ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Πωπω, είχα να τον δω χρόνια ολόκληρα. Τον άφησα να σπουδάζει σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο στη Θεσσαλονίκη. Από αυτά με τ’ ακριβά δίδακτρα και τα γήπεδα μπάσκετ. «Που ‘σαι, ρε Πράσε;» του φώναξα και πήγα να τον αγκαλιάσω. Τον φωνάζαμε Πράσε επειδή είχε μονίμως λιγδωμένα ίσια μαλλιά.

Μου χαμογέλασε ψυχρούτσικα και μου έδωσε το χέρι για χειραψία. Μαλάκεψες ντιπ; τον ρώτησα. Τι χειραψίες και αηδίες είναι αυτά που κάνεις;
- Αλλάζουν οι καιροί, μου είπε. Μεγαλώσαμε. Και μη με φωνάζεις Πράσε, ρε φιλαράκι.
- Και πώς να σε φωνάζω;
- Γιώργο. Ορίστε, το γράφει και η κάρτα μου.
Ο Πράσος έβγαλε μια σκατουλί κάρτα και μου την έδωσε με επισημότητα, φτιάχνοντας και τη γραβάτα του.
- Ρε μαλάκα, εδώ λέει σύμβουλος επί …. θεμάτων του υπουργείου…
- Σωστά λέει, είπε ο Πράσος κοιτώντας γύρω του να δει μήπως κατάφερα να το μάθουν κι άλλοι.
- Και πως χώθηκες εκει;
- Με σπουδές και κόπο.
- Πράσε, θα σε κάνω βούκινο. Άσε τις παπαριές.
- Σκάσε, είπε ο Πράσος. Μ’ έχωσε ο Λούης.

- Ποιος Λούης, ρε συ; Το πανκιό;
- Πανκιό ο Λούης; Κάθε μέρα νέα γραβάτα. Ιταλική. Αλλάζουν οι καιροί, φιλαράκι. Είναι στα κόλπα ο Λούης. Μέχρι και Μαξίμου μπαινοβγαίνει όποτε θέλει, είπε περήφανος ο Πράσος.
Δεν ήξερα τι να πω. Ο Πανκιός ήταν ο ιδρυτής της φυλής των λαμόγιων. Μια ζωή στην τράκα. Από τσιγάρα μέχρι γκόμενες. Κι ο Πράσος σύμβουλος σε υπουργείο. Τον κοίταζα.
Σήκωσε τα φρύδια κι αναστέναξε. Έμεινες πίσω, μου είπε. Όλα άλλαξαν. Έτσι πρέπει να γίνεται.
Τέλος πάντων, δεν ήθελα να το συνεχίσουμε, η μέρα είχε στραβώσει αρκετά, καλά ήταν να μην την κάναμε και κόμπο.
Τον ρώτησα τα τυπικά για να ξεμπερδεύω.
Θα ξαναπαντρευόταν σε λίγο καιρό. Στα πλαίσια των αλλαγών είχε χωρίσει πριν ένα χρόνο. Ερωτεύτηκε την κολλητή της κόρης τού Γενικού Γραμματέα. Τρελός έρωτας, είπε. Εύκολος ο χωρισμός με την προηγούμενη. Απόφαση είναι. Βήμα μπροστά. Οι αλλαγές είναι απαραίτητες. Τέτοια έλεγε.
Πήγαινε σπίτι να δει τη μάνα του, που είχε σπάσει το πόδι της.
Του ευχήθηκα περαστικά και κανείς από τους δυο μας δεν είπε τίποτα για τηλέφωνα, να ξαναβρεθούμε και τέτοια περιττά.
Μόνο, έτσι όπως παίρναμε τους δρόμους μας, τον ρώτησα «Πράσε, η μάνα σου είναι αυτή που ήξερα ή στα πλαίσια των αλλαγών…».
- Μάνα είναι μόνο μία ρε, είπε και πήγε να φύγει.
- Πράσε, δεν είπα για σένα ρε. Για τη μάνα σου ρώτησα. Ακόμη σε κρατάει για γιό; Δε βρήκε τίποτα καλύτερο να σ’ αλλάξει;
Κοιταχτήκαμε λίγο και φύγαμε.
Ξέρω τι σκεφτόταν.
Θα μου κλάσεις τ’ αρχίδια, σκέφτηκα εγώ.

kartesios.com