Ένα αγχωτικό 2012

Και καθώς μπαίνουμε στο 2012 τα μέτρα που πάρθηκαν και ενδεχομένως να παρθούν προκειμένου να μπει χρήμα στα κρατικά ταμεία, είναι δυσβάσταχτα για τον έλληνα φορολογούμενο, τον καθ’ όλα νόμιμο. Την ίδια στιγμή η πλήρης ανικανότητα και αβουλία για να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες, να εξορθολογιστεί η λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και ο αυτισμός του κομματικού μας συστήματος οδηγούν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία.

Πολλοί καλοβλέπουν την επιστροφή στη δραχμή καθώς ξέρουν εδώ και καιρό ότι τα κέρδη που θα αποκομίσουν θα είναι τεράστια. Οι περισσότεροι θεωρώ ότι έχουμε πια συνειδητοποιήσει τι θα σήμαινε για τη ζωή μας μια πιθανή έξοδος από το ευρώ. Δεν είναι τυχαίο ότι περίπου το 85% των Ελλήνων πλήρωσαν το χαράτσι της ΔΕΗ παρά τα όποια καλέσματα για το αντίθετο δείχνοντας έμπρακτα τη διάθεσή τους να βοηθήσουν τη χώρα τους. Για πόσο όμως ακόμα θα τα χαμηλά και μεσαία στρώματα θα επωμίζονται τις επιπτώσεις της κρίσης;

Η αίσθηση του δικαίου έχει χαθεί πια στους πολίτες που ανήκουν στα χαμηλά και μεσαία στρώματα και αποτελούσαν τον κορμό της χώρας καθώς βλέπουν το εισόδημά τους ολοένα και να μειώνεται μέσα από συνεχόμενες φοροεπιδρομές. Πάρτε για παράδειγμα την αύξηση των τεκμηρίων για το 2012: η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή έβαλε σε εφαρμογή νέα τεκμήρια τα οποία πρόκειται να επιβαρύνουν χιλιάδες φορολογούμενους, όχι απαραίτητα φοροφυγάδες, αναδεικνύοντας έτσι την αδυναμία της να ελέγξει την φοροδιαφυγή και να “τσιμπήσει” αυτούς που πραγματικά φοροδιαφεύγουν. Κατέφυγε λοιπόν στην εύκολη και υπό την πίεση της κάλυψης του ελλείμματος λύση: θα πληρώσουν όλοι με τσουχτερές αυξήσεις χωρίς κατ’ ανάγκην αυτές να αντιστοιχούν στο εισόδημά τους. Και ο πλούσιος βέβαια στα αχαμνά του αν θα επιβαρυνθεί για το γιωτ ή το τζακούζι. Όποιος όμως για παράδειγμα είναι άνεργος και έχει από γονική παροχή ένα σπίτι, φίδι που τον έφαγε.

Αντί λοιπόν εδώ και καιρό να δημιουργηθούν λειτουργικές δομές και ευέλικτες, εκσυγχρονισμένες υπηρεσίες που θα περιόριζαν τη φοροδιαφυγή αποφασίστηκε για άλλη μια φορά η ισοπεδωτική αντίληψη “πάρε απ’ όπου μπορείς”.

Αντί να αναπτυχθεί ένα φερέγγυο σύστημα αξιολόγησης των δημόσιων υπαλλήλων που θα προχωρούσε σε απολύσεις όσων παρουσίαζαν μειωμένη απόδοση και συνέβαλαν στη δυσλειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, αποφασίστηκε η εφεδρεία.

Αντί να χτυπηθεί η συντεχνιακή νοοτροπία και τα συντεχνιακά συμφέροντα, υπερίσχυσε για άλλη μια φορά η στενή επαφή των υπαρχόντων κομματικών μηχανισμών μ’ αυτά, που καθιστά αδύνατη (τουλάχιστον ως τώρα) κάθε προσπάθεια για μεταρρύθμιση.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά “αντί” αλλά το πρόβλημα παραμένει: με τις τωρινές συνθήκες δεν φαίνεται να υπάρχει μια βιώσιμη λύση για το χρέος. Η γενικευμένη παραλυσία και η ad hoc φορολόγηση δείχνουν ως αναπόφευκτη τη χρεοκοπία είτε εντός ευρώ είτε εκτός. Μακάρι να συμβεί το αντίθετο.

feleki.wordpress.com