Αντίσταση στη μαζική κατάθλιψη!

Η ατάκα του ταξιτζή που πήρα το πρωί, ήταν αφοπλιστική: “Κανείς πελάτης δε χαμογελάει πια σήμερα!”. Βρισκόμαστε στην καρδιά της κρίσης και η Αθήνα (δε γνωρίζω τι γίνεται στην επαρχία) έχει μετατραπεί σε μια μελαγχολική, “νευρική” πόλη. Ο κόσμος αμήχανος πάει στη δουλειά (όσοι δουλεύουν ακόμα) και δε βλέπει φως στο τούνελ.

Τα γιαούρτια και οι γιούχες πέφτουν σύννεφο, οι “ασθματικές” πορείες είναι πια μια κανονικότητα , πολιτικοί, που δεν έχουν κολλήσει ένσημο στη ζωή τους, εξαπολύουν ανούσια διδακτικά κυρήγματα, συνδικαλιστές και τηλεστάρ που “γαυγίζουν” μέχρι να τους πετάξουν κανένα κοκαλάκι επισκέπτονται καθημερινά μέσω των Μ.Μ.Ε. τα σπίτια μας και στη μέση όλοι εμείς να προσπαθούμε να βρούμε ποιος έφταιξε, γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο γεμάτοι τις περισσότερες φορές με ενοχικά σύνδρομα για την πιθανότητα να είμαστε συνένοχοι σε ό,τι μας οδήγησε στην τωρινή μας κατάντια.
Και το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Η απάντηση δεν προϋποθέτει μεταφυσικές ικανότητες. Είναι απλή. Ξεχνάμε, διαγράφουμε καλύτερα, τις προηγούμενες συνήθειες και τη νοοτροπία μας. Αλλάζουμε την καθημερινότητά μας. Προσπαθούμε για παράδειγμα στις δημόσιες υπηρεσίες να δουλέψουμε με ευσυνειδησία, με γνώση ότι αν “λουφάρουμε” κάποιος άλλος θα επωμιστεί τη δική μας απραξία και επέλθει η καταστροφική για τέτοιες στιγμές δυσλειτουργία που τόσα χρόνια βιώναμε αλλά σφυρίζαμε αδιάφορα.
Πιέζουμε να πέσουν οι τιμές σε καφέ, μπαρ και εστιατόρια αλλιώς δεν χρειάζεται να πάμε. Τώρα μάλιστα που φτιάχνει ο καιρός τι καλύτερο από ένα πικ-νικ με φίλους! Τόσα πάρκα έχει η Αθήνα, ευκαιρία να τα εξερευνήσουμε.
Βρίσκουμε συγκάτοικους για το σπίτι μας αν ζούμε μόνοι μας. Πάμε στη δουλειά με ένα αυτοκίνητο μαζί με τους συναδέλφους μας και μοιραζόμαστε τα έξοδα. Διαπραγματευόμαστε με τους εργοδότες μας τους όρους εργασίας έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας αλλά και να μην κλείσει η επιχείρηση.
Καταγγέλουμε την παρανομία και δεν ανεχόμαστε παντός είδους επιτήδειους να κερδοσκοπούν εις βάρος μας. Αγωνιζόμαστε για την ανάδειξη ενός νέου πολιτικού σκηνικού με ανθρώπους που έχουν τουλάχιστον επαφή με την πραγματικότητα, όρεξη για δουλειά και διάθεση να εξαλείψουν τις υπάρχουσες παθογένειες.
Θα μπορούσα να αναφέρω άλλα τόσα και περισσότερα παραδείγματα. Για να γυρίσει όμως το χαμόγελο στα χείλη μας πρέπει να πιστέψουμε ότι η ζωή μας δεν τελείωσε με την κρίση, ότι η αισιοδοξία είναι στάση ζωής, είναι άποψη. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες και να αποδιώξουμε τον κίνδυνο της μαζικής κατάθλιψης που βρίσκεται προ των πυλών

http://feleki.wordpress.com/