Edito 375

Εγώ δέχομαι αυτό που λέει η τρόικα, ότι με την παραγωγικότητα που έχουμε οι μισθοί μας είναι υψηλοί. Αλλά διαφωνώ τελείως με την προοπτική να μειωθούν. Αλλά το βλέπω αναπόφευκτο. Είμαι σχιζοφρενής;


Βεβαίως είμαι, αφού ζω σε μια σχιζοφρενική χώρα που αποκρύπτει μονίμως τα προβλήματα και στήνει συνεχώς παραπλανητικές σκιαμαχίες για να το επιτύχει. Παράγουμε τίποτα περισσότερο, τίποτα καλύτερο από τη δεκαετία του ’80 που οι μισθοί ήταν 200 ευρώ; Μάλλον λιγότερα. Αλλά οι μισθοί δεν αυξήθηκαν γιατί οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ήταν ηρωικοί αγωνιστές που ήξεραν να διεκδικούν, ούτε γιατί οι εργοδότες ήταν φιλεύσπλαχνοι κύριοι. Αν είναι υψηλοί οι μισθοί (σιγά τους μισθούς), οφείλεται στο ότι είναι μέρος της γενικότερης φούσκας της ελληνικής οικονομίας.


Ας υποθέσουμε ότι ένας καλός άνθρωπος θέλει να βάζει 5.000 ευρώ διαφήμιση στην ATHENS VOICE. Για να το κάνει, θα του κοστίσει 7.200 μαζί με τον ΦΠΑ και το αγγελιόσημο. Αν τώρα η εφημερίδα θέλει να δώσει αυτές τις 5.000 αμοιβή σε έναν εργαζόμενο, αυτός μετά την εφορία και τις υπέρογκες ασφαλιστικές κρατήσεις, θα πάρει περίπου 2.500 στο χέρι. Ήδη αυτή η απλή οικονομική πράξη που από το ένα χέρι στο άλλο καταλήγει το 1/3 του ποσού και το υπόλοιπο πηγαίνει στο κράτος, είναι προβληματική. Είναι όμως αυτό η αλήθεια; Όχι βέβαια, γιατί στο τέλος και η επιχείρηση και ο εργαζόμενος θα πληρώσουν εφορία, έκτακτες εισφορές, ειδικές εισφορές, τέλη επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης, ειδικό τέλος ακινήτων και ό,τι άλλο έχει προστεθεί στα 2 αυτά χρόνια. Περίπου σε 1,5 μισθό το χρόνο υπολογίζουν την έκτακτη φορολογία λόγω της κρίσης. Δεν τελειώνει βέβαια εκεί. Γιατί ο εργαζόμενος, για τον ίδιο λόγο, θα πληρώνει υψηλότερες τιμές λόγω της αύξησης των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα προϊόντα, από τη βενζίνη ως τα τσιγάρα, από τα ποτά ως τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Θα πληρώσει και αυξημένους λογαριασμούς στους οργανισμούς κοινής ωφελείας, αυτές τις μέρες η ΔΕΗ έκανε την 17η αύξηση στα τελευταία χρόνια. Θα του ’χουν μείνει λιγότερα από 2.000 τώρα, έχει τελειώσει τουλάχιστον; Όχι, γιατί ο Έλληνας εργαζόμενος θα πληρώσει περίπου 2,5 μισθούς το χρόνο για τη δήθεν δωρεάν παιδεία και τη δήθεν δωρεάν υγεία. Θα πληρώσει παιδικούς σταθμούς, γυμναστήρια, φροντιστήρια, ινστιτούτα ξένων γλωσσών, ιδιωτικές σχολές, θα πληρώσει φακελάκια στα νοσοκομεία. Θα πληρώσει ταξί γιατί δεν έχει μετρό, σεκιούριτι γιατί δεν έχει ασφάλεια. Θα πληρώσει δηλαδή διπλά, μια φορά το κράτος και μια ξανά για υπηρεσίες που υποτίθεται ότι του παρέχει το κράτος με τα χρήματα από τη φορολογία του.


Υπάρχει ο ονομαστικός μισθός και υπάρχει ο πραγματικός μισθός, τι δηλαδή αντιπροσωπεύει. Ο Έλληνας εργαζόμενος είναι πολύ φτωχότερος από έναν Ευρωπαίο εργαζόμενο που παίρνει τον ίδιο μισθό. Κι αυτό οφείλεται στο χρεοκοπημένο κράτος, που για να καλύψει τα συνεχώς διογκωμένα έξοδά του αφαιμάσσει την παραγωγική οικονομία. Δεν κάνουν λοιπόν τίποτα γι’ αυτό. Δεν μειώνουν τα ελλείμματα του δημοσίου, ενώ το 2010 κάτι πήγε να γίνει, το 2011 ξέφυγαν πάλι. Δεν αναδιαρθρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, ψήφισαν ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο πέρυσι και μετά, ένα χρόνο τώρα, κάθε βδομάδα πρόσθεταν και μια εξαίρεση για να διευκολύνουν τις πρόωρες συντάξεις. Δεν μειώνεται η σπατάλη και η λεηλασία, δεν αντιμετωπίζεται η φοροδιαφυγή. Κυρίως δεν δουλεύουν, ένας τεράστιος μηχανισμός βρίσκεται δυο χρόνια σε μια ιδιότυπη λευκή απεργία στερώντας από την κοινωνία τις υπηρεσίες του.


Και έρχεται τώρα η τρόικα να μας πει για το μισθολογικό κόστος του ιδιωτικού τομέα. Δεν λένε ότι δεν έχει υλοποιηθεί τίποτα όλο αυτό τον καιρό, ότι από τον προηγούμενο Ιούλιο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κάνει τη δικιά του λευκή απεργία, δεν προχωράει τίποτα και ασχολείται με την κομματική του επιβίωση, αλλά λένε για την ανάγκη μείωσης του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα. Μα δεν χρειαζόμαστε καμία τρόικα να μας το πει αυτό. Το ’χουμε ήδη κάνει μόνοι μας.


Και το χειρότερο είναι ότι οι «φίλοι του λαού» που δήθεν τώρα θρηνούν για τις μειώσεις και το δέκατο τρίτο μισθό, είναι αυτοί
που με την αδιάλλακτη στάση τους σε κάθε προσπάθεια μείωσης του δημοσίου ελλείμματος οδήγησαν στην ύφεση διαρκείας. Υπέρμαχοι της μείωσης του μισθολογικού κόστους και αντίπαλοί τους είναι οι ίδιοι που υπονόμευσαν κάθε απόπειρα για περιορισμό των δαπανών του κράτους.


Αφού χάσαμε τη μάχη, αφού διατήρησαν προνόμια και προσόδους άθικτα, αφού συνεχίζουν να ξεζουμίζουν την κοινωνία ανενόχλητοι, τώρα τι κάνουμε; Γιατί η ύφεση μπαίνει στον πέμπτο χρόνο, δεν είναι μύθος, είναι υπαρκτό γεγονός. Γιατί οι επιχειρήσεις κλείνουνε και οι άνεργοι έφτασαν στις 907.000. Όταν οι τζίροι πέφτουν συνεχώς, έχουν φτάσει κάτω απ’ το μισό, τι κάνει ο κόσμος; Περιμένει το λουκέτο; Κάνει απολύσεις ή μειώσεις μισθών. Θα μου πεις, υπάρχουν και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, που είχαν τεράστια κέρδη, ας χρηματοδοτήσουν τώρα με αυτά τα κέρδη τις τωρινές τους ζημιές. Πόσες είναι αυτές; Το 80% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα δουλεύει σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις κάτω των 20 ατόμων. Αυτές που κλείνουν χιλιάδες κάθε μήνα δηλαδή.


Έτσι, σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, σ’ αυτή τη σκληρή χώρα, μ’ αυτό τον ανύπαρκτο μηχανισμό κοινωνικής πρόνοιας, το κύριο μέλημά μας, ο μεγαλύτερος εχθρός, πρέπει να είναι η ανεργία που διαλύει την κοινωνία. Όλα τα άλλα, αντέχονται. Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί για τις επιχειρήσεις να είναι πιο ριζική μείωση εξόδων οι απολύσεις. Μπορεί οι συνδικαλιστές να έχουν εξασφαλίσει ότι η ιδιότητά τους τούς καλύπτει από τις απολύσεις. Αλλά για τους υπόλοιπους, η κοινωνική αλληλεγγύη αυτό επιβάλλει. Να μη βρίσκονται οι άνθρωποι χωρίς δουλειά, στο δρόμο. Γι’ αυτό μου είναι το ίδιο αντιπαθή και τα «επαναστατικά» συνθήματα «καμία μείωση μισθού». Γιατί υπονοούν κάντε απολύσεις. Μόνο που δεν το λένε.


Κι έτσι, μας μετέφεραν άλλη μια φορά το πρόβλημα. Έτσι ή αλλιώς χαμένοι. Απαντάμε στο αναγκαστικό δίλημμα: Λουκέτα, απολύσεις ή μειώσεις μισθών; Μειώσεις μισθών, βέβαια. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν η χρεοκοπία του κράτους, η φοροδιαφυγή, τα ελλείμματα, το κόστος της γραφειοκρατίας, η διαφθορά, η λεηλασία, το πελατειακό κράτος, η κομματοκρατία, το τριτοκοσμικό περιβάλλον που αποτρέπει τις επενδύσεις. Δυο χρόνια τώρα, κυβερνήσεις, κόμματα, αντιπολίτευση, τρόικα, συντεχνίες, διεθνή νομισματικά ταμεία, απέτυχαν να αντιμετωπίσουν το πραγματικό πρόβλημα. Ας συζητήσουμε τότε για τον κατώτατο μισθό…


Φώτης Γεωργελές