τωρα εδω μιλαμε για σοβαρο προβλημα.δυστυχως οι γιατροι του κοσμου εχουν κλεισει το φακελο.ολοι;οχι.υπαρχει ακομη ενα "γαλατικο χωριο" που αντιστεκεται,και τον εχει κρατησει ανοιχτο.
-" Ο «Κυνόδοντας», χωρίς να απευθύνεται στην λογική, οργανώνει τα αισθήματα του θεατή στη βάση της αντίθεσης σε όσα λαμβάνουν χώρα στην οθόνη. Επιδιώκει να τρυπώσει ύπουλα στη συνείδηση μέσω ανακλαστικής αντίδρασης και όχι κατόπιν νοητικής διεργασίας. Η συνταγή που ακολουθείται συνίσταται σε ένα ευφυές, σκόπιμα επιτηδευμένο μείγμα, μια σύνθεση από καταγεγραμμένα, στην συνείδηση των θεατών, γνωρίσματα του φασισμού μαζί με χαρακτηριστικά που η αστική προπαγάνδα «αποδίδει» στον κομμουνισμό, αυθαίρετα, χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη, χωρίς δηλαδή διαδικασίες ανάλυσης και σύνθεσης.
Αναφορές που παραπέμπουν στον φασισμό είναι: τα «άρια» χαρακτηριστικά των τεσσάρων μελών της οικογένειας (η μητέρα και τα τρία παιδιά), η γάτα που σφάζει ο γιος με το ψαλίδι του κήπου, η κόρη, που κόβει με ψαλιδάκι, όχι μόνο τα νύχια, αλλά τα δάχτυλα ποδιών και χεριών της κούκλας, μιμούμενη με σαδισμό, τις κραυγές πόνου που η κούκλα θα έβγαζε... Στις πάμπολλες αντικομμουνιστικές αλληγορίες καταχωρούνται : η φιγούρα του αυταρχικού, του αιμοσταγούς «πατερούλη», το «τείχος» που έχτισε ο πατέρας για να απομονώσει την βίλα από τον έξω κόσμο, το αεροπλάνο που προσπαθεί να το σκάσει... το παιδί της οικογένειας που δήθεν το 'σκασε και δήθεν βρήκε τραγικό θάνατο εκεί έξω και τέλος ... τα φρύδια που πρέπει να βαφούν καφέ κι όχι μπλε «γιατί δεν υπάρχουν μπλε φρύδια», δηκτική ειρωνεία για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό ...
Ο «Κυνόδοντας» συνιστά αντιδραστικό έργο που παρεμβαίνει στην κοινωνική συνείδηση. Διαχειρίζεται ιδέες και συνταγές παρωχημένες, με «πιασάρικη» περιθωριακή θεματολογία, μπόλικο φορμαλιστικό καρύκευμα βίας, γυμνού και πορνό, καθώς και στείρα παρελθοντική νοσταλγία με Γούναρη και Jean Vallin. Οταν έρχεται η ώρα της κάθαρσης, ακόμη κι αυτή η εξέγερση είναι κομμένη και ραμμένη στις μυθολογίες της υποταγής. Η κόρη σπάζει πρώτα τον κυνόδοντά της (!) και μόνο τότε, το σκάει, μπαίνοντας στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου με προορισμό τον έξω κόσμο ...
Το έργο αυτό είναι ιδεολογικά μεταβατικό, γι' αυτό είναι και δειλό! Το λανσάρουν για να «τσιμπήσουμε»... Ο «Κυνόδοντας» συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σήμερα, που η κυρίαρχη τάξη επιδιώκει με πολλούς τρόπους και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να ξαναγράψει την ιστορία και να συκοφαντήσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την οποία χαρακτηρίζει «ολοκληρωτισμό». Ετοιμάζει μάλιστα και σχετική νομοθετική παρέμβαση γι' αυτό!"
το αρθρο ειναι της Τζ. Γιοβανη απο το ριζοσπαστη
-" Ο «Κυνόδοντας», χωρίς να απευθύνεται στην λογική, οργανώνει τα αισθήματα του θεατή στη βάση της αντίθεσης σε όσα λαμβάνουν χώρα στην οθόνη. Επιδιώκει να τρυπώσει ύπουλα στη συνείδηση μέσω ανακλαστικής αντίδρασης και όχι κατόπιν νοητικής διεργασίας. Η συνταγή που ακολουθείται συνίσταται σε ένα ευφυές, σκόπιμα επιτηδευμένο μείγμα, μια σύνθεση από καταγεγραμμένα, στην συνείδηση των θεατών, γνωρίσματα του φασισμού μαζί με χαρακτηριστικά που η αστική προπαγάνδα «αποδίδει» στον κομμουνισμό, αυθαίρετα, χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη, χωρίς δηλαδή διαδικασίες ανάλυσης και σύνθεσης.
Αναφορές που παραπέμπουν στον φασισμό είναι: τα «άρια» χαρακτηριστικά των τεσσάρων μελών της οικογένειας (η μητέρα και τα τρία παιδιά), η γάτα που σφάζει ο γιος με το ψαλίδι του κήπου, η κόρη, που κόβει με ψαλιδάκι, όχι μόνο τα νύχια, αλλά τα δάχτυλα ποδιών και χεριών της κούκλας, μιμούμενη με σαδισμό, τις κραυγές πόνου που η κούκλα θα έβγαζε... Στις πάμπολλες αντικομμουνιστικές αλληγορίες καταχωρούνται : η φιγούρα του αυταρχικού, του αιμοσταγούς «πατερούλη», το «τείχος» που έχτισε ο πατέρας για να απομονώσει την βίλα από τον έξω κόσμο, το αεροπλάνο που προσπαθεί να το σκάσει... το παιδί της οικογένειας που δήθεν το 'σκασε και δήθεν βρήκε τραγικό θάνατο εκεί έξω και τέλος ... τα φρύδια που πρέπει να βαφούν καφέ κι όχι μπλε «γιατί δεν υπάρχουν μπλε φρύδια», δηκτική ειρωνεία για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό ...
Ο «Κυνόδοντας» συνιστά αντιδραστικό έργο που παρεμβαίνει στην κοινωνική συνείδηση. Διαχειρίζεται ιδέες και συνταγές παρωχημένες, με «πιασάρικη» περιθωριακή θεματολογία, μπόλικο φορμαλιστικό καρύκευμα βίας, γυμνού και πορνό, καθώς και στείρα παρελθοντική νοσταλγία με Γούναρη και Jean Vallin. Οταν έρχεται η ώρα της κάθαρσης, ακόμη κι αυτή η εξέγερση είναι κομμένη και ραμμένη στις μυθολογίες της υποταγής. Η κόρη σπάζει πρώτα τον κυνόδοντά της (!) και μόνο τότε, το σκάει, μπαίνοντας στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου με προορισμό τον έξω κόσμο ...
Το έργο αυτό είναι ιδεολογικά μεταβατικό, γι' αυτό είναι και δειλό! Το λανσάρουν για να «τσιμπήσουμε»... Ο «Κυνόδοντας» συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σήμερα, που η κυρίαρχη τάξη επιδιώκει με πολλούς τρόπους και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να ξαναγράψει την ιστορία και να συκοφαντήσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την οποία χαρακτηρίζει «ολοκληρωτισμό». Ετοιμάζει μάλιστα και σχετική νομοθετική παρέμβαση γι' αυτό!"
το αρθρο ειναι της Τζ. Γιοβανη απο το ριζοσπαστη
0 βγηκαν μπροστα:
Δημοσίευση σχολίου