Σσσστ ! Η Ελλάδα κοιμάται...

Διασχίζοντας σπασμένα πεζοδρόμια κάτω από κακόσχημα και ασυντήρητα αιωνόβια κτίρια παρατηρώ τα άδεια μαγαζιά που συνεχίζουν να νοικιάζονται και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει περισσότερα. Ανθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους δεν κινούνται πια με τα ΙΧ τους στους δρόμους της Αθήνας τα ξημερώματα, ξυπνούν αργά και περνούν το πρωϊνό τους στο σπίτι ξεφυλλίζοντας βαριεστημένα τις γνωστές αναιμικές αγγελίες. Σαν αποτέλεσμα οι δρόμοι έχουν γεμίσει παροπλισμένα ΙΧ των οποίων οι ιδιοκτήτες δεν έχουν πια λόγο μετακίνησης αν όχι και λόγο ύπαρξης...

Σκέψεις με την κίνηση έκανα και παλιότερα. Αναρρωτιόμουνα τι ποσοστό από όλους αυτούς τους ανθρώπους που κινούνται με τα αυτοκίνητά τους στους δρόμους της Αθήνας (προκαλώντας μποτιλιαρίσματα και κυκλοφοριακό χάος) κάνουν κάποια αληθινά παραγωγική εργασία και πόσοι από αυτούς είναι απλά κοινωνικά παράσιτα κάνοντας τον "μεσάζοντα". Ομως τα πράγματα τα τελευταία χρόνια χειροτέρεψαν και από κεί που είχαμε "παραγωγικούς" και "μεσάζοντες" έχουμε πλέον εργαζόμενους και ανέργους. Πολλούς ανέργους.

Μπαίνω στο μάρκετ. Οι τιμές έχουν πάρει εδώ και χρόνια την ανηφόρα σε μια χώρα που βρίσκεται στην εντατική. Οπου κοιτάξεις γύρω σου διαπιστώνεις την κατεπείγουσα ανάγκη για ΔΟΥΛΕΙΑ για ΠΑΡΑΓΩΓΗ και ταυτόχρονα τις βαριές συνέπειες μιας βαριάς ΑΝΕΡΓΙΑΣ που συνεχώς μεγαλώνει. Στο ταμείο του μάρκετ πληρώνω είκοσι ευρώ για δυό μαλακίες που αγόρασα.

Προσπαθώ να καταλάβω ΓΙΑΤΙ σε μια χώρα που χρειάζεται επειγόντως ΕΡΓΟ - ίσως περισσότερο έργο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, έχει πέσει τέτοια επιδημία ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ των πάντων. Ποιά φοβερή αρρώστια έχει έρθει στην άλλοτε ζωηρή πατρίδα μας και την έχει καταντήσει έτσι; Ανθρωποι με δύο πόδια και με δύο χέρια, άνθρωποι που "στίβουνε την πέτρα με τη γροθιά τους" όπως θάλεγε η γιαγιά μου, να έχουν κυριολεκτικά ΑΠΟΒΛΗΘΕΙ από το αναθεματισμένο μας σύστημα και να περνούν το χρόνο τους στο περιθώριο της παραγωγής, από καναπέ σε κρεββάτι, σαν άτομα με ειδικές ανάγκες, και ταυτόχρονα η πόλη αυτή, η χώρα ολόκληρη δηλαδή, να έχει τόσο μεγάλη ανάγκη παραγωγικού έργου; Τι βαριά κατάρα για τον τόπο και τι τρανή ομολογία πολιτικής και κοινωνικής αποτυχίας κάθε εξουσίας στο συντονισμό ικανών ανθρώπων που σπρώχνονται σαν τιμωρημένοι προς την ανικανότητα...
Βλέπω με θλίψη μια Αθήνα αισθητικά παρατημένη από τους ίδιους τους κατοίκους της - μια πόλη που δεν διεκδικεί πια καμμιά θέση ανάμεσα στις άλλες αξιοπρεπείς πρωτεύουσες χωρών της Ευρώπης - μια πόλη της οποίας οι πολυκατοικίες μοιάζουν με γκρίζα μισομπαλωμένα ρούχα από τη δεκαετία του 50 με τη θλιβερή εικόνα της χαριστικά αποτελειωμένη από τους χιλιάδες μίζερους μετανάστες που τη βυθίζουν καθημερινά όλο και περισσότερο στα χρώματα της φτώχειας.

Μέσα στα γκρίζα διαμερίσματα με τις βρώμικες τέντες φαντάζομαι ανέργους κάθε ηλικίας να πετάνε τον παραγωγικό χρόνο τους στα σκουπίδια - άλλοι καθαρίζοντας για πολλοστή φορά το πάτωμα, άλλοι μαγειρεύοντας, άλλοι ξεφυλλίζοντας, άλλοι χαζεύοντας τις πρωϊνές αηδίες της τηλεόρασης. Σκέφτομαι όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, την ισχύ, τα εργατικά χέρια, τη φυλακισμένη θέληση, τα χαμένα όνειρα, και ονειρεύομαι τη μέρα που κάποια αόρατη δύναμη θα τα μαζέψει, θα τα συντονίσει να πιάσουν την Αθήνα, την Ελλάδα ολόκληρη και να την κάνουν καινούργια!

Το όνειρό μου όμως χάνεται στη σκέψη πως η πορεία, το μέλλον μιας χώρας, τελικά δεν καθορίζεται από τις ανάγκες των κατοίκων της αλλά από της ανάγκες της εξουσίας της...

demotivator /lifo.gr