Η Λιβυκή Εξέγερση μέσα από τα Μάτια ενός Κομματιού της Ελληνικής Αριστεράς

Με αφορμή κάτι εκδηλώσεις της παλαιολιθικής “Αριστεράς” ενάντια, γενικώς και αορίστως, στην επέμβαση της Δύσης κατά του καθεστώτος Καντάφι, λίγα σχόλια :

Ιδεολογία :
Σημαίνει ως γνωστόν ψευδή συνείδηση για τον κόσμο. Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος που μάχεται για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη οφείλει να την καταστρέφει. Όχι όμως και κάποιοι παλαιολιθικοί τύποι, που θεωρούν ότι όταν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τα νοητικά τους σχήματα για τον κόσμο, τότε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Ο νοών νοείτω για την συγκεκριμένη υπόθεση.
Πόλεμος / Βία :
Κανείς δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Όποιος όμως δηλώνει συλλήβδην κατά της βίας, στηρίζει με την δήλωσή του αυτή την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Η γενική και αόριστη δήλωση υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου έχει επί του συγκεκριμένου προεκτάσεις και επιπτώσεις. Όταν η πλειοψηφία μίας κοινωνίας παίρνει τα όπλα κατά του καταπιεστικού καθεστώτος της, οι δηλωσίες της ειρήνης, όσο και αν ενίστανται για το αντίθετο, διαλέγουν μέρος.
Καθεστώς / Κοινωνία :
Όποιος πιστεύει ότι όταν υπάρχει επίθεση ενάντια στις δομές ενός καθεστώτος, αυτό ισοδυναμεί με επίθεση κατά του λαού, τον οποίο το καθεστώς αυτό καταπιέζει, έχει λάθος. Όταν όμως μία τέτοια θέση υποστηρίζεται στη σημερινή περίπτωση της Λιβύης, τότε είναι εκ του πονηρού.
Εξεγερμένοι v. Αντιπροσώπευση :
Οι υπερεπαναστάτες της δεκάρας, που έχουν τόση σχέση με την κοινωνία και τους αγώνες της όση έχουν με την εξέγερση οι πρώην πολιτικοί φίλοι του Καντάφι και νυν δήθεν αντιπρόσωποι των εξεγερμένων, αρέσκονται να αναζητούν πρωτοπορίες ή συνομωσίες. Η μόνη επαναστατική πρωτοπορία που υπήρξε ποτέ και υπάρχει πάντα σε κάθε συμβάν όπως η από τα κάτω εξέγερση στον Αραβικό κόσμο είναι οι άνθρωποι που κάθε φορά παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους. Αυτοί είναι οι σύντροφοί μας, μαζί με αυτούς αγωνιζόμαστε και είμαστε αλληλέγγυοι. Όχι όμως και η παλαιολιθική αριστερά, που αντί να βλέπει την εξέγερση ως κάτι φύσει αντιφατικό με αντιπαλευόμενες δυνάμεις στο εσωτερικό του, είτε εστιάζει την ανάλυσή της στο ποιοί είναι οι δήθεν αντιπρόσωποι των εξεγερμένων είτε θεωρεί τα πάντα μία συνομωσία.
Δύση – Καντάφι :
Η ιστορία των σχέσεων της Δύσης με το Κανταφικό καθεστώς είναι πολύπλοκες και γεμάτες διακυμάνσεις. Είναι όμως γεγονός ότι οι μπίζνες όπλα – αντί – πετρέλαιο είχαν κορυφωθεί τα τελευταία χρόνια. Με τον είσοδο στο προσκήνιο της νεώτερης αραβικής ιστορίας του παράγοντα “εξεγερμένες κοινωνίες” οι συσχετισμοί άλλαξαν. Προκειμένου το πάρε – δώσε να συνεχίσει εύρυθμα η Δύση διεκδικεί μία προνομιακή μεταχείριση και στην ταχύτατα εξελισσόμενη νέα κατάσταση. Η επέμβαση των Δυτικών κατά του Καντάφι δεν είναι καθόλου παράξενη αλλά απολύτως κυνική, τα σκουριασμένα όμως εργαλεία ανάλυσης της εδώ τραγελαφικής αριστεράς μερικών τους εμποδίζουν να τη δουν στην ουσία της.
Εξεγέρσεις & Δημοκρατία :
Οι κοινωνίες εξεγείρονται για την ελευθερία, δεν εξεγείρονται ούτε για την αναρχία ούτε για τον κομμουνισμό. Με τις εξεγέρσεις αλλάζουν οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι δομές εξουσίας μέσα στις κοινωνίες. Το πόση ελευθερία θα κερδίσουν και που θα αποκρυσταλλωθούν τα πράγματα έχει να κάνει με πάρα πολλούς παράγοντες. Αν στην καλύτερη στον Αραβικό κόσμο οι εξεγέρσεις οδηγήσουν σε δυτικότροπα αντιπροσωπευτικά καθεστώτα, αυτό δεν αναιρεί την αξία τους ως ιστορικά συμβάντα μεγάλης εμβέλειας. Η κοινωνική απελευθέρωση είναι διαδικασία, στα πλαίσια της οποίας τα κινήματα οφείλουν να αναβαθμίζουν τις θέσεις τους μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Αν στην Αίγυπτο πχ. ο στρατός σκοτώνει και απαγορεύει τις διαδηλώσεις, αυτό αποτελεί ρελάνς του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας να δώσει όσο το δυνατόν λιγότερα στους εξεγερμένους. Δεν αποτελεί όμως λόγο για την απαξίωση των ηρωικών αγώνων των ανθρώπων από προσκυνητές της ιδεολογίας.
Συμπέρασμα :
 Η κριτική προσέγγιση στην παρέμβαση των Δυτικών στη Λιβύη είναι ένα ζήτημα, που μεταβάλλεται καθώς μεταβάλλονται και οι εξελίξεις και οι προθέσεις τους, είναι απαραίτητη για την ανάλυση των γεγονότων. Η διασφάλιση όμως μίας ελάχιστης ισότητας των όπλων μέσω ζώνης εναέριας απαγόρευσης είναι κάτι στο οποίο όποιος εναντιώνεται αεράτα, θα πρέπει να δέχεται τις συνέπειες της άποψής του, δηλαδή την ολοκληρωτική καταστολή μίας εξέγερσης από ένα ανθρωπόμορφο κτήνος και όσους τον ακολουθούν. Δυστυχώς δεν είμαστε στην εποχή της Ισπανίας του ’36, που οι δημοκράτες του πλανήτη φτιάξανε φάλαγγες κατά του Φράνκο. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κλείνουμε τα μάτια όταν ο άλλος βομβαρδίζει με αεροπλάνα και ελικόπτερα ημιοπλισμένους αντάρτες και αμάχους και πετάμε και μία κλανιά περί Δύσης.
Σημείωση : Η ιδεολογία είναι πανίσχυρο όπλο των αφεντικών.

inlovewithlife.wordpress.com