Η συνέχεια του αντιαμερικανισμού...

Ενα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι ότι πρέπει διαρκώς να ξαναγυρίζουμε στα βασικά, στο «ένα συν ένα ίσον δύο», που μαθαίναμε στο δημοτικό. Εχουμε, λοιπόν, και λέμε: ένας νεκρός συν ένας νεκρός, ίσον δύο νεκροί· ένας Aμερικανός νεκρός συν ένας Ιρακινός νεκρός δεν μας κάνει μηδέν νεκρούς, ισούται πάλι με δύο νεκρούς ανθρώπους. Με βάση, λοιπόν, την απλή πρόσθεση, οι 22 νεκροί στο Αφγανιστάν, οι 42 στο Ιράκ και οι τρεις στις ΗΠΑ μάς κάνουν 67 νεκρούς ανθρώπους. Ούτε ένας λιγότερος. Μπορούν όμως να γίνουν περισσότεροι όταν η μισαλλοδοξία αφαιρεί από τα θύματα την ανθρώπινη υπόσταση που είχαν και προσθέτει την εθνικότητα, τη θρησκεία, την πολιτική θέση κι άλλες επίκτητες ιδιότητες που είχαν κατά τη διάρκεια του βίου τους.

Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν υπήρξαν χοντροκοπιές -τις κατέγραψε ο κ. Μανώλης Βασιλάκης στο βιβλίο του «Καλά να πάθουν. Η ελληνική κοινή γνώμη μετά την 11η Σεπτεμβρίου», (εκδ. Γνώσεις)- όπως αυτές Eλλήνων θεατρικών συγγραφέων που ένας δήλωνε «Εγώ αισθάνθηκα υπέροχα! Ηθελα να βιντεοσκοπήσω τα δύο αεροπλάνα να περνούν μέσα από τους Πύργους, όποτε ήμουν θλιμμένος να τα βλέπω να ευχαριστιέμαι» και ο άλλος ρωτούσε «Υπάρχει ΑΘΩΟΣ λαός; Υπάρχουν ΑΘΩΑ θύματα;». Κάποια απομεινάρια μόνο του άρρωστου αντιαμερικανισμού επιζούν για να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα.
Αυτό σημαίνει ότι μάθαμε μετά την κατακραυγή για τις ζητωκραυγές της 11ης Σεπτεμβρίου; Πιθανώς η
αποστροφή των Ελλήνων ομογενών στις ΗΠΑ (υπήρχαν 49 νεκροί ελληνικής καταγωγής στους Δίδυμους Πύργους) να μας δίδαξε κάτι. Ισως πάλι ο δηλητηριώδης αντιαμερικανισμός -προσοχή! όχι ο πολιτικός, αλλά ο πρωτόγονος- να είναι σε ύφεση. Χειρότερο θα είναι αν απλώς το μπόλι του μίσους γονιμοποιείται αλλού κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα μάθουμε ποτέ πού...

Το θέμα είναι ότι αυτοί οι πρωτόγονοι «αντι-ισμοί» δεν ταιριάζουν σε μια κοινωνία με ελάχιστη πολιτική παιδεία. Είναι άλλο πράγμα η αντίθεση σε πολιτικές -καθένας μπορεί να διαφωνεί με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οικονομική πολιτική της Γερμανίας κ.λπ.- και άλλο πράγμα το τσουβάλιασμα ενός λαού με ταμπέλες, εξαιτίας της πολιτικής που ασκεί η ηγεσία του. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης είναι το θεμέλιο του ρατσισμού. Η χαρά ή οι πανηγυρισμοί για το κακό που έπαθαν πολίτες άλλων χωρών είναι φασισμός εν τη γενέσει του.

Γράφαμε και παλιότερα (13.4.2003) ότι «το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ο αντιαμερικανισμός. Αυτός υπήρχε στην Αριστερά μετά τον Εμφύλιο, εμπότισε το Κέντρο στη χούντα και τη Δεξιά με το Κυπριακό. Αυτός ο αντιαμερικανισμός ήταν πολιτικός. Είχε θεωρητικές βάσεις, είχε μνήμες και, κυρίως, είχε λογική συνοχή. Ηταν ένα νοητικό οικοδόμημα που εξηγούσε την πραγματικότητα με όρους “καπιταλιστικής επέκτασης” και “ιμπεριαλισμού”. Ανεξαρτήτως αν αυτή η ανάγνωση ήταν ορθή ή λανθασμένη, ο προηγούμενος αντιαμερικανισμός ήταν συνεκτικός. Βασιζόταν στον ορθό λόγο... Ο νέος αντιαμερικανισμός αδιαφορεί και για την πραγματικότητα και τον ορθό λόγο. Αποκτά πλέον εκφάνσεις αντιδυτικισμού – όχι πολιτικού, αλλά βαθύτατα φιλοσοφικού». Το αυτό ισχύει και για τον «αντιγερμανισμό» που μοιάζει να γίνεται της μόδας εσχάτως.
Πάσχος Μανδραβέλης / Η Καθημερινή