Ο ηλίθιος

Όλες οι ημέρες της απουσίας από το παρόν site, καταναλώνονται στην απούσα αισθητική της ελληνικής πολιτικής. Καθώς το παράδοξο οργανώνεται με ιαχές μισανθρώπων, οι οποίοι μπερδεύουν την μίζερη υποκειμενικότητα με την ύπαρξη της ένοπλης ουδετερότητας για να μην εξαϋλωθούν από την απουσία εχθρού και ξεπέσουν στον καμένο τους παράδεισο, οι φωνές της δήθεν αντισυστημικής παντιέρας αποδυναμώνονται, εξαιρώντας σαφώς τα γκρουπούσκουλα που εν είδει ιδρωμένης σέχτας σε απόγνωση, οργανώνουν συλλαλητήρια και πορείες στο κέντρο της πόλης καθώς η ψυχολογία του ευ ζειν σε προτεκτοράτο με απαραίτητη την ρουστίκ κληρονομιά από το χωριάτικο φλέγμα, ζητά επειγόντως τους Οθωμανούς ως άλλοθι όταν οι τελευταίοι εκδίωξαν τους Γάλλους από την Αίγυπτο αφού ο Νάσερ δεν ζει πια, οι θεοί δικάστηκαν και η Υψηλή Πύλη έπαψε να τρομοκρατεί αιώνες τώρα. Το τέλος της αποικιοκρατίας περιλαμβάνει εδάφια από το Κοράνι, συμμετοχή στο καράβι για την Γάζα και βλάσφημες προσεγγίσεις με άρωμα Γάιου Βαλέριου Κάτουλλου σε υποβόσκον επιθαλάμιο ποίημα με ύφος Σαπφούς, λίγο πριν το εξαιρετικό φινάλε που πλημμυρίζει τον Νείλο με εγωτικούς χυμούς χαοτικής παράδοσης.

Οι τραμπουκισμοί φοιτητριών στα ΤΕΙ της Πάτρας, ο εγκλεισμός καθηγητών και ο εκβιασμός τους από το συμπαθές ασκέρι των κορασίδων, είναι η κορυφή του παγόβουνου σε μια χώρα που οι κοινωνικές σχέσεις, οι θεσμοί και οι νόμοι αποτελούν στοιχεία αυθαιρεσίας μη ορθολογίσιμα καθώς η μυθική υπόσταση της μαρξιστικής μνησικακίας συμμετέχει στο πανηγύρι του κανιβαλισμού με μηδενιστικά επιχειρήματα, άφαντες σημασιακές γλωσσικές συνιστώσες και κυρίως ψευδαισθήσεις κάκιστης φαντασιακής διχοτόμησης δεδομένου ότι εν Ελλάδι όποιος

φωνάζει θεωρείται αυθεντία που κυοφορεί ενορχηστρωμένη διάσταση με τυποποιημένο σύστημα αξιών απ’το ιδεολογικό ζόρι. Όταν ο Ναπολέων φυλάκισε τον παράφρονα μαρκήσιο de Sade, ο λογοτεχνικός αντίπαλος αναδύθηκε με την μορφή του Ντοστογιέφσκι. Οι πιονιέροι της βίας, της εθελούσιας μοναξιάς και της κενής σελίδας λόγω δυσαρμονίας μεταξύ αυταπάτης και πραγματικότητας, δείχνουν με το δάχτυλο τα κακώς κείμενα, προσμένοντας κομμένα μέλη και ριπές όπλων, ξεχνώντας ότι η ιδρυματοποίηση ξεκινά από το σπίτι και την κορεσμένη ανημπόρια η οποία καταναλώνεται στον απέραντο ωκεανό της αβεβαιότητας με οδηγό την αδιαφορία.

Είναι τόσο βεβιασμένη η ανάγκη μιας κυβέρνησης με πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, που τα μυθιστορήματα του Edward Bellamy (προτείνω το Looking Backward), που χαρακτηρίζονται από ένα ιδεατό κοινωνικό καθεστώς με οδηγούς την αδελφοσύνη και την συνεργασία μεταξύ κράτους και πολιτών, υπερκεράζονται απ’τα αισθήματα της καθοριστικότητας του τέλειου πολιτεύματος με αρθρώσεις ορισμών αδιάσπαστων και κουτοπόνηρων προθέσεων, διότι η φενάκη της κόκκινης ερμηνείας ακυρώνει αυτομάτως οποιαδήποτε συνειδητή σκέψη οδυνηρής κριτικής εκ των έσω. Φοβούμαι ότι ο κοσμάκης προτιμά το κόμμα της Κουμουνδούρου με το Μνημόνιο εν εξελίξει παρά την τρικομματική κυβέρνηση με το Μνημόνιο καθώς το τελευταίο περιλαμβάνει Δεξιούς και δήθεν Σοσιαλδημοκράτες. Κοινώς, φοράμε κουρέλια αγωνιστικότητας με τσιτάτα του Καντ, τραγικότητα με ύφος Rimbaud και μια μορφή επιληψίας που εξυμνεί την ατελή φύση με γνωστικιστικά αποθέματα ιδεοληψίας, αφού αποτελεί ίδιον των Ελλήνων ο εκστατικός χαρακτήρας της όποιας επιθυμίας, με μπροστάρηδες τον Γλέζο, το θεοκρατικό συνεχές και ένα ανώδυνο αντιφιλελεύθερο θέατρο σκιών για τις εντυπώσεις με αυθαιρεσίες του σύγχρονου καπιταλισμού εκτός ημεδαπής.

Πέραν κάποιων ξεχασμένων παριών που εντάσσουν τον Καβάφη, το Κοράνι, τον ναζισμό και το καθημερινό μοιρολόγι στην αγελαία παλαίστρα των ακαθόριστων σοφισμάτων για να μην θεωρηθούν αντισυστημικοί από τις μειοψηφίες που πωλούν αταβιστική λογοδιάρροια στα κοινωνικά δίκτυα, τις αδερφές της πολιτικής ορθότητας που ρίχνουν οχετούς επιτετραμμένης αντιομοφοβικής μανιέρας σε ανθρώπους που καταλαβαίνουν τα καραγκιοζιλίκια των wannabe νυμφευμένων ομοφυλοφίλων, τους μαλάκες που απορρίπτουν την πραγματικότητα με άχρηστο συκώτι και αμορφωσιά κοινωνικού πράττειν σε παρακμή, τα διακοποδάνεια, τις σκυλούδες και τους σοσιαλφασίστες, η καθημερινότητα προδίδει αυτό που παραμένει κρυφό διότι πλέον οι εκπλήξεις δεν ελλοχεύουν: καθείς οραματίζεται το δικό του, ολόδικό του σύμπαν, με άλλοθι το τεράστιο κράτος για να μπορέσει να ανασάνει για να μην πεθάνει από την πλήξη. Το Σύνταγμα του Βερμόντ και η έννοια του «freeman» από πολιτικά ουδέτερους όρους, η εκτελεστική εξουσία της Νέας Υόρκης στα τέλη του 16ου αιώνα και ο Διαφωτισμός δεν αγγίζουν τους εγχώριους ποπολάρους. Οι οποίοι φτύνουν τους θεσμούς αλλά συμμετέχουν σ’αυτούς κατά το δοκούν.

theelfatbay.net