The Sound of Everything: Ο τρελός του χωριού

-Ελενάκι, να σε πάρω εγώ σε λίγο;

-Σε τράπεζα ή σε εφορία είσαι μωρέ πάλι;

-Έφτασε η σειρά μου, σε κλείνω, μου απαντά, αφήνοντας να του ξεφύγει ένα συνωμοτικό γελάκι, ο Γιάννης Ηλιόπουλος, ο ιθύνων νους, ο ιδιοκτήτης της The Sound Of Everything. Μιας ανεξάρτητης ελληνικής δισκογραφικής εταιρίας που κλείνει φέτος τα εφτά χρόνια λειτουργίας της με σπουδαίες και ετερόκλητες κυκλοφορίες από τη νέα γενιά των Ελλήνων παραγωγών της ευρύτερης ηλεκτρονικής σκηνής σε όλες της τις εκφράσεις. Κάποιοι από αυτούς θα παίξουν μουσική στο γενέθλιο πάρτυ της εταιρίας, την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου στο Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος". Το protagon.gr θα βρίσκεται εκεί γιατί γουστάρει τους Έλληνες δημιουργούς, τους ψάχνει και τους παρακολουθεί.

Αυτή τη φορά, κατ' εξαίρεση, το θέμα μας δεν είναι οι καλλιτέχνες, αλλά όλοι οι “Ηλιόπουλοι” που δουλεύουν, αγωνιούν και έχουν ευθύνη για αυτούς. Κι αλίμονο σε όποιον καλλιτέχνη τολμήσει να γκρινιάξει ότι του κλέβω τη δόξα. Αν το κάνει θα του θυμίσω πως πίσω από όλα βρίσκεται ένας Γιάννης Ηλιόπουλος. Στην προκειμένη περίπτωση ο Γιάννης τους. Ο άνθρωπος τους. Αυτός που τους λύνει τα προβλήματα, αυτός που φροντίζει για αυτούς πριν τους ίδιους, αυτός που νοιάζεται πρώτα από όλα για το πως νιώθουν και μετά για τα υπόλοιπα. Αυτός που δεν τους αφήνει να καταλάβουν το καθημερινό του άγχος να βρει χορηγίες, να μαζέψει -φέρνοντας πάνω κάτω την Αθήνα με τη βέσπα του- όσα του χρωστούν και με τη σειρά του να πληρώσει επιταγές. Αυτός που με πείσμα και μέθοδο παρά τις δυσκολίες, τους προωθεί αποτελεσματικά στις ξένες αγορές. Ο Γιάννης τους, που απαντά αδιαμαρτύρητα στα συνεχή τηλεφωνήματα τους, ησυχάζοντας τις ανασφάλειες τους και τονώνοντας την αυτοπεποίθησή τους. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πως την παλεύει. Σπανίως όμως τον βγάζουν από τα ρούχα του. «Αυτή είναι η δουλειά τους, να με τρελαίνουν, καταρχήν με τη μουσική τους και στη συνέχεια με τα καπρίτσια τους, αυτοί να με πρήζουν κι εγώ να τους απαντώ:αγάπη, αγάπη, αγάπη». Αυτή είναι η απάντηση του στη μόνιμη προτροπή μου «ρε Γιάννη, βάλε και κανένα όριο». Τους καμαρώνει, χαίρεται πιο πολύ από αυτούς στα live, αυτούς θέλει μπροστά, στα φώτα κι όχι τον εαυτό του. Κι ο ίδιος ψοφάει για τη μουσική αλλά έχει αποφασίσει από ποιο πόστο και με ποια φιλοσοφία θα την υπηρετεί. Και το κάνει συνειδητά και με την ψυχή του. Αλλιώς, θα αξιοποιούσε διαφορετικά τις επίπονες και μακροχρόνιες σπουδές του στο Λονδίνο στη Βιολογία και τα Οικονομικά και δεν θα έψαχνε σαν ρακοσυλλέκτης σπάνια βινύλια μπόσα νόβα σε όλα τα ξεχασμένα δισκάδικα του Ρίο Ντε Τζανέιρο, ούτε θα κυνηγούσε τον Ζαν Μισέλ Ζαρ στις ευρωπαϊκές περιοδείες, ούτε τελικά θα άκουγε με τόσο ενθουσιασμό και λαχτάρα κάθε νέο ντέμο που φτάνει στην εταιρία.

Θυμάμαι ακόμη τι μου είπε την ημέρα που γνωριστήκαμε. «Οι άνθρωποι των υπόλοιπων δισκογραφικών με βλέπουν σαν τον τρελό του χωριού. Αλλά δεν με πειράζει, το διασκεδάζω». Από τότε μου έχει δώσει ουκ ολίγες αφορμές να τον βλέπω κι εγώ έτσι. Για αυτό ακριβώς, είναι πια και δικός μου άνθρωπος.
Χρόνια Πολλά και Καλή διασκέδαση!
Έλενα Παπαδημητρίου /protagon.gr



http://www.thesoundofeverything.com/