Κάτω η Χούντα της Ημέρας!

Όταν ήμουν μικρή, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαϊου πίκραινα την μάνα. Πέραν του ότι δεν σηκωνόμουν στην ώρα μου για την λειτουργία με αποτέλεσμα να χάνουμε την ανάγνωση του Ευαγγελίου και την ανάλογη μαστούρα από το λιβάνι, επέμενα πεισματικά να την αποφεύγω καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας ώστε να μην χρειαστεί να της ευχηθώ Χρόνια Πολλά. Στο σχολείο, όταν η δασκάλα μας έβαζε με το ζόρι να φτιάξουμε γλυκανάλατες καρτούλες με φιόγκους και καρδούλες για την γιορτή της μητέρας, εγώ ζωγράφιζα σακατεμένα ανθρωπάκια και τέρατα με δυο κεφάλια και τέσσερα χέρια να τυλίγονται μες στις φλόγες.


Μεγαλώνοντας, δεν άλλαξαν και πολλά. Επιμένω μέχρι και σήμερα να μην την "θυμάμαι" την συγκεκριμένη ημέρα. Με τον καιρό, εξοικειώθηκε κι εκείνη με την ιδιοτροπία μου αυτή και δεν μου γκρίνιαξε ποτέ. Μα προς Θεού, να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ: Η αποστροφή μου δεν είναι επί προσωπικού. Γενικώς απεχθάνομαι τις παγκόσμιες ημέρες. Της Γυναίκας συμπεριλαμβανομένης. Για τη συγκεκριμένη δε, έχω φτάσει σε σημείο να θέλω πολλές φορές να κρεμαστώ με τα σουτιέν μου, να καταπιώ πέντε-έξι μανό, να το ράψω με πετονιά - και δεν αναφέρομαι στο στόμα μου.

Η αλήθεια είναι ότι αηδιάζω σε επικίνδυνο βαθμό και πιστεύω πως αν κι η Κλάρα Τσέτκιν ζούσε για να δει το μπαστάρδεμα της σημασίας της εν λόγω ημέρας, θα έκοβε την γλώσσα της με τα ίδια της τα νύχια, μετανιώνοντας για την καθιέρωσή της. Αν αναλογιστείτε ότι αποτελεί επίσημη αργία σε χώρες όπως Αφγανιστάν, Αρμενία, κλπ., όπου, όπως και να το κάνουμε, οι γυναίκες εκεί δεν ζουν ζωή χαρισάμενη, τότε θα καταλάβετε κι εσείς την αυτοκαταστροφική τάση που με πιάνει.
Εδώ, και γενικότερα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, αυτή η μέρα είναι απλά μια πολύ καλή δικαιολογία για να βγει η γυναίκα με τις φιλενάδες της να τα πιουν και να χορέψουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Άντε να επισκεφθούν και κάποιο στριπτιζάδικο για να θαυμάσουν το σφιχτό κωλαράκι του μπατσοπαίδαρου με το δερμάτινο στριγκάκι. Και βέβαια, όλα αυτά με τις ευλογίες του συντρόφου της γιατί "Έλα ζουζουνάκι μου, είναι η μέρα μου σήμερα", υπονοώντας ότι για τις 24 αυτές ώρες θα πρέπει να της κάνει όλα τα χατήρια για να τιμήσει την ύπαρξή της εις το όνομα της ισότητας των δύο φύλων. Εννοείται επίσης, ότι την αντίστοιχη παγκόσμια ημέρα του Άντρα (η οποία για όσες δεν το γνωρίζουν είναι στις 19 Νοεμβρίου), αν ζητήσει ο δόλιος κάτι ανάλογο, στην καλύτερη των περιπτώσεων να πρέπει αντιμετωπίσει τα μουτράκια της γυναικός.
Γι' αυτό σας λέω, κάτω η χούντα των παγκόσμιων ημερών, και δη των μπασταρδεμένων. Έτσι κι αλλιώς, ο σεβασμός και η εκτίμηση είναι σαν την άνοιξη. Δεν τα φέρνει ούτε μια μέρα, ούτε ένας κούκος.

της Λουκρητίας