Ήταν ένα μικρό καράβι…

"Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι…"

Φανταστείτε ένα καράβι. Όχι όπως τα τωρινά – βαλτέ στο μυαλό σας ένα καράβι παλιό, σαν εκείνα τα πειρατικά, με κουπιά και καταστρώματα.

Έχει έναν καπετάνιο, καμιά δεκαριά αξιωματικούς -άλλος υπεύθυνος για την ρότα, άλλος για την πρόβλεψη του καιρού, άλλος για την αποθήκη και την σίτιση, άλλος για το νερό.

Όλοι, διαλεγμένοι από τον καπετάνιο.

Και, τέλος, το καράβι μας έχει ναύτες. Εκατό ναύτες που η δουλειά τους είναι, ας πούμε, να τραβάνε κουπί.

Οι ναύτες έχουν και αυτοί ειδικότητες. Άλλοι είναι έμπειροι και άλλοι όχι, άλλοι είναι δεξιόχειρες και άλλοι αριστερόχειρες, άλλοι έχουν δύναμη και άλλοι αντοχή.
Όλοι διαλεγμένοι από τους αξιωματικούς.


"Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι, κι έκανε ένα μικρό ταξίδι…"


Η αποστολή του καραβιού είναι να μεταφέρει εμπόρευμα, από το ένα λιμάνι στο άλλο. Μεταξύ των λιμανιών όμως, που τελειώνει η κάθε αποστολή, η απόσταση είναι μεγάλη και η πρόβλεψη για τις ανάγκες του ταξιδιού είναι κρίσιμη.


"Και σε πεντέξι εβδομάδες, και σε πεντέξι εβδομάδες…"


Στην ιστορία μας το καράβι είναι στην μέση μιας διαδρομής. Ο καπετάνιος βγαίνει και κάνει την εξής ανακοίνωση:
«Το καράβι έχει πάρει λάθος ρότα. Θα αργήσουμε να φτάσουμε στο λιμάνι – και αν. Αν συνεχίσουμε να μοιράζουμε μερίδες τροφής και νερού με τον ίδιο ρυθμό, θα πεθάνουμε τις πείνας. Δεν θα φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας.
Το πρόβλημα μας είναι οι μερίδες. Για αυτό, θα πετάξουμε μερικούς ναύτες στην θάλασσα, ας πούμε τους μίσους. Έτσι, μείον μια μερίδα για κάθε έναν από αυτούς, όσοι μείνουν, θα αντέξουν μέχρι το λιμάνι.»

Οι ναύτες είναι ανάστατοι. Ποιον θα πετάξουν στην θάλασσα; Είναι σαφές, το είπε ο καπετάνιος: αλλιώς δεν θα φτάσει κανείς.

"Χαθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές, χαθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές.."
Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος:
Γιατί;
Γιατί να πετάξουμε πενήντα ναύτες; Αν ο κάθε ναύτης παίρνει μια μερίδα, ο κάθε αξιωματικός παίρνει δέκα ημερησίως. Ο καπετάνιος παίρνει πενήντα. Γιατί, αντί να πετάξουμε πενήντα ναύτες στην θάλασσα, δεν διώχνουμε καλυτέρα πέντε αξιωματικούς;
Μα οι αξιωματικοί είναι χρήσιμοι, λέει ο καπετάνιος. Είναι εκπαιδευμένοι. Δεν μπορούμε να διώξουμε αξιωματικούς!

Μα γιατί; Κάπως έγινε και φτάσαμε ως εδώ. Δεν φταίμε εμείς, όσο κουπί μας είπατε, κάναμε. Όσους είπατε να δουλέψουν δούλεψαν. Οι αξιωματικοί δεν ήταν υπεύθυνοι για την ρότα; Οι αξιωματικοί δεν ήταν υπεύθυνοι για τον προγραμματισμό της σίτισης; Και λάθος να μην έγινε, και απλώς να πέσαμε σε κακό καιρό, δεν είχατε υπευθύνους που η μονή τους ευθύνη ήταν να κοιτάνε τον καιρό; Δεν τραβούσανε κουπί ακριβώς επειδή δουλειά τους ήταν αυτή, να κοιτάνε τον καιρό. Έτρωγαν καλύτερα, γιατί οι ευθύνες τους ήταν αυξημένες.
Ναι, λέει ο καπετάνιος. Αλλά και εσείς, δεν τραβάτε κουπί. Να, κοιτάξτε; Είναι δέκα που δεν δουλεύουν. Έχουν αράξει και τρώνε τσάμπα τις μερίδες. Εσείς φταίτε λοιπόν. Δεν κάνατε το καλύτερο δυνατόν. Δεν μας σώσατε όταν έπρεπε.
Μα γιατί καπετάνιε; Αντιγυρίζουν οι ναυτικοί. Έχεις έναν αξιωματικό που ήταν υπεύθυνος για τους
ναύτες. Γιατί δεν ζητάς από αυτόν ευθύνες; Άλλωστε, αυτούς που κάθονται ποιος τους είπε, σε καιρούς που φαινόταν ότι θα φτάναμε ακόμα και νωρίτερα, «εσείς αράξτε»;

Μήπως αυτοί οι δέκα κάθονται επειδή είναι αδέλφια σας, παιδιά σας, ανίψια σας; Αν είχαν την άδειά σας, δεν έχετε την ευθύνη τους; Δεν έχετε την ευθύνη που όλοι μας δεν θα φτάσουμε εκεί;
Και αν κόψετε πενήντα από εμάς, πως πιστεύετε ότι θα φτάσουμε; Με τα μισά χέρια, πως
πιάσουμε λιμάνι; Αν δεν φύγουν οι αξιωματικοί, γιατί περιμένεις ότι δεν θα ξαναγίνουν τα ίδια λάθη; Γιατί περιμένεις ότι ο αξιωματικός θα δει αυτήν την φορά την φουρτούνα να έρχεται, ότι ο άλλος θα υπολογίσει σωστά τις μερίδες, ότι ο τρίτος θα κάνει καλό κουμάντο στους άντρες του;

Τι αλλάζει σ’ αυτούς αν φύγουν πενήντα δικοί μας; Θα σταματήσουν οι αξιωματικοί σου να παίρνουν δέκα μερίδες ημερησίως; Θα σταματήσεις εσύ να παίρνεις πενήντα;
Άλλωστε, είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να φάει δέκα μερίδες ημερησίως – πόσο μάλλον πενήντα. Τρώτε μία, δύο οι καλοζωισμένοι, και τις άλλες τις φυλάτε. Υπάρχουν φυλαγμένες, για όταν πεινάσετε, για τις δύσκολες μέρες. Αυτές, δεν ήρθαν; Αυτές, τις φυλαγμένες, δεν μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε για να σωθούν οι πενήντα άνθρωποι; Αν όχι απ’ όλους τους αξιωματικούς, τουλάχιστον από αυτούς που ευθύνονται τόσο καιρό για την κακή διαδρομή, για τον κακό προγραμματισμό, για την κατάσταση που είμαστε τώρα.

Πως αποφασίσατε να πνίξετε τους μισούς ναύτες; Όλοι άνθρωποι δεν είμαστε; Γιατί παίζει ρόλο που κάθεσαι στο κατάστρωμα; Δεν είναι πιο σημαντικό να φάει ένας άνθρωπος (ότι και να ‘ναι, ναύτης, αξιωματικός ή καπετάνιος) από το να φάει καλά ένας λόγω του ρόλου του; Οι αξιωματικοί και οι καπετάνιοι, δεν είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι; Δεν είναι και αυτοί ναύτες του ίδιου καραβιού;



"Και τότε ρίξανε τον κλήρο, και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί…"

arkoudos.com