Τι πολίτευμα είχαμε;

Είχε έναν ήλιο γενναιόδωρο. Ενώ οδηγούσα παρατήρησα μια ομάδα ανθρώπων να λιάζεται. Φορούσαν φόρμες εργασίας. Και όπως είχαν σκούπες και φαράσια και αντικείμενα καθαριότητας και γελούσαν και κάπνιζαν έμοιαζαν με σκηνή από μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ. Μα τι κάνουν όλοι αυτοί έξω από το Δημαρχείο; Διαμαρτύρονται για κάτι; Την ίδια απορία είχα και την επόμενη μέρα που πέρασα από το ίδιο σημείο και την μεθεπόμενη…Απορίες βιαστικών οδηγών που δεν κόπτονται για απάντηση . Ρωτάνε για να ρωτάνε.


Μέχρι που λίγες μέρα μετά λύθηκε ο γρίφος. «Από την ώρα που μετακόμισε ο πυρήνας του Δήμου σε άλλη περιοχή κανείς δεν τους ελέγχει, κανείς δεν τους επιτηρεί και άλλωστε είναι τόσοι πολλοί οι εργαζόμενοι που μπορούν να κάθονται ανενόχλητοι», «Μα είχα καταλάβει ότι η ένωση των Δήμων έγινε γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο. Δεν θ΄απολυθούν οι υπεράριθμοι;», «Σε βάθος χρόνου! Ο νόμος καθοδηγεί. Σε κάθε 4 αναχωρήσεις θ΄αντιστοιχεί μια πρόσληψη…Άρα…Σε βάθος χρόνου…».
Πριν επεξεργαστώ, πριν συνέλθω χρειάστηκε ν΄απαντήσω στο τηλέφωνό. Ήταν ο Ηλίας. Αγωνιστής. Βιοπαλαιστής. Χρόνια δούλευε σε μια εταιρεία ηλεκτρικών ειδών σαν «ο μικρός». Πρόθυμος, αγαπητός στους πελάτες, κάποια στιγμή πέθανε το αφεντικό, πήρε δάνειο, γράπωσε τη δουλειά από τα κέρατα, έγινε αφεντικό, ΙΚΑ μίκα, σύκα, μισθοδοσία, δόση δανείου, σχεδίαζε την αγορά ενός σπιτιού για νάχει «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου», ζωή κοπιαστική, έντιμη, αγωνιώδης…Μια ζωή! Τα τελευταία χρόνια είχε σηκώσει κεφάλι. Έμοιαζε να έχουν ανταμειφθεί οι κόποι, σχεδίαζε και δεύτερο μαγαζί μέχρι που ξέσπασε η οικονομική κρίση και ήρθαν τα πάνω κάτω «Τρέχω και δε φτάνω! Ούτε ξέρω πόσοι μου χρωστάνε! Πάω με το αυτοκίνητο για εισπράξεις πόρτα πόρτα. Να και τώρα που μιλάμε γυρίζω από Χαλάνδρι. Μου χρωστούσε πελάτης 6.500 χιλιάδες και μου έδωσε 300 ευρώ. Τα έχω παίξει. Τρέχουν δάνεια, υποχρεώσεις. Εσύ ξέρεις πόσο δούλεψα στη ζωή μου….». Ήξερα! Και τον πόνεσα πραγματικά για το -Τώρα όλα απαιτητά- που τον καταδιώκει…Όχι σε βάθος χρόνου…
Και νάταν μόνο ο Ηλίας! Γεμάτοι οι δρόμοι κλειστά μαγαζιά. Πωλείται και Ενοικιάζεται παντού. Πίσω από κάθε κλειστό μαγαζί ένα σωρό όνειρα ακυρωμένα κι άκλαυτα…Πίσω από κάθε χάρτινο Ενοικιαστήριο οι κόποι μιας ζωής «για νάχω ένα επιπλέον εισόδημα για τα γεράματα» μετατρέπονται σε αγωνία και ανασφάλεια… Πίσω από κάθε Πωλητήριο ένα αδιέξοδο….Ένας ολόκληρος ιδιωτικός τομέας βορά στο δημόσιο. Ο μεν στο απόλυτο ανατριχιαστικό –Τώρα- του, ο δε «σε βάθος χρόνου»…
Λένε ότι για να μπορέσεις να πας πιο κάτω πρέπει να κοιτάξεις κατάματα την ταυτότητά σου. Ποιος είσαι! Αυτό που ξεβράζεται κάθε μέρα και πιο καθαρά είναι ότι ο ιδιωτικός χώρος λειτούργησε ως το κορόιδο, ο καρπαζοεισπράκτορας, ο μαλάκας για να κατασπαράζει σάρκες το τέρας του Δημόσιου χώρου… Προσφερθήκαμε οι μεν για να χορτάσει ένα κτήνος που δεν χόρτασε ποτέ. Και σήμερα πεθαίνουμε εμείς και δε σώνεται το μονοφάγο τέρας… Για φαντάσου! Παίρνω το δρόμο της ιστορίας με την όπισθεν…

Περπατάω στα χαλάσματα του ιδιωτικού τομέα….Θάθελα νάμουν Ρωσίδα να γραπωθώ από το πείραμα του κομμουνισμού. Θάθελα νάμουν Αμερικάνα να μιλήσω για τις απαιτήσεις του καπιταλισμού. Θάθελα νάμουν Αιγύπτια να μιλήσω για δικτατορίες…Θάθελα να μπορώ ν΄αποδώσω σε κάποιο πολίτευμα το σήμερά μου…Θάθελα!
Λένε ότι για να προχωρήσεις παραπέρα πρέπει να κοιτάξεις κατάματα την ταυτότητά σου…Ποιος είσαι!...Λένε….Ας πάρουμε λοιπόν το κουβάρι από την αρχή…Ψάχνω εναγώνια για ένα άλλοθι που να μην με μουντζώνει, να μη με φτύνει στα μούτρα. Τι πολίτευμα είχαμε τόσα και τόσα χρόνια;

της Ρέας Βιτάλη