Δώσε μου λεφτά να σου δώσω χρόνο…

Η κυβέρνηση Σαμαρά κλείνει σε περίπου δύο μήνες έναν χρόνο θητείας. 

Στη διάρκεια αυτού του διαστήματος υπήρχε άπλετος χρόνος, αν όχι για την ολοκλήρωση, τουλάχιστον για την ταχεία και αποτελεσματική προώθηση του έργου της αναμόρφωσης του δημόσιου τομέα. 
Αντί αυτού, χθες ο αρμόδιος υπουργός κ. Αντ. Μανιτάκης ζήτησε περισσότερο χρόνο για την ολοκλήρωση του έργου αυτού, το οποίο χαρακτήρισε τιτάνιο. 
Ίσως να είναι. Αυτό που δεν μας εξήγησε, όμως, είναι από πού πιστεύει ότι μπορούν να βρεθούν τα χρήματα ώστε να υπάρξει αυτός ο επιπρόσθετος χρόνος. 
Στην πανεπιστημιακή κοινότητα, η έννοια του χρόνου ορίζεται, ενδεχομένως, κατά ποικίλους τρόπους. 
Στην πτωχευμένη Ελλάδα, περισσότερος χρόνος σημαίνει περισσότερα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών. 
Χρήματα τα οποία δεν θα δαπανηθούν για τις ανάγκες νοικοκυριών και επιχειρήσεων και δεν θα τονώσουν έτσι την εγχώρια ζήτηση, ώστε να αρχίσει η χώρα αυτή να οδεύει προς την ανάκαμψη και την ανάπτυξη. 
Αντίθετα, σε περίπτωση όπου δοθούν, τα χρήματα αυτά θα αφορούν φόρους και μάλιστα νέους, τους οποίους επ’ ουδενί μπορούν να αντέξουν σήμερα είτε ο φορολογούμενος πολίτης είτε η επιχειρηματική κοινότητα.
Αποτελεί φαυλότητα, δε, ο ισχυρισμός ότι μείωση των μισθολογικών δαπανών του δημοσίου θα οδηγήσει σε ένταση της ύφεσης, αφού έτσι θα πληγεί περαιτέρω η εγχώρια ζήτηση. 
Ουδείς αποταμιεύει πλέον στη χώρα μας και κάθε ευρώ που γλυτώνει ο φορολογούμενος οδεύει για την κάλυψη των αναγκών του και της οικογενείας του. 
Αν δεν τα δώσει σε φόρους, θα τα ρίξει και πάλι στην αγορά και μάλιστα ευθέως, αυξάνοντας το πολλαπλασιαστικό όφελος για την ελληνική οικονομία… 
Ο κ. Μανιτάκης κάθεται στην καρέκλα του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης από τον περασμένο Ιούνιο και αμέσως πριν καθόταν στην καρέκλα του υπουργού Εσωτερικών. 
Άρα, είναι σαφές ότι γνωρίζει το θέμα καλά. Όπως επίσης σαφές είναι ότι στο
διάστημα που έχει κυλήσει ελάχιστα έχουν γίνει.
Το θέμα της μετακίνησης 25.000 δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει ακόμη προωθηθεί, παρά τις δεσμεύσεις της χώρας μας ως προς αυτό. Το θέμα των επίορκων υπαλλήλων δεν έχει αντιμετωπιστεί και βεβαίως ούτε λόγος να γίνεται για την περίφημη δέσμευση περί μείωσης του δημόσιου τομέα κατά 150.000 υπαλλήλους στη διάρκεια της τρέχουσας διετίας. 
Αντίστοιχα, η γραφειοκρατία, η αδιαφάνεια και η αναποτελεσματικότητα ήταν και παραμένουν τα κυρίαρχα στοιχεία του δημόσιου τομέα, με την ποιοτική αναβάθμισή του να είναι το μεγάλο ζητούμενο. 
Αντί πράξεων και έργων, υπάρχει μόνον η παράθεση στοιχείων περί επικείμενων συνταξιοδοτήσεων, οι οποίες κατά τα λεγόμενα στελεχών του συγκεκριμένου υπουργείου θα υπερκαλύψουν τους στόχους μείωσης προσωπικού. 

Με άλλα λόγια, «άστους να φύγουν μόνοι τους»… 
Προς τι, άρα, ο περισσότερος χρόνος που ζητά ο κ. Μανιτάκης, εάν στο διάστημα που μεσολάβησε δεν κατόρθωσε έστω να ακουμπήσει τα ζητήματα αυτά; 
Την πολιτική του «ώριμου και παραγινωμένου φρούτου» ακολουθεί, περιμένοντας να λυθεί το θέμα από μόνο του; 
Εάν η χώρα μας βρίσκεται στη σημερινή της κατάντια, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ελάχιστος σεβασμός υπήρξε κατά τη διάρκεια των τριών προηγούμενων δεκαετιών στα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη. 
Σεβασμός ο οποίος παραμένει και σήμερα δυσεύρετος. 
Εάν ένας υπουργός, οποιοσδήποτε και εάν είναι αυτός, δεν μπορεί να φέρει σε πέρας το έργο που του έχει ανατεθεί, είναι ευθύνη του πρωθυπουργού να τον αντικαταστήσει. 
Οτιδήποτε λιγότερο μειώνει τις ελπίδες αυτού του τόπου να δει μια άσπρη ημέρα και κάνει ολοένα και περισσότερο μαύρη την καθημερινότητα των πολιτών. 

του Ν.Γ. Δρόσου/euro2day.gr