αριστερα οπως μπαινουμε;

πραγματικα τοσους προσδιορισμους συγκεντρωμενους, που αναφερονται στη φυση της "αριστερας",δε συναντησα.

"Τιμημένη αριστερά. Προοδευτική αριστερά, επαναστατική αριστερά, εργατική αριστερά. Ρεφορμιστική αριστερά, ηρωική αριστερά, ιστορική αριστερά, παραδοσιακή αριστερά, εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Κομμουνιστική αριστερά, αντιιμπεριαλιστική αριστερά, αναθεωρητική αριστερά, παράνομη αριστερά, μεγάλη αριστερά, δημοκρατική αριστερά. Ανατρεπτική αριστερά, αντισυστημική αριστερά, αντικαπιταλιστική αριστερά, οικολογική αριστερά. Ανανεωτική αριστερά, μαρξιστική αριστερά, διεθνιστική αριστερά. Κοινοβουλευτική αριστερά, κινηματική αριστερά, συγκρουσιακή αριστερά. Αντιεξουσιαστική αριστερά, σταλινική αριστερά, ευρωαριστερά. Αγωνιστική αριστερά, συνδικαλιστική αριστερά, οπορτουνιστική αριστερά, νεανική αριστερά, εκσυγχρονιστική αριστερά, σοσιαλιστική αριστερά. Αριστερά της αντίστασης, αριστερά της ειρήνης, αριστερά των διεκδικήσεων, αριστερά του λαού, αριστερά των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αριστερά της διανόησης."

τα στοιχειοθετησε ο votaniatis στη lifo.

διαβαστε και το υπολοιπο:

Αριστερά όπως μπαίνουμε ή όπως βγαίνουμε? Αριστερά όπως ερχόμαστε ή όπως πάμε? Αριστερά όπως σε κοιτώ ή όπως με κοιτάς? Αριστερά για μένα ή αριστερά για σένα?


Μήπως είναι καιρός, αυτοί που ευαγγελίζονται την αλλαγή της κοινωνίας να πάψουν να αυτοπροσδιορίζονται με όρους γεωγραφίας? Να αφήσουν πίσω τους του όρους του παρελθόντος που δε σημαίνουν τίποτα πια και να στρέψουν το βλέμμα στο μέλλον? Να τοποθετήσουν τον εαυτό τους ιδεολογικά και πολιτικά? Να αφήσουν τις “αριστερές στροφές” και να κάνουν ένα άλμα μπροστά?

Ξέρω τουλάχιστον έναν που θα χαμογελάσει διαβάζοντας αυτές τις γραμμές και θα πει “λογοπαίγνια χωρίς πολιτικά επιχειρήματα”. Αλλά ο Λόγος, είναι και ενδεικτικός μιας νοοτροπίας, μιας ιδεολογίας, μιας αντίληψης των πραγμάτων. Όπως λέει κι ένα παλιό σαχλοτράγουδο “πίσω από τις λέξεις – κρύβεται ο Αλέξης” (ο Τσίπρας?!).


Η ανατροπή του μοντέρνου καπιταλιστικού συστήματος (ή η ριζική μεταρρύθμισή του στην προοπτική της ανατροπής του – για να μη στεναχωρήσω και τους φίλους μου τους ρεφορμιστές) απαιτεί -σήμερα περισσότερο από ποτέ- ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Αυτό γιατί το βιομηχανικό προλεταριάτο της εποχής του Μαρξ, έχει πάψει σήμερα να έχει τη σημασία που είχε τότε, έχει μειωθεί η σημασία του τόσο αριθμητικά όσο και στη σφαίρα της παραγωγικής διαδικασίας. Τολμώ να πω ότι δεν είναι πια η “πρωτοπορία” (κι εδώ έχουμε τις πρώτες λιποθυμίες, εμφράγματα κι εγκεφαλικά!!!). Σε αντίθεση με την εποχή του βιομηχανικού καπιταλισμού, το σημερινό προλεταριάτο είναι ανομοιογενές, πολυδιασπασμένο, με τεράστιες διαφορές στη μόρφωση, την κουλτούρα, τη νοοτροπία, αλλά και στη θέση του στην παραγωγική διαδικασία και στις αμοιβές της εργασίας, πολλές φορές με διαφορετικά ή και συγκρουόμενα συμφέροντα. Μα για σκεφτείτε λίγο: τι κοινό έχουν μεταξύ τους (ή μάλλον πόσα κοινά) η καθαρίστριες του ΗΣΑΠ, ένας χειριστής γραμμής παραγωγής σε εργοστάσιο, ο εργάτης της γης, μια εμποροϋπάλληλος κι ένας προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών? Κι όμως, ανήκουν όλοι στο προλεταριάτο.

Αν σε αυτό το διαφοροποιημένο και κατακερματισμένο προλεταριάτο, προσθέσουμε και τις άλλες κοινωνικές τάξεις που πρέπει να συμμαχήσει στην πορεία της κοινωνικής αλλαγής, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι σοβαρό να πιστεύουμε πως μπορεί ένα κόμμα – μια ιδεολογία, να εκφράσει αυτή τη δυναμική, όσες τάσεις κι αν έχει. Οι πολιτικές συμμαχίες είναι αναγκαίες και θεμιτές, εκτός αν υιοθετήσουμε τη θεωρία μιας πρωτοπόρας τάξης που εκφράζεται από ένα πρωτοπόρο κόμμα “μια φωνή-μια γροθιά” και θα επιβάλει στις υπόλοιπες τάξεις την απελευθέρωσή τους (αλλά βέβαια, το μεγαλύτερο κόμμα της ελληνικής αριστεράς και οι περισσότερες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ακριβώς τη θεωρία ενστερνίζονται)!!!

Σε ποια βάση θα γίνουν λοιπόν οι απαραίτητες και θεμιτές πολιτικές συμμαχίες? “Όσοι είναι από δω κι αριστερότερα είναι μαζί μας – από δω και δεξιότερα αντίπαλοι”? Κι εδώ ξαναγυρίζουμε στο αρχικό ερώτημα: αριστερά όπως μπαίνουμε ή όπως βγαίνουμε?

Θα δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πριν τρία χρόνια περίπου, ξέσπασε ένα μεγάλο εκπαιδευτικό κίνημα “ενάντια στην αλλαγή του άρθρου 16″. Ενάντια δηλαδή στην αλλαγή του άρθρου αυτού του συντάγματος που λέει σαφέστατα, ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να παρέχεται αποκλειστικά και μόνο από το κράτος. Ένα “αριστερό, νεολαιϊστικο, προοδευτικό και δημοκρατικό” εκπαιδευτικό κίνημα, που απαιτούσε να… μην αλλάξει τίποτα!!! Κι οι δυνάμεις της αριστεράς πρωτοστάτησαν σε αυτό το κίνημα και το έχουν για καμάρι τους! Από πότε όμως οι δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής απαιτούν “να μείνουν τα πράγματα ως έχουν” συμμαχώντας με συντεχνιακά συμφέροντα κι αγνοώντας τις ανάγκες της πραγματικότητας? Τι κι αν είμαστε μέλος της Ε.Ε. οπότε οι απόφοιτοι οποιουδήποτε ευρωπαϊκού πανεπιστημίου έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους πτυχιούχους των ελληνικών πανεπιστημίων, τι κι αν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια λειτουργούν ήδη στην Ελλάδα με τη μορφή “κολεγίων” και δίνουν πτυχία φραντζάϊζινγκ, τι κι αν ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων κάνει το σκατό του παξιμάδι για να σπουδάσει τα παιδιά του στο εξωτερικό. Δεξιές αθλιότητες! Τα πράγματα πρέπει να μείνουν όπως είναι και η τριτοβάθμια εκπαίδευση να είναι μονοπώλιο του κράτους! Αλήθεια, από πότε το να παραχωρείς το μονοπώλιο της εκπαίδευσης στο αστικό κράτος, είναι “αριστερό”?

Δε λέω βέβαια πως έπρεπε να παραδοθεί η παιδεία στην αγορά και το κέρδος. Αλλά γιατί να μην μπορούν να ιδρύσουν πανεπιστήμια οι δήμοι ας πούμε? Τα συνδικάτα κι οι επαγγελματικές ενώσεις? Κοινωνικοί φορείς? Οικολογικές οργανώσεις? Ακόμα κι η εκκλησία αν θέλετε. Και λέω για την εκκλησία, γιατί αυτό το επιχείρημα το άκουγα συχνά: “μα σκέφτεστε να ανοίξει πανεπιστήμιο κι η εκκλησία”? Ναι, γιατί όχι? Το ποιος θα πάει εκεί, είναι δικό του θέμα.

Το “αριστερό φοιτητικό κίνημα” νίκησε και δεν άλλαξε τίποτα. Πριν δυο μέρες, το ΣτΕ ενέκρινε προεδρικό διάταγμα με το οποίο αναγνωρίζονται υποχρεωτικά οι τίτλοι σπουδών που χορηγούν τα ιδιωτικά κολέγια, κατόπιν συνεργασίας τους με πανεπιστήμια του εξωτερικού. Την υποχρέωση της αναγνώρισης των πτυχίων σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων ελληνικών κολεγίων έχει επιβάλει η Ε.Ε. με δύο ευρωπαϊκές οδηγίες. Τα πτυχία αυτά χορηγούνται από τα ιδρύματα μέσω συνεργασίας τους με ελληνικά Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών που λειτουργούν είτε ως παραρτήματα αυτών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων είτε με το σύστημα της δικαιόχρησης (franchising). Αριστερά όπως σε βλέπω ή όπως με βλέπεις? Αριστερά όπως βγαίνουμε ή όπως μπαίνουμε?

Αγαπητοί σύντροφοι, όσες αριστερές στροφές κι αν κάνουμε, αν είναι γύρω από τον εαυτό μας, το πολύ-πολύ στο τέλος να ζαλιστούμε. Μπροστά είναι ο δρόμος.

ΥΓ. ΟΚ, η εικόνα που έβαλα είναι σκέτη προβοκάτσια κι όχι τελείως σχετική με το θέμα, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε τόση έμπνευση!!!




http//:votanologio.wordpress.com