Καταστολή και Ηθική Μυθοπλασία

Καταρχάς να εξηγούμεθα. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, ακούω αυτό το ασματάκιον και σε όποιον αρέσουμε.

Στο προκείμενο τώρα.

Η ηθική είναι ο ακρογωνιαίος λίθος οποιασδήποτε κοινωνίας, παράγοντας συνοχής και σταθερότητας. Η ηθική είναι απαραίτητη, είναι δείγμα ευφυίας και κοινωνικής συνείδησης, σε όλες της εκφάνσεις και σε όλες της τις διαστάσεις.

Ο άνθρωπος που έχει δύο δράμια μυαλό, έχει την ικανότητα, την κριτική, να ξεδιαλέγει το ωφέλιμο και το καλό και το σωστό, από το ανωφελές, το κακό και το εσφαλμένο.

Δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε τα πάντα ως καλά και σωστά, για τον απλούστατο λόγο ότι απλά δεν είναι όλα σωστά και καλά. Όποιος πιστεύει στην απόλυτη και πλήρη ελευθερία, να πάει στα βουνά μαζί με τους λύκους για να μπορεί να κάνει ότι γουστάρει χωρίς να τον κρίνει κανείς, διότι όσο ζει με ανθρώπους όχι μόνο θα κρίνεται και θα κρίνει, αλλά και θα βασίζει τη ζωή του σε αυτές τις κρίσεις, γιατί αυτό είναι και το καλό στην όλη υπόθεση, αλλιώς θα ήμαστε όλοι ζώα που ζευγαρώνουν και αφοδεύουν χύμα στο δρόμο. Οποιανού δεν του αρέσει η κοινωνία, τα μπογαλάκια του και άντε στα τσακίδια, να ζήσει όπως έχει στο μυαλό του αντί να κάθεται να μας πρήζει.

Αυτή ήταν η εισαγωγή, πάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

Με αφορμή διάφορα άρθρα σε διάφορα μπλογκ σχετικά με διάφορα ζητήματα, ολοένα περισσότερο ανησυχώ, όχι για την πορεία του κόσμου ή για τα συγκεκριμένα ζητήματα ξεχωριστά, αλλά για το γεγονός ότι αυτοί που πράγματι μπορούν να κάνουν κάτι, τηρούν αμυντική στάση απέναντι στα θέματα που επηρεάζουν όλους αυτούς τους πληθυσμούς, αντί να κοιτάξουν στη ρίζα όλων αυτών των προβλημάτων.

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι η ελίτ μας πλαδάρεψε, ότι τα μυαλά που κάποτε μεγαλούργησαν δημιουργώντας αυτοκρατορίες τώρα κοιμούνται τον ύπνο του χοντρού μπεκρή.

Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι η πειρατεία και η μετανάστευση δεν είναι προβλήματα αλλά συμπτώματα άλλων, βαθύτερων προβλημάτων, κι ωστόσο αντιμετωπίζονται με τόσο επιδερμικά μέτρα που αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει κάποιος που να ξέρει να μετράει τα δάχτυλά του εκεί απάνω, στην κορυφή της πυραμίδας ή αν τις αποφάσεις παίρνει η γυναίκα του την ώρα που αυτός παίζει φίφα ή προ.

Ο όρος μετανάστευση δεν χρησιμοποιείται τυχαία, αλλά αντιθέτως στη βάση του συλλογισμού μου βρίσκεται η πεποίθηση ότι όλοι οι μετανάστες εγκαταλείπουν τις χώρες τους για τους ίδιους λόγους μέσες άκρες και μόνο συγκυριακοί λόγοι αναγκάζουν ορισμένους να υπάγονται στη μία ή την άλλη κατηγορία.

Και που κολλάει η ηθική? Στο γεγονός ότι παρουσιάζονται ως κακοί εκείνοι ίσως και να μην είναι. Τονίζω το ίσως, διότι δεν είναι η θέση ούτε η φύση που κάνει την καλοσύνη αλλά οι πράξεις και τα λόγια του κάθε ενός μας ξεχωριστά, άσχετα με το ποιο αξίωμα κατέχει ή το που γεννήθηκε.

Ένας πειρατής, πχ είναι κακός? Ο αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού που θα τον σκοτώσει είναι καλός? Ο ναύτης του εφοπλιστή που μεταφέρει εμπορεύματα πάμφτωχων μπανανιών για να μοσχοπουληθούν σε αγορές είναι καλός? Εσύ που τα αγοράζεις αλλά μετά φωνάζεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα είσαι καλός?

Απελπίζομαι γιατί η λύση στα ανθρώπινα προβλήματα είναι η καταστολή, και γιατί το αντίδοτο στον πόνο είναι το μαστίγιο.

Ψάχνοντας λινκ για τη Σομαλία, παρατήρησα ότι οι περισσότερες από τις έγκυρες πηγές δείχνουν ένοπλους σομαλούς, δίνοντας την εντύπωση ότι οι άνθρωποι είναι πολεμοχαρείς εγκληματίες, χωρίς να γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι οι δυτικοί χώρισαν τη χώρα στα δύο προξενώντας βολικούς εμφύλιους που ακόμα συνεχίζονται εδώ και τρείς δεκαετίες, με αμέτρητες απώλειες ανθρώπινων ζωών.Και αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως προβλήματα.

Κι έτσι, μας λένε ότι το τάδε πλοίο έπεσε στα χέρια πειρατών κι εμείς νομίζουμε ότι οι πειρατές είναι οι κακοί.

Και ωρυόμεθα για τους απάνθρωπους Παπούτσειους Φράχτες χωρίς να ξέρουμε ότι με κάθε δική μας αγορά νέου χαλιού, αρωματικού τσαγιού και μπασμάτι που βρωμάει ποδαρίλας χρηματοδοτούμε τους δικτάτορες που κράζουμε μετά βδελυγμίας όταν πίνουμε μαυροδάφνες...εεε...εχμ..α! η μαυροδάφνη είναι ελληνικότατη και ευρωπαϊκότατη, οπότε συνεχίζω κανονικά:... ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τα καραβάνια ρακένδυτων μεταναστών.

Οπότε, αυτά τα τσιτάτα περί περιφραγμένης ευρώπης εγώ τα εκλαμβάνω ως ηθική μυθοπλασία, κατά την οποία μεταβιβάζεται η ευθύνη από τα αδύναμα άτομα-τσέπες σε κάποια αόρατη μέσα στα νέφη της εξουσίας δύναμης, τους "αυτούς".

Θες να κάνεις κάτι?

Μπορείς να ζήσεις χωρίς κρουασάν και κοκακόλα και ληβάης και τσάι ή καφέ με καραμελωμένα αμύγδαλα και μπανάνες και περσικά χαλιά και νέα έπιπλα κάθε διετία και οκτακόσιες τσάντες που να ταιριάζουν με τα οκτακόσια παπούτσια για μερικά χρονάκια?

Αν όχι, βγάλε το σκασμό και κάτσε στα αυγά σου καπιταλιστή του κερατά.

http://athinovio.blogspot.com/