Μόνοι

Παρακολουθώ εξ αποστάσεως τις επώνυμες υποψηφιότητες των κομμάτων κι ενθυμούμαι με μνησικακία το εκστασιασμένο πλήθος που χειροκροτούσε μετά μανίας τον Πύρρο Δήμα, ο οποίος επιδείκνυε με επαρχιώτικη συγκατάβαση κι εμπύρετη καύλα το χρυσό μετάλλιο της ελληνικής γκανιότας στο τυφλό από κοντόχοντρη βαλκανική υπερηφάνεια κοινό, τους μικροαστούς με τριχοφυΐα που κράδαιναν τις ελληνικές σημαίες σαν ρόπαλα εξαιτίας της μύχιας ελπίδας να φωτογραφηθούν σε ένα μεγαλειώδες ενσταντανέ με την Γιάννα-Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, τους εθελοντές που έτρεχαν αλλόφρονες σαν ιμπάλα σε οίστρο για μια δωρεάν συσκευή κινητού τηλεφώνου ως ανταμοιβή, τον Κωστάκη Καραμανλή να αντιδρά με καθωσπρεπισμό σε μια ακόμη πρωτιά φορώντας το χιτώνιο του οικογενειάρχη αστού που προσέχει τις κινήσεις του θαυμάζοντας την νίκη με αστικό κώδικα ιδιοσυγκρασίας.


Είναι πλέον γνωστό τοις πάσι ότι ο μεσογειακός κώδικας με την πλούσια γλώσσα, τα ουρλιαχτά του Πάνου Καμμένου, τις άναρθρες κραυγές του Αντώνη Σαμαρά, την γενετήσια αναπηρία σταλινικής προπαγάνδας από την Αλέκα Παπαρήγα, το πασοκικό σύνδρομο της κατοχικής αισθητικής των ’80s από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το σοσιαλφασιστικό κατ’ επίφασιν όραμα του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος παραμένει βαθιά μνημονιακός κι θαμπωμένος από την πιθανότητα διακυβέρνησης με μπαχαλοκομπορρημοσύνη εγωπαθούς μειράκιου, την ψευδοπροοδευτική αχλή νεωτερικότητας του Φώτη Κουβέλη, τις ψευδεπίγραφες κορόνες των Οικολόγων Πράσινων που με προβιά οικολογικής κοινοκτημοσύνης επιχειρηματολογούν με την εσάρπα που δηλοί δράμα με αποστασιοποιημένη πόζα της Λυδίας Κονιόρδου, αποκαλύπτουν γιατί οι εταίροι δεν καταλαβαίνουν το ελληνικό θυμικό του ό,τι να’ ναι, όπως να’ ναι.


Ας είμαστε ειλικρινείς έστω κι λίγο πριν την αυριανή τραγική εκλογική αναμέτρηση· η γέενα του πυρός έχει το δανεικό όνομα «Ελλάδα», με πρωταγωνιστή τον Κοραή ο οποίος προτείνει τον προαναφερόμενο ορισμό στους Άγγλους για το κατακερματισμένο λασποχώρι της γεωπολιτικής λαγνείας του Ναπολέοντος, χώρα που με οθωνικό βαυαρικό πασαπόρτι προσπαθεί να υιοθετήσει το αρχαιοελληνικό πνεύμα με επιβεβλημένο φιλάρεσκο στέμμα κι υπερβολικά μεγαλοσχήμονα ξόμπλια, προφέροντας δειλά μια γλώσσα που εξακολουθεί να μιλιέται μόνο στην ενδοχώρα με κώδικες κι ιδιάζων συρφετό, με ιστορία διακοσίων χρόνων που κι οι ίδιοι οι συγγραφείς αναγκάζονται να φορτώνουν με παραπομπές τα περιορισμένα μεταφρασμένα κείμενά τους διότι στον ξένο αναγνώστη το 1967 δεν του λέει απολύτως τίποτα, δυστυχώς αποτελούμε ακαταλαβίστικη μειοψηφία εις επήκοον όλων.


Τελικά λίγες ώρες πριν την ψήφο αναρωτιέμαι με νήδυμο χαμόγελο, βλέποντας την γελοιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που εν πομπή κι παρατάξει προσπαθεί να πείσει τον πικραμένο κι βιασμένο ψηφοφόρο για το αυτονόητο, πού τελικά οδεύουμε κι τι ποιότητες ανθρώπων έχω να αντιπαλέψω: έναν κοσμάκη που δεν έχει ιδέα από δημοκρατικό ιδεώδες, που οι έννοιες της ευθύνης, της αλήθειας κι της υπευθυνότητας των πρώτων αστικών κοινοτήτων της δυτικής Ευρώπης του είναι παντελώς άγνωστες, που κόπτεται για την ομολογουμένως λανθασμένη διαχείριση του μνημονίου διότι οι κυβερνώντες δεν μπορούν να αποχωριστούν το πελατειακό κράτος που τόσα χρόνια έθρεψαν κι τράφηκαν, μία μάζα με εμφυλιακό εύθικτο εκτόπισμα που νοιάζεται πρωτίστως για το γεμάτο πορτοφόλι, την απεμπόληση αρχών κι αξιών στον δυνατότερο αρκεί να περνά αυτό καλά με παχυλά επιδόματα κι μειωμένο ωράριο, την θρασύδειλη θέαση του κόσμου με βυζαντινά λάβαρα, ψευδολεβέντικη ανεξαρτησία που κάνει σαματά στον ξένο εισβολέα λόγω υπερήφανης δήθεν παρθενορραφής , εν τέλει μια αγράμματη, ανειδίκευτη κι κανιβαλιστική μάζα που τηρεί αιδήμονα σιγήν μέχρι να βγει ξανά στον δρόμο για να διαμαρτυρηθεί λόγω μειωμένου προσωπικού πλούτου.


Το ΔΝΤ φταίει, I know.
theelfatbay.net