Μη γνώτω η Αριστερά τι ποιεί η Δεξιά

Δεν ξέρω πόσες αριστερές έχουμε, μου είπαν όμως ότι είναι πέντε, συν ο Σπίθας έξι.

Το ποσοστό που λαμβάνει η κάθε μία από αυτές είναι μικρό, αν όμως τα προσθέσεις όλα μαζί γίνεται μία δύναμη καθόλου ευκαταφρόνητη.

Το θέμα όμως είναι ποιός θα υπερισχύσει στην καρεκλομαχία, γιατί ξαφνικά βρεθήκανε πολλοί σωτήρες-ηγέτες-επαναστάτες-μάγκες που λένε ότι θέλουν το καλό μας και μάλιστα με πύρινες κουβέντες και κρεσέντο πολύ συναισθηματικά.

Αυτό που γίνεται, στην ουσία, είναι ότι ο κόσμος προφανέστατα έχει απηυδήσει, οι άνθρωποι δεν θέλουν άλλες αηδίες, όλοι μας είμαστε στα έσχατα των αντοχών μας, και οι γεροξεκούτηδες που τόσα χρόνια τρώγανε από τον ίδιο τορβανά, ξαφνικά μας κλέβουν τη σειρά και μπαίνουν μπροστά στο "ταμείο", καπελώνοντας την οργή, οικειοποιούμενοι την ξένη αγανάκτηση, σφετεριζόμενοι, πλούσιοι όντες, το κίνημα των φτωχών.
Αν ήθελαν το καλό μας, τότε μήπως να έβαζαν στην άκρη τις διαφορές τους?
Εδώ σε λίγο θα συνεργαστεί η ντόρα με το γιωργάκη, δεν μπορεί να συνεργαστεί η αλέκα με τον αλέκο?
Δεν χρειάζεται να αποκυρήξει κανείς τίποτα. Δεν μιλάω για ένωση ούτε συγχώνευση των κομμάτων αλλά για συνεργασία στις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Άλλωστε, όταν ο κόσμος φλέγεται τριγύρω σου, ο ίδιος κόσμος που υποτίθεται ότι υπερασπίζεσαι, τότε δεν μπορείς να λές ότι ξέρετε, δεν είναι του χαρακτήρος μου να συνεργάζομαι... ... Όσο προχωράει το κείμενο τόσο συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει ελπίδα... Τέλος πάντων, αφού άρχισα το συλλογισμό, θα τον τελειώσω : αντί για επτά και οκτώ και δέκα και τρία και δυόμισι τα εκατό, είμαι σίγουρη ότι μία υπέρ-Αριστερά που θα μιλάει για όλους μαζί τους εργαζόμενους, θα συγκεντρώσει και τους αγανακτισμένους από άλλους χώρους και, σίγουρα, τους νέους, ονειροπόλους που ίσως υπάρχουν κάπου σε κάποια γωνιά. Είμαι σίγουρη ότι μία τέτοια συνεργασία, θα ξεπεράσει το άθροισμα των κομμάτων που θα την απαρτίζουν, γιατί ίσως δώσει νέα πίστη ότι δεν υπερασπίζεται ονειρώξεις και ουτοπίες αλλά μιλάει σοβαρά και, πάνω από όλα, θα έχει πλέον την ισχύ να ανατρέψει καταστάσεις.Ένα τριάντα τοις εκατό, δεν θα έβγαζε τον καρατζα-νοικοκύρη έξω από τη βουλή, μαζί με τον ψινάκη και όλο του το τσίρκο?
Μιλάμε για επιστημονική φαντασία, βέβαια. Γιατί, φυσικά, δεν μπορεί η γριά αλέκα να ηγηθεί οποιασδήποτε επαναστάσεως, γιατί απλούστατα είναι γριά και αχώνευτη. Από την άλλη, μέχρι να βρεθεί άνθρωπος που να μην νοιάζεται για την καρέκλα για να ηγηθεί, φέξε μου και γλίστρησα, οπότε κάτσε ψηλά κι αγνάντευε.
Γιατί όλοι οι αριστεροί στριμώχνονται δίπλα στις καρέκλες, περιμένοντας πότε θα ξεσηκωθεί από μόνος του ο λαός για να παλουκωθούν στην κορυφή ως αρχηγοί της επαναστάσεως (βλέπε κουβέλης, μίκης, και λοιποί).
Σαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες αλλά στο πιο διεστραμμένο...
Προσωπικά, δεν θέλω την επανάσταση. Δεν θέλω εκλογές, δεν θέλω ανατροπές, ούτε εξεγέρσεις, ούτε λόγια, ούτε ιδεαλιστές, ούτε φιλελεύθερους. Δεν θέλω δημοψηφίσματα, δεν θέλω νούμερα και αριθμούς, δεν θέλω στοιχεία και ούτε θέλω ειδήσεις.
Δεν θέλω να φύγει ο ένας για να έρθει ο άλλος.
Θέλω, περισσότερο από το οτιδήποτε, να γίνει σωστά η δουλειά.
Δεν υπάρχουν άλλα νούμερα.
Δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνει κανείς.
Από εμάς τα πήρες ήδη οπότε, τώρα, ΤΩΡΑ, είναι η ώρα να τα πάρεις από αυτούς που τα έκλεψαν και να τα ξαναβάλεις στην ελλάδα.
Θέλω, αφού αυτός βρέθηκε εδώ και αφού τον εψήφισα τον μαλάκα, να αφήσει τις προφάσεις και τα σού'πα-μου'πες, και να κάνει αυτό που ξέρει ότι πρέπει.

ΤΩΡΑ!

http://athinovio.blogspot.com/