Οι νοσταλγοί της Σοβιετίας, οι εραστές του Καντάφι

Διασκεδάζω αλλά και οργίζομαι όταν διατυπώνονται απορίες από έξυπνους ανθρώπους για την υποστήριξη της εγχώριας «επαναστατικής αριστεράς» προς τον Καντάφι.

Γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης στο Red Notebook
Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της.

Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.

E, λοιπόν αν έχεις απορία γι’ αυτά τα πράγματα, δεν ξέρεις τι είναι και τι θέλει αυτή η δήθεν Αριστερά, φίλε μου. Όσο καταγγέλλουμε όλοι μαζί το μνημόνιο είναι καλά. Όσο μιλάμε όλοι μαζί για τον καπιταλισμό που πεθαίνει πάλι είναι καλά. Όταν όμως μιλάμε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και του πλανήτη που λέει και η τελευταία ανακοίνωση του Αριστερού ρεύματος, τότε λέγε με Στάλιν και Μπρέζνιεφ, φώναζέ με Κάστρο και Καντάφι βεβαίως.
Η λατρεία της «επαναστατικής αριστεράς» μας για την «δική μας» δικτατορία, του προλεταριάτου βεβαίως, δεν κρύβεται εδώ και χρόνια.
Πάντα απέναντι από τον «ολιγαρχικό», τον δικτάτορα, το δολοφόνο, ερυθρού χρώματος θα υπάρχει ο ιμπεριαλισμός, ο μακελάρης των λαών, οι Αμερικάνοι, αύριο οι Κινέζοι, μεθαύριο οι εξωγήινοι. Πάντα θα υπάρχει η δικαιολογία της καπιταλιστικής περικύκλωσης για να δικαιολογήσεις τα εγκλήματα του Στάλιν ή του Μάο, του Πολ Ποτ.
Τους παρακολουθούσα εδώ και καιρό μετά τα γεγονότα στην Αίγυπτο και έχω αναρτημένη ακόμα την ένστασή μου.
«Καταλαβαίνω ότι ένα τμήμα της καθ' ημάς αριστεράς δεν θέλει. Κρύβει πίσω από τον αντιαμερικανισμό, τη λατρεία της στους πατερούληδες. Αν υπάρχει όμως δημοκρατική αριστερά ή κάτι άλλο που θέλει να αντιδράσει απέναντι στο Θάνατο - Καντάφι, τι περιμένει; Μια συγκέντρωση - διαμαρτυρία έξω από την πρεσβεία είναι δύσκολο;»

Πύρινοι λόγοι υπέρ της εξέγερσης κατά του Μουμπάρακ και του Μπεν Αλί. Ήταν άνθρωποι της Δύσης πάντοτε. Όταν άρχισε το πανηγύρι στη Λιβύη, η στάση έγινε διαφορετική. Ένα μούδιασμα, μια μουγκαμάρα, τι είπε ο Τσάβες και ο Κάστρο. Μετά «να μην επέμβει η Δύση, τα πετρέλαια θέλουν» και άλλα τέτοια αριστερά και βαθυστόχαστα, για να κρύψουν τη λατρεία τους στον ολοκληρωτισμό τον «δικό μας», τον προλεταριακό και καλά, τον «λαϊκό» αυτόν που δηλώνει αντιιμπεριαλιστής, που έχει περάσει ένα κόκκινο επίχρισμα πάνω από τη μαυρίλα του.
Ο Καντάφι ήταν κάποτε άνθρωπος της Σοβιετίας, φίλος της εγχώριας αριστεράς, κολλητός του Αντρέα και βέβαια εχθρός των αντιπάλων μας. Αυτό που ήθελε να βλέπει και να προβάλει η «Αριστερά» ήταν η αντίθεση του Καντάφι με τους Αμερικάνους, η υπόθαλψη της τρομοκρατίας, οι έρωτες με τους Σοβιετικούς. Το τι έκανε ο Καντάφι στο χωριό του δεν τους απασχολούσε, γιατί γι’ αυτούς η Δημοκρατία είναι ένα αστικό κατασκεύασμα. Αντιθέτως μια δράκα πραξικοπηματιών που κάθονται με την απειλή των όπλων στο σβέρκο ενός λαού είναι σοσιαλιστικό πείραμα, αρκεί η δράκα να δηλώνει εχθρός των Αμερικανών.

Μπορεί η Σοβιετία να πέθανε, αλλά οι οπαδοί και νοσταλγοί της σε αυτή τη χώρα ζουν και αναπαράγονται και ηγούνται όλων των «αριστερών, επαναστατικών» κομμάτων και σχημάτων και μαθαίνουν και άλλους να αγαπούν το ίδιο όνειρο.

Να γίνουν Καντάφι στη θέση του Καντάφι, όχι όμως στη Λιβύη, αλλά στην πλατεία Συντάγματος.
 
http://mhmadas.blogspot.com/