Ο ΣΥΡΙΖΑ προ των χειμερινών ανακτόρων

Tsipras ante portas

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έριξαν γέφυρες σε όλα τα ιδιόρρυθμα εργατικά συνδικάτα (μητροπολίτες, ιερείς, δικαστικοί, εφοριακοί, ταβερνιάρισσες που δεν κόβουν αποδείξεις, υπάλληλοι πολεοδομίας, αξιωματικοί, αστυνομικοί), αφού διείσδυσαν, με στρατηγικό εισοδισμό, ακόμη και στο Μέγαρο του “Εθνάρχη” των βραχωδών οικοπέδων, αφού διεμβόλισαν τον πατριωτικό θίασο των «Ανεξέλ», έριξαν ύστερα από σκληρή πολιορκία και το τελευταίο οχυρό της νεοελληνικής εργασιακής παρακμής, το συνδικάτο των πελατών και συγγενών του αστικού Κοινοβουλίου. Συγκεκριμένα στις πρόσφατες εκλογές των υπαλλήλων της Βουλής, 436 ψήφους πήρε ο κοινός συνδυασμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και πρώτη αυτόνομη δύναμη με 418 ψήφους ήλθε ο συνδυασμός που στηρίχτηκε μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην τρίτη θέση βρέθηκε ο υποψήφιος των χιτλερικών με 25 ψήφους. Ομολογώ πως δεν μπορώ να καταλάβω με ποιόν αθροίστηκαν οι δίβουλοι ψήφοι των φίλων της ΔΗΜΑΡ και πως γίνεται σωματείο εργαζομένων χωρίς το ΠΑΜΕ. 
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της ΓΣΕΕ να ήλθε τέταρτος, αλλά νομίζω ότι η τρελή του άνοδος στο συγκεκριμένο σωματείο-ρετιρέ, των αχάριστων πρώην πελατών του ΠΑΣΟΚΝΔ, που δεν εκχωρούν ούτε σπιθαμή των προνομίων τους, στο σωματείο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μακράν κάθε άλλου το μέγιστο ποσοστό του, αναδεικνύει, εμβληματικά θα έλεγα, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της διευρυμένης λαϊκής του βάσης. Μίας βάσης που θα είναι το εφαλτήριο για την υλοποίηση του μεγαλεπήβολου διακηρυγμένου του στόχου, «ΣΥΡΙΖΑ παντού», δηλαδή για το άπλωμα της ανατρεπτικής οργάνωσης και δράσης φιλικών του κινημάτων σε όλη την Ευρώπη.
Πρώτο βήμα της νέας κυβέρνησης, που θα στηρίζεται στο κίνημα των ρετιρέ και στην ψήφο των κυριών Κουντουρά (δακρύζω στην παρέλαση) και Γιαταγάνα (επιστροφή της θανατικής ποινής), θα είναι η υλοποίηση της υπόσχεσης του Μεγάλου Τιμονιέρη Αλέξη (μελετητή των Απάντων του Μάο):
«Μισθοί και συντάξεις θα αποκατασταθούν με ένα άρθρο» (15.11.2012). Ιδιαίτερη μέριμνα θα ληφθεί για τους αξιωματικούς γιατί κατά τον κ.Τσίπρα (29.3) «οι απόστρατοι και οι εν ενεργεία αξιωματικοί έχουν υποστεί δυσανάλογα μεγάλες περικοπές» και για τους αστυνομικούς διότι: «δεν μπορεί ένας αστυνομικός που βρίσκεται από το πρωί ως το άλλο πρωί στον δρόμο, με κίνδυνο της ζωής του, να παίρνει 540 ευρώ. … Υπάρχουν ειδικά μισθολόγια, γιατί υπάρχουν κάποιες ειδικές κατηγορίες εργαζομένων με κοινωνική υπεραξία» (6.9.2012). Εξυπακούεται ότι δεν θα πειραχθούν οι μισθοί των ιερέων, αφού ακόμη και ο κ.Κουράκης, που νόμιζε πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αριστερότερα της κας Μέρκελ, εξαναγκάστηκε από το κόμμα του να αναδιπλωθεί: «ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται τη μισθοδοσία του κλήρου, ανεξάρτητα από τη λύση που θα προκριθεί».—–Μένει να εξηγηθεί πως θα πληρωθεί το μάρμαρο αυτών των υποσχέσεων. Με κατάσχεση καταθέσεων, με έρανο στους εφοπλιστές, με ελεημοσύνη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου ή με την βοήθεια του ευσεβή Πούτιν; Γιατί αν δεν κουδουνίσει το χρήμα, αυτό το ετερόκλητο νεοφώτιστο ασκέρι του ΣΥΡΙΖΑ, θα λακίσει μόλις πέσει η πρώτη μπαταριά, πιο πανικόβλητο και από Ελληνοκύπριο βουλευτή.

Για να σοβαρευτώ λίγο νομίζω ότι η παράμετρος της Ηθικής είναι εγκαταλελειμμένη από την αριστερά και εκχωρημένη στην αδίστακτη Εξουσία, η οποία μπορεί να τη χρησιμοποιεί παραπλανητικά για τους δικούς της σκοπούς, με τον κυνισμό που τη διακρίνει, εμφανιζόμενη ως Άγγελος τιμωρός των ανομημάτων που η ίδια διέπραξε, θυσιάζοντας ένα μέρος της παλιάς της πελατείας,΄την οποία η Αριστερά μπαίνει στον πειρασμό να υπερασπιστεί, κάνοντας μια βρωμοδουλειά που την αδικεί. Το είδαμε αυτό στην περίπτωση των υπαλλήλων της Βουλής και τωρα η Αριστερά εισέπραξε την πρώτη δόση μιας πύρρειας νίκης. Το συμφέρον των υπαλλήλων της Βουλής, οι οποίοι κατά κανόνα έχουν μειωμένα προσόντα και όλοι τους προσλήφθηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες και απολάμβαναν πολλά προνόμια σε βάρος της Κοινωνίας, βαφτίζεται από την Αριστερά δίκιο του εργάτη ή έστω του εργαζόμενου και όποιος το αμφισβητήσει χαρακτηρίζεται φιλελεύθερος, που υπηρετεί τα συμφέροντα της Κεφαλαιοκρατίας. Το γιατί η κόρη του κ.Πολύδωρα, ο εξάδελφος του κ.Καμμένου ή οι δέκα συνεργάτες και φίλοι του Γ.Καρατζαφέρη, αποτελούν κομμάτι αυτού που η Αριστερά ονομάζει ‘κόσμο της Εργασίας’, είναι ένα ζήτημα με πρακτικές και θεωρητικές προεκτάσεις. Τη στιγμή που υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός νέων, πολύγλωσσων με εξαιρετικά υψηλά ακόμη και μεταπτυχιακά προσόντα, το Κοινοβούλιο κατάντησε να προσλαμβάνει ακόμη και Νεοναζί απόφοιτους Λυκείου, ως μερίδιο που αναλογεί στο κόμμα του Καιάδα, ακόμη και για να εξυπηρετήσει το φίλο της θυγατέρας της ιδιοκτήτριας του κτιρίου του χωρίς έσοδα ροζ Hotel New Dream.

Είναι γεγονός πως η παραδοσιακή εργατική τάξη έχει συρρικνωθεί αριθμητικά, έχει νοθευτεί ταξικά ή αντικατασταθεί από δούλους (μετανάστες) χωρίς δικαιώματα, έρμαιο στο μαχαίρι του νεοναζιστή φονιά και στο έλεος του δικαστή που δικάζει κάτω από την εικόνα του ελληνορθόδοξου θεού. Αν δυσκολευόμαστε να κατατάξουμε το πλήθος των άνεργων, κακοπληρωμένων ή ημιαπασχολούμενων Ελλήνων νέων, επιστημόνων ή μη, ποικίλης ταξικής οικογενειακής προέλευσης, μπορούμε σύμφωνα με τη μεταμαρξιστική φιλοσοφική πολιτική σκέψη να τους εντάξουμε στο πλήθος των πολλών που αποτελούν και εκφράζουν τις ανάγκες της Κοινωνίας, ως άθροισμα επιμέρους ενικοτήτων, δηλαδή στο «Πλήθος» των επίκαιρων στοχαστών Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Hardt. Αυτοί είναι η νέα εργατική τάξη, χωρίς τη στενότητα που οριοθετούσε η ανεπαρκής για την εποχή μας μαρξιστική της εκδοχή. Όμως δεν νομίζω πως τα συμφέροντά της ταυτίζονται ή συμβιβάζονται, με αυτά προνομιούχων και ολιγάριθμων συντεχνιών εργαζομένων, που ολότελα ανορθολογικά και με σαθρά κριτήρια, λυμαίνονται τα κρατικά ταμεία, καλά οργανωμένοι σε ομάδες πίεσης, σε αντίθεση με τους άνεργους νέους, που είναι κλεισμένοι στον κοινωνικό τους μικρόκοσμο, ο οποίος συχνά περιορίζεται στα όρια του υπνοδωματίου τους (όπου και το Πι Σί τους) και στους τοίχους της καφετέριας της γειτονιάς τους. Πως μπορεί κανείς να συγκαταλέξει αυτά τα χωρίς ούτε επίδομα ανεργίας παιδιά με το συνταξιούχο της Βουλής, που εισέπραξε το 2011 σε βάρος της χρεοκοποημένης κοινωνίας ‘εφάπαξ’ 400.000 ευρώ;

Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε όταν διογκώθηκε απότομα από τις μικρές εγωκεντρικές αυτιστικές συνιστώσες, που αγωνίζονταν να βρουν ακόμη και τεχνητές διαφορές μεταξύ τους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους (φτάνοντας στο σημείο να υπάρχει προσωποπαγής ομάδα του κ.Γλέζου με τον τίτλο «Ενεργοί πολίτες», άγνωστης απόχρωσης και ασήμαντου αριθμού μελών, με μοναδικό σκοπό να προβάλλεται ο επικεφαλής της),  στο ενιαίο κόμμα. Αυτό, μεθυσμένο από την εκλογική του δύναμη, κάνει λογικό άλμα, υπερπηδά τους φυσικούς του συμμάχους ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, (ή το ΚΚΕ και την Ανταρσύα για όσους αλληθωρίζουν πρώιμα στην έξοδο από την Ε.Ε.) παρακάμπτει τη ΝΔ, κολακεύοντας en passant την καραμανλική ομάδα (φίλων και συμφερόντων) και ρίχνει γέφυρες στην Άκρα Δεξιά και στην Εκκλησία, που εχθρεύονται τυφλά οτιδήποτε προοδευτικό εκπορεύεται από την Ευρώπη (εκτός από τις χρηματοδοτήσεις της) ή δημαγωγούν ασύστολα, χωρίς να έχουν συμμετοχή σε κανένα δημοκρατικό κοινωνικό αγώνα ή αίτημα. Πρόκειται για κυνική και απολίτικη  πρακτική, με διάτρητο σκεπτικό, για εύκολη “λύση” του προβλήματος της κατάληψης της εξουσίας από αυτόν που δεν μπορεί να την καταλάβει με πρόγραμμα και με ειλικρίνεια, τραβηγμένη από τα μαλλιά, χωρίς καμία δυνατότητα όχι επιτυχίας αλλά ούτε καν εφαρμογής. Έκφραση αυτής της τερατογονίας είναι η τεράστια εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στο προκλητικότερο συνδικάτο εργαζομένων, που συμπυκνώνει όλους τους σπίλους του πελατειακού Κράτους. Δεν θα βρείτε το ΣΥΡΙΖΑ στα εργοστάσια, δεν θα τον δείτε να οργανώνει τους άνεργους ή να συσπειρώνει γύρω του άξιους νέους και παλιούς επιστήμονες με σκοπό να συζητηθούν στο δημόσιο χώρο και να προταθούν σοβαρές λύσεις σε μια συστοιχία αναπάντητων προβλημάτων, δεν θα τον δείτε να διεκδικεί δίκες για τους Τσουκάτους, κάθαρση στη Δικαιοσύνη και στην Αστυνομία, θεσμικές αλλαγές διαφάνειας, Δημοκρατίας και παραγωγικότητας, δεν θα τον ακούσετε να μάχεται για προώθηση ώριμων ατομικών Δικαιωμάτων, μείωση των στρατιωτικών δαπανών, προσέγγιση με τους γειτονικούς λαούς, χωρισμό από το μεσαιωνικό και σκανδαλώδη εκκλησιαστικό σκοταδισμό. 
Δεν θα δείτε τον κ.Τσίπρα να επισκέπτεται την Τουρκία, την ΠΓΔΜ, την Αλβανία ή τη Βουλγαρία. Θα τον βρείτε οικογενειακά στην Αργεντινή να δηλώνει ότι δήθεν συναντήθηκε (τηλεφωνικά) με την Πρόεδρό της ή στη Βραζιλία να παριστάνει πως μελετά παρόμοιες καταστάσεις με τη δική μας, σε χώρες που τίποτα κοινό δεν έχουν μαζί μας άλλο από τη διαφθορά και τη θρησκοληψία. Θα τον ακούσετε να επαινεί τον Αρχιεπίσκοπο, να υπερασπίζεται τους μισθούς των ιερέων και την ιερή φοροληστεία, να κάνει πως δεν ξέρει τίποτα για την απότομη σιωπή του ΣΔΟΕ στα όσα ανακάλυψε για τους μητροπολίτες και για τα συγγενολόγια τους, να κολακεύει το Στρατό, τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, τους Εφοριακούς, θα τον συλλάβετε να μην θέλει να ξέρει για τους γιατρούς που απαιτούν φακελάκια, για τους δικηγόρους που αναβάλουν δίκες και για κάθε μικρομεσαίο φοροφυγά. Θα τον δείτε να θέλει και την ευρωπαϊκή πίττα σωστή και αυτόν που της χρωστάει χορτάτο. Αν πάλι τον δείτε σε λίγο να φωνάζει για επιστροφή στη δραχμή, ενθαρρυμένος από την ήδη διαφαινόμενη μεταστροφή της κοινής γνώμης στο θέμα, δεν θα τον ακούσετε να έχει κάποιο σχέδιο για αυτό. Όμως η κοινωνία μας, μια κοινωνία της πληροφορίας και της ανοιχτής επικοινωνίας, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να περιχαρακωθεί και να λειτουργήσει, χωρίς ένα εμπνευσμένο σχέδιο, στα στενά σύνορα του Κράτους και μάλιστα ενός Κράτους που στηρίζεται σε απίθανους εθνικούς μύθους, σε μια έντονη αυταπάτη μεγαλειώδους μοναδικότητας και σε μια φοβικότητα εχθρικών επιβουλών.

Ότι και να πείτε όμως για το ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα συμφωνήσω αν τον συγκρίνετε με το παλιό προκυβερνητικό ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν σοβαρότερο, με πιο ευδιάκριτους και σαφείς στόχους, με ικανό αρχηγό και ερχόταν να πάρει τα ηνία από μια ηθικά καταδικασμένη Δεξιά, σε ένα καλοστρωμένο πολιτικοοικονομικό τοπίο, στο οποίο υπήρχε και το εξισορροπητικό αντίβαρο της ΕΣΣΔ. Όποιος νομίζει ότι οι συνθήκες για να επιτευχθεί σήμερα μια σοβαρή αλλαγή πραγμάτων από τη συγκεκριμένη Αριστερά είναι ευοίωνες, κάνει τεράστιο λάθος και έσεται αυτή εσχάτη πλάνη χείρων κάθε προηγούμενης. Στην ουσία, αν κάτι κρατάει τον πολύ λίγο και διαρκώς διολισθαίνοντα σε ακροδεξιές πολιτικές κ.Σαμαρά και τους σκιώδεις συμμάχους του στην εξουσία, αυτό είναι η ανεπάρκεια και ο τυχοδιωκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που επιτείνουν τον εγγενή φόβο για το Άγνωστο.

roides.wordpress