Ο Θεός δεν πέθανε …

Είμαι στο λεωφορείο. Δίπλα μου έχουν καθίσει τρεις φοιτητές. Η συζήτηση τους θυμίζει οθόνη υπολογιστή, με εκατοντάδες ανοιγμένα παράθυρα. Στην αρχή περνούν το πρώτα live του  Gonja Sufi στο Bios από ψιλό κόσκινο(«Μπόχα, φίλε μπόχα»), σειρά μετά έχει ο Borat («Στημένη ήταν η πλάκα με την Πάμελα Άντερσον. Σιγά να μην είχε τα αρχίδια να το κάνει») μετά λένε για ένα βιβλίο που δεν γνωρίζω («γαμάνε οι 100 πρώτες σελίδες»), στη συνέχεια για ένα ταξίδι στο Βερολίνο που κάποιος θα πάει, μετά κάτι γκομενικά και λίγο πριν κατέβω η συζήτηση έχει φτάσει στους λόγους αποτυχίας του πειράματος Cern.

Εντάξει το παραδέχομαι. Ζηλεύω λίγο. Στην ηλικία τους, δεν είχα τόσα ερεθίσματα. Το ίντερνετ έχει φέρει τα πάνω-κάτω. Μπορεί η αποβλάκωση στο Facebook να πάει σύννεφο και  οι μπούρδες αλα American Pie να συνοψίζονται σε 140 χαρακτήρες στο twitter, όμως αν θες να ανοίξει το μυαλό σου ανοίγει.Ετοιμάζομαι να κατέβω και τότε συμβαίνει κάτι απρόσμενο. Με το που περνάει το λεωφορείο μπροστά από μια εκκλησία, κάποιος απ τους τρεις  κάνει τον σταυρό του.  Τον κοιτάω απροκάλυπτα, με γουρλωμένα μάτια. Δεν είναι οι τρεις κινήσεις που μου προκαλούν έκπληξη. Είναι η θρησκευτική ευλάβεια που συνοψίζεται σε μια τέταρτη κίνηση, που είχα να δω καιρό. Όταν τελειώνει με τους τρεις σταυρούς, τοποθετεί το χέρι του πάνω απ το στήθος. Ευτυχώς δεν είναι αυτός που έλεγε για το πείραμα Cern, σκέφτομαι με ανακούφιση καθώς κατεβαίνω τα σκαλιά του λεωφορείου.

vam33