θα βάλουν σε ενέργεια τα σχέδιά τους, αν οι δημαγωγοί θα μας πλανέψουν ξανά, αν θα υιοθετήσουμε αρρωστημένα εθνικιστικά σχέδια, αν θα προσπαθήσουμε να γίνουμε απειλή για όλους ώστε να μας υπολογίζουν.


Είναι προφανές ότι τούτη την εποχή χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ να μπορούμε να συνεννοηθούμε ως πολίτες που συναπαρτίζουν κοινωνία. Αλλά κυριαρχούν ο φόβος και η οργή στους πολλούς που ψηφίζουμε, το μίσος, η βουλιμία για εξουσία, η θέληση για δύναμη στους λίγους που διεκδικούν την ψήφο μας. Το θέμα είναι οι ψηφοφόροι να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τον φόβο και το μίσος. Να νιώσουμε κάποια ασφάλεια, λιγότερο αβέβαιοι για το μέλλον και να ψηφίσουμε χρησιμοποιώντας τη λογική μας, περνώντας από το ξυράφι της προτάσεις, προφητείες, οράματα. Το ξυράφι του συναισθήματος ότι είμαστε εθνική ορδή που απειλείται ή ταξική ορδή που εκδικείται, είναι καλό μόνο για να κόψουμε τις φλέβες μας.