Συνδικαλιστές vs Νηφαλιότητα για την Υγεία

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το συνδικαλισμό ως έννοια. Έχω όμως ένα πρόβλημα με πολλούς συνδικαλιστές. Νομίζω ότι σε αρκετές περιπτώσεις παρερμηνεύουν το ρόλο τους και χάνουν το μέτρο. Σε συζήτηση που είχαμε προ 3 μηνών σε ένα τραπέζι με κορυφαίο συνδικαλιστή στη χώρα, μου ανέφερε πως “ο συνδικαλιστής είναι σαν το δικηγόρο του κατηγορούμενου. Ό,τι κι αν έχει κάνει (ή δεν έχει κάνει) αυτός, ο δικηγόρος θα τον υπερασπιστεί”. Άρα, οι συνδικαλιστές είναι οι ‘δικηγόροι’ των εργαζομένων. Ό,τι κάνουν ή δεν κάνουν οι τελευταίοι, οι συνδικαλιστές θα τους υπερασπιστούν. Αναρωτιέμαι: με επιχειρήματα που εξυπηρετούν τον κατηγορούμενο αλλά όχι πάντα και το δίκαιο ή το κοινωνικό συμφέρον; Πολύ ενδιαφέρουσα, αλήθεια, αντίληψη για το ρόλο των συνδικαλιστών. Υπό αυτό το πρίσμα γίνεται απόλυτα κατανοητή η πρόσφατη στάση πολλών ιατρο-συνδικαλιστών.


Τη στιγμή που έξι εκατομμύρια έλληνες απελευθερώθηκαν από τη γραφειοκρατική, αναποτελεσματική και κάποτε διεφθαρμένη αρπάγη των πολυϊατρείων του ΙΚΑ, αυτοί διάλεξαν να υπερασπιστούν το χθες και να τεθούν απέναντι από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και τα συμφέροντά της. Τη στιγμή που (έστω και στο γόνατο) επιχειρείται η πλέον λελογισμένη κίνηση για τον εξορθολογισμό της παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, ο Ενιαίος Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), κάτι που για τη Γερμανία, τη Δανία και άλλες … ασόβαρες χώρες είναι αυτονόητο, αυτοί επιλέγουν να διαδίδουν αστήρικτες απόψεις για μισθό 700 ευρώ στους γιατρούς που θα συμβληθούν με τον ΕΟΠΥΥ. Γιατί; Γιατί το γράφει το μνημόνιο, ισχυρίζονται. Τι αναφέρει ακριβώς το μνημόνιο; (Χρησιμοποιώ το επίσημο κείμενο στα Αγγλικά για να μην υπάρχουν αμφιβολίες περί τη μετάφραση): ”Government extends the use of capitation payment of physician, currently used by OAEE, to all contracts between social security funds and the doctors they contract.” Capitation payment σημαίνει ‘πληρωμή κατά κεφαλήν’, ήτοι υπάρχει ένα καθορισμένο ετήσιο -συνήθως- ποσό για κάθε ένα ασθενή που σε επιλέγει ως ιατρό του. Ας πούμε, χάριν της συζήτησης, ότι αυτό το ποσό είναι 50 ευρώ. Αν σε επιλέξουν 1.000 ασθενείς, θα εισπράξεις 50.000 ευρώ ως ετήσια αποζημίωση. Αν σε επιλέξουν 100 ασθενείς, θα εισπράξεις 5.000. Το 700 από πού προκύπτει; Μα από το γεγονός ότι οι ιατροί του ΟΑΕΕ πληρώνονται πάνω-κάτω 700 ευρώ το μήνα. Ξεχνούν όμως ότι όχι μόνο οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ είναι σχετικά λίγοι αλλά και το γεγονός ότι όποιος συνταξιοδοτείται από τον ΟΑΕΕ μεταπίπτει αυτόματα στο ΙΚΑ, άρα το ταμείο αυτό έχει απαλλαγεί από τα κατά πολύ μεγαλύτερα έξοδα υγείας των συνταξιούχων. Είναι επίσης καταγεγραμμένο ότι οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ πηγαίνουν στον ιατρό λιγότερο από ασφαλισμένους άλλων ταμείων, παρά το γεγονός ότι δεν πληρώνουν (ίσως γιατί τρέχουν προσωπικές επιχειρήσεις; δεν ξέρω). Αν λοιπόν με το τρέχον σύστημα του ΟΑΕΕ ένας γιατρός παίρνει 700 ευρώ το μήνα, όταν θα κληθεί να δει δεκαπλάσιο πληθυσμό, πόσα θα πρέπει να πληρωθεί; Ξεχνούν επίσης οι συνδικαλιστές του κλάδου μου ότι τα 700 ευρώ που πληρώνει ο ΟΑΕΕ αντιστοιχούν σε ένα μικρό μόνο κλάσμα του καθημερινού χρόνου εργασίας του ιατρού και δεν είναι συνολική αντιμισθία. Ξεχνούν ακόμη πως αντιμισθία και ‘πληρωμή κατά κεφαλήν’ είναι δύο διαφορετικές μέθοδοι πληρωμής. Εδώ βέβαια ευθύνη έχουν και αυτοί που ‘πληροφόρησαν’ τους συντάκτες του μνημονίου ότι ο ΟΑΕΕ εφαρμόζει ‘πληρωμή κατά κεφαλήν’, αφού μόνο ως ανέκδοτο μπορεί αυτό να το ισχυριστεί κανείς. Ευθύνη έχουν και αυτοί που μετέφρασαν το κείμενο του μνημονίου στα ελληνικά και απέδωσαν το capitation payment ως ‘αντιμισθία’. Αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι φουστανελοφόροι ιατρο-συνδικαλιστές που βγαίνουν στα κανάλια και διαδίδουν ασύστολα ψεύδη και κινδυνολογίες για να δικαιολογήσουν τις συνδικαλιστικές τους ιδιότητες. Πρόκειται για τους ίδιους ‘δημοκράτες’ που τολμούν να χαρακτηρίζουν την απεργία, όχι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση, που αν δεν τηρήσεις θα υποστείς πειθαρχικό έλεγχο.

Απέναντι σε αυτό το κλίμα πανικού που καλλιεργούν ορισμένοι, θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας μια νηφάλια σκέψη: θα είναι άραγε ο ΕΟΠΥΥ μια επιτυχία μόνο και μόνο γιατί έτσι το επιθυμεί η κυβέρνηση; Όχι βέβαια. Ο νέος θεσμός θα επιτύχει αν τον πιστέψουν και τον αγκαλιάσουν πρώτα οι γιατροί. Γιατί χωρίς γιατρούς δεν υπάρχει ΕΟΠΥΥ. Και ακόμα και αν τον αγκαλιάσουν οι γιατροί, θα πρέπει να τον αγκαλιάσουν και οι πολίτες γιατί γι αυτούς γίνονται όλα αυτά. Αν οι ασφαλισμένοι δεν πηγαίνουν στους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ ιατρούς παρά μόνο για να συνταγογραφούν την αγωγή που θα τους συνιστούν άλλοι, εκτός ΕΟΠΥΥ ιατροί, τότε ένα νέο, χειρότερο ΙΚΑ γεννιέται. Γι αυτό είναι ευθύνη της κυβέρνησης και των ασφαλιστικών οργανισμών να επεξεργαστούν και να προτείνουν στον έλληνα ιατρό ένα επιχειρηματικό μοντέλο που θα ικανοποιεί τις λελογισμένες -εν μέσω κρίσης- ανάγκες του, ένα μοντέλο αμοιβής που θα αντιστοιχεί στις σπουδές και τις επενδύσεις που έχει κάνει. Αλλά και ένα μοντέλο που θα είναι σε θέση να καταλάβει ότι οι γιατροί είμαστε τόσο ίδιοι όσο ένας μηχανικός αεροσκαφών με έναν πολιτικό μηχανικό. Εξασκούμε στην πραγματικότητα διαφορετικά επαγγέλματα. Τι σχέση έχει ένας ιδιώτης παθολόγος με έναν καρδιοχειρουργό; Ποιά η ομοιότητα ανάμεσα σε έναν παθολογοανατόμο και έναν επεμβατικό ακτινολόγο; Κάποιοι βλέπουν πολλά χρόνια νοσήματα και προσφέρονται για ‘κατά κεφαλήν πληρωμή’, άλλοι αντιμετωπίζουν κυρίως οξέα περιστατικά που είναι λογικό να αποζημιώνονται ‘κατά περίπτωση’. Ακόμα και στην ίδια ειδικότητα δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θα εισαχθούν άραγε κριτήρια αξιολόγησης στην επιλογή αυτών που θα συμβληθούν ή όσοι έχουν μπάρμπα στο κομματικό τροφείο θα πιάσουν τα πόστα;

Ό,τι κι αν γίνει, είναι καλό να θυμόμαστε ότι καμία μεταρρύθμιση δεν ευδοκίμησε ποτέ χωρίς τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες και συναινέσεις. Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι η συνταγή που ταύτιζε το πτυχίο της ιατρικής σχολής (ή της φαρμακευτικής ή της νομικής) με βέβαιο πλουτισμό θα αναθεωρηθεί δραστικά στο εγγύς μέλλον. Οι προσωπικές στρατηγικές ευδοκίμησης πρέπει να συμβαδίζουν με τις ανάγκες της δημόσιας υγείας αλλά και του δημόσιου λογιστικού.

http://mystigma.com/