Εκλογική Μελαγχολία

Του Διονύση Γουσέτη/metarrythmisi.wordpress


Πάντα οι εκλογές μου έφερναν μια μελαγχολία. Μου θύμιζαν το stride la vampa από τον Τροβατόρε του Βέρντι, που περιγράφει την άγρια χαρά με την οποία ο όχλος οδηγεί τη μάγισσα στην πυρά. Παλιότερα ήταν οι κουρελαρίες των παράνομων αφισών που αναδεύονταν από το αεράκι στις όψεις των κτιρίων, οι γιγαντιαίες συγκεντρώσεις, οι έξαλλοι οπαδοί με τα συνθήματα και τις σημαίες, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, τα ταχυδρομημένα σταυρωμένα ψηφοδέλτια μαζί με ιλουστρασιόν φωτογραφίες του υποψήφιου, ο στόμφος των αρχηγών που μας φενακίζουν με τα «οράματά» τους αντί να αναφέρονται στα προβλήματά μας, οι εξυπνακισμοί τους να «βουλώνουν» θριαμβευτικά ο ένας τον άλλον, το εμπόριο του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού, τα πολύχρωμα βεγγαλικά τη στιγμή που ο αρχηγός χαιρετάει τα πλήθη από την εξέδρα.
Σήμερα πολλά από αυτά έχουν μειωθεί, αλλά το πνεύμα τους παραμένει. Και η μελαγχολία γίνεται μεγαλύτερη γιατί σήμερα ζούμε σε μια χώρα χρεοκοπημένη, με τα φώτα των μαγαζιών που κλείσανε σβηστά, με ζητιάνους να περιφέρονται σαν ζόμπι στους δρόμους και στους κάδους σκουπιδιών, με εγκληματίες να απειλούν την ασφάλειά μας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι κούφιες εξαγγελίες, η επίδειξη χλιδής και μωρότητας φαντάζουν σαν ένα αποτρόπαια γελοίο τσίρκο. Το ίδιο η ασυδοσία, η περιφρόνηση του νόμου, των θεσμών, των συνανθρώπων.
Τα δυο χρεοκοπημένα κόμματα που μας κυβέρνησαν, άρπαξαν κι άλλες δεκάδες εκατ. για τον προεκλογικό αγώνα τους, φροντίζοντας να νομοθετήσουν το φέσωμα των δανειστών τους. Ωστόσο ζητούν την ψήφο μας για να συμφωνήσουν σε επώδυνα μέτρα, ενώ απέδειξαν ότι είναι ανίκανα να συμφωνήσουν ακόμα και για τόσο απλά πράγματα όσο ένα προεκλογικό debate. Παρ’ όλα αυτά, έρχονται πρώτα στις δημοσκοπήσεις, διότι πουλάνε το δήθεν αντίδοτο στην ακυβερνησία. Το ίδιο ανώριμα συμπεριφέρεται και η «μετριοπαθής» ΔΗΜΑΡ που, σαν πεισματάρικο παιδάκι και αυτή επιμένει ότι ποτέ δεν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, έχοντας στεγάσει τα απόβλητα του κόμματος αυτού.
Τα ψηφοδέλτια πολλών κομμάτων κοσμούνται με αθλητές και τηλεπαρουσιάστριες, χωρίς οι ψηφοφόροι τους να ενοχλούνται ιδιαίτερα. Η Αλέκα και ο Αλέξης οργανώνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις στην οδό Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη και ο κόσμος δεν διαμαρτύρεται που παραβιάζουν προκλητικά την απαγόρευση του Δήμου. Οι κ.κ. Χρυσοχοΐδης και Βορίδης συγκρούονται για τα κέντρα μεταναστών. Ο πρώτος θέλει να εγκαταστήσει άμεσα μετανάστες για λόγους ψηφοθηρικούς, ο δε δεύτερος διαφωνεί για τους ίδιους λόγους. Ο σύμβουλος του κ. Σαμαρά Φαήλος Κρανιδιώτης συμφώνησε ότι οι παράνομοι μετανάστες θα πρέπει να σταμπάρονται στο σώμα αλά Χίτλερ. Οι οπαδοί του Χίτλερ και οι οπαδοί του Στάλιν διαλαλούν νόμιμα την πραμάτεια τους σε ένα λαό επιλήσμονα των μαρτυρίων που υπέστη και από τους δυο.
Για το τι μας περιμένει την επομένη των εκλογών, λίγη συζήτηση γίνεται. Για μετά τις εκλογές αναβλήθηκαν οι νέες περικοπές συντάξεων, αναδρομικές από το Γενάρη. Η μείωση 10% στα κατώτατα ημερομίσθια το ίδιο. Ο φόρος ακίνητης περιουσίας – ΕΤΑΚ δυο ετών- το ίδιο. Το ειδικό τέλος ακινήτων (που πληρώνεται με το λογαριασμό της ΔΕΗ) το ίδιο. Το τέλος επιτηδεύματος και η «εισφορά αλληλεγγύης» το ίδιο. Για πρώτη χρονιά δεν διανεμήθηκαν ακόμη τα έντυπα των φορολογικών δηλώσεων, επειδή περιέχουν τα δυσάρεστα νέα. Νέα μείωση ελλειμμάτων κατά 11,5 δισ. απαιτείται για τη διετία. Το καλοκαίρι ο τουρισμός αναμένεται μειωμένος. Και όλα αυτά σε ένα δυσμενές ευρωπαϊκό τοπίο, που θα έχει και εδώ αντίκτυπο. Με την παραπάνω ποιότητα των κομμάτων, ο κίνδυνος της οικονομικής άτακτης κατάρρευσης είναι πιθανός, όπως και η έξοδός μας από την Ευρώπη.
Τι αντιπροσωπεύει η ψήφος μας; Την οργή; Το φόβο; Την ελπίδα; Τη νηφάλια σκέψη για το συμφέρον του καθενός; Πόσο το συμφέρον τους καθενός ταυτίζεται με το συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας, όταν η κοινωνία είναι κατακερματισμένη; Η συνήθης εκλογική πρακτική των μέχρι τώρα εκλογέων ήταν η αρνητική ψήφος: ψηφίζουμε το ένα κόμμα του δικομματισμού, όχι επειδή εγκρίνουμε αυτά που λέει, αλλά για να απαλλαγούμε από το άλλο κόμμα του δικομματισμού που μας κυβερνάει. Αυτό το γαϊτανάκι όμως τώρα πια τελείωσε. Τι ψηφίζουμε; Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής του συμφέροντος της κοινωνίας μας; Και πώς θα τον υπερασπίσουμε;
Ένας μόνο μπορεί να είναι ο κοινός παρονομαστής: η παραμονή μας στην Ευρώπη, που καταντήσαμε να μην είναι αυτονόητη αλλά διακύβευμα. Θα τον υπερασπίσουμε αν διαγράψουμε από τις επιλογές μας τα παραπάνω κόμματα με τις παραπάνω συμπεριφορές. Αν διαγράψουμε και εκείνα που εμφανίστηκαν ως διασπάσεις και καρικατούρες των κυβερνώντων κομμάτων. Αν διαγράψουμε κόμματα που οι ηγεσίες τους μοιράζονται την ευθύνη της άθλιας διακυβέρνησης της τελευταίας οκταετίας. Τι μένει ως επιλογή; Μόνο η Δράση-ΦΙΣ του Στέφανου Μάνου.
Η μελαγχολία μου λοιπόν συνίσταται στο ότι η άγρια χαρά του όχλου εμποδίζει τη νηφάλια σκέψη και το μοιραίο συμπέρασμα στην οποία αυτή καταλήγει. Αν αυτό που θα βγει από τις κάλπες είναι αποκρουστικό, δεν θα φταίνε κάποιοι άλλοι!