Ποιος κερδίζει αν κλείσει το εργοστάσιο της χαλυβουργίας;

Είναι σαφές ότι το ΠΑΜΕ θέλει να κλείσει τη Χαλυβουργία. Είναι άγνωστο το γιατί, και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί. Την περίπτωση της συμπαράστασης στον ταξικό αγώνα και άλλων τέτοιων ηρωικών την έχουμε αποκλείσει. ΚΚΕ και ταξικοί αγώνες έχουν πάρει διαζύγιο από καιρό. Η εύκολη απάντηση βρίσκει ως αίτιο την ιδεοληψία της εγχώριας κομμουνιστικής Αριστεράς που προτιμά ένα εργοστάσιο κλειστό και 300 εργαζόμενους στο δρόμο, παρά όλους στη δουλειά με μειωμένο ωράριο και εξασφαλισμένα τα ένσημα, μέχρι να ανακάμψει η ζήτηση. Από κοντά βέβαια και η γνωστή λογική των εργατοπατέρων της μεταπολίτευσης που λέει ότι οι απολυμένοι θα γραφτούν στο κόμμα και έτσι θα αυξήσουν την επιρροή του στο παγκόσμιο αγωνιστικό προτσές.Παπαριές. Δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι τόσο απλά στις εποχές που ζούμε.
Θα μπορούσα να ρωτήσω ποιος κερδίζει, όχι πολιτικά, αλλά οικονομικά από το κλείσιμο ενός εργοστασίου σε εποχές δύσκολες για την αγορά του χάλυβα. Οι ανταγωνιστές  Σιδενόρ, Αγγελόπουλος, κάποιος άλλος;
Αλλά θα μπορούσα και να σκεφτώ ότι η ίδια εταιρία έχει δύο εργοστάσια ένα στον Ασπρόπυργο και ένα στο Βόλο. Και με τα δύο ανοικτά και να υπολειτουργούν μάλλον δεν την συμφέρει, τα λειτουργικά κόστη είναι μεγάλα. Οι απολύσεις κοστίζουν. Αν όμως το ένα στον Ασπρόπυργο στο κλείσουν οι απεργοί - καταληψίες, τότε το άλλο, του Βόλου, δουλεύει στο φουλ και βγάζει την παραγωγή και στο κλειστό γλιτώνεις και τα μεροκάματα. Τότε η εταιρία έχει όλο το «δίκιο» να απολύσει κάποιους από αυτούς που δεν την αφήνουν παράνομα να λειτουργήσει και αργότερα όταν θα ανακάμψει η δουλειά να επαναπροσλάβει όποιους θέλει. Ή ακόμα να το «πουλήσει» και έτσι να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο με νέα διεύθυνση και φυσικά νέο προσωπικό. Πολλά μπορούν να γίνουν όταν οι καταστάσεις είναι έκρυθμες και αδιαφανείς, σκεπασμένες από σφιγμένες γροθιές, κόκκινα συνθήματα και «αριστερή» τρομοκρατία.
Κάποιος θα μπορούσε να προτείνει στους ιδιοκτήτες συμμετοχή των εργαζομένων στα μελλοντικά κέρδη ως αντάλλαγμα για τη διευκόλυνση του μειωμένου ωραρίου. Όπως έγραψε και ο LLS στη Γερμανία η διαφορά αυτή θα είχε λυθεί σε 10 λεπτά προς όφελος όλων, διασώζοντας τις θέσεις εργασίας.
Επειδή όμως αυτά τα σκέφτονται πολλοί και μπορεί να εκτεθείς ως επαναστάτης, κάνεις και μια αγωνιστική εκδρομούλα με πούλμαν μέχρι το Βόλο και μπλοκάρεις για μια μέρα την πόρτα του εργοστάσιου αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να χάσουν το μεροκάματο, αλλά  καλώντας τους βεβαίως να σε ακολουθήσουν στο δρόμο του αγώνα. Έτσι για τα μάτια του κόσμου αγωνίζομαι φως μου



Για την παρεμπόδιση εισόδου στο εργοστάσιο


Το σωματείο των εργαζομένων στη Χαλυβουργία Θεσσαλίας σε ανακοίνωση που υπογράφουν για το Δ.Σ. ο πρόεδρος Θεόδωρος Γκλαβίνης και ο γραμματέας Δημήτρης Τσοπάνος για όσα διαδραματίστηκαν χθες αναφέρει:
«Ταχύρρυθμα μαθήματα… Δημοκρατίας «παρέδωσαν» σήμερα στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας Θεσσαλίας και στους Βολιώτες πολίτες τα τοπικά παραταξιακά φερέφωνα του «Ριζοσπάστη» και του Περισσού, που εξάντλησαν την… αγωνιστική τόλμη τους σε βάρος συναδέλφων τους, απαγορεύοντάς τους να μπουν στο εργοστάσιο και να πιάσουν δουλειά!
Επιβάλλοντας πρακτικές, που δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν και όταν πετιούνταν στο δρόμο συνάδελφοί τους, που δούλευαν στα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά Όργανα του ΚΚΕ (Ριζοσπάστη, 902 FM κ.λ.π.), οι ντόπιοι «ακτιβιστές» του ΠΑΜΕ και του Συνδικάτου Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» πούλησαν συνδικαλιστικό και απεργιακό τσαμπουκά σε απλούς εργάτες, που υπέπεσαν στο… παράπτωμα να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις της Γενικής τους Συνέλευσης και να πάνε το πρωί για το μεροκάματο!
Είναι χαρακτηριστικό ότι από νωρίς το πρωί και πριν ακόμη στον χώρο του εργοστασίου της Χαλυβουργίας φθάσουν τα πούλμαν εξ Αθηνών, με απεργούς Χαλυβουργούς του Ασπρόπυργου, οι «παλικαράδες» του ΠΑΜΕ είχαν ήδη αναλάβει τη… δράση τους! Είχαν ήδη έλθει και περιζώσει το εργοστάσιο με στελέχη τους, αξιώνοντας από τους εδώ εργαζόμενους στη Χαλυβουργία να μην πιάσουν δουλειά!
Έτσι απλά! Με διαδικασίες συνοπτικές, που μια καλή «γεύση» τους οι Βολιώτες είχαν πάρει ήδη από πολύ νωρίς το πρωί, με το πηχυαίο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, που προανήγγειλε (ερήμην όλων των Βολιωτών) ότι σήμερα η πόλη θα… νέκρωνε ως συμπαράσταση στους Χαλυβουργούς του Ασπρόπυργου.
Και αυτή μεν η συμπαράστασή μας προς τους συναδέλφους μας του Ασπρόπυργου δόθηκε και εκφράσθηκε χωρίς καμία επιφύλαξη και περιστροφή κατά την πρόσφατη συνάντηση που είχαμε τα δυο Σωματεία στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, παρουσία του ίδιου του Προέδρου του Σωματείου τους, συν. Σιφωνιά.
Από ’κει όμως και πέρα, είχε το ίδιο ξεκάθαρα λεχθεί προς τους συναδέλφους, ότι οι εδώ εργαζόμενοι θα πειθαρχούσαν στις αποφάσεις της Γενικής τους Συνέλευσης, που δεν ήταν αποφάσεις υπαγορευμένες από τα Κόμματά τους, όπως ισχύει με το ΠΑΜΕ και τον «Μήτσο Παπαρήγα», αλλά από τις κρίσιμες περιστάσεις των καιρών, που γι’ αυτήν ειδικά την περιοχή σημαίνει πως και μια ακόμη θέση δουλειάς είναι πολύτιμη και πρέπει πάση θυσία να κρατηθεί, έστω και με θυσίες.
Οι Χαλυβουργοί της Θεσσαλίας δεν περιπλέκονται σε παιχνίδια που στήνονται και εξυφαίνονται στα κομματικά μαγειρεία.
Γι’ αυτό και σήμερα, όταν με αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο παρεμποδίσθηκαν από τους ντόπιους «τιμητές των αγώνων» και από τους συναδέλφους μας που ήρθαν με πούλμαν από τον Ασπρόπυργο (και απ’ όπου αλλού), όταν χλευάσθηκαν και εξυβρίστηκαν και απαξιώθηκαν, δεν ανταπέδωσαν τα ίσα.
Σεβόμενοι το ιερό δικαίωμα της απεργίας, αλλά και το εξίσου ιερό δικαίωμά τους να αποφασίζουν ελεύθερα (και σε τοπικό επίπεδο δεν έχει ληφθεί απόφαση για 24ωρη), θέτουν στην κρίση της κοινής γνώμης τα γεγονότα.
Οι ίδιοι άνθρωποι, που σήμερα παριστάνουν τους αγωνιστές και επιβάλλουν συνδικαλιστικό νταηλίκι, σε τοπικό επίπεδο ευθύνονται για πολλά κουφάρια εργοστασίων στο Βόλο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στ’ αφεντικά τους κάθονταν σούζα κι ας μην πληρωνόντουσαν και είναι οι ίδιοι που τώρα κάνουν αγωνιστικά μνημόσυνα στα κουφάρια τους. Ο λαός και οι εργαζόμενοι τους γνωρίζουν. Οι νεότεροι θα τους μάθουν και θα τους καταχωρίσουν εκεί που ορίζει… η ιστορία».
Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα
mhmadas.blogspot.com